เดอแวนพยักหน้า หลังจากเรียนวิชาปรุงยาตลอดระยะเวลาช่วงบ่ายเขาก็ว่างจนไม่มีอะไรทำแล้ว

แต่ฉับพลันสีหน้าของเขาเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้

ก่อนที่กระดาษแผ่นนั้นจะเขียนข้อความหนึ่ง

[ คุณมีเรียนต่อไม่ใช่เหรอ ]

เขากลอกตามองบนไปอีกครั้งหนึ่ง ในใจเริ่มคิดแล้วว่าทางบ้านของรุ่นพี่ตรงหน้าจะต้องสั่งสอนมาอย่างไร ถึงได้ทำตัวไม่ต่างจากคนที่ชอบเอาเงินมาโปรยเล่นหน้าธนาคารกริงกอตส์เช่นนี้

เดอแวนจับกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้งพลันตัวอักษรในข้อความเริ่มเรียงตัวกันใหม่ในไม่ช้า

[ วิธีที่ถูก คือไม่ต้องพยายามบีบบังคับทางอ้อม ]

[ ถ้าคุณอยากรู้จักผมจริง ๆ ก็เริ่มเหมือนคนปกติที... อย่างน้อยก็เริ่มจากศูนย์ ]

ลายมืออันเป็นเอกลักษณ์ปรากฎให้เห็น

[ ผมไม่ต้องการของของคุณ ]

หลังจากนั้น กระดาษใบนั้นก็ค่อย ๆ ปรากฎข้อความต่อมา

[ คุณให้ของมีราคาพวกนี้กับผม เพราะมันเป็นเพียงแค่เศษเงินของคุณ แต่การกระทำแบบนั้น ยิ่งลดคุณค่าของผมลงเรื่อย ๆ

เพราะฉะนั้น รบกวนหยุดด้วย ]

ไร้ซึ่งสุรเสียงเอ่ย ทว่ากลับตัวอักษรที่เขียนคล้ายจริงจังเหมือนกับใบหน้าของเดอแวนที่แสดงให้อีกฝ่ายเห็น

เสียงซุบซิบที่เขาเชื่อว่าเป็นเสียงสนทนาเรื่องของพวกเขา ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผู้ที่กำลังสนทนาเลยแม้แต่น้อยดังไม่หยุด แต่คล้ายว่าเดอแวนจะไม่สนใจ

เขาสาวเท้า... เดินไล่ตามเจ้าคนที่วิ่งหนีออกมาจนกระทั่งประชิดตัวอีกครั้ง

เดอแวนคว้าตัวเอสเตอร์ไว้ ไม่ได้รุนแรงจนอีกฝ่ายเจ็บ แต่ก็มากพอให้หยุดชะงัก

ก่อนที่เขาจะยัดถุงนั้นกลับไป พร้อมกระดาษโน้ตที่เขียนข้อความด้วยปากกาขนนก

เสียงซุบซิบตามโถงทางเดินดังขึ้นเหมือนฝูงอีกา เขาเห็นเด็กต่างชั้นปีที่กำลังเปลี่ยนถ่ายคาบเรียนกำลังมุงดู มองดูใบหน้าของรุ่นพี่ต่างบ้านซึ่งเป็นเพื่อนของอีกฝ่ายจ้องมายังตัวเขาด้วยคำถามมากมาย

เดอแวนยืนเฉย ไม่พูด ไม่แสดงสีหน้าตกใจ

มีเพียงดวงตาสีอ่อนที่หลุบลงต่ำ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นทอดมองคนที่ตั้งใจ 'ทิ้งงาน' มาให้เขาด้วยความเบื่อหน่าย

เด็กเรเวนคลอค่อย ๆ ก้าวออกจากวงล้อม

เมื่อเปิดออกก็พบว่าข้าวของพวกนั้นเป็นของที่เอสเตอร์ได้ทำการส่งมาให้ตลอด 8 วันที่ผ่านมา

ทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับ ฯลฯ อีกมากมายยังถูกใส่เอาไว้ในบรรจุภัณฑ์ ไร้ร่องรอยของการเปิดออกใช้งาน

เดอแวนคล้ายจะคร้านเอ่ยโต้แย้ง นัยน์ตาสีอำพันที่นิ่งงันฉายแววคุกรุ่นด้วยความรำคาญใจเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีเสียงใดเอ่ยออกมาจากปากของเจ้าตัวเหมือนอย่างเช่นเคย

ก่อนที่เอสเตอร์จะพูดพร่ามอะไรไร้สาระไปมากกว่านั้น เจ้าตัวก็ยื่นถุงกระดาษขนาดใหญ่ส่งไปให้อีกฝ่าย

จะเรียกว่าส่งก็ดูจะอ่อนโยนเกินไป เพราะเดอแวนคล้ายจะทำการ 'โยน' เจ้าถุงหนักอึ้งนั่นส่งไปในอ้อมกอดของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ

ไม่บ่อยนักที่พรีเฟ็กหนุ่มบ้านเรเวนคลอจะมายืนอยู่บริเวณทางเดินอันมีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาวุ่นวาย แต่เพราะเหตุที่เกิดขึ้นตลอด 8 วันที่ผ่านมา ทำให้ความอดทน (ซึ่งมีมาก) จำกัดของเขา จึงทำให้เขาถ่อสังขารมาถึงตรงนี้

เพื่อยืนรอใครบางคน...

และใช่ เขาเห็นเป้าหมายของเขาเดินมาแล้ว

พรึ่บ

เดอแวนแทรกตัวออกมาจากมุมหนึ่ง ก่อนจะขวางทางรุ่นพี่บ้านสลิธีรินที่เดินคุยกับเพื่อนร่วมบ้านอยู่ทันที

( ขออนุญาตจบโรลตรงนี้ ขอบคุณที่มาโรลกันครับ )

คล้ายเป็นเสียงกึ่งดุ แต่กลับแผ่วเบาจนเกือบโดนเสียงร้องโวยวายของเอสเตอร์กลบไปจนสิ้น

เขาคิดว่าถ้าหากว่ามันยังคงยืดเยื้อเช่นนี้ต่อไป อาจจะเป็นตัวเขาเองที่ไม่ได้นอนในราตรีนี้แน่

ดังนั้นเจ้าตัวจึงทำการเดินเข้าไปใกล้กับคนที่นอนงอแงอยู่

สายตาทั้งคนและนกฮูกที่ทอดมองลงไปคล้ายคำจะเอ่ยกับพฤติกรรมของคนที่เพิ่งโดนจับได้สิ้นดี

"ลุก"

ยินดีด้วย และนี่เป็นครั้งแรก และคำแรกในรอบหลายวันหลังจากเปิดเทอมที่เดอแวน โรซาเลียได้ทำการเอ่ยออกมา

เสียงของชายหนุ่มนั้นทุ้ม และแหบพร่า

เดอแวนชะงักฝีเท้าของตนเองเมื่อได้ยินเสียงคนที่เขาเพิ่งทำการลากตัวตั้งแต่หน้าทางเข้าหอระฆังจนกระทั่งเกือบจะเข้าถึงตัวอาคารหลักของปราสาท

เขาหันกลับมามองคนที่นอนร้องไห้งอแงเป็นเด็กแบบหมดสภาพ ไม่คิดที่จะรักษาภาพลักษณ์ใด ๆ อีกต่อไปด้วยสายตาว่างเปล่า...

แค่มองไปที่นาฬิกาซึ่งตีบอกเวลาว่าใกล้จะเที่ยงคืนเข้าไปทุกที ยิ่งทำให้ในหัวของชายหนุ่มบ้านเรเวนเกิดคำพูดมากมายในหัว

กลับต้องชะงักไปเล็กน้อย ดวงเนตรสีอำพันทอดมองไปตามพื้นที่ บริเวณทางเดินที่ทอดยาวจากตัวอาคารหลักและหอระฆังส่วนใหญ่เป็นไม้ ไร้ซึ่งพรมนิ่ม ๆ ปูรอง

ปลายเชือกเรืองแสงนั่นผูกติดกับไม้กายสิทธิ์ เพราะเป็นคาถามัดวัตถุจากเวทมนตร์ ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงว่าเชือกวิเศษนี่จะขาด

และใช่

เดอแวนทำการ 'ลาก' คนที่นอนอยู่แล้วเดินต่อไป โดยไม่สนใจว่าเสี้ยนไม้ หรือเสื้อคลุมราคาแพงของอีกฝ่ายจะขาด

" ... "

เดอแวนทอดมองอีกฝ่ายด้วย... หางตา

ไม่รู้ว่าทำไม สายตาที่รุ่นน้องคนนี้ทอดมองใส่มันเสียดแทงเหมือนกำลังมองด้วยสายตาดูแคลนอย่างไรอย่างนั้น

ไม่มีคำพูดใด ๆ เอ่ย มีแต่สายตาที่กำลังด่าทางอ้อมอยู่ว่าอีกฝ่ายอยากจะทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้ไปถึงเช้าเลย เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ...

โอ้ แล้วตรงนี้เป็นหอระฆังไม้เสียด้วย

ตอนแรกที่ไม้กายสิทธิ์เตรียมที่จะเสกคาถาอื่น ๆ เพื่อช่วยทุ่นแรง

เดอแวนกึ่งจูงกึ่งลากตัวของเอสเตอร์ลงจากหอระฆัง ในขณะที่มีเจ้านกฮูกตัวอ้วนกลมเกาะอยู่บนบ่า มันทอดมองไปทางเอสเตอร์พร้อมกระพือปีกสีเทาของมันไปมา ราวกับกำลังเห็นใจ... หรือเยาะเย้ยก็ไม่อาจทราบได้

ดูท่าทางแล้ว พรีเฟ็กหนุ่มจากบ้านเรเวนคลอคงพาตัวคนหนีออกจากเคอร์ฟิวไปรับโทษกับศาสตราจารย์แน่นอน

แน่นอนว่าเจ้านกตัวอ้วนกลม นอกจากจะมีนิสัยตะกละตะกลามกินไปเรื่อยแล้ว ในเมื่อเจ้านายของมันมาปรากฎตัว ณ ที่ตรงนี้แล้ว คนที่แค่ผ่านทางก็ไม่ได้มีค่าอะไรในสายตามันแล้ว

เดอแวนไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่าย ไม้กายสิทธิ์สีน้ำตาลเข้มถูกจ่ออยู่เบื้องหน้าเอสเตอร์

𝙄𝙣𝙘𝙖𝙧𝙘𝙚𝙧𝙤𝙪𝙨

ไร้ซึ่งเสียงเอ่ย ทว่ากลับมีเชือกเรืองแสงเส้นยาวนั้นพันรอบกายของรุ่นพี่ต่างบ้านทันที ยิ่งดิ้นรนมากแค่ไหน เชือกเส้นนั้นกลับรัดแน่น

นัยน์ตาสีอำพันทอดมองไปที่อีกฝ่าย ซึ่งเอานกฮูก ‘ของเขา' ซึ่งถูกเอสเตอร์หยิบขึ้นมาบังหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

แน่นอนว่าเจ้านกที่ทอดมองกลับมาก็ทำหน้าเซ็งไม่แตกต่างกัน

มันขยับเขยื้อนเล็กน้อย ก่อนที่จะกระพือปีกบินมาเกาะที่ไหล่ของเดอแวนราวกับว่าเป็นเรื่องปกติที่มักจะทำ...

ใช่ ดูปกติเป็นอย่างยิ่งเลยละ

เดอแวนไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ เขาเพิ่งแค่มองหน้ารุ่นพี่ต่างบ้านที่ไร้ทางป้องกัน ณ ตอนนี้

ในความมืดของยามค่ำคืนที่ดูเหมือนว่าจะมีเพียงแค่แสงจากดวงจันทร์ในวันนี้ส่องรอดเข้ามาผ่านระเบียงทำให้เห็นเงามือของใครบางคนซึ่งวางอยู่บนไหล่อีกฝ่าย

เมื่อเลื่อนสายตาเข้าไปในความมืดมิดด้านหลังก็พลันเห็นประกายแสงสีอำพันที่สะท้อนรอดผ่านเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งงัน

เป็นพรีเฟ็กหนุ่มจากบ้านเรเวนคลอเจ้าของใบหน้านิ่งงันคนเดิมที่เอสเตอร์เพิ่งคิดว่าอีกฝ่ายกลับออกไปแล้ว แต่ตอนนี้เขามาปรากฎตัวด้านหลัง