ปั่ก!

เสียงของสันหนังสือกระแทกเข้าเต็มหน้า แรงซะจนเซเผลอร่วงลงมาจากบันไดไม้ ทว่าแทนที่จะรู้สึกเจ็บจากการกระแทกพื้นอะไรแบบนั้น กลับได้ยินเสียงตื่นตกใจที่แสนคุ้นเคยแทน และแรงกระแทกอย่างแรงที่หลังศีรษะ

เป็นแอสทราลิสนั่นล่ะ ที่ตื่นตูมวิ่งเข้ามารับร่างเขาไว้จนโดนศีรษะของเขากระแทกเข้าเต็มหน้าให้ ตอนนี้ในั่พวกเลยต้องนั่งซับเลือดตรงจมูกที่เกือบหักถึงตั้งสองคน

อ่า.. หมอนี่ งี่เง่าชะมัด

#HWWW_FindingNiffler

ในขณะที่กำลังใช้เวลาช่วงว่างในห้องสมุดเฉกเช่นเหมือนอย่างเคย เสียงแหลมเล็กของสิ่งมีชีวิตบางอย่างแว่วเข้ามาในหูเสียจนทำให้เวสเปอร์ต้องหยุดเดินเพื่อปรายตามองดูบนชั้นหนังสือ

นิฟเฟลอร์?

ที่นี่ดูไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าตัวเล็กนี่สมควรอยู่เสียเท่าไหร่ ครั้นจะพยายามปีนบันไดไม้ขึ้นไปจับเจ้าตัวจิ๋วนี่ลงมา เซ้นส์ไม่ถูกรักจากพวกสัตว์ก็เกิดทำงานขึ้นมาเสียอย่างนั้น

(มีต่อ)

(นอนกันหมดแล้ว มาปาดเล่นก่อนจมงาน + สอบค่า
ทรงนี้ถึงห้องเรียนแล้วหลับในต่อจนหมดคาบ- )

🤲 @hwww-donovan.bsky.social

ถึงจะฟังดูตัดพ้อไปบ้าง แต่เขาก็หมายความแบบนั้นจริงๆ

“แต่น่าแปลกใจที่แม้แต่นายเองก็ยังอ่านเจ้าหนังสือนี้ไม่รู้เรื่อง นึกว่าแม่นายจะเคยเห็นมันมาก่อนซะอีก”

( แว่บมาลงก้อนเด็กๆตี้ปาหมอนบ้านฟ้าด้วยค่ะ🙌💖 )

เขายื่นหนังสือเล่มนั้นให้โนว่าดู อันที่จริงเขาอ่านมันไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แต่เนื้อหาเหล่าก็ชวนให้อยากตั้งคำถามหลายๆอย่างเกี่ยวกับความรู้ทางด้านวิชาการของพวกมักเกิ้ล

“บางคำฉันก็อ่านแล้วไม่เข้าใจ พวกมักเกิ้ลนี่ช่างเข้าใจยากเสียจริง”

“ก็นะ.. เห็นหน้าคร่าตากันมาตั้งเจ็ดปีลูซี่คงแกล้งยอมไปงั้นๆล่ะ”

ว่าจบเวสเปอร์ก็โยนขนมข้ามหัวลูซี่ไปทางโนว่า เชิงจะบอกว่าหมดหน้าที่ของเขาแล้ว หลังจากนี้ก็ให้เจ้าของเออร์มินเป็นคนรับหน้าที่ป้อนขนมลูซี่ต่อเอง

“เจ้าแมวซนนั่นคงกำลังไปป่วนโบกี้ของใครสักคนอยู่ ฉันก็เหนื่อยจะตามแล้ว”

เวสเปอร์เอนแผ่นหลังพิงเบาะของที่นั่ง เขาหยิบหนังสือวิชาของพวกมักเกิ้ลที่บังเอิญไปเจอขึ้นมาอ่าน น่าสนใจดี

“เท่านี้ก็หมดปัญหาแล้ว” เออร์มินที่ยังคงแกล้งสลบถูกส่งต่อให้เรฟเป็นคนอุ้ม

“?”

ภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าของโนว่าคือเออร์มินที่ฝ่ายกำลังตามหากำลังรับขนมจากมือเขา

“อ่อ มาพอดีเลยแอสทราลิส ฉันพึ่งจะเจอลูซี่เมื่อไม่นานมานี้”

“เธอแกล้งเป็นลมจนหมดแรง ฉันเลยต้องพามาพักหาอะไรกิน” ลูซี่รับขนมจากมือเขาพร้อมส่งขนมเข้าปาก สายตาก็มองไปที่โนว่าด้วยตาปริบๆ

@hwww-donovan.bsky.social

เวสเปอร์เลิกคิ้วยามที่อีกฝ่ายพูดคำว่า ‘ไอ้นั่น‘ ออกมา แน่นอนว่าเขารู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่แค่รู้สึกแปลกใจที่จู่ๆก็พูดถึงมันขึ้นมา

“อ่อ.. ทำไม เปิดเทอมมาเธอก็มีอะไรมาสอนฉันเพิ่มอีกแล้วหรือไง?”

ถึงถามออกไปแบบนั้นก็ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจมันเสียทีเดียว เขาชอบพวกความรู้ใหม่ๆอยู่แล้ว โดยเฉพาะเรื่องที่คนอื่นไม่ค่อยอภิรมย์กัน

“พูดถึงไอ้นั่นแล้วปิดเทอมมานี้ฉันก็พอได้รู้อะไรเพิ่มเติมมาบ้างเหมือนกัน”

คิ้วเรียวขมวดแน่น ทำไมจะกินไม่ได้ เพราะขนาดฟองชัวร์ยังเคยกินเจ้ากบนั่นเข้าไปเลยนี่นา แต่เขาก็คร้านเกินกว่าจะเถียง

“งั้นนายก็กินแทนแล้วกัน เดิมทีนั่นก็ไม่ใช่ของฉันอยู่แล้วด้วย”

คงเป็นใครสักคนที่เข้ามานั่งก่อนหน้านี้ แต่คงถูกเจ้าตัวจิ๋วสองตัวนี้ป่วนเข้าจนหนีไปโดยลืมขนมทิ้งเอาไว้

“ว่าแต่นายเถอะแอสทราลิส ปล่อยให้ลูซี่หลุดออกมาวิ่งเล่นไปทั่วบ่อยๆแบบนี้ไม่ดีนะ”

“อ่ะนี่รับไปสิลูซี่ รางวัลปลอบขวัญ” เขาว่าพลางงโยนกบช็อกโกแลต ขนมหวานที่แสนโด่งดังในโลกผู้วิเศษไปให้ลูซี

เวสเปอร์มองอีกฝ่ายด้วยท่าทีนิ่งๆ

“ก็เพราะชินนั่นแหละมันถึงเป็นงี้ เอาล่ะเลิกเล่นกันได้แล้ว” มือเรียวกำลังเอื้อมจะไปจับเจ้าแมวตัวดีให้แยกออก แต่ยังไม่ทันที่มือจะสัมผัสกับขนนิ่มๆนั่น ลูซี่ที่แกล้งสลบอยู่ก็ดิ้นจนหลุดออกมาแล้ววิ่งไปมุดเจ้าของของมัน

“ถ้าเจ้าเออร์มินนั่นไปอยู่ที่โลกมักเกิ้ล ป่านนี้คงได้รางวัลตุ๊กตาทองไปแล้ว”

( มีเวลาแว่บมาวาดเล่นกันนิดหน่อย เวสเปอร์และเรฟเวอรี่รูทอนาคตหลังจากเรียนจบจากฮอกวอตส์ 3 ปีค่ะ🥺🙌 )

( หลีกหน่อยอัซคาบันพี่มาแล้ว- )

@hwww-reverie.bsky.social

#HWWW_B2HW

พิธีคัดสรรบ้านเมื่อ 6 ปีก่อนยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ
การคัดสรรบ้านให้เขาไม่ใช่เรื่องที่ซับซ้อนอะไร เพียงแต่คำพูดของหมวกคัดสรรนั้นชวนให้เก็บกลับมาคิดเสียจนใกล้จะเรียนจบ

‘อ่า.. ตระกูลนี้เงียบหายไปนานกว่าจะชุบตัวได้ ทว่าก็ได้เพียงเปลือกนอก ยินดีต้อนรับสู่ฮอกวอตส์คุณเอสเตลลาร์เซียริซ’

‘อืมไหนดูซิ บ้านที่เหมาะกับคุณ’ หมวกคัดสรรงึมงำๆอยู่นานจนเขาเผลอกลั้นหายใจ

+

"เปล่า.. ฉันแค่แวะมาดูเพราะได้ยินเสียงดังเอะอะเท่านั้-" @hwww-donovan.bsky.social

ไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยคดีก็มีหมอนลอยฟิ้วเข้ามาที่หน้า โชคดีที่โยกตัวหลบทัน @hwww-olivierr.bsky.social

รู้สึกไม่ปลอดภัยแก่ชีวิตมากๆจึงเลือกมุดเข้าไปหลบในผ้าห่มแทน

( มาแจมแล้วค่าบบ )

เวสเปอร์ที่ได้ยินเสียงดังเอะอะลอยมาจนถึงด้านในห้อง ด้วยความสงสัยจึงเดินออกมาดู ใครจะคิดว่าในห้องนั่งเล่นจะมีสงครามปาหมอนเกิดขึ้น โดยเฉพาะในบ้านเรเวนคลอ

“เอ่อ…”

เขาคิดว่าควรรีบหาที่ปลอดภัยเพื่อหลบหมอนจะดีกว่า

#HWWW_B2HW
#HWWW_MiniEvent

สมุดวาดภาพออกมาจริง?

สมบัติของมันก็น่าสนใจควรค่าแก่การทดลองดี แต่กระนั้นก็นึกไม่ออกว่าควรวาดสิ่งใดลงบนสมุดวาดภาพนี่

เวสเปอร์สัมผัสได้ถึงแรงเกาะกุมเบาๆที่เรียวแขน เป็นน้องสาวของเขาเอง เธอมักจะเป็นเช่นนี้ยามต้องการความสนใจจากพี่ๆ

เขาขีดเขียนปากกาขนนกลงบนสมุด ฝูงผีเสื้อโบยบินออกมาจากกระดาษ
สร้างรอยยิ้มให้แก่น้องสาว น่าเอ็นดูจริงๆ

เมื่อเขาก้าวเท้ามุ่งมายังสถานที่ที่มักมาประจำกับคนสนิทยามที่อยู่ฮอกวอตส์ สิ่งแรกที่มะท้อนเข้ามายังนัยตาสีบลูแพตตินั่มคือเรือนผมสีเงินยาวสะสวย เขาคุ้นเคยอยู่สองคน แต่พอคำนึงพิจารณาถึงส่วนสูงแล้วตัวเลือกอีกคนจึงถูกตัดไป

ครั้นกำลังจะเอ่ยทักก็โดนตัดหน้าไปเสียก่อน

“เรฟ…”

“นั่นอะไร หน้าปกมันดู… น่าอภิรมย์ดีนะ” แม้จะเอ่ยไปแบบนั้นแต่ตอนนี้คิ้วเรียวกำลังขมวดเข้าหากันแน่นจนแทบจะผูกกันเป็นปม

+

“ภาษาดอกไม้?” เวสเปอร์ละสายตาออกจากหนังสือในมือ เขาทวนคำพูดของอีกคนให้แน่ใจว่าตนฟังชื่อหนังสือไม่ผิด ภายใต้ใบหน้าที่เรียบนิ่งนั้นมีหลายคำถามตีกันอยู่ในหัวมากมาย

“ภาษาที่พวกดอกไม้เอาไว้ใช้คุยกันงั้นเหรอ? พวกมักเกิ้ลนี่ประหลาดจริง ถึงในโลกเวทมนตร์เองก็มีพืชบางชนิดที่ส่งเสียงแว้ดๆได้ก็เถอะ”

+

“ อย่างเช่น จอมขุนพลฟูฟ่องผู้ครองบัลลังก์หมื่นกระหล่ำ”

“นักปราชญ์กระต่ายผู้จารึกคัมภีร์แห่งการเคี้ยวผักนิรันดร์”

“หรือ ศาสตราจารย์พันอุ้งผู้ยิ่งใหญ่แห่งทุ่งหญ้าอันไร้จุดสิ้นสุด เธอว่าชื่อไหนดีล่ะ?”

และความจริงก็ได้เผยออกวันนี้ว่าเวสเปอร์ เอสเตลลาร์เซียริซ สมาชิกบ้านเรเวนคลอใบหน้าเรียบนิ่ง และหัวรั้นนั้นตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงได้ห่วยแตกเป็นบ้า

“เห็นเธอดูชอบใจก็ยินดีด้วย นึกว่าแม้กระทั่งบังเอิญเจอกันที่ตรอกไดแอกอนก็จะได้ยินเธอบ่นถึงเรื่องแฟนเก่าให้ฟังซะอีก”

แม้ว่าหนึ่งในนั้นก็รวมเขาอยู่ด้วยน่ะนะ

“ชื่อหรอ? ว่ากันตามตรงก็ยังไม่ได้คิดหรอก” เวสเปอร์ครุ่นคิดอยู่ในหัวพักนึง ก่อนจะนึกชื่อจุดบรรเจิดออกมาได้

“แต่ก็มีชื่อดีๆที่พอจะนึกออกอยู่บ้างสักสองสามชื่อ”

+

เวสเปอร์พยักหน้ารับคำอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนตัวเขาเข้ามารบกวนเวลาอ่านหนังสือของอีกฝ่ายเพราะกบช็อกโกแลตนั่นก็ตาม

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนหน่อยนะ..”

เขาโยนกบช็อกโกแลตในมือทิ้งออกไปนอกโบกี้ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนที่นั่งริมหน้าต่างตรงข้ามอีกคน พร้อมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านบ้าง

ดวงตาสีบลูแพตตินั่มเหลือบมองหนังสือในมืออีกคนเป็นระยะอย่างสนใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไป

“สวัสดีแอสทราลิส”

เวสเปอร์ชายตามองไปทางประตูโบกี้เล็กน้อยตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย แต่ภาพที่เห็นคือสีหน้าตกอกตกใจของโนวา เวสเปอร์ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“หยุดเลย นายเป็นพวกสมองกล้ามรึยังไงกัน?” เขาเอื้อมมือไปจับไหล่โนวาไว้เพื่อให้อรกคนเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าที่เดิม

“อีกอย่างพวกเขาแค่เล่นกันเหมือน ปกติ เท่านั้นแหละ”

ไม่นานหลังจากที่รถไฟเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา เขาพยายามหาโบกี้สงบๆนั่งจนกว่าจะถึงฮอกวอตส์ กระทั่งเปิดเข้าไปในโบกี้หนึ่งที่มีเพื่อนร่วมบ้านเรเวนคลอนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วยท่าทีเงียบสงบ โดยไม่ทันตั้งตัวและไม่ทันฟังคำเตือนจากคนในโบกี้ กบช็อกโกแลตก็กระโดดหมับเข้าที่หน้าเขา

เพราะความตกใจจึงหลุดแสดงสีหน้าออกมา แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนจะหยิบเจ้ากบช็อกโกแลตออกจากหน้าของตน

+