เออิจิชะงักไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้แค่ไหนในเฟรมกล้อง แม้แก้มจะร้อนผ่าวขึ้นมาแต่ก็ยังทำสีหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ครับ- ได้ครับ"
"งั้นเอาล่ะนะ 1 2 3"

วาดยิ้มที่มีร่องรอยของความประหม่าขึ้นก่อนจะกดถ่ายภาพ
แชะ!

"ฮะๆ เอ่อ-"
ไม่ต้องเช็คภาพก็รู้ว่าหน้าตัวเองในรูปนั้นเป็นยังไง จึงเพียงกลบเกลื่อนโดยการปิดหน้าจอลง

"ไปกันต่อเถอะครับ"
ชี้ไปทางข้างหน้าที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้

+

ฮารุกะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่ดูประหลาดใจกับคำชวนก่อนจะตอบกลับไป

“อะ- ครับ…”

เขารีบเดินตามไปอย่างเงียบๆ ทั้งที่ยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือแค่พูดส่งๆ ไปก็เท่านั้น แต่ในใจก็แอบรู้สึกโล่งขึ้นนิดหน่อย

บางที.. วันนี้อาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้นก็ได้…ล่ะมั้ง?

(ผมจะรอดูนะครั-เอ้ยไม่ใช่อย่าต่อยกันเลย😔… แต่ถ่ายรูปมาด้วยน-)

แต่เสียงเรียกชื่อเขาก็ดังขึ้น
ทำให้เขาสะดุ้งอีกรอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้าๆอย่างลังเล แล้วเริ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ร-เรอิจิ ฮารุกะ…ปี1ห้องB กลุ่มท้องฟ้า..-ครับ!”
“อายุ16…เกิดวันที่20 ธันวาคม...ย-อยู่กับพี่สาวที่ย่านอากะ...ครับ..“

ฮารุกะหลับตาแน่นขณะค่อยๆ พูดออกมาด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนักทั้งเบาทั้งสั่นสลับกันไป และเมื่อพูดจนจบ เขาก็ก้มหน้าลง ใบหน้าร้อนผ่าวจนเหมือนจะระเบิดด้วยความอาย

เขาสะดุ้งฮือกด้วยความงงงวยหลังจากถูกคว้าข้อมือชูขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันขวับไปมองเออิจิด้วยสีหน้าที่ดูสับสนไม่น้อย

เอ๊ะ—?
ฟุรุยะซัง..กำลังทำบทลงโทษอยู่นี่นา แถมสีหน้าเขาดูจะอายที่ต้องพูดแบบนั้นแท้ๆ…

ฮารุกะก้มหน้าลงเล็กน้อยใจยังเต้นโครมคราม ไม่แน่ใจว่าคำพูดต่อว่าจะตามมารึเปล่า ในหัวคิดแต่คำถามซ้ำไปซ้ำมา

ทำไมถึงไม่ต่อว่าผม…ทั้งที่มันเป็นความผิดของผมล่ะ…

+

(ขอแรงๆเลยครั-😔)

เขาเงียบไปหลังคำพูดสุดท้ายของเออิจิ ก่อนจะก้มหน้ากุมมือแน่นจนกระดาษในมือเขาเริ่มยับ

ดวงตาสั่นหน่อยๆ ก่อนที่น้ำตาจะคลอขึ้น

“…ขอโทษครับ”

เสียงเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน ฮารุกะยังคงหลบตา ไม่กล้าสบสายตากับอีกฝ่าย

ไม่น่าพูดถึงเลย…ไม่ควรเลยจริง ๆ
..เดี๋ยวเขาก็คงจะไม่อยากคุยกับผมแล้วแน่ ๆ

อีกแล้วสินะ…

พอโดนบอกให้เป็นคนเริ่ม
เขาก็ชะงักทันที ดวงตาเบิกขึ้น แถมสีหน้ายังดูซีดกว่าตอนแรก

เขาหันมองซ้ายขวาก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้าใกล้เออิจิ

“…ผ-ผมไม่อยากเล่า…”เสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“..เพราะ..ก ลัว—
…กลัวพวกเขาฟังอยู่”

เอียงหน้าเล็กน้อยกระซิบใกล้ๆ หูอีกฝ่าย

“…กลัวว่าพวกเขาจะรู้.. ว่าผมเห็นพวกเขา…”

แล้วก็ค่อยๆ ถอยกลับไปที่ของเขา ยืนกุมสองมือตัวเองแน่น

ฮารุกะสะดุ้งหน่อยๆ ตอนที่ถูกตบบ่า ก่อนที่เขาจะหัวเราะตอบแบบฝืนๆ แหะๆ—

“…อ-อ้อ ครับ ภารกิจ…”

เขาค่อยๆคลี่กระดาษภารกิจอย่างเงอะงะ แล้วอ่านข้อความ“…ผลัดกันเล่าเรื่อง..ผี คนละเรื่อง…“

มือที่จับกระดาษสั่นนิด ๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมองเออิจิช้าๆ สายตาเต็มไปด้วยคำพูดแทนใจมากมาย

อันนี้ล้อเล่นใช่ไหม…?

“..ฮะฮะ”
”…ใครๆ ก็บอกผมแบบนั่นครับ-;“

มือข้างหนึ่งลูบหลังคอตัวเองไประหว่างพูด

แล้วค่อยรวบรวมความกล้าพูดความรู้สึกทางฝั่งของตัวเองบ้าง

“ ส-ส่วนทางผมก็รู้สึกว่า.. อา ฟุรุยะซังแอบดู น่ากลั…ว ครั บ….“

ระหว่างพูดอยู่ก็ดันไปสบตาเข้ากับอีกฝ่ายจนได้ เสียงของเขาค่อยๆเบาลงและก้มหน้าตัวหดลงตามเสียงไปด้วย(?)

(ต้องการปุ่มกดเศร้ามาก

กลัวกลัวกลัว)