มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

(ไม่มีให้ 🙂‍↔️)

" ฮะๆ รู้แล้วน่า.. "

ว่าแล้วก็ค่อยๆลุกขึ้น เตรียมตัวจะกลับหอกริฟฟินดอร์พร้อมกับการ์เรต

ว่าไปก็อยากแซวสักหน่อย..

" ถ้าพรีเฟคมาเจอเข้า...ก็อย่าหนีไปคนเดียวนะ "

ใบหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มหัวเราะไปพลางๆ

ทั้งสองต่างเดินเตาะแตะพากันกลับไปโดยที่ไม่ทิ้งให้ระยะห่างกันเลยสักนิด ทั้งๆที่อากาศเริ่มหนาวขึ้นมา แต่กลับรู้สึกอบอุ่นกว่าที่คิดซะอีก

[ END ]

...

อัญมณีสีแดงทับทิมกับเหลืองพัน

เหมือนว่าระหว่างนั้นกิลเบิร์ตเองก็สบตากับอีกฝ่ายพอดีแล้วเหม่อลอยไป
แต่เขาก็ยังคงฟังอยู่ว่าการ์เรตชอบอะไรบ้าง

จนกระทั่งการ์เรตถามบ้าง

" ดอกทานตะวันน่ะ "

" และ...ก็ใช่ ของหวานก็ด้วยน่ะ "

สายตาเหลือบมองไปทางอื่น ยกมืออีกข้างมาเกาแก้มแก้เขินที่ดันไปจ้องตานานขนาดนั้นเข้า

" พวกเรา...กลับเลยดีมั้ย "

" เดี๋ยวมันจะดึกไปมากกว่านี้น่ะ! "

" ได้สิ! "

" นายชอบอะไรบ้างเหรอ? "

ตามจริงก็ไม่ควรถามโต้งๆออกมาเพราะเกรงว่ามันจะไม่เซอร์ไพรส์สักเท่าไหร่

แต่ก็อยากรู้ความชอบของการ์เรตด้วยนี่นา...

" แบบว่า..เผื่ออาจจะให้ของที่นายชอบอะไรงี้น่ะ! "

กิลเบิร์ตขำเบาๆออกมา เหมือนว่าเขาจะพูดเองแล้วตลกเองล่ะมั้ง?

ใบหน้าจ้องมองคนข้างกายอย่างใจจดใจจ่อ

" หืม? นายพูดว่าอะไรนะ? "

เพราะเสียงนั้นค่อยๆหายไปยากเกอนจะจับใจความว่าคนข้างๆพูดว่าอะไร จึงกล่าวถามออกไป

มือเองก็สัมผัสว่าอีกฝ่ายเกี่ยวเอาไว้นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ก็คงเป็นปกติที่อยากจะจับมือกัน

ดังนั้นกิลเบิร์ตจึงขยับมือกุมมือการ์เรตเอาไว้

" มือนายเย็นเฉียบเลยนะ! "

" กุมเอาไว้แบบนี้คงไม่หนาวมือแล้วล่ะ! ✨"

ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะคิกคักเบาๆออกมา

" ฮะๆ นั่นสินะ "

" แค่คิดก็อยากกินขนมหวานขึ้นมาแล้ว! "

ดูจะกระดี้กระด้าเป็นพิเศษด้วยแถมยังขยับเข้าไปใกล้จนไหล่ชิดกันกว่าเดิม แม้แต่ฝ่ามือเองก็สัมผัสกัน

" นายบอกว่านายจะตัดชุดเองใช่มั้ย..? "

" ฉันเองก็ตั้งตารอเหมือนกันนะ นายต้องดูดีแน่ๆ!"

เขายิ้มจนแก้มปริ

เขาส่ายหน้าไปมาช้าๆ รอยยิ้มเองก็ไม่ได้แปรเปลี่ยนเลยสักนิด

" แค่ปวดนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วน่ะ "

" นั่งดูท้องฟ้าต่อกันเถอะ "

สายตาเหลือบไปมองดูพระจันทร์ต่ออีกรอบ ก็แค่ไม่อยากไปคิดอะไรมาก ปล่อยกายหย่อนใจให้อยู่กับช่วงเวลาดีๆกับเพื่อนใกล้ตัวให้มากก็แค่นั้นเอง...

" อยากไป...ฮอกมีตไวๆแล้วล่ะ... "

" งานเต้นรำก็ด้วย... "

แค่นึกถึงคำชวนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเคอะเขินขึ้นมา

ฝ่ามือข้างนึงยกมือนวดๆที่แก้มบนใบหน้าตัวเองนิดหน่อย รอยตบที่รุ่นพี่วีวี่เคยพลั้งมือไปนั้นหายไปแล้วแต่ยังปวดหน่วงๆอยู่ หากมองผิวเผินคงคิดว่าเขาแค่เกาแก้มเฉยๆ

“ ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ การ์เรต..? ”

คำถามที่ถามออกมาจากปากอีกฝ่ายทำเอากิลเบิร์ตแปลกใจ ไม่ได้คิดเลยว่าจะถูกถามแบบนั้นแต่เขาก็ยังคงยิ้มแย้มตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใสออกไป

“ ฉันก็สนิทแบบนี้กับเพื่อนๆทุกคนนั่นแหล่ะ! ”

“ ก็ทุกๆคนเป็นมิตรกับฉันมากเลยนี่นา ”

นั่นจึงทำให้ตัวเขามีความสุขจนถึงทุกวันนี้เลย แม้ว่าจะมีเรื่องที่วุ่นวายบ้าง เรื่องแย่ๆเกิดขึ้นมาบ้าง ก็ยังไม่อยากจะหยุดยิ้มแบบนี้ต่อไป

+

แต่ก็สบายใจได้ไม่นานนัก ลมนั้นพัดพริ้วไหวมาทำเอารู้สึกตัวสั่นหน่อยๆ อาจเป็นเพราะอยู่ในช่วงที่จะเปลี่ยนพันฤดูกาลแล้ว เพียงแต่…ความหนาวแค่นี้คงไม่ได้มีผลอะไรมากมาขนาดนั้น

“ แล้วก็…ขอบคุณนะ ที่อุตส่าชวนฉันไปไหนมาไหนน่ะ! ”

“ ได้สนิทกับนาย ฉันดีใจมากๆเลย ”

“ ใช่ สวยมากๆเลยล่ะ! ”

กิลเบิร์ตหันไปยิ้มแฉ่งจนตาปิดให้แก่คนข้างกาย

“ เพราะนายชวนมาด้วยเลยได้เห็นพระจันทร์สวยๆแบบนี้ ขอบคุณนะ! ”

เขามอบคำขอบคุณให้อย่างหน้าซื่อตาใส ในเวลานี้ไม่มีความกังวลอะไรเลยสักนิดเดียวว่าพวกเขาทั้งสองจะถูกจับได้เพียงเพราะว่าออกนอกยามวิกาลรึเปล่า

เพียงแค่แหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนก็รู้สึกสบายใจแล้ว

+

“ เทพีหญิงก็เลยโดนคนที่ขัดขวางท้าทายด้วยการยิงธนู ”

แต่กิลเบิร์ตกลับเงียบไปครู่นึง…แล้วเริ่มกล่าวต่ออย่างแผ่วเบา

“ แต่ธนูนั้นกลับยิงไปถูกหนุ่มนายพรานเข้าน่ะ…”

นั่นเลยเกิดเป็นตำราบ้างก็นิยายเล่าขานต่อๆกันมาอีกครา กลุ่มดาวนายพรานกับเทพีดวงจันทร์

เห็นคนข้างกายตั้งใจอยากจะฟังเรื่องราวก็ช่วยไม่ได้ แม้จะจำได้ลางๆว่าเคยอ่านแต่จะพยายามนึกออกมาก็แล้วกัน!

“ อืม…เกี่ยวกับความรักของนายพรานกับเทพีน่ะ ”

กิลเบิร์ตพยายามเล่าเรียงคร่าวๆว่าทั้งสองพบเจอกันและต่างก็มีความชอบในงานอดิเรกยิงธนูคล้ายคลึงกัน จึงไม่ยากที่ทั้งสองจะตกหลุมรักกัน แต่แล้วความรักก็ไม่ยืนยาวเพราะมีคนมาขัดขวางเอาไว้

+

“ อย่างนี้นี่เอง! ถ้างั้นแปลว่านายคงจะรู้เรื่องหมู่ดาวด้วยใช่มั้ย? ”

“ ในนิยายน่ะ มักจะกล่าวถึงหมู่ดาวเรื่องราวต่างๆด้วยล่ะ! ”

กิลเบิร์ตนั่งพูดคุยอย่างออกรสและดูเหมือนจะพูดมากเป็นพิเศษในวันนี้…

“ ฉันเคยอ่านมาบ้าง เห็นว่าแม้กระทั่งหมู่ดาวเองก็ยังมีความรักด้วยเหมือนกัน! ”

เป็นหัวข้อที่ดูแปลกใหม่และดูน่าตื่นเต้นด้วยเหมือนกัน

พูดถึงเรื่องแหกกฏต่อหน้ากันแบบนี้จึงพูดอะไรต่อไม่ได้นอกเสียจากทำได้แค่หัวเราะแห้งๆออกมา แต่การ์เรตเป็นคนชวนออกมาเองนี่นา! คนที่ไม่ดีน่ะคือการ์เรตต่างหาก!

กิลเบิร์ตนั่งขัดสมาธิอย่างสบายๆเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างไม่ลดละพร้อมกับนั่งฟังคนข้างกายพูดด้วยราวกับเป็นผู้ฟังที่ดี ซึ่งพวกเขาคงมีเรื่องน่าสนใจที่จะได้พูดคุยด้วยกันอีกยาวนาน

จนอาจจะล่วงเลยเวลานานมากๆเลยก็เป็นได้

+

กิลเบิร์ตหันไปมองตามทิศทางที่ถูกสะกิด เห็นคนที่นัดไว้มาถึงก็ยิ้มแย้มให้แก่อีกฝ่ายเช่นกัน

" รอไม่นานหรอกนะ "

พูดอย่างน้ำเสียงใสก่อนจะตบมือลงกับพื้นสื่อให้มานั่งข้างๆกันเพื่อชมท้องฟ้าด้วยกัน

ใบหน้าหันกลับไปมองท้องฟ้ายามค่ำที่แสงจันทร์สว่างอย่างตื่นเต้น

ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นพระจันทร์ก็เลยตื่นเต้น...

แต่น่าจะเป็นเพราะ...แหกกฏเป็นครั้งแรกซะมากกว่า

" ขอบคุณที่ชวนมานะ ฮะๆ ✨"

“ พี่วีวี่! ดะ เดี๋ยวก่อนครับ คือว่า…! ”

แต่ไม่ทันได้พูดอะไร เสียงตบก็ดังลั่นลงที่แก้มจนร่างกายเซไปซบที่กำแพงเบาๆ ความเจ็บแสบนั้นปวดแปลบๆขึ้นมาทั้งยังตัวสั่นระริก กระนั้นก็ยังเหลือบตาไปมองอีกฝ่ายผู้เป็นรุ่นพี่

“ ผม…ขอโทษครับ ” น้ำเสียงนั้นดูสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด

“ แต่ผม…ผิดอะไรกัน… ”

อย่างน้อยก็อยากรู้ว่าเขาทำอะไรผิดไป เขาไม่อยากวิ่งหนีอีกฝ่ายทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเลย

แสงสว่างเกิดที่ปลายไม้กายสิทธิแต่ยากจะอธิบายว่านั่นคืออะไรกันแน่นี่สิ กระนั้นก็ยังคงสภาพคาถาและรูปร่างจางๆเอาไว้อยู่

[กิลเบิร์ตได้รับผลการประเมิน (พ)]

(สามารถมาแจมหลังประเมินได้เลยนะคะ 😉)

[กิลเบิร์ตได้คะแนน (ย) จากการปรุงยา]

หลังจากที่ได้ยินคะแนนตัวเองตอนที่นำขวดยาที่ปรุงไปส่ง กิลเบิร์ตก็เหมือนจะตกอยู่ในห้วงภวังค์สักครู่นึง และท่าทีเองก็เดินหงอยกลับมาหาเพื่อนๆ ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วจะเดินออกจากห้องไปเลยก็ได้ก็ตาม

“ โนอาห์ รีบเอาไปส่งเถอะๆ! ”

กิลเบิร์ตขยั้นขยอโนอาห์ที่ปรุงยาเสร็จแล้วไปส่งอาจารย์สักที จะได้กอดคอไปแฮงค์เอ้าท์ด้วยกันต่อ

@hwww-noahh.bsky.social

กิลเบิร์ตรีบคว้าหาผ้าสะอาดๆยื่นให้โนอาห์ได้เช็ดใบหน้าที่เปื้อนอยู่สักหน่อย ท่าทางทะมัดทะแมงดูแลคนเก่งเหลือเกิน

ไม่ทันไรก็หันหน้าไปขมวดคิ้วใส่ไบล์ท (ที่สีหน้าดูออกจะหมาอ้อน?)

“พวกเมือกนี่มันไม่ได้มีอันตรายใช่มั้ย?”

@hwww-noahh.bsky.social