(นึกว่าจะปลดไม่ทันมูจบซะแล้ว)​

(กลับมานี่เลยค่ะ /ไล่)​

"ฮะ ฮะ สมกับเป็นรุ่นพี่จริงๆ ค่ะ ไม่มีความกลัวเลยสักนิด"

เด็กสาวหัวเราะ พลางค่อยๆ เดินเข้าไป

"แบบนี้สิ สิ่งลี้ลับมักจะตามหายากเสมอ"

"เป็นแบบนี้มาตลอด.. ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย..."

"แต่ในเมื่อฉันหาเจอแล้ว ฉันก็จะไม่ปล่อยให้มันหายไป"

"ฉะนั้นแล้ว... ขอให้ฉันเก็บไปด้วยนะคะ"

"รุ่นพี่จินัทสึ มิคาซึกิ~"

(ตัดจบแบบละครไทย เย้! ขอบคุณรุ่นพี่ที่มาเล่นด้วยกันนะคะ! ได้ปลดร่างทองแล้ว)​

เธอเดินมือไพล่หลังเข้าไปหารุ่นพี่

"แล้วรุ่นพี่รู้ใช่ไหมคะ ว่าฉันชอบทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสิ่งลี้ลับ"

"ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร"

"ไม่ว่าสิ่งนั้นจะมีคำสาปหรือไม่"

"ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันสามารถจับต้องได้ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะเก็บมันไว้เป็นคอลเลคชั่น"

รอยยิ้มไร้เดียงสาเริ่มฉีกกว้างขึ้นอย่างน่าขนลุก

"ฉะนั้นแล้ว..."

เธอหยิบของบางอย่างออกมา พร้อมกับพูดกับรุ่นพี่ตรงหน้าสั้นๆ

เด็กสาวยังคงยิ้มบาง

"ฉันยอมให้รุ่นพี่สาปฉันแค่ไหนก็ได้เท่าที่รุ่นพี่ต้องการค่ะ"

"ไม่ว่าจะเป็นคำสาปแบบไหน ฉันก็พร้อมที่จะรับมันไว้"

"เพราะนั่นเป็นความเสี่ยงที่ฉันไม่อาจเลี่ยงได้เวลามีของพวกนั้น(?)ไว้ครอบครองค่ะ"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใสและใบหน้าที่ใสซื่อเหมือนดั่งปรกติ แต่บรรยากาศรอบๆ กลับดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด

+

"ดีใจที่ชอบนะคะ ฉันทำมาให้รุ่นพี่ทุกคนในวันนี้อยู่แล้ว แต่ของรุ่นพี่เป็นอันที่ฉันตั้งใจทำที่สุดเลยนะคะ ฮิฮิ"

เด็กสาวยิ้มมองดูรุ่นพี่เชยชมตุ๊กตาตน โดยไม่ได้พูดอะไร

"....."

"รุ่นพี่จำได้ไหมคะ"

"ที่รุ่นพี่เคยบอกฉันว่า รุ่นพี่ก็เหมือนสิ่งลี้ลับอย่างนึงของคุเมอิน่ะ"

อยู่ๆ เธอก็เอ่ยถามออกมาพร้อมรอยยิ้มบางบนใบหน้า

"ฮิฮิ ไม่ใช่ของน่าตื่นเต้นขนาดนั้นหรอกค่ะ"

เธอล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบอะไรบางอย่างใส่มือรุ่นพี่

"ตุ๊กตาคายาโนะจังทำมือค่า!"

ตุ๊กตายัดนุ่นขนาดเล็กกว่าฝ่ามือเล็กน้อย ลักษณะหน้าตาและจะงอยที่ยื่นออกมา ทำเอานึกถึงใครบางคน

"ชอบไหมล่ะคะ แต่อย่าไปจับหงอนมากนะคะ มันค่อนข้างขาดง่ายน่ะ"

"เอ๊? ที่คั่นหนังสือ?"

รับมาผลิกดู

"...Forget me...not..."

"อย่าลืมฉันหรือเปล่าคะ?"

พยายามแปลด้วยความสามารถทั้งหมดที่มี

"ขอบคุณมากเลยค่ะรุ่นพี่ ฉันจะเก็บรักษาอย่างดีเลย"

เธอยิ้มอย่างสดใส พร้อมกุมที่คั่นหนังสือแสนสำคัญไว้

"แต่..."

"ฉันเองก็มีอีกอย่างนึงที่อยากได้จากรุ่นพี่นะคะ"

เธอหันกลับไปมองทางต่อ โดยมงที่มือยังกุมมือรุ่นพี่ไว้

"ก็หมายถึงตามที่พูดแหละค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ"

"แถมฉันเองก็ไม่ใช่คนเข็มแข็งขนาดนั้นด้วยค่ะ ไม่งั้นคงไม่ร้องไห้ให้รุ่นพี่เห็นหรอก"

เธอพารุ่นพี่มาหยุดที่สวนสาธารณะ​ ก่อนจะปล่อยมือรุ่นพี่ออก

"แล้ว รุ่นพี่ที่เรียนจบแล้ว มีอะไรจะให้ฉันบ้างหรือเปล่าคะ?"

เธอหันมามือไพล่หลังยิ้มให้รุ่นพี่ตรงหน้า