نميبينى در اين ادوار پر ظلمت
در اين دنيا كه خود دادى
در اين جان و تن و شوكت
فقط نفرت ، فقط تارى نما كردى

دليلى ده شوم آرام
چرا؟ آخر چرا با ما صفا كردى
خداوندا نباشد كفر
ولى دانى ، خود تو هم خطا كردى

اگر بودم خدا روزى ...

خداوندا چنين بيخود نمى خوائيم
چنين در كفر و عصيان و سيه روزى
چنين كه مادران در غم، جوانان
-غرق در خون و كثافت ما نمى خوائيم

نميدانم كه ميدانى ، چها كردى
چه شاهكارى به فرشت ، رهنما كردى
چسان محكوم و خار و زار
منان بيشمارى را نگاه كردى

‏خدايا كن خدايم لحظه اى كوتاه
كه دنيا را ز هر چه تيره گى دارد
ز هرچه ظلمت و خواريست
ز هرچه ناسپاسى هاست
از این زرهاى خون آلود
ز هرچه شهوت و فحشاست
از اين بيدادى عادى
از این غربت بياندازم

همين سان هم بماند عالم
و قلب عاشقان بى غم
همه بودند كنار هم
نه در نفرت ، همه همدم

دگر طفلى به بيمارى
نمى غلطيد و مادر غم
نمى خورد لحظه اى حتى
براى پاد او يك دم

خداوندا ز عرش پايين بيا يك دم
ببين در خلق خود بينى كسى بى غم
ببين كس بين ما بينى
نباشد در سرش ماتم

اگر بودم خدا روزى
جهان را تازه ميكردم
به دور از حيله و نيرنگ
دلان را ساده ميكردم

دگر در هيچ سرى قدرت
نميخواند نغمه ى پرچم
نبود تيغى به سوى كس
همه بودند به هم محرم

ز هر رنگ و نژاد هركس
به يكسان مى رسيدش سهم
براى روشن و تيره
نبود سهمى بيش، ار يك نم