( @hwww-donovan.bsky.social มานี่มา )

ปั่ก!

เสียงของสันหนังสือกระแทกเข้าเต็มหน้า แรงซะจนเซเผลอร่วงลงมาจากบันไดไม้ ทว่าแทนที่จะรู้สึกเจ็บจากการกระแทกพื้นอะไรแบบนั้น กลับได้ยินเสียงตื่นตกใจที่แสนคุ้นเคยแทน และแรงกระแทกอย่างแรงที่หลังศีรษะ

เป็นแอสทราลิสนั่นล่ะ ที่ตื่นตูมวิ่งเข้ามารับร่างเขาไว้จนโดนศีรษะของเขากระแทกเข้าเต็มหน้าให้ ตอนนี้ในั่พวกเลยต้องนั่งซับเลือดตรงจมูกที่เกือบหักถึงตั้งสองคน

อ่า.. หมอนี่ งี่เง่าชะมัด

( อิอิอิอิอิ ทำดี ไว้จะทำอีก )

( ตื่นทันเรียนได้ก็เก่งแค่ไหนแล้ว )

เขาแค่นหัวเราะในลำคอ ยามที่อีกฝ่ายโบกไม้กายสิทธิ์ แสงไฟสว่างวูบสะท้อนในนัยตาของเขา รอยยิ้มบางปรากฎขึ้นบนหน้า

“เหอะ.. คงต้องลำบากเธอช่วยสอนคาถานั้นให้แล้วล่ะ”

“ส่วนเรื่องเที่ยวนั่น… ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตแล้วกันนะ” เขาทิ้งไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะปล่อยให้บทสนทนาดำเนินต่อไปเรื่อยๆตามโอกาส

กระทั่งอีกไม่นานรถไฟขบวนนี้ก็คงถึงฮอกวอตส์ในไม่ช้า

[จบรูท]

เวสเปอร์มองตามนกฮูกของเรฟที่นำจดหมายกัมปนาทไปส่งให้แอสทราลิส เจ้าของเออร์มินนามว่าลูซี่นี่ ช่างเป็นวิธีที่รุนแรงอะไรเช่นนี้

ขอให้โชคดีนะแอสทราลิส….

“เธอนี่นะ ถ้าแอสทราลิสเกิดร้องไห้ขึ้นมาจริงๆฉันจะโทษเธอ”

“ฉันเจอเรื่องหนึ่งน่าสนใจ มันชื่อ —---(คำที่ถูกเซ็นเซอร์)” เวสเปอร์เล่าให้เรฟเวอรี่ฟังด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ความสงสัยมากมายเริ่มเกิดขึ้นในใจเขาตั้งแต่ที่เข้ามาเรียนในฮอกวอตส์ปีแรกแล้ว ซึ่งข้อสงสัยเหล่านั้นก็เกี่ยวกับตระกูลที่บ้านเขาเอง

“แต่เรื่องหมวกคัดสรรเคยพูดกับฉันเมื่อตอนปีหนึ่งนั่นก็ชวนคิดไม่ตกจริงๆ โจวเลอร์พี่ชายฉันเขาพยายามมากกับการเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นตะลึงนิดหน่อย ไม่คิดเลยว่าเป้นอีกครั้งแล้วที่สถานที่ที่หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยออกมานั้นช่างดูบังเอิญ

“ตอนยังเด็กฉันจำได้ว่าพูดภาษารัสเซียได้ แต่ตอนนี้มันเลืองลางจนจำไม่ได้แล้วแม้แต่คำทักทายทั่วๆไป…”

“เอาเถอะ ว่าแต่คาถาอะไรกันล่ะที่เธอไปเจอมา?”

พอได้ยินเพื่อนสาวตรงหน้าเอ่ยถึงบุคคลที่สามซึ่งก็เป็นเพื่อนของเขาเช่นกันแล้วก็อดถอนหายใจหนักๆออกมาไม่ได้

ก็เพราะดันจินตนาการภาพหมอนั่นร้องไห้ออกจริงๆน่ะสิ…

“ถ้าหมอนั่นร้องไห้ออกมาจริงๆ ฉันจะเลิกเป็นรูมเมทกับเขาสักปี” เขาว่าพลางกุมขมับ

แค่นึกถึงก็อุจาดตาจะแย่

“จะกลับไปหาแอสทราลิสมั้ย หรือจะรอให้หมอนั่นเดินมานี่เอง?”

ถึงจะฟังดูตัดพ้อไปบ้าง แต่เขาก็หมายความแบบนั้นจริงๆ

“แต่น่าแปลกใจที่แม้แต่นายเองก็ยังอ่านเจ้าหนังสือนี้ไม่รู้เรื่อง นึกว่าแม่นายจะเคยเห็นมันมาก่อนซะอีก”

“รุ่นน้องในบ้าน? ต่างหูนาฬิกาดาวของมักเกิ้ล?” เวสเปอร์ถามย้ำ พลันสมองก็กำลังย้อนดูความทรงจำว่าเขาเคยเจอรุ่นน้องที่โนว่าพูดถึงมาก่อนหรือไม่

“พอดีพ่อบุญธรรมฉันเป็นคนเก็บงำความลับเก่ง ถึงรู้ว่าฉันแอบเข้าไปค้นในห้องสมุดของตระกูลกระนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร”

“เอาเข้าจริงเขาอาจไม่ได้สนใจฉันที่เป็นลูกบุญธรรมเท่าไหร่ แต่เขาก็ทำหน้าที่ของเขาได้ดีแล้วล่ะ”

+

( แว่บมาลงก้อนเด็กๆตี้ปาหมอนบ้านฟ้าด้วยค่ะ🙌💖 )

เขายื่นหนังสือเล่มนั้นให้โนว่าดู อันที่จริงเขาอ่านมันไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แต่เนื้อหาเหล่าก็ชวนให้อยากตั้งคำถามหลายๆอย่างเกี่ยวกับความรู้ทางด้านวิชาการของพวกมักเกิ้ล

“บางคำฉันก็อ่านแล้วไม่เข้าใจ พวกมักเกิ้ลนี่ช่างเข้าใจยากเสียจริง”

“อืม ที่บ้านก็เลี้ยงแมวอยู่หลายตัว คงมีแค่คุณฟองส์ล่ะมั้งที่สอนไม่ได้” เขาตอบกลับคำถามนั่นขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือมักเกิ้ลในมือ

“?”

“บังเอิญเจอในห้องสมุดของที่บ้าน เป็นหนังสือของพวกมักเกิ้ล น่าจะชื่อวิชาเคมีอะไรสักอย่าง พออ่านดูแล้วก็คล้ายๆกับวิชาปรุงยาของเราดี”

+

“ก็นะ.. เห็นหน้าคร่าตากันมาตั้งเจ็ดปีลูซี่คงแกล้งยอมไปงั้นๆล่ะ”

ว่าจบเวสเปอร์ก็โยนขนมข้ามหัวลูซี่ไปทางโนว่า เชิงจะบอกว่าหมดหน้าที่ของเขาแล้ว หลังจากนี้ก็ให้เจ้าของเออร์มินเป็นคนรับหน้าที่ป้อนขนมลูซี่ต่อเอง

“เจ้าแมวซนนั่นคงกำลังไปป่วนโบกี้ของใครสักคนอยู่ ฉันก็เหนื่อยจะตามแล้ว”

เวสเปอร์เอนแผ่นหลังพิงเบาะของที่นั่ง เขาหยิบหนังสือวิชาของพวกมักเกิ้ลที่บังเอิญไปเจอขึ้นมาอ่าน น่าสนใจดี

“อ่า.. พอดีกำลังหาที่สงบๆอยู่ แต่ดูเหมือนว่าที่แบบนั้นคงจะหาได้ยากในวันนี้” เวสเปอร์ตอบเสียงนิ่ง ฮอว์ทอร์นสีดำถูกโบกเบาๆเพื่อปิดหน้าต่างนั่น ก่อนเขาจะเชิญตัวเองเข้าไปนั่งตรงข้ามอีกคน

“แต่ในตู้นี้มีแค่เธออยู่ก็ดี”

“ปิดเทอมนี้มีเรื่องอะไรน่าสนใจบ้างมั้ย?”