เจ้าตัวที่โดนร้องขอความช่วยเหลือไม่พูดอะไร จากตอนแรกที่ทำแค่ยืนมองอยู่ เขาเดินไปตรงหน้าเตาที่กำลังไฟลุก ว่าแต่ทำไมพอบรรยายแล้วมันเหมือนหนังแอคชั่นงี้ .

ก่อนจะยื่นมือไป―

แกร๊ก―

― ทำสิ่งที่ควรทำอย่างแรกหากอาหารที่ทำเริ่มไหม้ ด้วยการทำอะไรง่ายๆอย่างการ ' ปิดเตา '

ก่อนที่เขาจะหันไปถอนหายใจและถามอีกคนออกมาเสียงเรียบ สีหน้าดูจะเหนื่อยใจนิดๆ

" ... แค่นี้ใช่ไหม? "

พอได้ยินหน้ายังคงมีรอยยิ้มอยู่ แต่เหมือนจะสติหลุดเตลิดออกไปไกลแล้ว

ฮิโรฟุมิจิ๋วให้หัวกำลังกุมขมับน้ำตาไหล ...จะใช้ไฟอ่อน ยังไง? ใช้ตอนนี้ก็ไม่น่าทันแล้วมั้ง? นายรู้ไหมเนี่ย?

" ไม่น่าต้องใช้ไฟอ่อนแล้วครับ... จะไหม้แล้ว... "

พูดให้น้ำเสียงดูปกติที่สุดทั้งที่เท่าที่จะคีพได้แล้ว

/ กายเนื้อยังทำตามที่อาจารย์สอนอยู่เหมือนระบบอัตโนมัติ แต่ตามองอีกมุมที่ไฟลุกด้วยสายตาเหม่อลอย

ไหม้แน่ๆ ใช่ อีกไม่นานไหม้แน่ๆ

( ฮรฟม.หลังจากเห็นสิ่งนี้ :🗿🗿🗿งั้นเดะไปแจม ซักครู่ )

( ?????? นายจะทำยังไงล่ะนั้น😭😭😭 ก็พอป่วยแล้วมันพูดไม่ถนัด พูดได้แค่งุบงิบเอง ขอโทษแล้วกันนะ

ส่วนเรื่องเต๋า ทำไมต้องเป็นนายตลอด สงสารแต่ก็คอนเท้นเน้นๆ6555565555 )

( ไม่มีหรอก เพราะยังไม่ล้มหนินะ😔 )

" ...รักษาตัวเองด้วยล่ะ นายน่ะ ป่วยง่ายกว่าฉันอีก "

พูดทิ้งท้ายแค่นั้น แล้วก็รีบเดินออกไปทันที

( ตัดจบรูทตรงนี้เลยแล้วกัน ขอบคุณนะคะ สรุปคือป่วยคู่ จบล่ะ . )

พยักหน้าให้เบาๆ ร้อยวันพันปียิ่งป่วยยากอยู่ ทำไมจู่ๆถึงมาป่วยตอนนี้กันนะ...

" อ่า― "

เหมือนจะด้วยเพราะพิษไข้ เสียงที่ปกติจะสดใสถึงดูหมองลง แถมการตอบสนองก็ช้าลงด้วย พอจะพูดก็เหมือนจะลืมสิ่งที่ตัวเองพูดไปแล้ว พอดีกับอีกคนรีบเดินออกไปอีก ก็เลยเลือกที่จะเดินออกไปที่หลัง พอเจอตรงหน้าประตูก็เดินเข้าไปหา

ตอนแรกเหมือนจะเหม่อๆหน่อยว่าจะพูดอะไรดี แต่ก็เค้นเสียงออกมาจนได้

(+)

ถึงจะไม่มีเสียงแต่ก็รู้ว่าจามออกมาแน่ๆ ก่อนจะถูไปที่ใต้จมูกตัวเองเบาๆจนขึ้นสีจางๆ เขาแอบลอบกลอกตาเล็กน้อยเหมือนจะรำคาญใจนิดๆ

" ...น่ารำคาญจริง หรือเพราะใกล้จะฝนตกกันนะ? "

หลังจากปลุกเสร็จก็กลับไปนั่งฟังอาจารย์ในสภาพจะหลับแหล่มิหลับแหล่ต่อจนจบคาบสุดท้ายของวัน ระหว่างที่เก็บของเตรียมกลับบ้านก็เห็นคนที่พึ่งปลุกไปตอนกลางวันเดินมาหา

เขาโบกไม้โบกมือเบาๆแบบที่ชอบทำปกติ

" เรื่องแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอ― "

แต่เหมือนจะมีอะไรที่แปลกไปมากกว่านั้น เช่น―

ฮิโรฟุมิรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดครึ่งหน้าของตัวเองแบบพอดิบพอดี

(+)

( โดนผู้หญิงประคองตัวซะแล้ว ตะ แต่เท่จัง!😭 )

( เริ่มคิดแล้วว่าที่พานายซวยไม่ใช่ฉัน แต่เป็นตัวนายเองมากกว่า🗿 )

ปกติมุกนี้จะต้องได้ผล แต่เหมือนรอบนี้จะใช้ไม่ได้

แต่อยู่ๆก็มีความคิดแว๊บนึงว่าอยากจะลองเอาหัวโขกดูเผื่อตื่น... แต่คิดอีกทีคงจำไปอีกยาวแหง ไม่อยากเป็นตัวสร้างความกลัวด้านการใช้ชีวิตเพิ่มแล้วครับ .

เลยทำแค่จับไหล่แล้วเขย่าตัวอีกคนแรงขึ้น

" นี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมล่ะเนี่ย? "

ถ้าเป็นค่อยแบกไปส่งห้องพยาบาลคงยังไม่สาย

( ไม่เป็นไรหรอกนัตจึมิ! พี่จ๋าบอกว่าบาดแผลคือเกียรติยศของลูกผู้ชา― / สะดุดอากาศ )

( งั้นสินะ! ฮิโระจังก็ต้องยกมือขึ้นสูงๆแล้วสิ คุณคนขับจะได้เห็น ฮึบ―! / พยายามเขย่ง )

ฮิโรฟุมิทำแค่ยิ้มและโบกไม้โบกมือเบาๆ พร้อมกับตอบคำถามของผู้มาใหม่ไปตามตรง

" แค่มานั่งคุยกับกินข้าวเป็นเพื่อนครับ! แต่เห็นง่วงๆก็เลยปล่อยหลับน่ะ "
" เดี๋ยวช่วยปลุกให้แล้วกัน ...แต่ไม่รู้ว่าจะตื่นไหมนี่สิ ซักครู่นะครับ Aคุง "

ก่อนเขาจะลุกไปยืนข้าง จับไปที่ไหล่คนที่หลับและเอามือป้องปากก่อนจะพูดไปที่ใกล้ๆหูอีกคน

" ... เลิกเรียนแล้วนะ คิเซกิ "

( นัตสึมิจังตุวจิ๋ว น่าร้าก ว้ากกกกก😭😭😭😭 / วิ่งวน )

เขามองตามอีกคนด้วยความตกใจนิดหน่อย ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่ก็แอบหวั่นๆใจอยู่เหมือนกัน

" กะ ก็ได้ครับ ผมรออยู่ตรงนี้ซักพักก็ได้ครับ ถ้าโมริสึกิจังต้องการล่ะก็ "

แต่ก็ไม่ปฏิเสธแล้วก็ยังอยู่ตรงนั้นที่เดิมอย่างว่าง่าย

ตอนแรกก็ฟังอีกคนพูดผ่านหูไปเรื่อยๆ แต่พอได้ยินเสียงจามออกมาก็สะดุ้งโหยงตาม

เจ้านี่ สภาพแบบนี้จะไหวไหมล่ะนั้น...?

" ฉันไม่ค่อยกินน่ะ แต่ก็พอกินได้ล่ะมั้ง อาจจะ แหละ "

ตอบไปแบบนั้นแต่ในสมองก็ดูจะไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยน่ะ .

ยังไม่ทันตอบอะไรคนตรงหน้าก็เหมือนโยนแบตเตอรี่ทิ้งไปซะแล้ว เขาทำแค่ถอนหายใจออกมา

" ...ช่างเถอะ ครั้งแรกซะที่ไหนล่ะ "