ก็รู้แหล่ะแต่ก็คิดว่าน่าจะดีขึ้นบ้างนี่นา...

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าเดินเข้ามาตั้งแต่แรกสิคะ..แบบไปโซนอื่นที่ไม่ใช่โซนใต้ท้องทะเลน่ะ"
เดินตามอีกฝ่ายออกไปห้องถัดไป หรือถ้าไม่ไหวก็มาสะกิดให้เดินเป็นเพื่อนก็ได้นี่นา

(พอเป็นจี๊ดละเต๋ารักจังนะ)

ทัศนศึกษา USJ

พึ่งจะเริ่มได้ไม่เท่าไหร่ก็หลงซะแล้ว ปกติแล้วก็จะพอจำทางได้อยู่แหล่ะแต่ที่นี่มันจะกว้างไปไหม!!

”แผนที่ก็ไม่ได้ถือมาซะด้วย…“
ยืนมองซ้ายมองขวาก่อนจะล็อคเป้าหมาย(คุณ) เพื่อถามทาง

”ขอโทษนะคะ ทางไปมาริ๊โอ๊แลนด์ไปทางไหนเหรอคะ🥲“

ช่วงเวลาฟรีไทม์ |เซียมซี

ดึงใบเซียมซีที่เสี่ยงได้มาอ่าน…

“สรุปคือมันจะดีใช่ไหมนะ🤔“
อ่านไปเดินไปพึมพำไป เป้าหมายต่อไปคือซื้อเครื่องราง

(+ได้เรยคับ☺️ เซย์โจวเนียนรู้จักได้เลย)

"ฮือๆๆ ใจดีจังเลยค่ะ ดีจริงๆที่ในวันที่โดนฝนถล่มยังเจอคนใจดีแบบคุณ"
ทำหน้าซาบซึ้งใจพร้อมสูดอากาศฟื้ดๆ

"ฝนยังไม่มีทีท่าจะหยุดเลยค่ะ.."
นั่งบรึ๋ยด้วยคน

"บางทีพระเจ้าอาจจะอยากทดสอบเราก็ได้ค่ะ"

(จะมีใครเข้าช่วยเหลือสองคนนี้รึยังคะ 55555)

|โรงเรียนเซย์โจว|ช่วงสายๆ |

"เจ้าตู้ขายน้ำนี่ ตั้งแต่เทอมที่แล้วละนะโรงเรียนยังไม่ซ่อมอีก!!"

นัตสึมิยืนโวยวายอยู่หน้าตู้น้ำแถวตึกเรียน เพราะโดนเจ้าตู้น้ำกินเหรียญไปเหมือนเทอมที่แล้วนี่มันเดจาวูสุดๆ

"จะต้องทุบแล้วไหมเนี่ย..."
ระหว่างที่ยืนว้าวุ่นอยู่ที่หน้าตู้(คุณ)ก็เดินเข้ามาทัก

(ช่วยด้วยค่าตู้นี้กินเงิน😭)

ตกใจตาแทบถลนเมื่ออีกฝ่ายโค้งตัวขอบคุณแถมยื่นแบงค์ให้
นี่มัน!! เหมือนที่เคยเห็นในหนังเวลาที่ตัวเอกโดนจิ๊กโก๋ไถตังเลยนี่นา!!

"ดะๆๆๆเดี๋ยวก่อนค่ะ เงยหน้าขึ้นเถอะค่ะไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้"
ลุกลี้ลุกลนทำตัวไม่ถูก ตอนนี้ทั้งพนักงานร้านแล้วก็ลูกค้าคนอื่นๆกำลังมองมาที่เราแล้ว

"ขอยืมก่อนละกันนะคะ"
ก็เลยตัดสินใจรับแบงค์ใหญ่นั้นมา

(ร้านจะมีทอนไหมน๊าเสี่ยงดูค่ะ
1. ร้านไม่มีเงินทอน
2. ร้านมีเงินทอน)

“ดีใจที่ชอบนะคะ 😊”
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะอีกฝ่ายชมว่าแซนวิชอร่อย

“จะว่าไปก็จริงด้วย..นี่ค่ะ!”
ค้นๆโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็หันคิวอาร์ให้เกรซซัง

“ไอค่อนเป็นรูปก้อนปุยสีขาวๆค่ะ”

“โอ๊ย ทำไมอยู่ดีๆถึงตะปบกันเล่า!“
สะดุ้งกับการกระทำที่คาดเดาไม่ได้ของเจ้าแมว ก่อนจะดูแผลที่โดนตะปบ

ถึงจะเป็นรอยไม่ลึกมากแต่ก็เป็นแผลถลอกเือดซึมซิกๆ
ลุกไปกดน้ำที่ตู้ข้างๆเพื่อมาล้างแผล

“เล่นซะเจ็บแสบเชียวนะ.”

|ช่วงสาย|สวนสาธารณะเซย์โจว|

ช่วงอากาศดีๆแบบนี้เลยถือโอกาสมาปิคนิคที่สวนสาธารณะ
มองซ้ายมองขวาหาม้านั่งที่มุมเหมาะ ก่อนจะนั่งลงชมบรรยากาศสักแปปนึงแล้วก็เริ่ม...

"ทานละนะคะ~"
อ้ำแซนวิสที่พกมาอย่างเอร็ดอร่อย

"อากาศก็ดี แซนวิสก็อร่อยคิดถูกจริงๆเลยที่ออกมาข้างนอก"
เอามือประกบแก้มแสดงความพอใจออกมาทางหน้าตาอย่างชัดเจน

(บวกได้ไม่จำกัดค่า 😊)

หยิบห่วงยางวางลงจุดปล่อยสไลด์เดอร์ จัดแจงกับพี่พนักงานว่าอย่าดันแรงนะคะเพื่อนยังไม่คุ้นชิน

จังหวะนั้นคิเซกิซังก็ถามถึงเรื่องบาลานซ์ ทำหน้าครุ่นคิดแปปนึง
"ไม่มีปัญหาค่ะ 👍"
ทำหน้าตามั่นใจพร้อมส่งนิ้วโป้งให้หนึ่งที

"คิเซกิซังนั่งข้างหลังฉันนะคะจะได้ไม่น่ากลัวมาก มาค่ะๆ"
จูงมือคิเซกิซังค่อยๆก้าวเข้าห่วงยางสองที่นั่ง ฮึ่บ
โยกตัวดุ๊กดิ๊กๆอยากเล่นแล้วๆ

"เอ้า มาเลยค่ะคิเซกิซัง"
ส่งสายตาปิ๊งๆชวนอีกฝ่าย

"ย๊ะฮู่ววว"
ระหว่างที่อีกฝ่ายพูดเรื่องกังวลออกมารัวๆก็ใช้จังหวะนี้ ดึงมือที่จับอยู่และกระโดด ฟิ้วว ลงสระวน

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นคิเซกิซังก็ยังมีฉันอยู่ เพราะงั้นมาสนุกให้เต็มที่กันเถอะค่ะ!"
พอลงไปอยู่ในสระแล้วก็ยังไม่ปล่อยมือคิเซกิ จังหวะที่ตนกระโดดลงมาพร้อมลากเขาลงมาด้วย คงทำให้คิเซกิซังตกใจน่าดู

"เป็นไงคะ ห่วงยางรั่วรึเปล่า🤗"
ก็ยังมิวายหันไปแซวจนได้

(ผมมาแล้ว พร้อมพวกก้อนไถ่โทษ)

พอออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดก็มองคาคิเซกิซัง ก็ไปสะดุดตากับชุดว่ายน้ำที่เหมือนเวทสูทคนดำน้ำ และใช่คนที่ใส่มันอยู่คือคิเซกิซัง
หาได้ง่ายดีแฮะ 🤭

“มาแล้วค่าคิเซกิซัง”
โบกมือพร้อมเดินไปหา
“ไปหาที่ปักหลักแล้วไปเล่นน้ำกันเถอะค่า!!” ทำตาเป็นประกายพร้อมสนุกเต็มที่ ไม่ต่างอะไรกับท่าทางของเด็กๆในสวนน้ำเลย

แล้วก็ไปปักหลักที่เก้าอี้นอนที่มุมนึงของบริเวณสระ จัดแจงทุกอย่างเข้าที่พร้อมหอบห่วงยางมาให้

อืม….. แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันนะ🤔 นั่งครุ่นคิดอยู่ประมาณห้านาทีก่อนเริ่มหาสถานที่

📱: ถ้างั้นเอาเป็นที่นี่ไหมคะ สระว่ายน้ำในร่มของเมืองข้างๆ นั่งรถไฟไม่นานด้วย แต่คนก็คงจะเยอะหน่อยนะคะ
/กดส่งโลเคชั่นเข้าแชท

อ๊ะ…
📱: แต่คิเซกิซังมีชุดว่ายน้ำใช่ไหมคะ?

ส่งโลเคชั่นไปโดยลืมคิดไปเลยว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่ได้มีชุดว่ายน้ำ

“คิเซกิซังน่าจะหัดกินขนมไว้บ้างนะคะ”
พูดไปแบบไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายอะไรแอบแฝง

“เอาอันนี้ละกัน~”
หยิบคุกกี้กล่องชมพูรูปซากุระไปที่เคาท์เตอร์
“ถึงจะไม่เห็นสีหรือรู้รสชาติแต่ด้วยรูปร่างก็รู้ใช่ไหมคะว่าเป็นซากุระ ฉันคิดว่าอันนี้น่าจะอร่อยนะคะ”

ระหว่างที่จ่ายเงินก็เหลือบไปเห็นขนมอีกถุง ถูกใจก็หยิบเพิ่มมาด้วย

“อันนี้ให้คิเซกิซังนะคะ ทานให้อร่อยเลยนะคะ☺️”
จ่ายเงินเสร็จก็ยัดขนมใส่มืออีกฝ่าย

กับอีกฝ่ายที่ทำหน้าอารมณ์ดีแบบนี้ ไม่อยากให้วันนี้จบลงเลยแหะ☺️

“งั้นเดี๋ยวขอแวะซื้อขนมแล้วกลับกันเลยละกันค่ะ กลัวว่าถ้าไม่กลับตอนนี้เดี๋ยวจะถึงบ้านช้าเอา”
ว่าแล้วก็จูงมือคิเซกิซังออกจากจุดชมขบวนพาเหรด ไปที่ร้านขายขนมในห้าง

“รอบนี้อยากซื้อให้คิราเมกิจังด้วย เอาอันไหนดีคะคิเซกิซัง?”
วกไปถามคิเซกิซังที่ใบหน้ายังอมยิ้มอยู่
ไหนๆก็มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องมีของฝากติดไม้ติดมือกลับไปด้วยล่ะนะ

แต่อีกอันที่เลือกมา เป็นดีไซน์แมวเรียบๆต่างจากเจ้าหน้าดำเมื่อครู่

“อีกอันเป็นอันนี้ค่ะ ดูเรียบเกินไปรึเปล่าคะ?”
วางเจ้าหน้าดำลงแล้วยื่นอีกแบบให้อีกฝ่ายดู

ถึงแม้อีกฝ่ายจะบอกว่าเจ็บแต่ก็เหมือนโดนมัดมือชกตอนโดนถามว่าอยากไดเแบบไหน ต้องลองดูสักตั้งแล้วสินะ!?

“ถึงจะถามว่าแบบไหนก็เถอะ ฉันเลือกของแบบนี้ไม่เก่งหรอกนะคะ..”
ว่าพลางหัวเราะเบาๆ

“แค่อันไม่ใหญ่มาก จะเป็นดีไซน์ไหนก็โอเคค่ะ”
มองกวาดตาดูจนสะดุดตากับต่างหูสองแบบเลยสะกิดอีกฝ่ายมาดู

“สองอันนี้น่ารักดีนะคะ เจ้านี่เครียดจนหน้าดำเลยฮ่าๆๆ“
ดูก็รู้ว่าเรียกดูเพราะมันตลกดี…

(ลืมแปะรูปของกิน)

[วันหนึ่งในเดือนมีนาคม |โกงเวลา]
@rkm-kiseki.bsky.social

ช่วงเวลาเหตุการณ์วุ่นวายผ่านไป จนถึงวันนัดไปคาเฟ่แก้มืออีกครั้ง!!

📱 : รอที่หน้าร้านนะคะ

จะหวะที่กำลังจะกดส่งสายตาก็มองเห็นอีกฝ่ายเดินมาพอดี จึงไม่ได้กดส่งข้อความแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า

“คิเซกิซาง~ ทางนี้ค่า”
โบกมือเรียกอีกฝ่ายที่อยู่ไม่ไกล ชุดที่ใส่เป็นชุดที่เลือกกันวันนั้นเลยมองหาได้ไม่ยากเลย

ก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายโชคดีที่แสงสลัวๆคงจะมองไม่เห็นหน้าและหูที่ขึ้นสีระเรื่อ ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายยิ้มแบบนี้ให้แต่ครั้งนี้รู้สึกแตกต่างไปจากทุกทีที่ได้เห็น

ยื่นมือออกไปอีกครั้ง เกี่ยวนิ้วก้อยของอีกฝ่ายเบาๆทำเหมือนกับว่ายังอยากจับมืออยู่ยังไงอย่างนั้น..

“กลับดีๆนะคิเซกิคุง☺️”
ปล่อยมือแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองอีกฝ่าย

สะดุ้งเมื่อโดนอีกฝ่ายเรียกชื่อแล้วกำลังตรงรี่เข้ามาหา

“นี่ไม่ใช่ห้องเก็บอุปกรณ์เหรอคะ!!”
ถามออกไปอย่างตกใจ จังหวะที่หันหลังกลับไปอย่างเร็วก็เห็นภาพสโลว์โมชั่นที่คิเซกิซังสะดุดอะไรที่พื้นและกำลังล้มลง

ด้วยแรงส่งจากพระเจ้าที่ควรจะล้มไปแค่คนเดียวกลับกลายเป็นการล้มพุ่งตัวไปข้างหน้าทำให้ชนนัตสึมิล้มไปด้วย!!!

“อั่ก!!!”
ล้มพับไปกองที่พื้น ดีที่หัวไม่ฟาดพื้นไปด้วย🥲

“คิเซกิซัง ไหวไหมคะ??“
+

พยักหน้ารับหงึ่กๆ แล้วนั่งตัวเกร็งๆอยู่บนโซฟาจ้องอีกฝ่ายที่กำลังลงมือทำงานตรงหน้าอย่างตั้งใจ

พอนั่งไปสักพักหนึ่งความเกร็งและประหม่าก็คลายลงนัตสึมิก็ยุกยิกๆ มองไปทางโน้นทีทางนี้ทีและเกิดความสงสัยว่าประตูที่อยู่ข้างๆโซฟานี้เป็นประตูแห่งความลับแน่ๆเลย!! พอคิดแล้วก็ค่อยๆยื่นมือไปเปิดประตูให้เสียงเบาที่สุด แล้วลอดตัวผ่านประตูไป

แต่โชคไม่ช่วยขนาดนั้นพอผ่านประตูไปก็
“ฮัดชิ่ว!!”😩

โบกมือให้กับคิเซกิซังที่เดินออกจากร้านไป อ่ะ…โดนเลี้ยงข้าวอีกแล้ว
นอกเหนือจากนั้น…

“เฒ่าแก่ หนูโดนเลี้ยงข้าวอีกแล้วอ่ะ“
หันหน้าไปคุยกับเฒ่าแก่
‘อืม‘

”โดนเรียกว่านัตสึมิด้วยอ่ะ“
’อืม’
เฒ่าแก่ก็ตอบเสียงเรียบแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น นัตสึมิก็เก็บเรียบเมนูที่สั่งมาก่อนจะเดินกลับบ้านไป..

(ขอบคุณสำหรับรูทคับ หลากหลายอารมณ์มาก🫨)
แปะรูปปิดรูท

#Isekai_RKM

“ภาวนาสิคะ อ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า“
นักบุญที่น่าสงสัยกล่าวพร้อมผายมือเหมือนจะอวยพรแด่คุณ..

(รีบจบงานสักทีอยากรีบไปกินข้าว 😮‍💨)

พอออกมาจากร้านมาแปปนึงคิเซกิซังก็สะบัดมือทิ้งแล้ววิ่งออกไป

“ดะ เดี๋ยวสิคะ!”
พยายามวิ่งตาม แต่ด้วยชุดที่ยาวรุ่มร่ามไม่คล่องตัวทำให้คลาดกับคิเซกิซัง แต่ก็พยายามวิ่งตามไปทางเดียวกันจนเจออีกฝ่ายที่ยืนรออยู่ด้วยท่าทางร้อนรน

“คิเซกิซัง ให้ฉันอยู่ส่งคุณก่อนนะคะ”
/เพราะวิ่งมาผมเพร่าเลยยุ่งเหยิง ชุดสะเปะสะปะไม่เรียบร้อยมายืนอยู่ข้างๆ

“เราวิ่งออกมาไกลแล้ว ไม่ต้องกังวลนะคะ”