Ama gerçek aşk, bu tür kıyaslamaları gereksiz kılar.
Yani, eğer bir gün sevgisini ölçüp “Ben seni daha çok seviyorum” diyebilecek hale gelirse, o zaman aşkı saf olmaktan çıkmış, bir yarışa dönüşmüş olur. İşte o gün, gerçekten sevmediğini fark edecektir.

Bu söz, aşkın bencillikten uzak ve karşılaştırılamaz bir duygu olduğunu anlatıyor.

Şöyle düşünebilirsin: Eğer biri gerçekten seviyorsa, sevgisini asla bir ölçüye vurmaz ya da karşılaştırmaz. “Seni, senin beni sevdiğinden daha çok seviyorum” demek, aslında bir kıyas yapmaktır.

Hiçbir ebeveyn, çocuğunun kendinden önce yaşlanıp yok oluşuna tanıklık etmek istemez. Sevgi, zaman ve mekânın ötesine uzansa da, fiziksel gerçeklik bu bağı sınar.

İnsan, bu tek kelimenin açtığı kapıdan geçerek bir ömür boyu onun anlamını, sonuçlarını ve bıraktığı izleri düşünür. Şiir, sözün gücünü ve sessizliğin içindeki sonsuz yankıyı vurgular; basit ama vurucu bir şekilde, hayatın hem geçiciliğini hem de derinliğini anlatır.

Bu kelime, bir aşkın ilk itirafı, bir vedanın son sözü ya da bir hakikatin açığa vurulması olabilir. Ancak bu başlangıçtan sonra gelen sessizlik, o kelimenin ağırlığını ve etkisini taşır.

Özdemir Asaf’a ait bu dizeler, derin ve minimalist bir şekilde insan deneyiminin karmaşıklığını yansıtır:

Bu şiir, hayatın dönüm noktalarının ya da büyük duyguların genellikle küçük bir anla, tek bir kelimeyle başladığını ifade eder.