เธอมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ภาพความหลังฉายเข้ามาในหัวราวกับเป็นวิดีโอที่ถูกกำหนดให้เล่นในเวลานี้ มันคือภาพความทรงจำธรรมดาที่พิเศษขึ้นมาเพราะคนคนหนึ่ง

"อือ"

"ขอบคุณนะ"

"เอ๊ะ อ๋อ เป่ายิงฉุบหรอ เอาสิ!"

ใจหายเลยเห็นชูหมัดใส่นึกว่าจะต่อยกันซะอีก

"เอาละนะ เป่ายิงงง ฉุบ!"

"เอ๋?! เธอก็อยู่ห้องAเหมือนกัน?!"

หันไปมองเด็กสาวด้วยสายตาเบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ

"บังเอิญจังเลยนะ~ แบบนี้คงเรียกว่าพรหมลิขิต!"

ผู้คนมีนับพันแต่ดันได้เจอคนที่อยู่ห้องเดียวกัน มันก็คงมีแค่เรื่องนี้เท่านั้น

คิดดังนั้นแล้วเขาก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา

"เดินตามคนอื่นก็เป็นไอเดียที่ดี แต่เดี๋ยวผมมองหาป้ายบอกด้วยอีกทาง"