เรื่องที่บ้านสินะ...?

"ผมจะจำแล้วระวังไว้ครับ"

หากวันไหนเจ้าตัวพร้อมที่จะเล่าเองคงจะดีที่สุด ระวังไว้คงไม่เสียหาย

ริมฝีปากคลี่ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเพื่อนสาวเอ่ยปากออกมา ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจขึ้นไม่น้อย

"ขอบคุณมากเลยนะครับโยทสึบะซัง- อ่อ จริงสิ ถ้าผมทำอะไรพลาดไปก็ฟาดเตือนสติได้แรง ๆ เลยนะครับ~"

แต่ก็หวังว่าจะไม่โดนล่ะนะ เพราะมืออีกคนแรงไม่ใช่เล่น ๆ เลย (...)

(หุ้ยยย เช่นกันค้าบบบ ริซานะจังน่ารักกว่าอีก🥰✨🤏)

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นดวงตาสีเขียวขุ่นก็ดูจะเบิกกว้างและถูกระบายด้วยประกายวิบวับจากความรู้สึกดีใจอย่างห้ามไม่ได้

"อื้ม! เอาสิครับ!"

ถือว่าได้เดินย่อยอาหารไปด้วยในตัว ดูจะยินดียิ่งกว่ายินดีเสียอีก

อิตสึกิเดินเคียงไปกับอีกคนตามเส้นทาง พลางคุยเรื่องนั้นทีนี้ทีเพื่อไม่ให้เงียบจนเกินไป

ใช้เวลาที่เหลือของวันนี้กับอีกคนให้ได้มากที่สุดจนนาทีสุดท้าย

เขาพยักหน้าตอบก่อนจะเก็บมือตัวเองกลับมาเพื่อจัดการจ่ายเงินค่าอาหารให้เรียบร้อยก่อนจะออกร้านไปพร้อมกับอีกคน

"แล้วโอโตคาวะซังจะกลับบ้านเลยรึเปล่าครับ? รีบไหม?"

ถามอย่างกับเด็กที่ยังอยากอยู่ต่อไม่อยากกลับบ้าน แต่อีกคนดูจะเอ่ยเรื่องนี้มาตั้งแต่ออกจากโรงหนังแล้วด้วย แบบนั้นคงไม่กล้ารั้งไว้นานแม้จะแสดงออกทางใบหน้าไปแล้วก็ตาม

“อ่า จริงด้วย ในเมื่อโยทสึบะซังรู้แบบนี้แล้วมีอะไรอยากจะแนะนำหรือเตือนผมไว้รึเปล่าครับ?”

เขาไม่ได้คาดหวังที่จะได้รู้ข้อมูลลึกอะไรมากแค่เผื่อว่ามีอะไรที่ควรระวังหรือเตรียมใจ

“ทางนั้นเขาไม่ยอมเปิดปากอะไรมากเลย แม้แต่เรื่องที่จะไปแข่ง—”

ว่าแล้วก็เกาแก้มตัวเอง ไม่รู้ว่าเพราะเขินที่ต้องขึ้นเวทีหรือมีเรื่องอะไรปิดบังกันแน่

“ขอบคุณนะครับ”

หัวเราะออกมาเบา ๆ หลังได้รับกำลังใจจากเพื่อนแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรหวังไว้สูงเกินไปคงจะดีกว่า

“ในตอนนี้สำหรับผมแค่ไม่อยากเห็นเธอคนนั้นเครียดหรือเหนื่อยมากเกินไปก็พอแล้วล่ะ”

“เป็นไปได้ก็อยากให้พึ่งพาคนอื่นมากกว่าแบกไว้คนเดียวเงียบ ๆ …”

ความรู้สึกชอบพออะไรทำนองนั้นอาจจะยังเร็วเกินไปในเมื่อทางฝั่งนั้นยังมีเรื่องสำคัญที่ยังจำเป็นต้องใส่ใจ

+

ต่างคนต่างความคิด ยิ่งพอเป็นเรื่องมุมมองแล้วยิ่งขึ้นอยู่กับคนว่าจะเลือกมองอะไร

ทว่าหากได้พินิจมองดี ๆ อาจจะได้เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ อย่างที่เขาได้เห็นในตอนนี้ก็ได้

มือข้างหนึ่งเอื้อมไปกุมมือเรียวที่จับแก้วไว้หลวม ๆ

“ยังไงโอโตคาวะซังที่ยิ้มออกมาแบบนี้ก็ดูดีมากจริง ๆ นั่นแหละครับ”

ถ้าให้มองก็คงไม่มีเบื่อ

คางเท้ากับมือตัวเองที่สานกันอยู่พลางเอียงใบหน้าเล็กน้อยพร้อมกับสายตาที่อ่อนลง

“ผมรู้น่า”

“เพราะแบบนั้นถึงได้เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของโอโตคาวะซังไง”

เสน่ห์ของความไม่สมบูรณ์แบบ ความสวยงามในแบบของตัวเอง

“แล้วก็เท่าที่ผมเห็นโอโตคาวะซังก็ทำอย่างว่าอยู่นี่”

อะไรที่เป็นประโยชน์ที่ว่า

“เพราะงั้นถ้าโอโตคาวะซังอยากจะแก้… หรือแม้แต่เผชิญหน้ากับมัน ผมคิดว่านั่นคุ้มค่าที่จะลองเสี่ยงนะครับ”

“ถึงยังไงเราก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น”

แล้วก็ลูบคางเหมือนคิดอะไร ก่อนจะขำออกมาเบา ๆ

“แต่ถ้าเป็นโอโตคาวะซังที่ไม่ซุ่มซ่ามเนี่ย คงจะเป็นคุณหนูที่ดูเพอร์เฟคน่าดูเลยนะครับ”

“เป็นเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตผมไปเลย แต่พอมาไตร่ตรองดูแล้วผมก็ดันคิดว่าถ้าได้กลับไปแก้ไขมัน ผมอาจไม่ได้มานั่งตรงหน้าโอโตคาวะซังตอนนี้ก็ได้”

หลังจากจัดการอาหารตนเองจนหมดตะเกียบก็ถูกวางบนถาดอย่างเป็นระเบียบก่อนมือทั้งสองจะสานกันไว้

“ในเมื่อชีวิตจริงมันไม่ได้เหมือนภาพยนตร์ที่จะสามารถศึกษาบทก่อนได้ เราก็ไม่มีทางที่จะรู้ได้เลยว่าจะมีบทอะไรถูกโยนมาให้ในวันพรุ่งนี้”

+

ในเมื่อดูอีกคนไม่อยากจะกล่าวเขาก็จะไม่ซักไซ้ให้มากความต่อ

สายตาเบนกลับมาที่จานอาหารของตัวเองเพื่อทานต่อ พลางคีบคาราเกะชิ้นหนึ่งวางที่มุมจานของอีกคน

”จากที่ผมเห็นโอโตคาวะซังไม่ได้ดูซุ่มซ่ามอะไรมากมายเลยนะครับ“

รอยยิ้มบางระบายบนใบหน้า

”อาจจะต้องเรียกว่าดื้อซะมากกว่า?“

เสียงขำลอดผ่านลำคอเบา ๆ

”อืม… ผมเองก็มีเรื่องที่อยากแก้ไขนะ“

ว่าแล้วก็เล่าฝั่งของตัวเองบ้าง

+

หืม?

“ยังไงล่ะครับ?”

ศีรษะเอียงเล็กน้อย สายตาจับจ้องคู่สนทนาด้วยความตั้งใจที่จะรับฟัง

อาหารของเขาที่ถูกทานไปค่อนข้างไว เมื่อมันเหลือไม่มากจึงค่อยลดความไวลงตามอีกคน ไม่ได้รีบร้อนให้บทสนทนาจบลงบนโต๊ะอาหารแห่งนี้

“พอจะบอกให้ผมรู้ได้รึเปล่า?”

“หากได้เขียนบทเป็นของตัวเอง โอโตคาวะซังจะอยากแก้บทบาทของตัวเองในตอนนี้รึเปล่า?”

ในฐานะผู้เฝ้ามองอย่างอิตสึกิ ปฏิเสธไม่ได้ที่จะอยากรู้มุมมองอื่น ๆ จากคนใหม่ ๆ ที่ได้รู้จัก โดยเฉพาะกับคนที่สนใจด้วยแล้ว

“อืมมม แบบว่าถ้าสมมติโอโตคาวะซังเป็นตัวเอกของเรื่องอยู่”

ชิ้นเนื้อถูกคีบคากลางอากาศระหว่างที่เขาอธิบายเพิ่มเติม

“อยากจะให้เรื่องราวของตัวเองออกมาเป็นแบบไหนครับ?”

ว่ากันว่าทุกคนล้วนเป็นตัวเอกในชีวิตที่กำลังดำเนินเรื่องราวไปโดนไม่รู้บทที่ถูกเขียนไว้ล่วงหน้า บ้างก็ว่าเราสามารถสร้างเรื่องราวนั้นได้ด้วยตัวเอง

คงจะขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนที่ต่างกันไป

+

“หืมม ผมคิดว่าจะเป็นแนวโรแมนติกซะอีก—”

จากที่เห็นหนังสือที่อ่านและซีรี่ส์ที่ดู ก็คงไม่แปลกที่จะหลงคิดไปทางนั้น

“แล้วถ้าเกิดต้องเป็นตัวเอกของเรื่องล่ะครับ?”

มองท่าทีเรียบร้อยของคุณหนูตรงหน้าสลับกับทานอาหารของตัวเองไปพลาง

“จริงสิ-”

“ถ้าโอโตคาวะซังสามารถทำหนังของตัวเองได้ อยากให้เป็นหนังแนวไหนหรือมีเรื่องราวยังไงเหรอครับ?”

ว่าแล้วก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยต่อไปพลาง

ในเมื่อเจ้าตัวว่างั้นก็คงจะเถียงอะไรไม่ได้นอกจากรับรู้ในเรื่องนี้เงียบ ๆ ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ

ดูเหมือนคุณยายจะแถมคาราเกะจานเล็กมาให้ด้วยคงเพราะเห็นว่ามากันสองคน คงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดไป… ใช่ไหมนะ?

ขณะที่ลงมือทานอาหารตรงหน้าของตัวเองสายตาก็อดที่จะเหลือบมองไปยังคุณตาคุณยายไม่ได้ และนั้นก็ทำให้เขาต้องหาเรื่องคุยเพื่อดึงความสนใจอีกคนจากพวกเขาดีกว่า

+

ถึงจะไม่รู้เรื่องมากแต่จากสายตาคนนอกอย่างเขาแล้ว ไม่ได้คิดว่าความเป็นห่วงที่มีต่อเพื่อนของเธอคนนั้นจะเป็นของปลอมหรอก

“ส่วนผมที่น่าจะยังเป็นแค่คนนอกพูดอะไรมากไม่ได้ แต่ผมคิดว่าตอนนี้ผมกลายเป็นคนโดนหมายหัวแทนแล้วล่ะ…”

ว่าแล้วก็หัวเราะแห้ง ๆ เพราะจากที่เอาทาโกะยากิไปอุดปากคนตรงหน้าดูเหมือนจะทำให้เธอคนนั้นไม่พอใจเท่าไหร่

“แถมโยทซังน่ะเป็นคนที่เก่งจริง ๆ นะครับ ในความสัมพันธ์ถึงจะมีอุปสรรคแต่หากผ่านมาได้ประสบการณ์นั้นก็จะกลายเป็นสิ่งล้ำค่า เผลอ ๆ ยิ่งทำให้มิตรภาพเหนียวแน่นขึ้นไปอีก”

+

ไม่ได้ฟังดูเป็นเรื่องที่ชวนให้น่านึกถึง แต่คงเพราะเป็นเพื่อนกันก็คงไม่ได้อยากให้มีเหตุการณ์ทำนองนั้นเกิดขึ้นเท่าไหร่

อีกฝ่าย— โอโตคาวะซัง ดูเป็นคนที่เก็บอะไรไว้กับตนเองมากอย่างว่า แม้แต่เขาเองก็คงต้องยอมรับในส่วนนี้

“อย่างน้อยตอนนี้ทั้งโยทสึบะซังกับโอโตคาวะซังก็ยังอยู่ด้วยกันนะครับ” จากที่เห็นน่ะ

+

พอเลือกอาหารกันได้เรียบร้อยที่เหลือคงมีแต่นั่งรอครัวปรุงอาหารสด ๆให้ได้ทาน

และเพราะเป็นร้านเล็ก ๆ ที่บริหารกันเองแบบนี้ทุกอย่างจึงไม่ได้รวดเร็วอย่างร้านใหญ่ หรือแฟรนไชส์ดัง ๆ เปิดโอกาสให้เขาได้คุยกับอีกคนเพิ่มนิดหน่อย

“โอโตคาวะซังดูจะชอบชาเขียวมากเลยสินะครับ?”

สังเกตจากที่ผ่าน ๆ มา จะว่าตั้งแต่ที่คาเฟ่เลยก็ได้

เขาถูกสองตายายทักทายทันทีที่เดินเข้าร้าน อิตสึกิเองก็ยิ้มทักทายพวกเขากลับก่อนจะพาหญิงสาวที่มาด้วยกันไปนั่งที่โต๊ะประจำ

”ผมคงเอาเป็นเซ็ททงคัตซึเหมือนเดิม โอโตคาวะซังล่ะครับ?“