...

การ์เรตหน้าเจื่อนไปชั่วขณะเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองเห็นคุกกี้ก่อนผ้าพันคอเสียอีก -

แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีใจที่อีกฝ่ายชอบน่ะนะ

" ใช่...ถักเองน่ะ "

" ช่วงนี้หน้าหนาวแล้ว..นายควรทำตัวอุ่น ๆ เข้าไว้นะ "

เข้าเอ่ยพลางเอื้อมมือไปช่วยจัดผ้าพันคอให้เรียบร้อย มองเจ้าหมาที่ติดประดับสลับกับหน้าของกิลเบิร์ต

...

เหมือนจัง..

+

" การ์เรต! "

เสียงขานชื่อดังลอยมาแต่ไกลให้คนที่ยืนรออยู่นั้นได้หันมา ในขณะนั้นเองกิลเบิร์ตก็วิ่งมาหาด้วย เกรงว่าอีกฝายจะรอเขานานไปหน่อย...

เสื้อผ้าของตัวกิลเบิร์ตกับการ์เรตนั้นดูแตกต่างกันราวกับอยู่คนละฤดู
ถึงอย่างนั้นกิลเบิร์ตก็ไม่ได้รู้สึกหนาวมากมายอะไรนัก

" โอ๊ะ? เตรียมของขวัญมาแล้วด้วยเหรอ ?"

นึกว่าจะนำมาแลกกันในวันสองวันข้างหน้าซะอีก

บังเอิญจัง เขาเองก็เอามาด้วย

+

และความรู้สึกยามดูดาวตอนนี้ก็ต่างออกไปจากเมื่อก่อนจริงๆ

ให้ตนเผลอพึมพำเสียงเบา

”…อย่าทำแบบนี้กับคนอื่นเลยนะ“

เพราะดันได้รู้ซะแล้ว ว่าช่างเป็นคนที่น่ารักเหลือเกิน
เลยชักจะไม่อยากให้ใครอื่นได้มาเห็นหรือรู้จักมุมนี้ของเขาเลย

ก็คงนับเป็นความเห็นแก่ตัวเล็กๆที่มีก็ว่าได้

ก็ดันทำให้ใจเธอละลายไปขนาดนี้นี่นา?

เจ้าหล่อนเลยลงไปนั่งอยู่ข้างๆ ขยับเข้าไปซุกใกล้ชิดกันกว่าปกติ เพราะอยากเผื่อแผ่ความอุ่นให้

ท่ามกลางหิมะที่รายล้อม กลับไม่ทำให้รู้สึกเหน็บหนาวเลยจริงๆ

"...ไม่เคยก็ไม่เป็นไรหรอก" หลับตายามขยับซุกไซ้เข้าใกล้ เมื่อหามุมที่ตนนั่งซุกสบายแล้ว ดวงตาฟ้าจึงช้อนมองดาวอีกครั้งทั้งรอยยิ้ม

"ปกติก็มาดูคนเดียว...ดังนั้น มันก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกัน ที่มีคนมาดูด้วย"

+

เอสเทลล์ไม่ได้ว่าอะไรกลับไป ละสายตาจากดวงดาวที่พราวตา กลับมาจ้องมองแลนทราซที่นั่งอยู่บนม้านั่ง

รู้จักเขาดีกว่าที่คิด ถึงรู้ว่าการดูดาว...อาจไม่เคยเป็นหัวข้อที่คนใกล้ตัวจะเฉียดกรายมาสนใจเลยด้วยซ้ำ
ทั้งดอกไม้ ดวงดาว…หรืออื่นๆ

แต่คงเพราะเธอ...ทำให้วันนี้ได้มาอยู่ตรงนี้ด้วยกันวันนี้

เพียงเท่านี้ ก็ทำให้ใจตนก็ฟูฟ่องมากจนไม่อาจเอ่ยอะไรออกไปได้ชั่วขณะแล้ว
+

มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

เอสเทลล์ยังคงยืนมองทิวทัศน์รอบๆก่อนเงยหน้าขึ้นไปดูเหล่าดาวที่แข่งเปล่งประกายกันบนท้องฟ้า

….

“นาย…เตรียมมาก่อนงั้นหรอ” เสียงน้อยเอ่ยถามทั้งๆที่ยังยืนจ้องมองดาวอยู่อย่างนั้น

(อยากไปขิงให้ดูเลย เฮ้อ อร่อย 😭✨)

( โฮๆๆๆ 😭 น่ารักเกินอ่ะ ทำจัยไม่ไหว อานุภาพร้ายแรง )

ดวงตากลมโตจ้องนิ่งอย่างฉงน เหมือนใบหน้าตนนั้นมีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่บนหน้าอีกแล้ว
เหมือนจะไม่ได้คาดหวังว่าตนจะได้ยินคำตอบนี้

การดูดาว…ที่เธอชอบ

พอเท้าแตะถึงพื้นก็ค่อยๆเดินตามเขาไป พลางทอดมองชมทัศนียภาพที่ไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยนัก

“….สวยจัง” เอ่ยพึมพำเสียงเบาระหว่างเดินจับมือคนตรงหน้าที่กลับมาเดินนำอีกครั้ง

ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าม้านั่งที่ตั้งเดี่ยวอยู่กลางเนิน

+

"...ฉันตัวหนักนะ" ถึงจะไม่ได้หนักไปกว่าเขา แต่ตอนกระโดดลงก็คงไม่ได้เบาหวิวนักหรอก

ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวขึ้นไปนั่งบนกำแพง กระเถิบเข้าไปใกล้เขาให้มากที่สุด

สุดท้ายก็ขยับตัวลงอย่างระมัดระวัง
ปล่อยให้ร่างของเธอไหลเข้าสู่อ้อมอกที่คอยต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว

ให้แลนทราซโอบรับร่างน้อยไว้ได้โดยไม่ต้องเซล้มลงไป

"...เฮ้อ" เอสเทลล์ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนพึมพำ "...นายจะพาไปไหนน่ะ?"

ก่อนกวาดสายตามองไปยังทุ่งหญ้ากว้างเบื้องหน้า ที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะที่ตกลงมาก่อนหน้า

ให้เอสเทลล์มองด้วยความประหลาดใจ
...ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีที่แบบนี้?

แล้วก็ก้มลงมองชายหนุ่มที่โดดลงไปก่อนแล้ว และอ้าแขนรอรับให้เธอกระโดดตามลงไป

"...." เอสเทลล์หันซ้ายหันขวาเหมือนหาทางเลือกที่ดีกว่า เผื่อว่าเธอจะค่อยๆก้าวลงเองได้

แต่เหมือนจะไม่มีทางเลือกนั้นให้...

+

หวังว่าจะไม่หลง...เอสเทลล์ได้แต่ภาวนาในใจ

และดูท่าจะไม่หลงจริงๆ เพราะคนเดินนำก็พาเดินอย่างมั่นใจ แม้ท้ายแล้วจะเจอกับทางตันที่ดูเหมือนไปต่อไม่ได้ ก็ยังเห็นเขาก้าวปีนขึ้นไป

ราวกับเคยเดินสำรวจมาก่อนหน้าแล้ว
พาลให้สงสัยว่า...ปลายทางนี้จะมีอะไรรออยู่กัน?

และความสงสัยทั้งหมดก็จางหายไป เมื่อเธอปีนขึ้นพ้นกำแพงไป

สิ่งแรกที่ผ่านเข้ามาสายตาคือ...ท้องฟ้ากว้างที่มีหมู่ดาวประดับชัด

+

ให้พูดบ่อยๆนี่...ยากจัง
แต่เดิมก็ไม่ใช่คนที่แสดงออกเก่งอยู่แล้ว ถ้าจะให้แสดงออกทางคำพูดบ่อยขึ้น ก็คงต้องใช้เวลา

แม่คนปากหนักคนนี้เลยแค่ "...อื้อ" แล้วพยักหน้าเบาๆ

ก็เขาบอกว่าชอบมันนี่นา เลยต้องพยายามหน่อย

แล้วแม่ตัวน้อยที่ยังคงมีแก้มสีแดงระเรื่อก็เดินตามเขาต้อยๆอย่างไม่รู้อะไร
พลางสงสัยว่าเขาเคยมาแถวนี้ด้วยหรือ...เป็นทางที่ดูไม่น่ามีโอกาสได้เดินบ่อยๆเลย

+

(สสวก นะคับแงงง ให้มีความสุขมากๆเลย 🎂🎁🎈🎊)

เผยให้เห็นรอยยิ้มเอียงอายของหญิงสาวผู้มีแก้มแดงระเรื่อ
ไม่สามารถปิดบังความดีใจที่เอ่อท้นอยู่เลยแม้แต่น้อย

ใครเล่าจะปฏิเสธคำบอกรักนี้ได้กัน

"...อื้อ" แค่พยักหน้าเบาๆแล้วสบด้วยดวงตายกยิ้มแสนหวาน ขยับให้แก้มตนอิงแอบแนบฝ่ามือของเขาก่อนยกมือของตนมาทาบทับ

พ่ายแพ้ต่อความรู้สึกหวานล้ำที่มีจนต้องเอ่ยออกมา

"...รักเหมือนกันนะ แลนทราซ"

ถึงได้ช้อนสบมองดวงตาสีชมพูตรงหน้า...ด้วยแววตาที่แอบแฝงความรู้สีกของตนมากกว่าครั้งไหนๆ
ราวกับดวงตาคู่นั้นกำลังเปล่งประกาย เพราะมีดวงดาวประดับอยู่ภายใน

ไร้ซึ่งคำพูดใดๆอีกเช่นเคย
ช่างปากแข็งเหลือเกิน

แต่เพราะการกระทำของคนตรงหน้า ราวกับค่อยๆสัมผัสอย่างทะนุถนอม ทำให้ใจของคนปากแข็งนั้นเริ่มอ่อนยวบ
กับคำบอกรักแสนหวาน...จากคนที่ปากแข็งไม่แพ้กัน

+

จะว่าตนไม่เขินอายเลยก็คงไม่ได้
ใบหน้าร้อนตอนนี้ ผสมปนเปจากอากาศที่แสนหนาวเย็น...จากจูบร้อนเมื่อครู่ แลใจที่กำลังเต้นระรัวอีกครั้ง

ร่างแนบใกล้ชิดกันจนไออุ่นสองร่างผสานกันในเวลาไม่นาน จากการกระทำอันแสนฉุกละหุกของตนเอง

ฝ่ามือที่แนบอก...ก็เหมือนจะรับรู้การเต้นของหัวใจอีกฝ่ายที่ดูจะเต้นดังและรัวไม่แพ้กัน

ใกล้กัน...จนรู้สึกเขินอีกแล้ว
แต่ช่างปะไร เหมือนจะรู้วิธีรับมือแล้ว

+

ถึงอย่างนั้น หากนานๆครั้งพูด มันคงจะเป็นอะไรที่ทำให้จดจำได้ดีมากเช่นกัน

สายตาจับจ้องดวงตาคู่สีฟ้านิ่ง มือที่ใช้โอบเอวเมื่อครู่ เปลี่ยนมาลูบไล้เรือนผมด้านข้างอย่างน่าเอ็นดู ก่อนใช้นิ้วเลื่อนลูบใบหูและสันคอ

“ ฉันรักเธอ, ..เอสเทลล์ ”

“…คบกับฉันนะ ”

เขาเอ่ยขึ้นอย่างระวังคำพูด ราวกับไม่คุ้นชินกับการพูดประโยคเมื่อครู่ แต่ไร้ซึ่งความประหม่าเพราะมั่นใจในคำตอบของหญิงสาวตรงหน้า