หมอกแฝงซ่อนสกุณา

พันธสัญญาเลือดมีขอบเขตถึงตรงไหน
ใกล้ชิดมากไป คุ้นเคยจนวางใจ ความสัมพันธ์นี้เกินไปรึเปล่า ดวงจิตผูกพันแนบแน่น โลจิตจารสลักตรึงไว้ สัมผัสประทับตีตราลงนวลกาย ริมฝีปากเย้าหยอกชิงปราณทุกค่ำคืน ตามตัวรุ่มร้อนกงซ่างเจวี๋ยเหมือนถูกไฟสุม เขี้ยวคมกดลงทึ้งกัดวงแขนกอดรัดกักขัง
“พอ..”
“ข้ายังไม่ทันตั้งใจกินเลย” ปีศาจเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มันต้องการ มันอยากเสพรส

ฟ้าหม่นกระแสลมปราศจากความรื่นรมย์
โถงถ้ำสลัวด้วยบรรยากาศวังเวง มีละอองวับแวมของประกายแสงแห่งปราณผู้ถูกจองจำ
กึก เคร้ง เสียงโซ่ตรวนถูกดึงรั้งทุกครั้งที่เคลื่อนขยับมันจำกัดเขตพื้นที่
ทุกสิ่งเพียงดำเนินไป สิ้นสุด จบลง คงอยู่ และเริ่มใหม่
ผู้จากไปไม่หวนคืน ผู้ยังอยู่เพียงต้องอยู่ต่อไป
แค่คราวนี้ไม่ได้เดียวดาย
#ฟิคจรอนันต์

“กงซ่างเจวี๋ย”
“…”
“กลับบ้านกัน”
“อืม”
รัตติกาลอยู่เคียงข้างประมุขสายเจวี๋ยอย่างจงรักษ์
#ฟิคจรอนันต์

เพียงสายลมพัดผ่าน โมงยามแสนแปรปรวนปรากฏขึ้น กระแสธารเวลาอันน่าพิศวงกำลังนำอดีตมาฉายชัดในปัจจุบัน และหยุดปัจจุบันให้ช้าลง
พร้อมเผยอนาคตลิขิตฟ้าให้ได้ยลวับแวม
หลี่หลุนสงสัยในความแปรปรวนนั้นจึงก้าวเข้าไปในห้วงมิติ ย้อนไปสู่อดีต เมื่อครั้งวันวาน
#ฟิคจรอนันต์

อดิศรต้องรัก ประกายพรึกแวววับงามจับตา

ผู้เป็นที่รักคือคุณ ไม่ใช่ผม

อยากทำอะไรซักอย่าง

Sit on the throne
#ฟิคจรอนันต์
#อวี่ฝาน

คือว่า

เพลงพรายเดือนหงาย จันทร์ฉายแสงส่อง
อย่าเดินออกนอกเส้นทางแม้ว่ารัศมีกระจ่างจะนำพาไปยังแห่งที่
“หลงเหรอครับ? ให้ผมช่วยมั้ย”
เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาสายทอประกายเป็นห่วง ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดกระทบม่านบางประดับระเรื่อเรืองรอง
ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร แต่คำตอบถูกเอ่ยออกไปแล้วก่อนที่สมองจะประมวลเสร็จสิ้นดี
“รบกวนพาผมไปส่งที่ตีนเขาหน่อยนะครับ”
“ตามมาครับ”
#ฟิคจรอนันต์