การ์เรตเงียบไปพักหนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าเจื่อนไปชั่วขณะก่อนที่ไม่นานจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม

" ฉันชอบบัตเตอร์เบียร์ที่นี่มากเลย ! ปกตินานเคยมากับใครบ้างมั้ย ? "

เปลี่ยนเรื่องเฉยเลยหมอนี่

" จริง ๆ ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากชวนเพื่อน ๆ ในฮอกวอร์ตไปเที่ยวเล่นที่บ้านมากเลย...ฮะ ๆ ถึงมันจะไม่มีอะไรเลยก็เถอะ "

" ... "

เสียงของเขาเริ่มแผ่วเบาลงเล็กน้อย

" ...ว่ากันตามตรงมันก็เหงานิดหน่อยน่ะ "

" ทุกคนในฮอกวอร์ตดีกับฉันมากเลย... พอคิดว่าต้องกลับไปเหงาอีกครั้งมันก็.."

+

" อ่า... สงสัยน่ะ "

การ์เรตมองอีกฝ่าย รู้สึกแปลก ๆ อยู่นิดหน่อย

..อาจจะ..คิดไปเองล่ะมั้ง

" คิดว่ามันคงสนุกน่าดูถ้าช่วงปิดเทอมได้ไปเที่ยวเล่นบ้าง.. แต่ฉันก็ดีใจนะที่ได้ใช้เวลากับแม่ "

" เฮ้อ ก็น้า แต่ก็ปิดแค่ไม่กี่วันเองนี่นา เดี๋ยวเราก็กลับมาเจอกันใหม่เนอะ ! "

การ์เรตยิ้มกว้าง ก่อนจะหลุบตามองทางอื่นเล็กน้อย

+

ให้ตายสิ...

ไม่ยุติธรรมสักนิด ! พูดออกมาทั้งที่ไม่รู้สึกอะไรหรอ !?!

" นายมีเรื่องต้องรับผิดชอบนะกิลเบิร์ต "

โทษฐานที่ทำให้ตัวเขาต้องเขินหลาย ๆ รอบ น่ะ...

เมื่อมาถึงร้าน การ์เรตก็จูงมือกิลเบิร์ตพาไปหาที่นั่งดี ๆ และดูเหมือนตอนนี้เขาจะสงบลงแล้ว..

" นี่...จะว่าไปปิดเทอมนี้นายกลับบ้านรึเปล่าน่ะ ? "

" ป ไป ไป อา ไป......."

พอได้ยินประโยคนั้นที่กิลเบิร์ตเอ่ยออกมา สติของการ์เรตก็แตกกระเจิง ใบหน้าร้อนผ่าวจนขึ้นสีิย่างเห็นได้ชัด

เขาพึมพัมอะไรออกมาบ้างไม่รู้...ที่แน่ ๆ มันไม่สามารถจับใจความได้...

" ไป ไปร้านไม้กวาดสามอัน ! ก กันเถอะ....... "

....

+

...

" อา...ไม่นานหรอก ! "

เขาหันไปตอบก่อนจะค่อยๆ หลับตามองมือที่กำลังกอบกุมอยู่

..

อุ่นจัง..

" อืม...ไปไหนต่อดีนะ.. "

แพลนที่วางไว้ในหัวเหมือนจะโล่งไปหมดเลย

ทำไมล่ะ...ทำไมกันนะ..

อาจจะเพราะ..แค่อยากใช้เวลาด้วยกันล่ะมั้ง....

..

" นายอยากไปที่ไหนอีกมั้ย ? ^^ "

" อ เอ๋...สามรอบแล้วหรอ.. "

การ์เรตนิ่งไปพลางครุ่นคิด ก็ถูกอยู่...พักนี้เขามักจะกำชับกิลเบิร์ตอยู่เสมอเลย

" ฮะๆ ก็..เป็นห่วงนายนี่นา.. "

" ถ้านายเป็นหวัดขึ้นมาจะแย่เอา "

การ์เรตพากิลเบิร์ตเดินมาจนถึงร้านฮันนี่ดุกส์พออีกฝ่ายทักขึ้นมาก็พึ่งนึกได้

...จริงด้วย...ทำไมถึงมาโผล่นี่ได้ล่ะ...

" อา...ฮะ ๆ... "

" ฉันอยากพานายหาขนมกินก่อนน่ะ ! ฉันไม่รีบหรอก "

แถ..

แถชัดๆ..

" ขอบคุณสำหรับสร้อยทานตะวันนะ น่ารักมาก ๆ เลย "

" ฮึ ๆ ไว้ฉันจะใส่ทุกวันเลย ! "

เขาจัดผ้าพันคอให้เรียบร้อย ยืนมองดูผลงานตนเองอย่างภูมิใจ

" เข้ากันมากเลยนี่นา "

" งั้นไปกันเถอะ ฉันว่าจะซื้อของอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ "

ว่าแล้วเขาก็จับมือกิลเบิร์ตพาเดินนำไปเลย (...)

...

การ์เรตหน้าเจื่อนไปชั่วขณะเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองเห็นคุกกี้ก่อนผ้าพันคอเสียอีก -

แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีใจที่อีกฝ่ายชอบน่ะนะ

" ใช่...ถักเองน่ะ "

" ช่วงนี้หน้าหนาวแล้ว..นายควรทำตัวอุ่น ๆ เข้าไว้นะ "

เข้าเอ่ยพลางเอื้อมมือไปช่วยจัดผ้าพันคอให้เรียบร้อย มองเจ้าหมาที่ติดประดับสลับกับหน้าของกิลเบิร์ต

...

เหมือนจัง..

+

การ์เรตหยิบมาดู ถึงจะดูเป็นสร้อยที่ดูเรียบ ๆ ไม่หวือหวาอะไร แต่การ์เรตกลับชอบเป็นอย่างมากเลยทีเดียว

" น่ารักจัง "

" ขอบคุณนะกิลเบิร์ต ! "

การ์เรตยิ้มกว้าง มองอีกฝ่ายเฝ้ารอให้กิลเบิร์ตแกะของเขาบ้าง

หากลองแกะดูคุณจะพบกับผ้าพันคอไหมพรมอันหนึ่ง และมีคุกกี้แถมไปให้ด้วยนิดหน่อย

" เอ๋... "

" นายเอาอะไรให้ฉันน่ะ ทำเอาอยากรู้ขึ้นมาเลยแฮะ.. "

การ์เรตยิ้มก่อนจะส่งกล่องของขวัญของตนเองให้กับอีกฝ่ายแล้วรับของกิลเบิร์ตมา พลางค่อย ๆ บรรจงเปิดอย่างตั้งใจ แววตาของเขาเป็นประกายวาววับ

" ว่าแต่ตายเถอะ...ใส่มาแค่นั้นไม่หนาวหรอ ? "

มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

( เฮ้ยเค้า🙉🙉🙉🙉 / รักกันนานๆนะคะ ในที่สุดเรือดิฉันก็ถึงฝัางฝัน😭😭😭😭 เหยินเปป็นอย่างมาก😭😭😭😭😭😭😭 )

( มาเก็บตังค่าฮ้อบค่ะ🙉 )

" ทานตะวันงั้นหรอ .. "

การ์เรตเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะแผ่วเบา

" ฮะ ๆ เข้ากับนายมากเลยนี่นา "

" กิลเบิร์ตน่ะสดใสเหมือนกับดอกทานตะวันเลย ✨ "

การ์เรตยิ้มจนตาหยี

" งั้นกลับกันเถอะ อากาศพักนี้เย็นมากเลยนี่นา "

" นายเองก็อย่าลืมทำตัวอุ่น ๆ ไว้ล่ะ "

...

อัญมณีสีแดงทับทิมกับเหลืองพัน

เหมือนว่าระหว่างนั้นกิลเบิร์ตเองก็สบตากับอีกฝ่ายพอดีแล้วเหม่อลอยไป
แต่เขาก็ยังคงฟังอยู่ว่าการ์เรตชอบอะไรบ้าง

จนกระทั่งการ์เรตถามบ้าง

" ดอกทานตะวันน่ะ "

" และ...ก็ใช่ ของหวานก็ด้วยน่ะ "

สายตาเหลือบมองไปทางอื่น ยกมืออีกข้างมาเกาแก้มแก้เขินที่ดันไปจ้องตานานขนาดนั้นเข้า

" พวกเรา...กลับเลยดีมั้ย "

" เดี๋ยวมันจะดึกไปมากกว่านี้น่ะ! "