...

อัญมณีสีแดงทับทิมกับเหลืองพัน

เหมือนว่าระหว่างนั้นกิลเบิร์ตเองก็สบตากับอีกฝ่ายพอดีแล้วเหม่อลอยไป
แต่เขาก็ยังคงฟังอยู่ว่าการ์เรตชอบอะไรบ้าง

จนกระทั่งการ์เรตถามบ้าง

" ดอกทานตะวันน่ะ "

" และ...ก็ใช่ ของหวานก็ด้วยน่ะ "

สายตาเหลือบมองไปทางอื่น ยกมืออีกข้างมาเกาแก้มแก้เขินที่ดันไปจ้องตานานขนาดนั้นเข้า

" พวกเรา...กลับเลยดีมั้ย "

" เดี๋ยวมันจะดึกไปมากกว่านี้น่ะ! "

" หืม? นายพูดว่าอะไรนะ? "

เพราะเสียงนั้นค่อยๆหายไปยากเกอนจะจับใจความว่าคนข้างๆพูดว่าอะไร จึงกล่าวถามออกไป

มือเองก็สัมผัสว่าอีกฝ่ายเกี่ยวเอาไว้นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ก็คงเป็นปกติที่อยากจะจับมือกัน

ดังนั้นกิลเบิร์ตจึงขยับมือกุมมือการ์เรตเอาไว้

" มือนายเย็นเฉียบเลยนะ! "

" กุมเอาไว้แบบนี้คงไม่หนาวมือแล้วล่ะ! ✨"

[หอดูดาว]

โรลปิด | @hwww-garrettt.bsky.social

ไม่นึกเลยว่าเขาจะออกนอกบ้านยามค่ำมาได้ กิลเบิร์ตสาวเท้ามาที่หอดูดาวตามคำขอที่มีคนนัดเอาไว้ ซึ่งมันก็ดูน่าตื่นเต้นไม่น้อยเลย ภายนอกมีแสงจันทร์สาดส่องและท้องฟ้าค่ำคืนที่มีดาวประปรายน่าชม

“ วันนี้ดาวเพียบเลย…” กิลเบิร์ตอึ้งไปครู่นึง

ก่อนจะค่อยๆนั่งลงกับพื้นจ้องมองท้องฟ้าค่ำคืนข้างนอกบนหอสูงลิบลิ่ว
เฝ้ารอคนที่นัดหมายเอาไว้ให้มาถึง

#HWWW_Class04
[โรลเปิด : แยกรูท | หลังจากสอบDADA ]

เท่าที่เรียนมานั้น ใครต่อใครก็ว่าเป็นคาถาที่ยากพอสมควร ไม่แน่ว่าแค่ต้องสติดีๆก็ยังไม่พอเลยด้วยซ้ำ ซึ่งตัวกิลเบิร์ตก็เกร็งๆอยู่ไม่น้อยแต่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆถือไม้กายสิทธิ์ให้มั่น

เขานึกถึงบางอย่างที่ทำให้รู้สึกดีมีความสุข ผู้คนมากมายที่พูดคุยด้วย การช่วยเหลือและรอยยิ้ม คนที่เขาไว้ใจและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต…

“เอ็กซ์เปกโต พาโทรนุม!“

รอยยิ้มกว้างและคำเชิญชวนทำเอากิลเบิร์ตอึ้งไปครู่นึง นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเชิญชวนอย่างออกหน้าออกตาขนาดนั้น

แต่ว่า...หากต้องเต้นด้วยกัน ก็มีแต่จะทำให้วุ่นวายเอาเปล่าๆได้

"ขอบคุณนะแต่..."

"ถ้านายไม่มีใครเต้นด้วยล่ะก็...ไว้ค่อยมาชวนฉันอีกทีก็ได้นะ"

คำตอบนั้นดูประหลาดทั้งๆที่จะปฏิเสธไปก็ได้แท้ๆ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจที่จะเต้นกับอีกฝ่ายหรอกนะ

ว่าตามตรงก็แอบเขินนิดหน่อยที่มีคนมาชวนแบบนี้

+

[ ริมทะเลสาป ]

โรลปิด | @hwww-garrettt.bsky.social

วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบายเลยทีเดียว กิลเบิร์ตจึงมีความคิดที่จะพาสัตว์เลี้ยงตัวน้อย ‘ชับบี้’ ออกมาเที่ยวเล่นสักหน่อย ส่วนเจ้าหนูเผือกตัวน้อยก็เกาะติดหนึบมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นไม่น้อย

“แกคงจะชอบแถวๆนี้สินะ” เจ้าของพูดน้ำเสียงขี้เล่นปนหัวเราะเบาๆ

เจ้าหนูตัวแสบร้องดังออกมาเหมือนกับตอบในสิ่งที่เจ้าของได้ถามเอาไว้

+

(🙎)

คิดชมภายในใจไม่ทันไร จู่ๆมือซีดก็ยื่นดอกไม้สีบานเย็นให้แก่เขาจนกิลเบิร์ตสะดุ้งตกใจสักหน่อย แววตาเหมือนจะนิ่งไปครู่นึงก่อนจะส่งรอยยิ้มให้

“ฮะๆ ไม่ต้องเดา นายก็คงเอาไปปรุงยาอยู่แล้วนี่นา”

ทำไม…ไบล์ทถึงยิ้มแปลกๆกันนะ แต่อุตส่ายื่นดอกไม้ให้…ไม่รับก็ดูจะยังไงอยู่นะ

มือซ้ายยกรับดอกไม้จากอีกฝ่ายมาก่อนจะกล่าวขอบคุณอย่างว่าง่าย

“ขอบคุณนะ!” พร้อมทั้งยกยิ้มอย่างจริงใจให้

ปลายนิ้วเล็กจิ้มหัวเจ้าโสมแดงอย่างเบามือ เหมือนจะจมความคิดไปสักครู่ หากมีอะไรที่จะประดับบนหัวเจ้าตัวเล็กนี่ได้นั่นอาจจะเป็น…

“ที่คาดผมดอกเดซี่…” คงเหมาะกับเจ้าโสมแดงมากๆแน่

“นายคิดว่าเหมาะรึเปล่า?”

“อ้อ แล้วก็ผูกโบว์สีเหลืองอ่อนเล็กๆที่ขาข้างขวาด้วย!”

ไม่ทันไรก็พรั่งพรูความคิดที่จะจับโสมแดงมาแต่งตัวซะแล้ว

“ไว้กลับหอพักแล้วจับเจ้าตัวเล็กมาแต่งตัวที่ห้องนั่งเล่นด้วยกันดีมั้ย?”

กิลเบิร์ตผละมือออกมาอุ้มชูเจ้าโสมแดงขึ้นมาพร้อมกับยิ้มแย้มด้วยใจที่พองโต ช่างน่าคิดถึงวันวานที่ได้แต่งตัวให้น้องชายเสียจริง

“ถ้ามีคนอื่นๆช่วยร่วมแต่งตัวให้พวกมันตัว คงจะสนุกแน่ๆเลย”

กิลเบิร์ตกระพริบตาปริบๆก่อนจะเริ่มยิ้มแย้มออกมา แค่รู้ว่าเพื่อนร่วมบ้านจะไม่ฝืนร่างกายเกินไปก็ดีพอแล้ว ส่วนมือข้างที่ถูกจับเอาไว้ไม่ได้ผละออกไปไหนแต่ก็ไม่ขยับอะไรต่อ คิดแค่ว่าอีกฝ่ายคงแค่อยากจะจับมือ…ล่ะมั้ง?

“ได้ยินแล้วค่อยหายห่วงหน่อย!”

เขายิ้มจนเปลือกตาปิดปิติยินดีและฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดต่อพร้อมทั้งพยักหน้างึกงักไปด้วย

“วุ่นวายแค่ตอนแรกๆเท่านั้นแหล่ะน่า!”

“ชับบี้ชอบเล่นด้วยมากๆเลยล่ะ”
+

สายตาที่เคยก้มมองมังกรสีชาดได้เงยหน้าสบตาคนตรงหน้า พึ่งสังเกตเห็นว่าคนตรงหน้านั้นผิวออกจะดูซีดลงสักหน่อย ขอบตาดูจะคล้ำต่างจากปกติ ดูน่าเป็นห่วงไม่น้อยเลย…

“ไม่ได้นอนเหรอ..?”

“ถึงเจ้าตัวเล็กจะชอบงอแง แต่นายต้องหาเวลาพักผ่อนบ้างนะ”

มือข้างนึงเอื้อมไปช้อนบริเวณแก้มใกล้ใต้ตาอีกฝ่าย

“เอ่อ.. ไม่เป็นไรน่ะ เจ็บแค่นี้เอง หายห่วงได้!”

รอยยิ้มกว้างประดับบนหน้าปนเสียงหัวเราะแห้งๆ เมื่อถูกถามบางอย่างก็ตอบไปอย่างว่าง่าย

“อื้ม เป็นไข่สีแดงล่ะ!”

ไม่ทันไรเจ้ามังกรน้อยในอ้อมแขนก็ขยับยุกยิกร้องงอแงออกมาเสียงดัง ตามด้วยเสียงเจ้ามังกรน้อยอีกตัวที่อยู่ข้างหลังของการ์เร็ตด้วย

ตอนนี้เขาจึงโฟกัสไปโอ๋เจ้ามังกรน้อยเสียก่อน แต่ทำไมถึงไม่หยุดงอแงสักทีกันนะ…

+

เสียงใครบางคนร้องดังจึงต้องละสายตาจากมังกรไปมองตามเสียง ร่างใครสักคนกำลังร่วงหล่นจากต้นไม้ จนหน้าเขาเหวอออกมาไม่ต่างจากมังกรน้อย ดูเหมือนจะช้าไปซะแล้วที่กิลเบิร์ตจะหลบทัน...

ตุ๊บ!

แผ่นหลังของกิลเบิร์ตได้กระทบลงกับพื้นหญ้าจนเจ็บชา แววตาเหลือบมองเจ้ามังกรน้อยเป็นอย่างแรกและดูเหมือนจะปลอดภัยดี

ไม่วายเอ่ยถามคนที่ร่วงลงมาอย่างเป็นห่วง

“ปะ เป็นอะไรรึเปล่า!"

+

ฝีเท้าหยุดลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แห่งนึง ปลายนิ้วริ้วแหย่เจ้ามังกรสีชาดด้วยความสนุกสุขสันต์ สายลมพริ้วไหวโอนอ่อนๆให้รู้สึกเย็นสบายสักหน่อย

“เป็นเด็กดีจังนะ… ไว้เรากลับหอจะให้ของอร่อยๆกินนะ เจ้ามังกร!”

กล่าวจบ มันก็ทำท่าทางดีใจใหญ่สายตามองกิลเบิร์ตอย่างแป๋วแว๋ว

(แปะชินดันที่ได้มาค่ะ😅)

#HWWW_DragonEgg [ทางไปสนามควิชดิช]

โรลปิด | @hwww-garrettt.bsky.social

ในวันนี้เจ้ามังกรดูจะว่าง่ายมากขึ้นแล้วเกาะตามกิลเบิร์ตมาข้างนอกอย่างใกล้ชิด อย่างน้อยมันก็ไม่งอแงเหมือนช่วงที่ฟักออกมาแรกๆ

ปกติแล้วเขาจะต้องพาชับบี้ออกมาด้วย แต่ชับบี้ดันขี้เซาซะได้

ระหว่างทางเดินก็ผ่านต้นไม้น้อยใหญ่พูดคุยเบาๆกับเจ้ามังกรไปพลางๆ

"วันนี้จะไม่งอแงใช่มั้ย หืม?" เขายิ้มบางๆ

+

#HWWW_Halloween

"ต้องพูดยังไงให้ดูน่ากลัวดีนะ..."

"มีดนี่เป็นแค่ของเล่นน่ะ!"

ดูไม่เหมาะกับนิสัยกิลเบิร์ตเอาซะเลย พอแต่งตัวในวันฮาโลวีนแล้ว

(เอาลูกมาแต่งเป็นฆตกค่ะ 😉)

#HWWW_Halloween

"ว้าว ขนมนี่นาา!"

แววตายังคงจ้องขนมเตรียมพร้อมที่จะทานแล้ว โดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่บนหัวสักเท่าไหร่

โรลปิด | @hwww-blythe.bsky.social

[เรือนกระจก]

ไม่รู้อะไรดลใจให้กิลเบิร์ตมาที่แห่งนี้ในยามเที่ยงวัน แต่มันดูเงียบสงบและสามารถนึกคิดอะไรต่างๆได้

...นึกขึ้นได้ว่าต้องมาเก็บสมุนไพรนี่นา

'ดอกดิตทานี่อยู่ที่ไหนกันนะ..' สายตาอำพันกวาดหา

ถ้าเกิดมีคนที่รู้เรื่องสมุนไพรอยู่ด้วย ป่านนี้เขาคงจะได้รับมาอย่างง่ายดายแล้ว แต่ในกรณีนี้แล้ว คงต้องหาด้วยตัวเองแล้วสิ

+

แต่ไม่ทันคิดอะไรเยอะนักหนา เสียงกึกก้องก็ดังไปทั่วจนกิลเบิร์ตหลุดห้วงภวังค์ทันใด

ใบหน้ายิ้มแป้นร้องเชียร์เป็นกำลังใจให้แก่บ้านกริฟฟินดอร์นับครั้งไม่ถ้วน

"ประเสริฐมาก!!"

"กริฟฟินดอร์สู้ๆ!!" บางคำพูดล้วนประสานกับคนอื่นๆบนอัฒจันทร์

ดูเหมือนว่าหากการแข่งขันจบแล้ว ทุกๆคนอาจจะมีเสียงแหบกันบ้างเป็นธรรมดา

ซึ่งก็ดูจะเป็นวันที่มีความสุขอีกวันไร้กังวล
...แต่คราหน้าจะเป็นเช่นนั้นหรือ

[END]

ทุกคนในสนามต่างแข่งขันกันอย่างสูสี ผู้คนเองก็ต่างร้องเชียร์กันอย่างสุดแรงทำเอาใจเต้นดังกึกก้องโครมครามหับการดูแข่งขันควิดดิช

แววตายังคงประกายด้วยความหลงไหล ในหัวผุดความคิดนึงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

'หากได้ลงไปเล่นบ้าง จะเป็นยังไงนะ...จะรู้สึกยังไงนะ'

พลันนึกคำตอบที่เพื่อนร่วมบ้านเคยบอกกับเขาเอาไว้ได้

'หากนายไม่เชื่อมั่นในตัวเองแล้วใครจะเชื่อมั่นในตัวนายล่ะ'

+

#HWWW_Quidditch

ในช่วงสัปดาห์นี้ของการแข่งควิดดิชนั้น กิลเบิร์ตได้เข้าร่วมมาเชียร์บ้านกริฟฟินดอร์อย่างชื่นหน้าชื่นตาบาน สายตากวาดมองผู้เข้าแข่งขันขี่ไม้กวาดบินว่อนทั่วสนาม ก็ดูน่าตื่นเต้นจนใจหาย ตาเป็นประกายนึกคิด

‘สุดยอดไปเลย!’

“สู้ๆนะทุกคน!!” เสียงแผดตะโกนออกไป

มือไม้โบกไปมาชู่ช่อ ส่งแรงเชียร์ให้แก่ทีมฝั่งบ้านของตัวเอง ในขณะเดียวกันก็ชื่นชมอีกฝั่งที่เป็นคู่แข่งไปด้วย

+

กิลเบิร์ตพยักหน้าเป็นคำตอบว่าเขาใช้เป็น และยาก็ถูกเก็บไว้ทาทีหลัง

และถึงจะถามไปว่าอีกฝ่ายมีของหวานทานรึเปล่า แน่นอนว่ายังไงกิลเบิร์ตก็ยังอยากจะแบ่งปันให้อยู่แล้ว

เพราะว่าเขาน่ะ...มีลูกอมรสเมือกกบเยอะแยะไปหมดเลยล่ะ

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า รับไว้เถอะ!"

เขาหยิบลูกอมยื่นให้แก่อีกฝ่ายด้วยหน้าตาชื่นบาน

มือข้างนึงปัดผ้าคลุมสักหน่อย อย่างน้อยก็ไม่อยากให้ดินไม้ใบหญ้าเลอะติดผ้าคลุม

ใบหน้ากลมหันมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีร่าเริงแจ่มใส

"ไปกันเถอะ!"

ว่าจบก็ไม่รอช้าเดินนำหน้าการ์เร็ตไปแล้ว

กิลเบิร์ตพยักหน้าเห็นด้วยกับการ์เร็ต ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าต้องพาเจ้าชับบี้ไปหาอะไรกินเหมือนกัน ช่างเหมาะเจาะกับเวลาทานอาหารเสียจริง

“กลับด้วยกันเลยดีกว่า”

“เดี๋ยวต้องเอาของกินไปให้เจ้าชับบี้ด้วยน่ะ” พูดจบก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ

ถ้าไม่มีของกินให้หนูเผือกของเขา นั้นอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้นี่นา

"เจ้าชับบี้ เดี๋ยวนี้ชอบกระฟัดกระเฟียดใหญ่เลย ถ้าไม่มีของกิน"

เขากล่าวทั้งรอยยิ้ม

+