“ไม่ได้รีบไปไหนหรอกค่ะ แต่ว่าไม่ต้องถึงขั้นให้ของตอบแทนหรอกนะคะเรื่องเล็กน้อยเอง”
โบกมือปัดเป็นเชิงปฏิเสธ

“ถ้าโฮชิซากิซังตอบแทนมา ฉันคงต้องหาของตอบแทนตอบแน่เลย แล้วมันจะเป็นลูปไม่สิ้นสุดน่ะ”

พยายามอธิบายเหตุผลเพื่อให้อีกฝ่ายยอมรับ 💦

“ไม่คิดเลยนะคะว่าจะมีวันที่ฉันจะได้แนะนำโอชาโกะซังแบบนี้”

หาได้ยากที่อีกฝ่ายจะมีเรื่องอะไรปรึกษา งันนี้เลยพยายามแต่งตัวให้ดูกลมกลืน(?)กับอีกฝ่าย ตามที่นิตยสารแฟชั่นแนะนำ

“แต่ออกบ้านมาด้วยรูปลักษณ์โอชาโกะแบบนี้ ที่บ้านไม่เอะใจเหรอคะ”

เกิดความสงสัยขึ้นมาว่าอีกฝ่ายไปเปลี่ยนชุดกับแต่งหน้าที่ไหน

“โชคดีที่ยังเรียกคุณทัน เอนโด นัตสึมิค่ะ☺️”
แนะนำตัวกลับ อีกฝ่ายดูเป็นมิตรยิ้มน่ารักจังเลยนะ..

“อ๊ะ แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะบัตรอาจจะเป็นรอยนิดหน่อย พอดีฉันเหยียบมันน่ะค่ะ“
โค้งหัวสื่อว่าขออภัย

”ฉันเช็ดให้แล้วล่ะค่ะ ขอโทษอีกทีนะคะ“
ผงกหัวหงึ่กๆๆ

“ค่ะ คือคุณทำของตกรึเปล่าคะ”

“พอดีฉันคิดว่าน่าจะเป็นของคุณ เลยลองเรียกดู”

เช็คบัตรว่ามีร่องรอยการเหยียบเหลือไหมก่อนยื่นบัตรที่เก็บได้เมื่อกี้ให้อีกฝ่ายดู

“คุณโฮชิซากิ? สินะคะ?”
อ่านชื่อตามบัตรเพื่อเช็คให้แน่ใจอีกครั้งว่าใช่ของเจ้าตัวจริงไหม

“คนเรามีความกลัวสักอย่างสองอย่างก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ จะให้ชนะไปหมดทุกอย่างก็ออกจะเหนื่อยไปหน่อยนะคะ”

แต่การคิดมากก็เป็นเรื่องปกติของอีกฝ่ายล่ะนะ ก็พอจะเข้าใจและยอมรับได้ พยักหน้าหงึกๆกับตัวเอง

“แล้ว? อยากให้ฉันช่วยยังไงคะ? อยากให้พาออกไปหรือแค่อยากให้เดินเป็นเพื่อน? ฉันคิดว่าน่าจะมีอีกหลายโซนที่คิเซกิซังยังไม่ได้เดินแน่ๆเลย“

(ขอแจมนะค้าบ)

ระหว่างทางที่กำลังกลับจากกินราเมงในย่านการค้า ผ่านร้านรวงต่างๆตามทางนั้น อยู่ๆก็เผลอเดินเหยียบอะไรเข้า

“เหวอ~ อะ..บัตรนักเรียน?“
รีบเก็บขึ้นมาเช็ดๆปัดๆ พร้อมกับมองหาคนที่น่าจะเป็นเจ้าของอย่างว่อง…

ดูจากสีผมแล้วน่าจะเป็นคุณที่เดินห่างออกไปได้ไม่ไกล

”คือว่าคุณคะ คุณคะ! ทำบัตรตกรึเปล่า!“
รีบรุดวิ่งไปหาพร้อมยกบัตรโบกไหวๆ(=ﾟωﾟ)ﾉ

"เจ้าไม่ได้หนาวตัวเดียวหรอกนะ ฉันสองคนเองก็หนาวเหมือนกัน"
นั่งตัวขดแกล้งทำท่าปากสั่น แหง่กๆๆๆ

"ฝนก็เบาลงกว่าเมื่อกี้เเล้ว เราลองเดินฝ่าฝนไปถึงป้อมตำรวจเลยดีไหม?"

"ตอนนี้รู้สึกว่านั่งหนาวอยู่ตรงนี้กับเดินตากฝนไปเลย จะอย่างไหนก็ดูท่าจะป่วยทั้งคู่อยู่ดี ฮ่าๆ"

"อ่ะ...ค่ะ"
เมื่อสัมผัสกับมืออีกฝ่ายทำให้สิ่งที่พูดมาก่อนหน้านั้นบินออกจากหัวไปหมด
รีบกุมมือแล้วเดินนำอีกฝ่ายออกจากห้องจัดแสดง

พาออกมาทางเชื่อมไปยังโซนถัดไปที่สว่างขึ้นและมีแค่ตู้โชว์ปลาเล็กปลาน้อย

"ตรงนี้พอไหวไหมคะ ฉันล่ะประหลาดใจจริงๆที่คิเซกิซังเดินไปถึงตรงนั้นได้"
มองหน้าเช็คอาการอีกฝ่ายพร้อมลูบมือปลอบ

(อุ๊ย 🤭)

“โอ๊ะ แค่เดินมาส่งห้องเองนะ แต่ก็ขอรับไว้ละกันขอบคุณนะ☺️”
รับลูกอมมาด้วยความเต็มใจ ก่อนที่จะเดินแยกเข้าห้องตัวเองก็แอบพูดประโยคทิ้งท้าย

“อะใช่ๆ ถ้าจะให้ดีอย่าไปห้องสมุดคนเดียวเลยนะ เพราะว่าที่นั่นน่ะค่อนข้าง…ขี้แกล้งน่ะ”

ทิ้งท้ายไว้แต่เพียงเท่านั้นให้อีกฝ่ายสงสัยต่อไป…

ดูหน้าอีกฝ่ายที่เหมือนจะไม่สบอารมณ์(?) แต่ก็เหมือนพยายามจนหน้ามู่(?)

“กำลังใจเหรอคะ?”
ให้กำลังใจกับคิเซกิซังที่พยายาม อืม…

“งั้นเดี๋ยวเลี้ยงไอติมนะคะ ดีไหม☺️”
ฟีลเหมือนคุณแม่หลอกลูกไปฉีดยาแล้วซื้อขนมปลอบ

“หรือเอาเป็นคำให้กำลังใจแบบ คิเซกิซังเก่งมากเลยวันนี้ก็พยายามได้ดีมาก แบบนี้ดีไหมคะ?”
ดูเหมือนเล่นๆ แต่ตั้งใจให้กำลังใจจริงๆนะ

(ไม่เป็นไรเลยค่า ชอบลากยาวๆ🤣ขอบคุณที่ให้มาแจมและให้จูงยามะจังค่า☺️)

“คิเซกิซังพูดเหมือนคุณแม่ฉันเลย ไม่ไปเถลไถลที่ไหนหรอกค่ะ☺️”

ตกปากรับคำก่อนโบกมือบ๊ายบายคุณหุ่นยนต์(?)แล้วแยกกันกลับ

(นั่นสิทำอารายน๊าา)

"งั้นเหรอ ไว้คราวหน้าละกันเนอะ"

ไม่น่าล่ะยามะจังถึงไม่ค่อยเดินตามที่จูงแล้ว เป็นเพราะเหนื่อยแล้วนี่เอง
ส่งสายจูงคืนฟุตาบะซัง ก่อนจะโบกมือลา

"งั้นฉันไปก่อนน๊าา"
เดินลึกเข้าไปในย่านการค้าอีกหน่อยเพื่อเป้าหมายต่อไป

(ขอบคุณสำหรับรูทนะคะะะ ได้จูงยามะจังแล้วว🥺)

"อ่า..อย่างนี้นี่เองนั่นคือภาพที่อิโรฮะซังสะท้อนมันออกมาสินะคะ..."

"มุมมองของศิลปินเนี่ย เท่สุดๆไปเลยค่ะ"
ทิ้งช่วงใช้เวลาคิดนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยปากชมออกไปตรงๆ

"ถ้าเป็นมุมมองของอิโรฮะซังเนี่ย ไม่ว่าจะเป็นภาพหรือวิวทิวทัศน์แบบไหนก็ดูน่าสนใจไปหมดเลยนะคะ ถ้าเป็นทะเลที่กว้างใหญ่กว่านี้งั้นเหรอ...อิโรฮะซังคงจะจินตนาการไปได้ไกลสุดลูกหูลูกตาเลยนะคะเนี่ย!!"

ก็รู้แหล่ะแต่ก็คิดว่าน่าจะดีขึ้นบ้างนี่นา...

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าเดินเข้ามาตั้งแต่แรกสิคะ..แบบไปโซนอื่นที่ไม่ใช่โซนใต้ท้องทะเลน่ะ"
เดินตามอีกฝ่ายออกไปห้องถัดไป หรือถ้าไม่ไหวก็มาสะกิดให้เดินเป็นเพื่อนก็ได้นี่นา

(พอเป็นจี๊ดละเต๋ารักจังนะ)

เหมือนอีกฝ่ายจะโพล่งขึ้นมาแล้วผล็อยหลับต่อ เฉยเลย...
เลยต้องวางมือจากการลูบหัว มาเป็นนั่งเฝ้าอยู่เฉยๆ รออีกฝ่ายตื่นจริงๆแล้วค่อยพากันกลับห้องเรียน

"จะละเมอก็ช่วยอยู่ฟังคำแก้ตัวของฉันหน่อยสิคะ"

นี่คือคำพูดที่พูดขณะที่กำลังเดินกลับห้องไปเรียนคาบที่สองต่อ
เจ้าตัวจะรู้ไหมนะว่าอยู่ดีๆก็โผล่งขึ้นมาตอนกำลังนอนน่ะ...

"ว่าจะกับบ้านเลยแหล่ะค่ะ แต่คิเซกิซังไม่ต้องลำบากไปส่งก็ได้ค่ะบ้านคนละทางด้วย"
คิดๆดูแล้สที่ผ่านมาคิเซกิซังไปส่งที่บ้านแทบจะตลอดเลยนี่นา...
แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยเรียกคนขับรถมารับ

"ไม่ใช่ว่าต้องกลับไปรีบทำขนมเพื่อแจกเพื่อนๆเหรอคะ."
ว่าแล้วก็ส่งสายตาไปที่ถุงวัตถุดิบที่พึ่งซื้่อมาหมาดๆ

“อ๊ะ ขอโทษนะคะที่รบกวน”
พงกๆหัวขอโทษขอโพย

“ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนเลยนะคะ แค่อยากจะดูรูปที่คุณวาดเท่านั้นเอง”
ว่าแล้วก็ชี้ๆไปที่ภาพสเก็ตของอีกฝ่าย

“เป็นรูปที่สุดยอดเลยนะคะ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในวังวนของวาฬสีน้ำเวินเลย”