- เป็นนักเขียนแฟนฟิค
- เอาไว้ลงฟิคที่ชงเล่น ๆ
(ค่อนข้างชงไปเรื่อยและมีความลื่นไหลสูง)
https://www.readawrite.com/?action=
END.
END.
เลขาคนเก่งจึงแทบจะได้สั่งให้เจ้านายตนงดเยี่ยมให้รู้แล้วรู้รอดเพราะอีกฝ่ายยืนยันจะเฝ้าไม่ยอมไปทำงาน
จินฝานเลยขู่ไปว่าจะหอบงานมาทำด้วยทั้ง ๆ ที่ป่วยนี้แหละ
กงจื่ออวี่แม้ไม่ชอบใจแต่ก็จำต้องยินยอเมพื่อให้จินฝานได้พักผ่อน
และผลก็คือทั้งบริษัทเลยต้องได้รับมือกับคุณชายอวี่ที่ไม่มีเลขาคู่ใจไปสองวันเต็ม ๆ
เลขาคนเก่งจึงแทบจะได้สั่งให้เจ้านายตนงดเยี่ยมให้รู้แล้วรู้รอดเพราะอีกฝ่ายยืนยันจะเฝ้าไม่ยอมไปทำงาน
จินฝานเลยขู่ไปว่าจะหอบงานมาทำด้วยทั้ง ๆ ที่ป่วยนี้แหละ
กงจื่ออวี่แม้ไม่ชอบใจแต่ก็จำต้องยินยอเมพื่อให้จินฝานได้พักผ่อน
และผลก็คือทั้งบริษัทเลยต้องได้รับมือกับคุณชายอวี่ที่ไม่มีเลขาคู่ใจไปสองวันเต็ม ๆ
"ครับๆๆ ไม่ไปแล้วๆ" ยาที่เตรียมไว้แล้วจึงถูกยื่นป้อนให้ถึงปากอย่างตามใจโดยที่อ้อมแขนนั้นยังคงวนเวียนวุ่นวายตามกอดไม่ยอมถอยห่าง
"งั้นนอนกอดอีกได้ไหม" ยังคงร้องขอทั้ง ๆ ที่ปฏิเสธไปก็ไม่เคยได้ผล
"ครับๆ คนป่วยนอนๆ นะ" สุดท้ายก็จำต้องลูบหัวโอ๋พร้อมจุ๊บฝันดีแถมให้อีกต่างหาก
"อื้อ นอนๆ"
เห็นไหม เป็นเลขาของคุณชายอวี่นี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ
"ครับๆๆ ไม่ไปแล้วๆ" ยาที่เตรียมไว้แล้วจึงถูกยื่นป้อนให้ถึงปากอย่างตามใจโดยที่อ้อมแขนนั้นยังคงวนเวียนวุ่นวายตามกอดไม่ยอมถอยห่าง
"งั้นนอนกอดอีกได้ไหม" ยังคงร้องขอทั้ง ๆ ที่ปฏิเสธไปก็ไม่เคยได้ผล
"ครับๆ คนป่วยนอนๆ นะ" สุดท้ายก็จำต้องลูบหัวโอ๋พร้อมจุ๊บฝันดีแถมให้อีกต่างหาก
"อื้อ นอนๆ"
เห็นไหม เป็นเลขาของคุณชายอวี่นี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ
"กินแล้วจินไม่ไปได้ไหมล่ะ" คางมนเกยไหล่ซุกอ้อน สองแขนกระชับแน่น
กงจื่ออวี่เป็นแบบนี้ตลอด
ความโดดเดี่ยวในหัวใจเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ที่เติมไม่เต็ม ยังคงหวาดกลัวว่าจะไม่เหลือใครอีก
จึงเผลอคว้าไว้
ออดอ้อน
และไม่ยอมปล่อย
แน่นอนว่าเรื่องนี้จินฝานย่อมรู้ดีกว่าใคร
"ป้อนหน่อยสิครับ..."
นั่นไงล่ะ
"กินแล้วจินไม่ไปได้ไหมล่ะ" คางมนเกยไหล่ซุกอ้อน สองแขนกระชับแน่น
กงจื่ออวี่เป็นแบบนี้ตลอด
ความโดดเดี่ยวในหัวใจเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ที่เติมไม่เต็ม ยังคงหวาดกลัวว่าจะไม่เหลือใครอีก
จึงเผลอคว้าไว้
ออดอ้อน
และไม่ยอมปล่อย
แน่นอนว่าเรื่องนี้จินฝานย่อมรู้ดีกว่าใคร
"ป้อนหน่อยสิครับ..."
นั่นไงล่ะ
"ถ้าผมหลับจินฝานจะแอบหนีไปนี่" หากแต่ใบหน้าที่ซุกหลังยังคงส่ายหัวไม่รับฟังอย่างดื้อดึง
เลขาผู้พ่วงทุกตำแหน่งกรอกตาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
ก็งานเขายังไม่เสร็จสักหน่อยนี่
แถมคุณชายตัวดีไม่ยอมนอนเลยสักงีบเสียอย่างนั้น
แล้วเขาจะแอบหนีไปได้ยังไงกัน
"ถ้าผมหลับจินฝานจะแอบหนีไปนี่" หากแต่ใบหน้าที่ซุกหลังยังคงส่ายหัวไม่รับฟังอย่างดื้อดึง
เลขาผู้พ่วงทุกตำแหน่งกรอกตาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
ก็งานเขายังไม่เสร็จสักหน่อยนี่
แถมคุณชายตัวดีไม่ยอมนอนเลยสักงีบเสียอย่างนั้น
แล้วเขาจะแอบหนีไปได้ยังไงกัน
กงจื่ออวี่ไม่ยินยอมอย่างถึงที่สุด
"คุณชาย..." จินฝานเอ่ยเรียกอ่อนใจ เขาแกะมือที่รวบเอวตนเองไม่ออก
"ฮือ" ยังคงมีเสียงงอแงแว่วแผ่ว คนจะไปจึงทำได้แค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"คุณชายไม่สบาย ผมจะไปเอายา คนป่วยต้องกินยาตามเวลานะครับ" จินฝานว่าตามตรง
"แต่จินจะทิ้งผม" ทว่าคนงอแงยังคงไม่ปล่อยมือ
คนป่วยช่างรับมือยากเหลือเกิน
กงจื่ออวี่ไม่ยินยอมอย่างถึงที่สุด
"คุณชาย..." จินฝานเอ่ยเรียกอ่อนใจ เขาแกะมือที่รวบเอวตนเองไม่ออก
"ฮือ" ยังคงมีเสียงงอแงแว่วแผ่ว คนจะไปจึงทำได้แค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"คุณชายไม่สบาย ผมจะไปเอายา คนป่วยต้องกินยาตามเวลานะครับ" จินฝานว่าตามตรง
"แต่จินจะทิ้งผม" ทว่าคนงอแงยังคงไม่ปล่อยมือ
คนป่วยช่างรับมือยากเหลือเกิน