ถ้อยคำเย้ยหยันกับมือของอีกฝ่ายที่สะบัดออก ทำให้เพอร์ฟูมกะพริบตาปริบๆอย่างดูน่าหมั่นไส้

“ฝีปากนายไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ”

ไม่รู้ชมหรือประชด ก่อนจะทำท่าครุ่นคิด

“คลื่นไส้งั้นเหรอ?”

“อืม…แปลว่าฉันฝากร่องรอยไว้ในใจนายได้ลึกพอสมควร ถึงขนาดท้องไส้ก็ยังรับรู้สินะ”

ว่าพลางหมุนตัวโชว์ราวกับกำลังเล่นละครเวทีพร้อมขยิบตาวิ้งคึ

“ระวังให้ดีล่ะ เพราะเสน่ห์ของฉันมันอันตราย”

ถีบมันเลยดีมั้ยนาย—

“ฮ่าๆๆ นี่แหละเพอร์ฟูมตัวจริง! เลิกทำเป็นคุณชายเจ้าสำอางได้แล้ว นายก็เลือดกริฟฟินดอร์ขนานแท้นั่นแหละ!”

เพอร์ฟูมพยายามเก็บอาการโดยรีบเชิดหน้าขึ้น ก่อนจะฉีกยิ้มสว่างไสวรีบแถกับทุกคน

“เมื่อครู่เป็นเพียงการแสดง เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่า เสน่ห์ของหนุ่มกริฟฟินดอร์ไม่ได้มีเพียงความสง่างาม แต่ยังมีความเร่าร้อนที่ซ่อนอยู่ข้างใน!”

เพื่อนข้างๆถึงกับยกนิ้วโป้งให้ ยอมแพ้กับสกิลแถหมอนี่จริงๆ…

[END]

“นายไงล่ะ พ่อคนเนื้อหอม จะกลัวตัวเหม็นไปทำไมฟะ เราเป็นลูกผู้ชายนะเฟ้ย!”

เพื่อนคนนั้นเอื้อมมือมายีผมหยักศกของเขาจนมันยุ่งฟูเป็นรังนก…กรี๊ด! เขาอุตส่าห์จัดแต่งทรงผมตั้งสองชั่วโมงนะ!

“เฮ้ย! อยากโดนต่อยคว่ำรึไงฟะ!?“

แล้วคุณชายเพอร์ฟูม ฟราวิเอล ก็หลุดเกรี้ยวกราดใส่เพื่อนอย่างไม่สง่างามอีกต่อไป

ทำเอาโต๊ะกริฟฟินดอร์รอบข้างเงียบไปเสี้ยววินาที ก่อนจะพากันระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

+

เพอร์ฟูมยกแก้วน้ำฟักทองขึ้นจิบ มองเพื่อนบ้านเดียวกันที่หัวเราะเสียงดังและพูดคุยทั้งที่อาหารเต็มปาก เขาส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

ในตอนนั้นเองที่เพื่อนอีกคนตบหลังเขาดังป้าบจนเขาเกือบสำลักน้ำฟักทอง

“ไงคุณชาย ถ้าปีนี้นายไม่ลงแข่งควิดดิช ฉันจับนายโยนลงโคลนแน่!”

เขาถอนหายใจ จัดปกเสื้อคลุมให้เข้าที่ ฉีกยิ้มตามฉบับสุภาพบุรุษผู้ดี

“เพื่อนรัก ฉันให้โอกาสนายพูดใหม่ นายจะจับใครโยนลงโคลนนะ?”

+

เขาลอบยิ้มกับความทรงจำเก่าๆ เวลาผ่านไปเร็วยิ่งนัก ตอนนี้เขาอยู่ปีหกแล้ว ชีวิตในบ้านกริฟฟินดอร์ไม่ได้งดงามเหมือนอย่างที่เขาวาดฝันไว้

เพราะมันคือแหล่งรวมคนเถื่อนไร้มารยาท มีแต่พวกเอะอะโวยวาย ชอบชวนเขาไปเล่นซน ซึ่งมันทำให้เขาแทบกรี๊ดทุกครั้งที่เสื้อคลุมเปื้อนโคลน

ถึงปากจะบ่น แต่ในใจกลับอบอุ่นเมื่อนึกถึงเสียงหัวเราะของเพื่อนๆและความทรงจำที่มีต่อบ้านหลังนี้

+

‘กล้าหาญหรือ? ฉันก็ได้ยินเสียงจากกริฟฟินดอร์เช่นกัน แต่เจ้ามั่นใจหรือว่ามีความกล้าพอ? ข้างในเจ้าดูสั่นไหวทีเดียว’

‘ฉันจะแสดงให้เห็น…ต่อให้ไม่มั่นใจ ฉันก็จะมุ่งไปข้างหน้าในแบบของฉัน’

คำตอบของเขายังคงแนวแน่

“งั้นไม่ต้องลังเลแล้ว กริฟฟินดอร์!”

เสียงประกาศจากหมวกคัดสรรทำให้โต๊ะกริฟฟินดอร์ส่งเสียงเฮดังสนั่น

+

‘โอ้ หนุ่มน้อยฟราวิเอล ลูกชายคนเล็กนี่เอง ฉันได้ยินเสียงเรียกจากสลิธีรินนะ เจ้าอยากพิสูจน์ตัวเอง อยากมีชื่อเสียง อยากโดดเด่น…สลิธีรินจะให้สิ่งนั้นกับเจ้า’

เพียงแค่ได้ยินประโยคนั้น หัวใจของเขาก็หดเกร็งราวกับถูกบีบแน่น

‘ไม่…ฉันไม่อยากถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายอีกแล้ว ฉันไม่อยากเป็นเหมือนใคร ฉันอยากกล้าหาญในแบบของฉัน’

เขาคัดค้านในใจ แสดงเจตนาของตนอย่างแน่วแน่

+

ได้ยินเพื่อนชมว่าชาอร่อย เจ้าตัวก็ฉีกยิ้มกว้างสว่างไสว

“ดีใจที่นายชอบนะ ไว้วันหลังฉันจะชงตัวอื่นมาให้ชิมอีก”

แต่พอถูกถามเรื่องน้ำหอม ดวงตาของเขาก็มีประกายวาบ ก่อนจะคว้ามือเพื่อนมากอบกุมไว้ด้วยท่าทางกระตือรือร้นสุดๆ

“ใช่แล้ว! น้ำหอมคือศาสตร์อันลึกล้ำที่เปรียบเสมือนจิตวิญญาณ นายชอบกลิ่นแบบไหน? อยากลองเทสดูมั้ย?”

ว่าแล้วก็หยิบกล่องใบหรูที่บรรจุน้ำหอมตัวทดลองหลายกลิ่นออกมา

(โฮรร น่ารักทั้งคู่😭)

ภายในตู้โดยสารอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของเพอร์ฟูมคละเคล้ากับกลิ่นชา เป็นกลิ่นที่ให้ความผ่อนคลายเหมือนอยู่ในสวนดอกไม้

เขารับคุกกี้มาด้วยรอยยิ้มขี้เล่น แต่เห็นเพื่อนสะดุ้งก็หลุดขำเบาๆ

“ระวังลวกนะ ค่อยๆเป่า”

“นี่คือ Golden Bloom ผลงานล่าสุดของฉัน“

เขาอธิบายเกี่ยวกับชาอย่างภูมิใจ

“ฉันใส่กลิ่นพีชกับกลีบดอกพิโอนีลงไป ที่น้ำเป็นประกายสีทองมาจากดอกคาเลนดูล่าน่ะ”

(ขอเนียนรู้จักนะคับ)

เพอร์ฟูมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เปิดประตูตู้พร้อมคุกกี้ในมือ

“ให้ฟรี?”

“คงไม่คิดเงินทีหลังใช่มั้ย?”

เขาแซวขำๆไปงั้น ก่อนจะกวักมือเรียกนายมาหาใกล้ๆ

“มากินด้วยกันสิ ฉันเอาชามาด้วยนะ”

ว่าแล้วก็ยื่นกระบอกใส่ชาอุ่นๆให้นายหนึ่งกระบอก

“ฉันลองเบลนด์ชาสูตรใหม่ดู กลิ่นพีชน่าจะเข้ากับคุกกี้ได้”

เพอร์ฟูมยักคิ้วอย่างพึงพอใจกับท่าทีของนาย แต่ใกล้ขนาดนี้นายคงได้กลิ่นน้ำหอมฉุนกึกจากตัวเขาแน่ๆ

“โอเคๆ ถ้านายอยากให้ฉันผิด ฉันยอมรับผิดก็ได้ บางทีเท้าฉันก็ซื่อสัตย์เกินไป”

เขาทอดถอนใจ ทำสีหน้าเหมือนชายผู้แบกโลกทั้งใบ

“โชคดีที่นายเหยียบมันไว้ ไม่งั้นมันคงเผลอไปเตะก้นนายแหงๆ”

“อยากให้ฉันรับผิดชอบอะไรล่ะ? ไหนว่ามาซิ คนสวย”

รวบมือนายที่จิ้มไหล่เขามาดูเล่น เหมือนดูอุ้งเท้าน้องหมา

(ขอ+ด้วยนะคับ)

คนถูกด่ากะพริบตาปริบๆ ยอมรับว่าเขาใจลอยเลยเดินไม่ทันสังเกตรอบข้าง เขาก้มมองเท้าที่น่าสงสารของตน ก่อนจะเงยหน้ามองคู่กรณี

หมอนี่…เพื่อนร่วมบ้านที่วีนใส่หมวกคัดสรรตอนปี1

“ฝีปากไม่งามเหมือนหน้าตาเลยนะ”

เพอร์ฟูมยื่นหน้ามาใกล้แล้วยิ้มนิดๆประเมินนาย

“โทษทีละกัน ไม่นึกว่านายจะซุ่มซ่ามขนาดนี้ เจ็บตรงไหนมั้ย?”

ขอโทษอย่างจริงใจ(?) และไม่วายถามกลับอย่างมีน้ำใจ

(มา+ด้วยนะคับ เอ็นดูนาย5555)

เสียงแมวขู่ฟ่อดึงความสนใจให้เพอร์ฟูมหันไปมอง…ก็เห็นสิ่งที่น่าสนใจเข้าพอดี และนั่นก็ทำให้เขาอดขำอย่างเอ็นดูไม่ได้

แต่ดูเหมือนเพื่อนร่วมบ้านจะกำลังลำบาก ตัวสั่นแบบนั้นคงจะกลัวมากสินะ

“นายโอเคมั้ยเพื่อน?”

เขาค่อยๆก้าวเข้ามาหาแล้วถามอย่างห่วงใยปนขำนิดๆ

“นี่นายคงไม่ได้เผลอเหยียบหางพวกเขาใช่มั้ย?”

(ขนาดนั้นแหละคับบ หล่อทั้งคนทั้งแมว—)

(เห็นคับบ แวะมาเพทๆน้องนะคับบ)

(น้องอึ่งน่ารักมากก คนเลี้ยงก็น่ารักก)

(เห็นค้าบบ สุดหล่อกับน้องแมว)