Ve ötekinin ölümünden, kendi ölümümden önce duyulmalıdır.

Boşluk benim tutkuyla bağlandığım ve onunla aramda yarattığım, düşüncesizce kurulmuş bir şeydir. Boşluk, evrene bıraktığımız seslerden çok daha fazlasını çıkaracaktır. Öyledir.

***

Fakat öyle olmadı.

Düşündüm, mektuplardaki ağlayacak olan kişiyi (kökeni bu) tasarladım.

Açıkçası, bir an daha belirsiz hale gelen yüzlerin ve görüntülerin yarattığı boşlukta her şeyi kavramak, anlamak istemem.

Bugün bir bildiri okudum örneğin.
Yirmi sekiz sayfa kadardır ya da otuz.

Orada, insanların birbirlerine söylediği görkemli sözcüklerin “biçimsizliğe” ve tersi durum: haykırmaya kadar uzanan, sonunda duyguların ölümüyle “iyileşen” iki kişiden bahsediliyordu.

Ben ve öteki. Alt ve bütün.

***