Talata man ang dapat kong gawin, sanaysay man ang listahan ng mga gawain, patuloy akong magsasagwan.

Hanggang tagumpay ay makamtan.

Flawed I may be, but I will not yield.

I have come so far. What lies beyond that future I seek?

I have spoken, I have written, I have taken every heavy burden.

More than often, I fear, but my will will not disappear.

Not until the heavens yield and kneel. For the tillers and the fishers.

I imagined how everything from college made me break.

Numerous times. By friends, colleagues, my struggles.

Pero sabi nga ni Soothsayer,

“Your story may not have such a happy beginning, but that doesn’t make you who you are. It is the rest of your story, who you choose to be.”

Tiwala.

Sana kayanin ko.
Ito na ang dalangin ko.
Na kayanin ang mga hamon.
Ang pag-igpawan ang mga kamalian at parating na pagsubok.

Sana talaga. Sana hindi na maulit pa. At sana magawa ko kahit panghinaan ng loob.

Alam ko ang sagot, pero alam kong hindi magiging madali.

Ito marahil ang siklong bibitbitin ko, hanggang sa matapos ang huling taon.

Ang matutong panagutan ang mga pasya, ang matutong hindi matakot sa katotohanan, ang matutong magpasya at magpaalam nang mas wasto, ang pagtrabahuhang makuha ang…

Ang mamahayag o ang makibaka sa lansangan? Akala ko pwedeng sabay.

Kailangan pala talagang mamili.

Pero tinanggap ko naman ang hamon ng una para sa ikalawa. At para sa sariling paglago sa larang na pinili.

Kung basag na ang tiwala, paano pa ito ibabalik? Paano pang maiaayos?

Less, of it hurts.
More, of it hopes.
Least, of it worries.
Most, of it loves.
So shed tears, no longer.

Sana talaga.

Maybe I do need to ask the Lord if this is it. Or kung may iba pa ba. Baka lang sakali.

Napapagod agad ako sa mga tao, pero karamihan ng kausap ko eh puro tao talaga.

The good.
The bad.
And the in-between.

Sana talaga tama desisyon ko. That I did not waste three years and a summer of my life.

I can’t really always blame others. Ika nga ng isang piece of shit memory ko from someone, I have to get my shit together.

I’m exhausted, fatigued from being a better version of myself. From being kind, from being generous, from being trying to be a good person.

And I really want to break down.

Lumubog sa mga bagay na hindi ko aakalaing magagawa ko, at higit sa lahat, magpasya sa dapat na gawin.

Lintek man ang init at mga kakapusan dito, mas nagkaroon ako ng malalim na pag-unawa sa pananatili rito.

Sana maging bahagi ng solusyon at pakikibaka ang boses ko, higit sa pagiging host.

This is for you, my younger self, who wanted to be heard. You’re not overly famous, but you are now becoming a part of the bigger picture.

Salamat sa lahat ng rejection from the universities I dreamt of entering in. Siguro, para talaga ako dito. Matutong makipagkapwa-tao,

Kaya ako natatakot.
Dahil hindi ko ramdam na bahagi ako ng bundok.

Na sinulid ako ng makulay na tahi ng kumplikadong mundo.

Alam kong hindi ko dapat ikabit ang halaga sa kakayahang maglingkod.

Pero ayokong mabuhay lang.

Sapagkat higit sa lahat ng ligalig, ito ang sumasakal sa ligaya.

Nakalilito, kung paanong kailangan ng pahinga mula sa pagkahilo, subalit kailangin rin ng pagtutuos at pagsubok. Nang malaman ng lamang ito na buhay pa ang kaluluwa sa loob. Na hindi pa ito babalik sa liwanag at sa alabok.

Frankly, alam ko naman na mediocre din ako. Which is also partly why I hate doing mediocre output.

I’m just gonna drown this with other stuff and prepare next time. It happened na, and it may as well happen again if unprepared ako.

Prevention is better than destruction.