แม้นเสียงย่ำเท้าหนึ่งย่างกรายเข้า ก็หาได้ปลุกหล่อนลืมตาขึ้นมอง นั้นเพราะอาจรู้ผู้มาเยี่ยมเยือนอยู่แล้ว จึงไม่ได้ลืมตาชายมอง

เขามาตามนัดหมาย, ส่วนนี้ก็คือสถานที่ลับของเรฟเวอรี่

ยากคนพบ
ยากคนเข้ามา
ยากคนล่วงรู้

คาถาไร้เสียงร่ายเอ่ยในความเงียบงัน เพื่อป้องกันให้มั่นว่าจะไม่มีใครได้ยินบทสนทนานี้เข้า

“ฉันก็หวังว่าเขาจะไม่เจ้าน้ำตาขนาดนั้นค่ะ” หล่อนตอบพลางยิ้มอ่อน

สองมือยังคงลูบเจ้าเออร์มินที่คงแกล้งสลบไม่ยามลืมตาตื่น อาจเพราะมันยังรู้สึดถึงคุณฟรองส์ที่ยังอยู่ในห้องนี้

“อีกเดียวเขาคงมาถึง“
ปากว่าเช่นนั้นก่อนจะค่อยหย่อนตัวนั่งลงบนเบาะนุ่มของรถไฟ เธอกำลังรอคอยการมาถึงของเพื่อนชายที่ส่งจดหมายสีแดงสวยไปให้อย่างสงบนิ่ง

[จบรูท]

“งั้นหรอ?”

“งั้นไว้เรา ไปเที่ยวที่นั้นกันดีไหมคะ?“

พวกเราตั้งใจจะไปสวีเดนเป็นที่แรก ส่วนที่สองไม่ได้ตั้งใจเลือกนัก
แต่หากเป็นรัสเซียก็ดูฟังไม่แย่เสียเท่าไหร่ แม้เรฟเวอรี่จะไม่ชอบสถานที่เหล่านั้นนัก

“…“

เธอยิ้มบางๆ
มือหนึ่งโบกสะบัดไม้กายสิทธิ์ ร่ายคาถาที่มีเพียงเราเท่านั้นรู้
ก่อนจะเอียงเอ่ยตอบด้วยเสียงหวานล้ำ

เพทายหลุบครึ่งหนึ่งราวกับพินิจ ก่อนเงยขึ้นสบอีกครั้งหลังได้ข้อสรุปภายในหัว

“ฉันพอจะรู้จักมันค่ะ” แม้อาจไม่ได้ดี แต่ก็พอที่จะรับรู้ว่ามันคืออะไร

“แต่เรื่องนี้ ไว้ถึงที่ฮอกวอตส์ก่อน”

เขาคงรู้ดี ถึงความหมายที่แฝงเร้นในคำพูดนั้น

( END )

หล่อนพลันคิดตามคำพูดตัวเองก็หัวเราะร่าออกมาบ้าง

“คงไม่ทันแล้วละ”

“ก็นี้ปีสุดท้ายแล้วนี่คะ?“

นิ้วเรียวแตะเข้าริมฝีปากเล็กน้อย หล่อนใช้ชั่วครู่หนึ่งในการหาคำตอบนั้นอย่างเหมาะและครู่ต่อมาใช้เวลาในการจดบางอย่างลงจดหมายฉบับแดงชาดก่อนพึ่งเจ้านกขนปุยของตนบินไปหาสหายสนิท

“เดี๋ยวเขาคงมาเองค่ะ”

“อือ ก็พอมีอยู่บ้างค่ะ”

เพทายงามช้อนสบนัยน์สวย
ขนตาแพกระพริบพริ้ม รอยยิ้มบางยังแต้มตรึงไม่คลาย

เมื่อเขาจุดประกายความสงสัย เรฟเวอรี่ก็ยอมไถ่ถามอย่างใคร่ใส่ในสิ่งที่เขากรุนเกริ่น หล่อนไม่ปิดกั้น อาจเพราะรู้ซึ้งดีถึงความนัยใต้คำพูด

“เป็นยังไงบ้างคะ?”

“เรื่องน่าสนใจ?“ ใบหน้าสวยคล้ายครุ่นคิด

ราวกับย้อนนึกถึงความทรงจำส่วนนั้น เจือจางเสียจนยากจะคิด

เพียงชั่วครู่มันก็กลับมาเด่นชัดในหัวทุยนี้ สองวันหลังปิดเทอมเรฟเวอรี่ต้องเก็บกระเป๋าเดินทางไปยังรัสเซียในเช้าตรู่โดยไม่ได้บอกเหล่าเพื่อนสนิทล่วงหน้าด้วยตัวเอง ทำได้แค่ฝากฝังจดหมายทิ้งไว้ให้รับรู้เท่านั้น

“ปิดเทอมนี้ ฉันไปรัสเซียมาค่ะ”

“คงจะเป็นคาถาใหม่ ‘ไอ้นั่น’ น่ะ”

มือเรียวรับเจ้าเออร์มินตัวน้อยเข้าสู่อ้อมกอด หล่อนมองตามันปริบๆ คล้ายนึกสงสัยว่าครั้งนี้มันจะเลิกแกล้งสลบตอนไหน

”ไม่เป็นไรแล้วค่ะ“ หล่อนพึมพำ ก่อนลูบขนขาวนั้นอย่างเบามือ

”ปานนี้โนคงร้องไห้ไปแล้วหรือเปล่านะ?“ ที่สัตว์รักอย่างเจ้าเออร์มินในอ้อมแขนของเธอหายไปเสียนาน หล่อนก็เป็นหนึ่งในคนที่ออกตามหาเจ้าตัวเล็กเช่นกัน

”ขี้แกล้งจริงๆ“ ต่างกับเจ้าของ แม้ไม่พูดแต่เจ้าตัวคงรู้ได้

( แวบมาแปะเด็กๆ ทุกคนด้วยค่ะ ฮือ บ้านฟ้ารักกัน 💙✨ )

“เวส?” หล่อนหัวเราะร่าอย่างสดใส ก่อนงุดตัวกลับเข้ามาในรถไฟทันที

แม้เขาจะตักเตือนเรื่องของอันตรายก่อนหน้า แต่เรฟเวอรี่ก็ยังคงแต้มยิ้มบนใบหน้าไม่จางหาย เพียงพยักหน้ารับรู้ความหวังดีนั้นเอาไว้

”หาที่นั่งอยู่หรอคะ?“

เรฟเวอรี่ยิ้มอ่อนเงยหน้ามองผู้มาเยี่ยมเยือน ก่อนหัวเราะแผ่วบางเก็บพับหนังสือที่ได้คืนมาวางบนลงบนตัก

“ไม่น่าตื่นเต้น”

“เท่า‘ไอ้นั่น‘เลยเนอะ”

หาใช่คำถามเกี่ยวกับเนื้อในเรื่อง เขาคงรู้ถึงสิ่งกล่าวเลี่ยงนั้นดี หล่อนยังจำได้แม้ผ่านไปเสียนานแล้วก็ยังรู้สึกถึงมันได้แม้เจือจางไปมากแล้ว หัวใจที่เต้นกระส่ำนั้น

( บอกแล้วอย่าให้เจอร่างทอง )

( หน้าแบบนี้พอมัดใจเธอได้ไหม )

( ใครไปหลังก็ฝากซื้อโอเลี้ยงด้วยละกัน )