มีกลิ่นอาหารของทอดลอยมาหน่อย
คงเพราะได้เวลาทานข้าวของบ้านโฮโจแล้ว

"ถึงแล้วล่ะ"
"เธอรออยู่นี่ก่อนนะ"

เขาว่า ก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้าน สักพักก็นึกอะไรได้

"หรืออยากเข้ามากินน้ำก่อนไหม?"

"เอ๋.." เขายู่ปาก แสร้งน้อยใจ
แต่ไม่นานก็กลับมายิ้มเช่นเคย "ต้องหาเธอตอนแข่งซะแล้ว"

หึหึ อย่าหลงมานั่งสีเขาซะล่ะ!?

เมื่อถึงแล้วเขาก็ชี้ให้หยุดตรงบ้านที่มีกระดิ่งลมแขวนตรงกล่องจดหมาย
เป็นบ้านขนาดกลาง ไม่ใหญ่มาก ทรงญี่ปุ่นเก่า ดูพอดีกับการอยู่ 4-5 คน

(จ้าก หมึกโฮโจตัวแหว่ง หนวดถูกเอาไปกินแล้ว!?)

โฮโจยิ้มตาเป็นสระอิ กับคำว่า 'เดี๋ยวก็คงมีเพิ่มอีกเยอะเลยล่ะ' จากปากคุณ

ตาวาว ปากตอบรับ "อื้อ"
"ชักอยากให้ถึงงานเทศกาลไว ๆ แล้วสิ"
หัวเราะเบา ๆ ก่อนอื่นก็ต้องผ่านข้อสอบนี่ไปก่อนสินะ

จริงเหรอ? งั้นขอฉันลองจับพิสูจน์หน่อยสิโอชิมะคุง !--

นั่งมองข้างทางที่เริ่มคุ้นเคย
แต่พอเหลือบไปมองคนด้านหน้า ดันไม่รู้สึกเบื่อเหมือนที่ผ่านมาเลย

คิดเรื่องบาส ในขณะที่แอบขำเล็ก ๆ กับเรื่องที่ว่าแขนคุณและเขามันก็แขนเดียวกัน(..) แต่ก่อนอื่น.. เอาเรื่องทางไปบ้านก่อนเลยเลี้ยวดีกว่า

เขาชี้บอกทางเสร็จสรรพ
ดูแล้วก็ไม่ไกลจากที่โรงเรียนเลยจริง ๆ
ไม่ต้องขับเข้าซอยลึก ๆ ด้วย

“เรื่องบาส ฉันจะบอกอีกทีตอนใกล้ ๆ นะ” ยิ้มตาปิด ไม่นานก็นึกขึ้นซะได้

“โอชิมะคุง”
“ถ้าอยู่คนละสี จะยังเชียร์กันไหม?”

คำถามวัดใจ มิตรภาพทางนี้หรือทางนั้น !?

(หมึกหยุบหยับ ๆ ข้างเธอ)

จ้าก ในอนาคตคงจะเป็นไม้เดิมที่รับมือ มองเธอตาใส ๆ คิ้วตก ๆ >สรุปแล้วโดนเธอกัดแรงกว่าเดิม(..)

เขาหัวเราะเบา ๆ ตอบ

“จะว่ายังไงดีล่ะ”

“ถ้าเป็นไปได้ กับฉันและเธอเนี่ย..”

ตามองไปข้างทาง
รับลมที่ไหวมา

“อยากทำให้นึกถึงกันแล้ว มีแต่ความทรงจำดี ๆ ..ที่ไปเที่ยวสนุกกันก็คงจะดีน้า..”

ฟังดูเพ้อเจ้ออย่างกับความฝันฤดูร้อน แต่โฮโจดูมีความสุขที่ได้ฝันมันดี

รอยยิ้มที่ไม่สมประกอบนักยัดเยียดกลับมาบนใบหน้าอีกครั้ง รอยยิ้มจากใจจริงไม่ได้งดงามสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ตั้งใจมอบมันให้ ‘คุณ’

ยูริต้องการแค่คำพูดนั้นมาตลอด
จาก ‘คุณ‘ หรือจากใครก็ได้

”ไม่มีความผิด“

ฮาซามะ ยูริ—ไม่มีความผิด

[True End]

(เอ๋.. 💦 .ขยับออก 50 เซน รักษาระยะห่างกับเธอมันยากจัง)

(เธออ!!!! เธอออออออออออออออออออ .สลายปลิวไปกับอากาด อ้....าก.....อร้าา..... เสิร์ฟ สับ ฮอป เหยิน โห...ม๋...ยอมแล้ว...ttt____Ttttt น่ารัก..... เหมือนได้ยินอะไรดังป๊องเลย)

(ทำอะไรของนายน่ะ..)

คุณอยากเห็นเหรอ

“มาไหม?”
..

“ฉันอยากให้เธอมานะ”

แต่สักพักก็เอนหนีไปซะแล้ว แถมตี แปะ! ใส่แขนเขาอีกต่างหาก

“โอ้ย” ปลอม

เขาชักมือกลับมาลูบ ๆ
หน้ายังดันอารมณ์ดีอยู่

เอาเถอะ เธอพองขนกางเล็บยาวนิดหน่อยก็ยังน่ารักอยู่ดี(..)

“เปล่าคร้าบ”

โฮโจนั่งสงบเสงี่ยม “แค่ยื่นให้เธอลองจับดูเฉย ๆ”

(อาจจะเป็นแหม๋ว(?) สปีชี่ส์ประหลาด🦑)

หน้าซื่อหูทวนลม ใกล้เธอแล้วดันมีแต่ได้กับได้ ทำเอาไม่อยากเลิกเลย ปล่อยให้หูชาด้วยเสียงแว้ด ๆ ของเธอก็คงไม่แย่(..)

เขาฟังคำว่า ได้สิ แล้วก็ยิ้ม
ดูอารมณ์ดีขึ้นมามาก เหมือนได้หวัง
ต่อให้ไกล ๆ เราก็คงได้เจอกันอีก

“ดีจัง”
“ได้กลับมาช่วงเทศกาลแล้วเที่ยวกันอีกคงจะดีนะ” หัวเราะ

(อยู่กับฉันต่อไปนะยูโตะคุง🫳😼)

คนซ้อนหน้าหยุดตรงบ่าคุณ หน้าเกยได้คงเกยไปแล้ว
หันไปพูดให้ฟังข้าง ๆ "เห็นแบบนี้ฉันแข็งแรงนะ"

ยื่นแขนข้างหนึ่งลอดช่วงเอวคุณไปข้างหน้า
อย่างกับจะบอกว่า ลองจับไหม ทั้งที่คุณจับแฮนด์จักรยานอยู่(..)

ตอนนั้นเหลือบมา คงเป็นหน้าตาที่กำลังมียิ้มโง่ ๆ
ให้คุณเข้าใจเขาว่าทำเพื่อไม่อยากตัวเล็กตัวน้อยต่อไป

คงต้อง... เก็บเป้าหมายแท้จริง..ไว้ในใจ--

"รอได้เลย โอชิมะคุง"