เหมือนจะเผลอเหม่อลอยอยู่ชั่วครู่
รู้ตัวอีกที...เจเรเมียก็เดินเข้ามาประชิดแล้ว

ให้เจ้าตัวน้อยช้อนตาสบมอง
ยังคงเป็นเจเรเมียที่ใส่ใจเธอเสมอ
ให้ตนต้องยกยิ้ม ความกังวลใดในใจนั้นมลายหายเมื่อมีเขาอยู่ด้วยจริงๆ

มือบางค่อยๆเข้าเกี่ยวกับมือเขาที่ลูบชายชุดของตน แล้วยกขึ้นมา

"ฉันไม่เป็นไรหรอก" ชาร์ลีนว่าตามตรงแล้วหัวเราะน้อยๆ "พี่เป็นห่วงฉันเกินไปแล้ว"

+

#ESRA_Reflections
[ โรลปิด w/ @patriciade-esra.bsky.social
11.00 น. บริเวณโซนบูธกิจกรรม ]

ชาร์ลีนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีผ้านุ่มปูไว้ก่อนหน้า ดวงตาสีเขียวทอดมองไปรอบเพื่อดูว่าซุ้มกิจกรรมรอบๆนั้น มีกิจกรรมอะไรน่าสนใจให้แวะดูบ้าง

ภาพในเงาน้ำที่เห็นไปเมื่อเช้า...ทำให้เธอร้อนใจ และต้องหามุมสงบมาคิดอยู่เงียบๆ

แต่เหมือน...ภาพเหล่านั้นไม่ได้จางหายไปจากใจเลย

Happy Birthday, My dearest
@jeremiahesra.bsky.social

[ โรลปิด || เดินสตอรี่ ]]

สิ้นสุดเทศกาลกุหลาบในวันแรก—
แสงสุดท้ายของอาทิตย์ใกล้คล้อยลับไป รอต้อนรับให้ความมืดของราตรีกลืนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ให้ผู้คนได้เห็นเห็นดวงดาวที่ประดับประดาพราวฟ้า

กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ยังไม่โรยจางลอยมากับลม เสียงดนตรีแว่วมาแต่ไกลจากใจกลางเมือง ปนมากับเสียงหัวเราะด้วยความปรีดี รื่นเริงไม่จบสิ้น

หากแต่กับหนุ่มแดนเหนือผู้เดินทางมาแสนไกล

+

(HBD นะคะสุดหล่อ ให้มีความสุขอีกปี น่ารักแบบนี้ตลอดปัยยย!
PS เค้า คมช มานานแน้วแต่ลืมให้--)

(รอบที่แล้วปั่นไม่ทัน รอบนี้ทันใช้ละคะ 😣✨💕)

เสียงหัวเราะใสดังตามมา สบตามองด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ไม่ปิดบังความรู้สึกตนเฉกเช่นที่ผ่านมา

---

'พี่คะ...'

'...รัก—'
'...ฉันรัก—'

'พี่เจเรเมีย ได้ยินเสียงหัวใจฉันไหมคะ'

'ชาร์ลีนรักพี่ค่ะ พี่เจเรเมีย'

'ได้โปรด...ให้โอกาสฉัน...ได้รักพี่แบบนี้ไปนานๆได้ไหม?'

...
'หากมีพรใดที่พี่จะขอ...'

'ขอให้พี่....ขอให้ฉันอยู่ข้างๆแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ...จะได้ไหมคะ?'

-END-

ไม่นานก็กลับไปยืนเหมือนเดิม
เหล่าดอกไม้...ก็ยังอยู่ในอ้อมแขนตน ไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาเป็นฝ่ายถือให้แต่แรก

ชาร์ลีนฉีกยิ้มให้ทั้งแก้มที่ยังคงแดงระเรื่อ แล้วแลบลิ้นให้ร่างสูงด้วยท่าทีซุกซน

"เขาทำแบบนี้ด้วยค่ะ" เป็นคำตอบที่น่าจะชัดเจนพอ

"อ๊ะ...แต่ห้ามทำแบบเมื่อกี้แล้วนะคะ" ว่าแล้วก็เอ่ยกำชับเล็กน้อยว่าห้ามเขาโต้กลับอัตโนมัติ

"เดี๋ยว...ปากฉันจะบวมค่ะ"
เอาคืนเล็กน้อย...แล้วก็เดินนำทางต่อไป

เจ้าตัวน้อยหยุดเดินพลางหันไปจ้องมองด้วยดวงตากลมโต เห็นมือที่ยื่นมาเพื่อรับดอกไม้ไปถือให้แล้วก็ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย

ไม่ได้เอ่ยตอบ เหมือนจะยื่นดอกไม้ให้ ให้อีกฝ่ายต้องก้มน้อมลงมาเพื่อรับดอกไม้สดเหล่านั้นไว้

แต่...มือข้างหนึ่งดึงรั้งเสื้อเขา ราวกับว่าต้องการย่นระยะห่างของทั้งคู่ลงเล็กน้อย และเขย่งปลายเท้าอีกครั้ง

ก่อนที่ริมฝีปากบางจะสัมผัสมุมปากของอีกฝ่าย

เพียงชั่วครู่..เช่นเคย

+

ให้ยอมแพ้น่ะก็ไม่ใช่นิสัย แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้จะสู้ยังไง
ได้แต่มองค้อนตาเขียว

แต่...

"...ละถ้าฉันจะขอดอกไม้ 12 ดอก" กึ่งแกมบังคับให้เขาขอแต่งงาน
ถึงจะขอไปแล้วรอบนึงก็เถอะ
แต่ก็อยากให้คนรอบข้างเห็นเช่นกัน ว่าตนมีเจ้าของและคนครองหัวใจแล้ว

และจะมีแค่คนเดียวที่ได้มีโอกาสครอบครอง

และ...

"นั่นหมายความว่า...12 ครั้งหรอคะ"

ไม่ได้ห้าม...หากมันจะเป็น 12 ครั้งจริงๆ

และแล้ว รอยยิ้มก็ผุดขึ้น
ชาร์ลีนเอียงใบหน้า ก่อนจะประทับริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากของเขาอย่างนิ่มนวล

เพียงชั่วครู่เท่านั้น เธอจึงถอนใบหน้าออก และกลับมายืนอย่างปกติดังเดิม ยังคงฉีกยิ้มใสให้เขา...แม้แก้มจะขึ้นสีแดงค้างอยู่ก็ตาม

"ถ้าพี่จะเป็นชาวสวน ก็เป็นชาวสวนของฉันแค่คนเดียวค่ะ"
ไม่ได้หวงเลยจริงจริ๊ง

"พี่จะให้ดอกไม้ฉันกี่ดอกกันคะ"
เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ...เขาจะเก็บสักกี่ดอกกัน

(แปะไว้เป็นภาพปลากรอบ TT ไว้เกลาดีๆนุค่อยมาลงใหม่ /ถ้ามีโอกาส)

(ผปค ใกล้สำลักความรักตายแล้ว ลาก่อย น่ารักกันเกินไป หัวใจเจ็บมาก ทำใจไม่ไหว )

#ESRA_Roleplay
[ 8 Jun | 12:00 | Monaco ]
@jeremiahesra.bsky.social

เสียงดนตรีพื้นเมืองบรรเลงคลอท่ามกลางสายลมอ่อน กลิ่นหอมของกุหลาบลอยอบอวลทั่วลานเทศกาล ผู้คนยิ้มแย้มสนุกสนาน ท่ามกลางสีสันของดอกไม้ที่ประดับประดา

ชาร์ลีนจูงมือเจเรเมียในชุดพื้นเมือง เดินเคียงข้างท่ามกลางฝูงชน ราวกับภาพงดงามที่กลมกลืนไปกับบรรยากาศแห่งความรื่นเริงและความรัก

+

และแล้ว ดัชเชสก็ปรายตามองลูกสาวของตน

...เด็กสาวผู้มีน้ำตาคลอเบ้า แต่ยังคงเม้มปากแน่น พยายามกลั้นไม่ให้หยาดน้ำตาร่วง

ได้เพียงกระพริบตาปริบ แล้วเหลือบตามองไปยังดยุคอีกครั้ง
และแล้ว...ก็พบว่า ดยุคเองก็สังเกตเห็นเช่นกัน

เสียงถอนหายใจดังออกมาจากชายสูงวัยอย่างช่วยไม่ได้
"พ่อยังไม่ได้ดุอะไรเขาเลย..." ใจอ่อนจนได้

คาเมเลียได้แต่ลูบผมสีชมพูอย่างเบามือ เพื่อปลอบโยน

+

เจ้าของเรือนผมสีฟ้าออกน้ำเงินกำลังยืนอยู่ในห้องตรงมุมหน้าต่าง ในท่าทีที่ดูสบายๆ ผ่อนคลาย แย้มยิ้มให้กับผู้มาใหม่อย่างเป็นมิตร

"โอ้..." ส่งเสียงราวกับประหลาดใจเล็กน้อย "ฉันเพิ่งรู้ว่า...แขกคนสำคัญมาถึงแล้ว" ยังคงรอยยิ้มไว้ ก่อนสาวเท้าเดินเข้าไปหาทั้งสอง

"ยินดีที่ได้พบ ลอร์ดซินแคลร์ ฉัน...ไคเอน ฟรัวร์ริเซีย พี่ชายของชาร์ลีน" ว่าแล้วก็ปรายตาไปมองเจ้าตัวน้อยที่ทำหน้าเหวอนิดหน่อย

+

ก็อยากให้เริ่มต้นได้ดี และอยากให้เขาก็ดูดีในสายตาทุกคนในครอบครัว

"เดี๋ยว...เชิญด้านนี้ค่ะ" ว่าแล้วก็เก็บมือเก็บอาการ ก่อนจะยืนอยู่ในท่าทีสำรวม แล้วเดินนำเขาไปยังห้องรับแขกที่ดูเรียบง่าย สบายๆ แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย

เขาจะได้เห็นว่า..วันนี้เป็นวันที่ชาร์ลีนเรียบร้อยที่สุด นับตั้งแต่ได้เจอเธอมาเลยแหละ

แต่พอเปิดประตูก็จะพบว่า..

"หืม?" เสียงชายหนุ่มที่อยู่ข้างในก่อนหน้าดังขึ้น

+

หอบหิ้วกระโปรงสีชมพูหวานแสนหนัก แล้วพยายามกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูรถม้าที่จอดรออยู่แต่แรก

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า วันที่เขาจะมาเยือนเพื่อพบกับคนในครอบครัวนั้นจะมาถึงจริงๆ
เป็นทั้งความดีใจปนกังวลเล็กๆ เพราะไม่รู้ว่าวันนี้จะเป็นอย่างไร และท้ายที่สุด...จะออกมาเป็นแบบไหน

ยืนพักหายใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยเรียกชื่อที่แสนคุ้นเคย

"พี่เจเรเมีย"

”ฉันแค่อยากให้พี่...ได้มีชีวิตที่เลือกได้ตามต้องการ“

”ถ้าใจพี่อยู่ที่ฉัน…เราก็คงจะได้อยู่ด้วยกัน“ ตราบจนวันที่ความตายจะพรากจาก
“แต่ถ้าไม่ใช่…มันก็ไม่ผิดเลยหากท้ายแล้ว…“ ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยคำปิดท้ายประโยค

หายใจเข้าอีกครั้งแล้ว...ค่อยๆเอ่ย

”แต่หากให้ฉันขอ…“ คำขอที่ไม่ต้องผ่านโคมลอย
แต่เป็นคำขอที่ขอชายคนหนึ่งที่ชื่อเจเรเมีย ซินแคลร์

"ถ้าพี่รัก...ขอแค่ให้ฉันอยู่ข้างๆ เท่านี้...ก็พอ"

มันก็คงถึงเวลาที่เธอต้องเข้มแข็ง และกล้าที่จะกล่าวออกไป

"พี่คะ..."
“ฉันชอบพี่ค่ะ พี่เจเรเมีย”
“ชอบมาตลอด ชอบมานานแล้ว” และคงเรียกว่ารักได้ด้วยซ้ำ

กล้าที่จะพูดมันออกไป และยอมรับ

”แต่ฉัน...ไม่กล้ารักพี่ไปมากกว่านี้ด้วยซ้ำ เพราะถ้าวันนึงฉันต้องเดินออกมา ฉันกลัวว่า…คงจะทนไม่ได้“

แม้จนถึงวันนี้ เธอก็ยังเผลอกลับไปมองเส้นแบ่งของความสัมพันธ์ ที่เคยถูกขีดย้ำเตือนใจ…หลายต่อหลายครั้ง

+

ได้รับคำอนุมัติจากคนที่จะซื้อให้ ก็ไม่รีรอที่จะหยิบสิ่งที่อยากได้มาแสดงให้เขาดู

เป็นกล่องดนตรี…ที่รูปร่างภายนอกไม่ใช่กล่องเลยแม้แต่น้อย

”…ฉันว่ามันสวย“ มือข้างหนึ่งประคอง อีกข้างก็ยกนิ้วชี้ไล่รายละเอียดอันแสนปราณีตจากการแกะสลักให้ดูอย่างชื่นชม แต่แล้วก็ตบท้ายด้วย

“…มันเหมือนพี่มากๆเลย ทั้งเครื่องดนตรี หนังสือ…กับความละเมียดละไมที่เกิดขึ้นจากการแกะสลัก”

ว่าจบก็เงยหน้ามาสบตา

อาจเป็นเพราะคืนนี้ เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
เพราะตอนนี้ มีใครบางคนอยู่เคียงข้าง
หรือไม่ก็... เพราะคนๆ นี้ที่อยู่ข้างตัว กลายเป็นเหมือน "บ้าน" ของเธอไปแล้ว
...

คงจะมีสักวันหนึ่งในอนาคต หากทุกอย่างยังคงดำเนินไปในทิศทางเช่นที่เป็นอยู่
วันที่เธอได้ตั้งหน้าตั้งตารอเขากลับบ้าน
ได้อิงแอบแนบไออุ่นกันในช่วงเวลาผ่อนคลาย
และได้เห็นหน้าเขาเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของวัน...ในทุกๆวัน

-END-

เสียงเซ็งแซ่ของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าดังขึ้นรอบด้าน ต่างพากันเร่งเร้าเรียกลูกค้าอย่างคึกคัก

ชาร์ลีนยืนอยู่หน้าแผงขายเครื่องประดับในตลาด สายตาจับจ้องไปยังสร้อยเส้นเล็กในมือที่เธอกำลังพิจารณา มือข้างหนึ่งถือแคนดี้แอปเปิ้ลสีแดงสดไว้แนบตัว

เหมือนจะยังไม่ถูกใจนัก...

จนท้ายแล้ว ตนจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับเจเรเมียที่ยืนไม่ไกลนัก ก่อนที่รอยยิ้มร่าเล็กๆ จะปรากฏขึ้นอีกครั้ง

"พี่คะ สนใจซื้ออะไรตรงนี้ไหม"

#ESRA_Roleplay
[โรลปิด w/ @jeremiahesra.bsky.social]
[ 10 May | 8PM | Lantern Festival at Amourterra ]

ยามค่ำคืนคลี่คลุมท้องฟ้าให้มืดมิด ประดับด้วยหมู่ดาวมากมายที่ส่องแสงระยิบระยับ

เทศกาลลอยโคมเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขของผู้คน ชาวเมืองอามัวร์เทอร่าต่างออกมาเฉลิมฉลองกันทั่วทุกบริเวณ

+