แต่เสียงเรียกชื่อเขาก็ดังขึ้น
ทำให้เขาสะดุ้งอีกรอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้าๆอย่างลังเล แล้วเริ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ร-เรอิจิ ฮารุกะ…ปี1ห้องB กลุ่มท้องฟ้า..-ครับ!”
“อายุ16…เกิดวันที่20 ธันวาคม...ย-อยู่กับพี่สาวที่ย่านอากะ...ครับ..“

ฮารุกะหลับตาแน่นขณะค่อยๆ พูดออกมาด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนักทั้งเบาทั้งสั่นสลับกันไป และเมื่อพูดจนจบ เขาก็ก้มหน้าลง ใบหน้าร้อนผ่าวจนเหมือนจะระเบิดด้วยความอาย

เขาสะดุ้งฮือกด้วยความงงงวยหลังจากถูกคว้าข้อมือชูขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันขวับไปมองเออิจิด้วยสีหน้าที่ดูสับสนไม่น้อย

เอ๊ะ—?
ฟุรุยะซัง..กำลังทำบทลงโทษอยู่นี่นา แถมสีหน้าเขาดูจะอายที่ต้องพูดแบบนั้นแท้ๆ…

ฮารุกะก้มหน้าลงเล็กน้อยใจยังเต้นโครมคราม ไม่แน่ใจว่าคำพูดต่อว่าจะตามมารึเปล่า ในหัวคิดแต่คำถามซ้ำไปซ้ำมา

ทำไมถึงไม่ต่อว่าผม…ทั้งที่มันเป็นความผิดของผมล่ะ…

+

เขาเงียบไปหลังคำพูดสุดท้ายของเออิจิ ก่อนจะก้มหน้ากุมมือแน่นจนกระดาษในมือเขาเริ่มยับ

ดวงตาสั่นหน่อยๆ ก่อนที่น้ำตาจะคลอขึ้น

“…ขอโทษครับ”

เสียงเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน ฮารุกะยังคงหลบตา ไม่กล้าสบสายตากับอีกฝ่าย

ไม่น่าพูดถึงเลย…ไม่ควรเลยจริง ๆ
..เดี๋ยวเขาก็คงจะไม่อยากคุยกับผมแล้วแน่ ๆ

อีกแล้วสินะ…

ฮารุกะสะดุ้งหน่อยๆ ตอนที่ถูกตบบ่า ก่อนที่เขาจะหัวเราะตอบแบบฝืนๆ แหะๆ—

“…อ-อ้อ ครับ ภารกิจ…”

เขาค่อยๆคลี่กระดาษภารกิจอย่างเงอะงะ แล้วอ่านข้อความ“…ผลัดกันเล่าเรื่อง..ผี คนละเรื่อง…“

มือที่จับกระดาษสั่นนิด ๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมองเออิจิช้าๆ สายตาเต็มไปด้วยคำพูดแทนใจมากมาย

อันนี้ล้อเล่นใช่ไหม…?

"ฮะๆ... โดนจับได้สะแล้ว~“

”เสียดายจัง“

(เป็นชาวบ้านแล้วใจแตก what ifเป็นหมาสะเองดีกว่า-)

เขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เวลาผ่านไปพร้อมความรู้สึกที่ถาโถม เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาอย่างห้ามไม่ได้..

แม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่า เออิจิ ที่เขาเห็นไม่ใช่ตัวจริงแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บภายในใจ

ทำไมกันนะ

เพราะเชื่อใจมากงั้นหรอ

ไม่เข้าใจเลยสักนิด..

# KMI_KaikiGesshoku

[ เมืองเลือนลางในคืนเดือนดับ DAY-4 ]
[ GROUP E ]

.
.
.
.
ในทางฝั่งของคาเฟ่มารุมารุ

หลังจากแต่ละคนทยอยออกจากร้านไป เวลานี้เหลือเพียง ฮารุกะ ความว่างเปล่าและความเงียบ
.
.

“จะให้ผมใจเย็นได้ไงล่ะเฮียวกะซัง!”

เสียงของฮารุกะดังก้องก่อนที่มันจะค่อยๆเบาลงและสั่นไหว

“ในเมื่อเออิจิน่ะ—…”
...เป็นเพื่อนของผมแต่ดูเขาตอนนี้สิ

เขาหันไปมองเฮียวกะ พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมา ความโกรธในน้ำเสียงค่อยๆจางหาย

ทำไม

..ทำไมฉันถึงช่วยอะไรนายไม่เคยได้เลย…

ทั้งที่เขาได้รับความช่วยเหลือจากคนตรงหน้ามามากมาย…แต่เขากลับไม่สามารถช่วยคนคนนั้นได้เลย

+

เสียงฝีเท้าที่ดูเร่งรีบค่อยๆใกล้ตัวเออิจิมากขึ้นจนได้ยินเสียงบางอย่างที่มาพร้อมกัน

“ไอ้ออบ้าา เอ-อิ-จิ!!”เสียงตะโดนด่าของฮารุกะนั่นเอง(?)

ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเห็นคนตรงหน้าถือมีดแบบนั้นร่างกายก็ตอบสนองไปเอง เขาปัดใบมีดทิ้งก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้

“ทำไมนายถึงชอบไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่เรื่อยเลยห๊ะ!!?” เขาตะคอกเสียงใส่พร้อมสีหน้าโกรธจัดที่ไม่เคยให้เห็น

(/ขำแบบเป็นบ้า(?))

(ขออนุญาตแต่ฮารุที่อยู่แถวนั้นคงสภาพงี้แว่นโดนบอกเบียว5555555555)

/แม้จะตาคล้ำก็พยายามยืนแจกด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณที่ช่วยหาโกสุมิจังนะครับ~”

(พี่อย่าทำหน้าแบบนั้นผมกลัว-)

(ลืมแล้วแต่ต้องซูมหน่อย—)

“นั่นสินา..กี่โมงแล้วเนี่ย”

เขายกข้อมือข้างที่สวมนาฬิกาไว้เพื่อหวังจะดู แต่ภาพที่เขาเป็นดันแบบภาพแบบยึกยือเบลอๆสะงั้น

“..อืม…”/พยายามเพ่งมอง..
ฮารุกะทำท่ายอมแพ้ให้คนสติดีที่สุดตอนนี้ดูให้คงจะดีกว่า

“เฮียวกะซังช่วยด้วยผมมองไม่เห็น..~”

พูดขึ้นพลางยื่นนาฬิกาที่ข้อมือให้อีกฝ่ายดูแทน

#โรลปิด w/ @kmi-hyouka.bsky.social @eiji-kmi.bsky.social
20:17 pm | ร้านอาสะโยรุ

เมื่อถึงเวลาปิดร้าน เหล่าพนักงานคาเฟ่แมวก็ออกมาดื่มกันตามประสาเพื่อนร่วมงาน

แสงสลัวของร้านกับบรรยากาศที่เป็นกันเองทำให้รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย

"ฮ่าๆๆ ดูสิเฮียวกะซัง เออิจิเริ่มเมาแล้ว"

ฮารุกะพูดพร้อมกับชี้ไปยังเพื่อนเก่าของเขา

(เห้ยแล้วจะตายทำไมเนี่ย?! หรือจะสู้(?))

(มาลองเทสระบบพร้อมอวดแมวที่ร้านค่ะน้องๆทุกตัวเป็นมิตรมาก(?)-)