Bliznets (slow)
@bliznets-ssa.bsky.social
จากนั้น...ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามที่มาดลจิตดลใจหรือเข้าสิง...
บลิซค่อยๆโน้มตัวลงฝากจุมพิตก่อนนอนไว้กลางขวัญของเพื่อนสนิทอย่างแผ่วเบา จนคล้ายมีคล้ายไม่มี
ฝันดีนะ
เขาคิด หันไปหยิบซองใส่บัตรที่ถูกวางไว้อยู่บนหัวเตียง แล้วลุกออกจากห้องไปอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
(อ่านจบมาขอเต๋าได้ 555555555 อ่ย)
บลิซค่อยๆโน้มตัวลงฝากจุมพิตก่อนนอนไว้กลางขวัญของเพื่อนสนิทอย่างแผ่วเบา จนคล้ายมีคล้ายไม่มี
ฝันดีนะ
เขาคิด หันไปหยิบซองใส่บัตรที่ถูกวางไว้อยู่บนหัวเตียง แล้วลุกออกจากห้องไปอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
(อ่านจบมาขอเต๋าได้ 555555555 อ่ย)
December 1, 2025 at 8:32 AM
จากนั้น...ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามที่มาดลจิตดลใจหรือเข้าสิง...
บลิซค่อยๆโน้มตัวลงฝากจุมพิตก่อนนอนไว้กลางขวัญของเพื่อนสนิทอย่างแผ่วเบา จนคล้ายมีคล้ายไม่มี
ฝันดีนะ
เขาคิด หันไปหยิบซองใส่บัตรที่ถูกวางไว้อยู่บนหัวเตียง แล้วลุกออกจากห้องไปอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
(อ่านจบมาขอเต๋าได้ 555555555 อ่ย)
บลิซค่อยๆโน้มตัวลงฝากจุมพิตก่อนนอนไว้กลางขวัญของเพื่อนสนิทอย่างแผ่วเบา จนคล้ายมีคล้ายไม่มี
ฝันดีนะ
เขาคิด หันไปหยิบซองใส่บัตรที่ถูกวางไว้อยู่บนหัวเตียง แล้วลุกออกจากห้องไปอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
(อ่านจบมาขอเต๋าได้ 555555555 อ่ย)
หากเป็นวันอื่น บลิซคงรู้สึกกระอักกระอ่วน คิดอยากถอยห่างออกมาเพื่อเว้นระยะระหว่างพวกเขาสองคนประเดี๋ยวนั้น หรือกระทั่งแสดงพฤติกรรมแข็งกร้าวเพื่อขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนไม่ให้ประวัติศาสตร์มีโอกาสเกิดซ้ำรอย
ทว่าวันนี้ ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เด็กหนุ่มถึงไม่คิดอกตัญญูผลักไสเจ้าของห้องที่โดนตนยึดพื้นที่เตียงกว่าครึ่ง ทั้งยังยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบเชียบและมีมารยาท
+
ทว่าวันนี้ ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เด็กหนุ่มถึงไม่คิดอกตัญญูผลักไสเจ้าของห้องที่โดนตนยึดพื้นที่เตียงกว่าครึ่ง ทั้งยังยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบเชียบและมีมารยาท
+
December 1, 2025 at 8:22 AM
หากเป็นวันอื่น บลิซคงรู้สึกกระอักกระอ่วน คิดอยากถอยห่างออกมาเพื่อเว้นระยะระหว่างพวกเขาสองคนประเดี๋ยวนั้น หรือกระทั่งแสดงพฤติกรรมแข็งกร้าวเพื่อขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนไม่ให้ประวัติศาสตร์มีโอกาสเกิดซ้ำรอย
ทว่าวันนี้ ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เด็กหนุ่มถึงไม่คิดอกตัญญูผลักไสเจ้าของห้องที่โดนตนยึดพื้นที่เตียงกว่าครึ่ง ทั้งยังยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบเชียบและมีมารยาท
+
ทว่าวันนี้ ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เด็กหนุ่มถึงไม่คิดอกตัญญูผลักไสเจ้าของห้องที่โดนตนยึดพื้นที่เตียงกว่าครึ่ง ทั้งยังยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบเชียบและมีมารยาท
+
ต่อมาเมื่อรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมและตัวตนของบุคคลข้างกาย ทุกอย่างจึงค่อยๆผ่อนคลายลงจนกลับมาเป็นปกติ
คนที่....ก่อนหน้านี้เขาเอ่ยรั้งเอาไว้...... ไม่รู้ว่าอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ต้นหรือพึ่งกลับมานอน.. แต่สิ่งสำคัญคืออีกฝ่ายยังอยู่ข้างเขา ไม่ได้หายไปไหน
+
คนที่....ก่อนหน้านี้เขาเอ่ยรั้งเอาไว้...... ไม่รู้ว่าอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ต้นหรือพึ่งกลับมานอน.. แต่สิ่งสำคัญคืออีกฝ่ายยังอยู่ข้างเขา ไม่ได้หายไปไหน
+
December 1, 2025 at 8:17 AM
ต่อมาเมื่อรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมและตัวตนของบุคคลข้างกาย ทุกอย่างจึงค่อยๆผ่อนคลายลงจนกลับมาเป็นปกติ
คนที่....ก่อนหน้านี้เขาเอ่ยรั้งเอาไว้...... ไม่รู้ว่าอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ต้นหรือพึ่งกลับมานอน.. แต่สิ่งสำคัญคืออีกฝ่ายยังอยู่ข้างเขา ไม่ได้หายไปไหน
+
คนที่....ก่อนหน้านี้เขาเอ่ยรั้งเอาไว้...... ไม่รู้ว่าอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ต้นหรือพึ่งกลับมานอน.. แต่สิ่งสำคัญคืออีกฝ่ายยังอยู่ข้างเขา ไม่ได้หายไปไหน
+
[ Extra ]
(เธออยากอ่าน เราก็จะเขียนให้–)
กว่าคนหลับลึกจะตื่น เวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เรียกว่านอนข้ามวันก็คงไม่ผิดนัก
เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ศีรษะปวดตุบเหมือนโดนค้อนทุบ พะอืดพะอมจนไม่อยากลุกไปไหน กระทั่งดวงตาหายพร่าเลือนจากความง่วงงุน ทั้งตัวถึงแข็งค้างไปในฉับพลัน
ด้วยเงาร่างและเสียงลมหายใจที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลบนเตียง ทำให้เขาลืมหายใจไปชั่วขณะ
+
(เธออยากอ่าน เราก็จะเขียนให้–)
กว่าคนหลับลึกจะตื่น เวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เรียกว่านอนข้ามวันก็คงไม่ผิดนัก
เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ศีรษะปวดตุบเหมือนโดนค้อนทุบ พะอืดพะอมจนไม่อยากลุกไปไหน กระทั่งดวงตาหายพร่าเลือนจากความง่วงงุน ทั้งตัวถึงแข็งค้างไปในฉับพลัน
ด้วยเงาร่างและเสียงลมหายใจที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลบนเตียง ทำให้เขาลืมหายใจไปชั่วขณะ
+
December 1, 2025 at 8:15 AM
[ Extra ]
(เธออยากอ่าน เราก็จะเขียนให้–)
กว่าคนหลับลึกจะตื่น เวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เรียกว่านอนข้ามวันก็คงไม่ผิดนัก
เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ศีรษะปวดตุบเหมือนโดนค้อนทุบ พะอืดพะอมจนไม่อยากลุกไปไหน กระทั่งดวงตาหายพร่าเลือนจากความง่วงงุน ทั้งตัวถึงแข็งค้างไปในฉับพลัน
ด้วยเงาร่างและเสียงลมหายใจที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลบนเตียง ทำให้เขาลืมหายใจไปชั่วขณะ
+
(เธออยากอ่าน เราก็จะเขียนให้–)
กว่าคนหลับลึกจะตื่น เวลาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เรียกว่านอนข้ามวันก็คงไม่ผิดนัก
เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ศีรษะปวดตุบเหมือนโดนค้อนทุบ พะอืดพะอมจนไม่อยากลุกไปไหน กระทั่งดวงตาหายพร่าเลือนจากความง่วงงุน ทั้งตัวถึงแข็งค้างไปในฉับพลัน
ด้วยเงาร่างและเสียงลมหายใจที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลบนเตียง ทำให้เขาลืมหายใจไปชั่วขณะ
+
(ทุเร่ด55555555555555555555555555555555555555555555555555)
(ลุกก็ลุกสิ เอาดัมเบลมาวางทำไม๊ ยัยวัล 😂)
(ลุกก็ลุกสิ เอาดัมเบลมาวางทำไม๊ ยัยวัล 😂)
December 1, 2025 at 6:28 AM
(ทุเร่ด55555555555555555555555555555555555555555555555555)
(ลุกก็ลุกสิ เอาดัมเบลมาวางทำไม๊ ยัยวัล 😂)
(ลุกก็ลุกสิ เอาดัมเบลมาวางทำไม๊ ยัยวัล 😂)
ด้วย 'สภาพแวดล้อม' ที่ 'เหมาะสม' ลมหายใจของเด็กหนุ่มจึงค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะสม่ำเสมอและเรียบนิ่ง
ปลายนิ้วที่เคยเกาะเสื้อเพื่อนสนิทเอาไว้แน่น ค่อยๆคลายตัวตามแรงตึงของกล้ามเนื้อที่ผ่อนลงทีละน้อย
เป็นการหลับลึกครั้งแรกในรอบหลายเดือน...ยามนี้เลยดูสงบและผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
ไม่จำเป็นต้องบอกก็สามารถรู้ว่า สำหรับบลิซแล้ว... วาเลริกคือ 'พื้นที่ปลอดภัย' หนึ่งเดียวของเขา
ปลายนิ้วที่เคยเกาะเสื้อเพื่อนสนิทเอาไว้แน่น ค่อยๆคลายตัวตามแรงตึงของกล้ามเนื้อที่ผ่อนลงทีละน้อย
เป็นการหลับลึกครั้งแรกในรอบหลายเดือน...ยามนี้เลยดูสงบและผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
ไม่จำเป็นต้องบอกก็สามารถรู้ว่า สำหรับบลิซแล้ว... วาเลริกคือ 'พื้นที่ปลอดภัย' หนึ่งเดียวของเขา
December 1, 2025 at 3:06 AM
ด้วย 'สภาพแวดล้อม' ที่ 'เหมาะสม' ลมหายใจของเด็กหนุ่มจึงค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะสม่ำเสมอและเรียบนิ่ง
ปลายนิ้วที่เคยเกาะเสื้อเพื่อนสนิทเอาไว้แน่น ค่อยๆคลายตัวตามแรงตึงของกล้ามเนื้อที่ผ่อนลงทีละน้อย
เป็นการหลับลึกครั้งแรกในรอบหลายเดือน...ยามนี้เลยดูสงบและผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
ไม่จำเป็นต้องบอกก็สามารถรู้ว่า สำหรับบลิซแล้ว... วาเลริกคือ 'พื้นที่ปลอดภัย' หนึ่งเดียวของเขา
ปลายนิ้วที่เคยเกาะเสื้อเพื่อนสนิทเอาไว้แน่น ค่อยๆคลายตัวตามแรงตึงของกล้ามเนื้อที่ผ่อนลงทีละน้อย
เป็นการหลับลึกครั้งแรกในรอบหลายเดือน...ยามนี้เลยดูสงบและผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
ไม่จำเป็นต้องบอกก็สามารถรู้ว่า สำหรับบลิซแล้ว... วาเลริกคือ 'พื้นที่ปลอดภัย' หนึ่งเดียวของเขา
"ขอโทษ...."
เด็กหนุ่มกล่าว เสียงเบาราวกระซิบ เมื่อความง่วงงุนเริ่มครอบงำอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาจับเสื้อของวาเลริกเอาไว้ราวกับต้องการรั้งให้อีกฝ่ายอยู่ข้างตนนานอีกสักนิด
"...อย่าไป"
(ส่วนผปค... อย่างง เรางงให้เธอแล้ว 55555)
เด็กหนุ่มกล่าว เสียงเบาราวกระซิบ เมื่อความง่วงงุนเริ่มครอบงำอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาจับเสื้อของวาเลริกเอาไว้ราวกับต้องการรั้งให้อีกฝ่ายอยู่ข้างตนนานอีกสักนิด
"...อย่าไป"
(ส่วนผปค... อย่างง เรางงให้เธอแล้ว 55555)
November 26, 2025 at 2:26 PM
"ขอโทษ...."
เด็กหนุ่มกล่าว เสียงเบาราวกระซิบ เมื่อความง่วงงุนเริ่มครอบงำอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาจับเสื้อของวาเลริกเอาไว้ราวกับต้องการรั้งให้อีกฝ่ายอยู่ข้างตนนานอีกสักนิด
"...อย่าไป"
(ส่วนผปค... อย่างง เรางงให้เธอแล้ว 55555)
เด็กหนุ่มกล่าว เสียงเบาราวกระซิบ เมื่อความง่วงงุนเริ่มครอบงำอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาจับเสื้อของวาเลริกเอาไว้ราวกับต้องการรั้งให้อีกฝ่ายอยู่ข้างตนนานอีกสักนิด
"...อย่าไป"
(ส่วนผปค... อย่างง เรางงให้เธอแล้ว 55555)
ความอบอุ่นและกลิ่นของคนที่คุ้นเคยทำให้บางอย่างในใจสงบลงอย่างน่าประหลาด แต่ที่ประหลาดกว่าคือความใกล้ชิดเกินจำเป็นที่หาได้ยากนี้
แม้กระทั่งตัวบลิซในอนาคตหลังตื่นนอนยังไม่สามารถค้นหาเหตุผลของพฤติกรรมดังกล่าวได้
+
แม้กระทั่งตัวบลิซในอนาคตหลังตื่นนอนยังไม่สามารถค้นหาเหตุผลของพฤติกรรมดังกล่าวได้
+
November 26, 2025 at 2:26 PM
ความอบอุ่นและกลิ่นของคนที่คุ้นเคยทำให้บางอย่างในใจสงบลงอย่างน่าประหลาด แต่ที่ประหลาดกว่าคือความใกล้ชิดเกินจำเป็นที่หาได้ยากนี้
แม้กระทั่งตัวบลิซในอนาคตหลังตื่นนอนยังไม่สามารถค้นหาเหตุผลของพฤติกรรมดังกล่าวได้
+
แม้กระทั่งตัวบลิซในอนาคตหลังตื่นนอนยังไม่สามารถค้นหาเหตุผลของพฤติกรรมดังกล่าวได้
+
"...ไม่มีกลิ่นบุหรี่แล้วสักหน่อย" เขาพึมพำเสียงเบา ฟังดูน้อยใจอยู่นิดๆ แต่ไม่นานก็มีเสียง 'ตุบ' ดังขึ้น
เป็นบลิซที่ล้มตัวลงนอนเบียดเบียนพื้นที่บนหมอนของวัล....
ตามมาด้วยการเอาศีรษะถูไถเล็กน้อยตรงบริเวณข้างลำคอคล้ายสัตว์ที่ต้องการออดอ้อนและเตรียมตัวนอนใน'พื้นที่ปลอดภัย'ของตนเองไปพร้อมกัน
+
เป็นบลิซที่ล้มตัวลงนอนเบียดเบียนพื้นที่บนหมอนของวัล....
ตามมาด้วยการเอาศีรษะถูไถเล็กน้อยตรงบริเวณข้างลำคอคล้ายสัตว์ที่ต้องการออดอ้อนและเตรียมตัวนอนใน'พื้นที่ปลอดภัย'ของตนเองไปพร้อมกัน
+
November 26, 2025 at 2:25 PM
"...ไม่มีกลิ่นบุหรี่แล้วสักหน่อย" เขาพึมพำเสียงเบา ฟังดูน้อยใจอยู่นิดๆ แต่ไม่นานก็มีเสียง 'ตุบ' ดังขึ้น
เป็นบลิซที่ล้มตัวลงนอนเบียดเบียนพื้นที่บนหมอนของวัล....
ตามมาด้วยการเอาศีรษะถูไถเล็กน้อยตรงบริเวณข้างลำคอคล้ายสัตว์ที่ต้องการออดอ้อนและเตรียมตัวนอนใน'พื้นที่ปลอดภัย'ของตนเองไปพร้อมกัน
+
เป็นบลิซที่ล้มตัวลงนอนเบียดเบียนพื้นที่บนหมอนของวัล....
ตามมาด้วยการเอาศีรษะถูไถเล็กน้อยตรงบริเวณข้างลำคอคล้ายสัตว์ที่ต้องการออดอ้อนและเตรียมตัวนอนใน'พื้นที่ปลอดภัย'ของตนเองไปพร้อมกัน
+
ตัวต้นเรื่องมองตามเพื่อนสนิทที่ยอมทำตามคำขอของตนเหมือนอย่างทุกทีแล้วมุมปากทั้งสองข้างก็ยกขึ้นน้อยๆโดยไม่รู้ตัว
ท่าทางการนอนประหนึ่งคนลงโลงของวาเลริกทำให้รอยยิ้มนั้นยิ่งขยับกว้างขึ้น ไม่แน่ว่ากำลังนึกขบขันอะไรอยู่ในใจ
จากนั้นเด็กหนุ่มก็โน้มตัวลง พินิจหน้าตาคนโดนบังคับนอนอยู่พักหนึ่งก่อนยกนิ้วขึ้นจิ้มกลางหว่างคิ้วที่ขมวดมุ้น
+
ท่าทางการนอนประหนึ่งคนลงโลงของวาเลริกทำให้รอยยิ้มนั้นยิ่งขยับกว้างขึ้น ไม่แน่ว่ากำลังนึกขบขันอะไรอยู่ในใจ
จากนั้นเด็กหนุ่มก็โน้มตัวลง พินิจหน้าตาคนโดนบังคับนอนอยู่พักหนึ่งก่อนยกนิ้วขึ้นจิ้มกลางหว่างคิ้วที่ขมวดมุ้น
+
November 26, 2025 at 2:25 PM
ตัวต้นเรื่องมองตามเพื่อนสนิทที่ยอมทำตามคำขอของตนเหมือนอย่างทุกทีแล้วมุมปากทั้งสองข้างก็ยกขึ้นน้อยๆโดยไม่รู้ตัว
ท่าทางการนอนประหนึ่งคนลงโลงของวาเลริกทำให้รอยยิ้มนั้นยิ่งขยับกว้างขึ้น ไม่แน่ว่ากำลังนึกขบขันอะไรอยู่ในใจ
จากนั้นเด็กหนุ่มก็โน้มตัวลง พินิจหน้าตาคนโดนบังคับนอนอยู่พักหนึ่งก่อนยกนิ้วขึ้นจิ้มกลางหว่างคิ้วที่ขมวดมุ้น
+
ท่าทางการนอนประหนึ่งคนลงโลงของวาเลริกทำให้รอยยิ้มนั้นยิ่งขยับกว้างขึ้น ไม่แน่ว่ากำลังนึกขบขันอะไรอยู่ในใจ
จากนั้นเด็กหนุ่มก็โน้มตัวลง พินิจหน้าตาคนโดนบังคับนอนอยู่พักหนึ่งก่อนยกนิ้วขึ้นจิ้มกลางหว่างคิ้วที่ขมวดมุ้น
+
คำปฏิเสธทำให้คนง่วงงุนนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ ยิ่งวาเลริกบอกว่าจะเดินออกจากห้องยิ่งแล้วใหญ่ ถึงกับผุดลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับส่งสายตาละห้อย หูตกหางตกให้กับเพื่อนสนิทที่ตนพึ่งด่าว่ารำคาญไป
"ไม่เอา..."
"..วัล"
บลิซท้วง สองมือกำผ้าห่มแน่น ด้วยไม่คิดยินยอมให้คนห่างไปไหน ต่อมาจึงเอ่ยถามเสียงเบาด้วยสีหน้าแววตาออดอ้อนอย่างถึงที่สุด
"อยู่.."
"ได้ไหม?"
(วัลพูดถูก สมองมันมีปัญหา...)
"ไม่เอา..."
"..วัล"
บลิซท้วง สองมือกำผ้าห่มแน่น ด้วยไม่คิดยินยอมให้คนห่างไปไหน ต่อมาจึงเอ่ยถามเสียงเบาด้วยสีหน้าแววตาออดอ้อนอย่างถึงที่สุด
"อยู่.."
"ได้ไหม?"
(วัลพูดถูก สมองมันมีปัญหา...)
November 26, 2025 at 2:37 AM
คำปฏิเสธทำให้คนง่วงงุนนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ ยิ่งวาเลริกบอกว่าจะเดินออกจากห้องยิ่งแล้วใหญ่ ถึงกับผุดลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับส่งสายตาละห้อย หูตกหางตกให้กับเพื่อนสนิทที่ตนพึ่งด่าว่ารำคาญไป
"ไม่เอา..."
"..วัล"
บลิซท้วง สองมือกำผ้าห่มแน่น ด้วยไม่คิดยินยอมให้คนห่างไปไหน ต่อมาจึงเอ่ยถามเสียงเบาด้วยสีหน้าแววตาออดอ้อนอย่างถึงที่สุด
"อยู่.."
"ได้ไหม?"
(วัลพูดถูก สมองมันมีปัญหา...)
"ไม่เอา..."
"..วัล"
บลิซท้วง สองมือกำผ้าห่มแน่น ด้วยไม่คิดยินยอมให้คนห่างไปไหน ต่อมาจึงเอ่ยถามเสียงเบาด้วยสีหน้าแววตาออดอ้อนอย่างถึงที่สุด
"อยู่.."
"ได้ไหม?"
(วัลพูดถูก สมองมันมีปัญหา...)
พอคิดถึงตรงนี้ ความรู้สึกไม่ยินยอมก็ปะทุขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุจนต้องปัดตกความคิดนั้นออกชั่วคราว
"นี่..."
โดยไม่ได้สนใจว่าวัลมีสีหน้าท่าทางเป็นอย่างไร คนง่วงงุนก็เขยิบตัวจากตรงกลางมายังฝั่งหนึ่งของเตียง ยอมสละหมอนให้หนึ่งใบ แล้วตบที่นอนข้างๆตนสองสามทีเบาๆ
"มานอน"
ไหนๆลุกจากที่นั่งแล้ว ก็มานอนซะ จะได้ไม่ทำอะไรเสียงดังอีก
(โดนคิลไม่รู้ตัว บอกเลย–)
"นี่..."
โดยไม่ได้สนใจว่าวัลมีสีหน้าท่าทางเป็นอย่างไร คนง่วงงุนก็เขยิบตัวจากตรงกลางมายังฝั่งหนึ่งของเตียง ยอมสละหมอนให้หนึ่งใบ แล้วตบที่นอนข้างๆตนสองสามทีเบาๆ
"มานอน"
ไหนๆลุกจากที่นั่งแล้ว ก็มานอนซะ จะได้ไม่ทำอะไรเสียงดังอีก
(โดนคิลไม่รู้ตัว บอกเลย–)
November 24, 2025 at 8:59 AM
พอคิดถึงตรงนี้ ความรู้สึกไม่ยินยอมก็ปะทุขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุจนต้องปัดตกความคิดนั้นออกชั่วคราว
"นี่..."
โดยไม่ได้สนใจว่าวัลมีสีหน้าท่าทางเป็นอย่างไร คนง่วงงุนก็เขยิบตัวจากตรงกลางมายังฝั่งหนึ่งของเตียง ยอมสละหมอนให้หนึ่งใบ แล้วตบที่นอนข้างๆตนสองสามทีเบาๆ
"มานอน"
ไหนๆลุกจากที่นั่งแล้ว ก็มานอนซะ จะได้ไม่ทำอะไรเสียงดังอีก
(โดนคิลไม่รู้ตัว บอกเลย–)
"นี่..."
โดยไม่ได้สนใจว่าวัลมีสีหน้าท่าทางเป็นอย่างไร คนง่วงงุนก็เขยิบตัวจากตรงกลางมายังฝั่งหนึ่งของเตียง ยอมสละหมอนให้หนึ่งใบ แล้วตบที่นอนข้างๆตนสองสามทีเบาๆ
"มานอน"
ไหนๆลุกจากที่นั่งแล้ว ก็มานอนซะ จะได้ไม่ทำอะไรเสียงดังอีก
(โดนคิลไม่รู้ตัว บอกเลย–)
"ไม่งั้นจะพึ่งนายไปทำไม"
ในเมื่อตลอดทั้งชีวิตถูกสอน...ไม่สิ...ฝึก..ให้คอยพึ่งพาแต่คนอื่นมาตลอด ขนาดตอนถูกส่งไปรัสเซียตัวเปล่ายังได้เจอกับวัล...
ตามตรงแล้วบลิซก็พึ่งจะมาคิดได้ว่านอกจากกีฬาฟันดาบและของประดิษฐ์เล็กๆน้อยๆแล้วตนเองก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นอีก
หรือชีวิตนี้เขาไม่ควรมีวาเลริกอยู่กัน....เผื่อจะทำอะไรเป็นเองได้บ้าง
+
ในเมื่อตลอดทั้งชีวิตถูกสอน...ไม่สิ...ฝึก..ให้คอยพึ่งพาแต่คนอื่นมาตลอด ขนาดตอนถูกส่งไปรัสเซียตัวเปล่ายังได้เจอกับวัล...
ตามตรงแล้วบลิซก็พึ่งจะมาคิดได้ว่านอกจากกีฬาฟันดาบและของประดิษฐ์เล็กๆน้อยๆแล้วตนเองก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นอีก
หรือชีวิตนี้เขาไม่ควรมีวาเลริกอยู่กัน....เผื่อจะทำอะไรเป็นเองได้บ้าง
+
November 24, 2025 at 8:58 AM
"ไม่งั้นจะพึ่งนายไปทำไม"
ในเมื่อตลอดทั้งชีวิตถูกสอน...ไม่สิ...ฝึก..ให้คอยพึ่งพาแต่คนอื่นมาตลอด ขนาดตอนถูกส่งไปรัสเซียตัวเปล่ายังได้เจอกับวัล...
ตามตรงแล้วบลิซก็พึ่งจะมาคิดได้ว่านอกจากกีฬาฟันดาบและของประดิษฐ์เล็กๆน้อยๆแล้วตนเองก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นอีก
หรือชีวิตนี้เขาไม่ควรมีวาเลริกอยู่กัน....เผื่อจะทำอะไรเป็นเองได้บ้าง
+
ในเมื่อตลอดทั้งชีวิตถูกสอน...ไม่สิ...ฝึก..ให้คอยพึ่งพาแต่คนอื่นมาตลอด ขนาดตอนถูกส่งไปรัสเซียตัวเปล่ายังได้เจอกับวัล...
ตามตรงแล้วบลิซก็พึ่งจะมาคิดได้ว่านอกจากกีฬาฟันดาบและของประดิษฐ์เล็กๆน้อยๆแล้วตนเองก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นอีก
หรือชีวิตนี้เขาไม่ควรมีวาเลริกอยู่กัน....เผื่อจะทำอะไรเป็นเองได้บ้าง
+
อาจเพราะมีอีคิวที่ไม่สูงหรือหลงเหลือเซลล์สมองไม่มากพอ เมื่อวาเลริกกระแทกกระทั้นมาว่า 'ขอโทษ' บลิซก็นับว่านั่นเป็นคำ 'ขอโทษ' จริงๆ
ประโยคถัดๆมาทำให้เจ้าตัวถอนหายใจอย่างเกียจคร้าน ครึ่งหน้าซุกลงหมอนในอ้อมอก
"..ไม่มีใครสอนจริงๆนั่นแหละ" ทั้งพ่อ ทั้งพี่เลี้ยง ทั้งไอ้นั่น หรือแม้กระทั่ง.......แม่
แต่เขาก็เคยตามเก็บของให้เธอนะ....ถึงจะไม่ได้เก็บให้ตัวเองก็เถอะ
+
ประโยคถัดๆมาทำให้เจ้าตัวถอนหายใจอย่างเกียจคร้าน ครึ่งหน้าซุกลงหมอนในอ้อมอก
"..ไม่มีใครสอนจริงๆนั่นแหละ" ทั้งพ่อ ทั้งพี่เลี้ยง ทั้งไอ้นั่น หรือแม้กระทั่ง.......แม่
แต่เขาก็เคยตามเก็บของให้เธอนะ....ถึงจะไม่ได้เก็บให้ตัวเองก็เถอะ
+
November 24, 2025 at 8:51 AM
อาจเพราะมีอีคิวที่ไม่สูงหรือหลงเหลือเซลล์สมองไม่มากพอ เมื่อวาเลริกกระแทกกระทั้นมาว่า 'ขอโทษ' บลิซก็นับว่านั่นเป็นคำ 'ขอโทษ' จริงๆ
ประโยคถัดๆมาทำให้เจ้าตัวถอนหายใจอย่างเกียจคร้าน ครึ่งหน้าซุกลงหมอนในอ้อมอก
"..ไม่มีใครสอนจริงๆนั่นแหละ" ทั้งพ่อ ทั้งพี่เลี้ยง ทั้งไอ้นั่น หรือแม้กระทั่ง.......แม่
แต่เขาก็เคยตามเก็บของให้เธอนะ....ถึงจะไม่ได้เก็บให้ตัวเองก็เถอะ
+
ประโยคถัดๆมาทำให้เจ้าตัวถอนหายใจอย่างเกียจคร้าน ครึ่งหน้าซุกลงหมอนในอ้อมอก
"..ไม่มีใครสอนจริงๆนั่นแหละ" ทั้งพ่อ ทั้งพี่เลี้ยง ทั้งไอ้นั่น หรือแม้กระทั่ง.......แม่
แต่เขาก็เคยตามเก็บของให้เธอนะ....ถึงจะไม่ได้เก็บให้ตัวเองก็เถอะ
+
"....วัล" บลิซเอ่ยเรียกด้วยเสียงแหบแห้งระคนรำคาญ สองตาลืมขึ้นมองจ้องเจ้าตัวสมองกล้ามอย่างสะลืมสะลือ
"นายทำ ‘เหี้*’ อะไร"
"ดังชิ***ย"
คิดจะแก้แค้นเรื่องทิ้งเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำหรือไง....
"บอกแล้วนี่ว่าจะนอน"
"ไม่มีใครสั่งสอนหรือไงว่าต้องเงียบ"
(เราจะแตะเกล็ดย้อนวัลในสาม สอง หนึ่....)
"นายทำ ‘เหี้*’ อะไร"
"ดังชิ***ย"
คิดจะแก้แค้นเรื่องทิ้งเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำหรือไง....
"บอกแล้วนี่ว่าจะนอน"
"ไม่มีใครสั่งสอนหรือไงว่าต้องเงียบ"
(เราจะแตะเกล็ดย้อนวัลในสาม สอง หนึ่....)
November 23, 2025 at 1:41 PM
"....วัล" บลิซเอ่ยเรียกด้วยเสียงแหบแห้งระคนรำคาญ สองตาลืมขึ้นมองจ้องเจ้าตัวสมองกล้ามอย่างสะลืมสะลือ
"นายทำ ‘เหี้*’ อะไร"
"ดังชิ***ย"
คิดจะแก้แค้นเรื่องทิ้งเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำหรือไง....
"บอกแล้วนี่ว่าจะนอน"
"ไม่มีใครสั่งสอนหรือไงว่าต้องเงียบ"
(เราจะแตะเกล็ดย้อนวัลในสาม สอง หนึ่....)
"นายทำ ‘เหี้*’ อะไร"
"ดังชิ***ย"
คิดจะแก้แค้นเรื่องทิ้งเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำหรือไง....
"บอกแล้วนี่ว่าจะนอน"
"ไม่มีใครสั่งสอนหรือไงว่าต้องเงียบ"
(เราจะแตะเกล็ดย้อนวัลในสาม สอง หนึ่....)
บุคคลที่ 'นอนหลับสบาย' อยู่บนเตียง บัดนี้หัวคิ้วชนกันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ ด้วยเสียงตึงตังจากกิจกรรมงานช่าง(?)ทำให้คนหลับตื้นแบบเขาไม่สามารถจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างที่หวัง
ความง่วงงุนสะสม ทว่ากลับไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ สร้างความหงุดหงิดใจให้เหลือคณา แม้พยายามเอาหมอนมาปิดหูแล้วก็ยังกลบเสียงงานกรรมกรของเพื่อนร่วมห้องไม่อยู่
+
ความง่วงงุนสะสม ทว่ากลับไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ สร้างความหงุดหงิดใจให้เหลือคณา แม้พยายามเอาหมอนมาปิดหูแล้วก็ยังกลบเสียงงานกรรมกรของเพื่อนร่วมห้องไม่อยู่
+
November 23, 2025 at 1:40 PM
บุคคลที่ 'นอนหลับสบาย' อยู่บนเตียง บัดนี้หัวคิ้วชนกันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ ด้วยเสียงตึงตังจากกิจกรรมงานช่าง(?)ทำให้คนหลับตื้นแบบเขาไม่สามารถจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างที่หวัง
ความง่วงงุนสะสม ทว่ากลับไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ สร้างความหงุดหงิดใจให้เหลือคณา แม้พยายามเอาหมอนมาปิดหูแล้วก็ยังกลบเสียงงานกรรมกรของเพื่อนร่วมห้องไม่อยู่
+
ความง่วงงุนสะสม ทว่ากลับไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ สร้างความหงุดหงิดใจให้เหลือคณา แม้พยายามเอาหมอนมาปิดหูแล้วก็ยังกลบเสียงงานกรรมกรของเพื่อนร่วมห้องไม่อยู่
+
เด็กหนุ่มนึกเถียงอยู่ในใจ คร้านจะเปิดปากพูด สุดท้ายเลยมุดหน้าหนีลงหมอน ปัดทุกความรับผิดชอบ ไม่ขอรับรู้อะไร ทั้งนั้นแทน...
ถ้ามีคราวหน้าจะเดินออกมาทั้งเปียกๆให้พรมห้องนอนนายเหม็นอับเลย คอยดู!!
(ไปแค้นเขาอีก.. เอ้อ....)
ถ้ามีคราวหน้าจะเดินออกมาทั้งเปียกๆให้พรมห้องนอนนายเหม็นอับเลย คอยดู!!
(ไปแค้นเขาอีก.. เอ้อ....)
November 19, 2025 at 2:15 AM
เด็กหนุ่มนึกเถียงอยู่ในใจ คร้านจะเปิดปากพูด สุดท้ายเลยมุดหน้าหนีลงหมอน ปัดทุกความรับผิดชอบ ไม่ขอรับรู้อะไร ทั้งนั้นแทน...
ถ้ามีคราวหน้าจะเดินออกมาทั้งเปียกๆให้พรมห้องนอนนายเหม็นอับเลย คอยดู!!
(ไปแค้นเขาอีก.. เอ้อ....)
ถ้ามีคราวหน้าจะเดินออกมาทั้งเปียกๆให้พรมห้องนอนนายเหม็นอับเลย คอยดู!!
(ไปแค้นเขาอีก.. เอ้อ....)
เมื่อรู้สึกได้ถึงเงาตะคุ่มข้างเตียง บลิซก็ฝืนเปลือกตาสะลืมสะลือขึ้นมองคนด้วยสายตาครุกรุ่นเอาเรื่องไม่แพ้กัน ดูอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย หากแต่ไม่ใช่เพราะโดนตำหนิ แต่เป็นเพราะโดนปลุก...
ตอนเปิดประตูโพล่งเข้ามาจนทำเขาล้มหัวฟาดพื้นก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือไง?!??
หรือนายพึ่งได้ลูกตาคืน!??
+
ตอนเปิดประตูโพล่งเข้ามาจนทำเขาล้มหัวฟาดพื้นก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือไง?!??
หรือนายพึ่งได้ลูกตาคืน!??
+
November 19, 2025 at 2:14 AM
เมื่อรู้สึกได้ถึงเงาตะคุ่มข้างเตียง บลิซก็ฝืนเปลือกตาสะลืมสะลือขึ้นมองคนด้วยสายตาครุกรุ่นเอาเรื่องไม่แพ้กัน ดูอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย หากแต่ไม่ใช่เพราะโดนตำหนิ แต่เป็นเพราะโดนปลุก...
ตอนเปิดประตูโพล่งเข้ามาจนทำเขาล้มหัวฟาดพื้นก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือไง?!??
หรือนายพึ่งได้ลูกตาคืน!??
+
ตอนเปิดประตูโพล่งเข้ามาจนทำเขาล้มหัวฟาดพื้นก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือไง?!??
หรือนายพึ่งได้ลูกตาคืน!??
+
ก็เก็บไปสิ ทิ้งเอาไว้ให้เก็บ จะโวยวายทำไม....
เจ้าตัวบ่นอิบในใจ วงแขนกระชับกอดหมอนแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ
เรียกได้ว่าทั้งไว้วางใจและรำคาญใจไปพร้อมๆกัน
เจ้าตัวบ่นอิบในใจ วงแขนกระชับกอดหมอนแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ
เรียกได้ว่าทั้งไว้วางใจและรำคาญใจไปพร้อมๆกัน
November 17, 2025 at 4:08 PM
ก็เก็บไปสิ ทิ้งเอาไว้ให้เก็บ จะโวยวายทำไม....
เจ้าตัวบ่นอิบในใจ วงแขนกระชับกอดหมอนแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ
เรียกได้ว่าทั้งไว้วางใจและรำคาญใจไปพร้อมๆกัน
เจ้าตัวบ่นอิบในใจ วงแขนกระชับกอดหมอนแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ
เรียกได้ว่าทั้งไว้วางใจและรำคาญใจไปพร้อมๆกัน
บลิซพยักหน้าน้อยๆเมื่อวัลบอกว่า 'ของๆเขา' ถูกวางไว้อยู่บนโต๊ะ ตอนนี้ไม่ได้คิดสนใจอะไรอื่นนอกจากการจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา
ทว่าเคลิ้มหลับได้ไม่นาน เสียงเรียกชื่อตนเองก็ดังขึ้นมาจากหลังประตูห้องน้ำจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย
เป็นอีกครั้งที่วัลขัดจังหวะการนอนของเขา แม้ว่าจะสามารถเดาได้ว่าถูกตะโกนเรียกด้วยเรื่องใด
+
ทว่าเคลิ้มหลับได้ไม่นาน เสียงเรียกชื่อตนเองก็ดังขึ้นมาจากหลังประตูห้องน้ำจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย
เป็นอีกครั้งที่วัลขัดจังหวะการนอนของเขา แม้ว่าจะสามารถเดาได้ว่าถูกตะโกนเรียกด้วยเรื่องใด
+
November 17, 2025 at 4:00 PM
บลิซพยักหน้าน้อยๆเมื่อวัลบอกว่า 'ของๆเขา' ถูกวางไว้อยู่บนโต๊ะ ตอนนี้ไม่ได้คิดสนใจอะไรอื่นนอกจากการจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา
ทว่าเคลิ้มหลับได้ไม่นาน เสียงเรียกชื่อตนเองก็ดังขึ้นมาจากหลังประตูห้องน้ำจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย
เป็นอีกครั้งที่วัลขัดจังหวะการนอนของเขา แม้ว่าจะสามารถเดาได้ว่าถูกตะโกนเรียกด้วยเรื่องใด
+
ทว่าเคลิ้มหลับได้ไม่นาน เสียงเรียกชื่อตนเองก็ดังขึ้นมาจากหลังประตูห้องน้ำจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย
เป็นอีกครั้งที่วัลขัดจังหวะการนอนของเขา แม้ว่าจะสามารถเดาได้ว่าถูกตะโกนเรียกด้วยเรื่องใด
+
ในที่สุดก็ได้รับอนุญาตให้สามารถนอนได้ ทันทีที่วาเลริกผละตัวออก เขาก็ทิ้งตัวแหมะลงบนเตียงแทบจะเดี๋ยวนั้น มือคว้าหมอนหนุนเข้าสู่อ้อมกอด สองตาหลับพริ้มยามสูดดมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมๆแสนคุ้นเคยพลางใช้พวงแก้มถูไถความหนานุ่มของนุ่นยัดไปมาเบาๆประหนึ่งมันเป็นของรักของหวงที่พึ่งได้รับกลับคืน
+
+
November 17, 2025 at 3:59 PM
ในที่สุดก็ได้รับอนุญาตให้สามารถนอนได้ ทันทีที่วาเลริกผละตัวออก เขาก็ทิ้งตัวแหมะลงบนเตียงแทบจะเดี๋ยวนั้น มือคว้าหมอนหนุนเข้าสู่อ้อมกอด สองตาหลับพริ้มยามสูดดมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมๆแสนคุ้นเคยพลางใช้พวงแก้มถูไถความหนานุ่มของนุ่นยัดไปมาเบาๆประหนึ่งมันเป็นของรักของหวงที่พึ่งได้รับกลับคืน
+
+
"ไม่ตกพื้น ก็ในเสื้อ" ซึ่งหมายถึงเสื้อตัวนอกที่ถอดทิ้งไว้บนพื้น
และแน่นอน บลิซคาดหวังว่าวัลจะรับรู้ได้ด้วยพลังจิต ไม่เข้าใจผิดว่าเป็นเสื้อเชิ้ตตัวเปียกๆที่กองอยู่บนพื้นห้องน้ำ
แต่ให้พูดตามจริงแล้ว ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจการ์ดเข้าห้องตัวเองเท่าไหร่... คำถามสำคัญจริงๆคือ..
"..นอน?" ได้รึยัง
และแน่นอน บลิซคาดหวังว่าวัลจะรับรู้ได้ด้วยพลังจิต ไม่เข้าใจผิดว่าเป็นเสื้อเชิ้ตตัวเปียกๆที่กองอยู่บนพื้นห้องน้ำ
แต่ให้พูดตามจริงแล้ว ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจการ์ดเข้าห้องตัวเองเท่าไหร่... คำถามสำคัญจริงๆคือ..
"..นอน?" ได้รึยัง
November 17, 2025 at 5:14 AM
"ไม่ตกพื้น ก็ในเสื้อ" ซึ่งหมายถึงเสื้อตัวนอกที่ถอดทิ้งไว้บนพื้น
และแน่นอน บลิซคาดหวังว่าวัลจะรับรู้ได้ด้วยพลังจิต ไม่เข้าใจผิดว่าเป็นเสื้อเชิ้ตตัวเปียกๆที่กองอยู่บนพื้นห้องน้ำ
แต่ให้พูดตามจริงแล้ว ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจการ์ดเข้าห้องตัวเองเท่าไหร่... คำถามสำคัญจริงๆคือ..
"..นอน?" ได้รึยัง
และแน่นอน บลิซคาดหวังว่าวัลจะรับรู้ได้ด้วยพลังจิต ไม่เข้าใจผิดว่าเป็นเสื้อเชิ้ตตัวเปียกๆที่กองอยู่บนพื้นห้องน้ำ
แต่ให้พูดตามจริงแล้ว ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจการ์ดเข้าห้องตัวเองเท่าไหร่... คำถามสำคัญจริงๆคือ..
"..นอน?" ได้รึยัง
เพราะหันหลังให้เลยไม่รู้ว่าอีกคนทำสีหน้าค่าตาอะไรอยู่ รู้เพียงแค่ความในใจมันพรั่งพรูออกมาชนิดยั้งยังไงก็หยุดไม่อยู่
พอเพื่อนสนิทพูดยืนยันจริงๆว่าไม่เจอ แม้นึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ยอมตอบคำถามดีๆด้วยเห็นแก่ที่ตนเองยังมีความผิดติดตัวเรื่องบุหรี่
+
พอเพื่อนสนิทพูดยืนยันจริงๆว่าไม่เจอ แม้นึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ยอมตอบคำถามดีๆด้วยเห็นแก่ที่ตนเองยังมีความผิดติดตัวเรื่องบุหรี่
+
November 17, 2025 at 5:13 AM
เพราะหันหลังให้เลยไม่รู้ว่าอีกคนทำสีหน้าค่าตาอะไรอยู่ รู้เพียงแค่ความในใจมันพรั่งพรูออกมาชนิดยั้งยังไงก็หยุดไม่อยู่
พอเพื่อนสนิทพูดยืนยันจริงๆว่าไม่เจอ แม้นึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ยอมตอบคำถามดีๆด้วยเห็นแก่ที่ตนเองยังมีความผิดติดตัวเรื่องบุหรี่
+
พอเพื่อนสนิทพูดยืนยันจริงๆว่าไม่เจอ แม้นึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ยอมตอบคำถามดีๆด้วยเห็นแก่ที่ตนเองยังมีความผิดติดตัวเรื่องบุหรี่
+
แน่นอนว่าไม่พ้นหลุดปากความไม่พอใจในเสื้อผ้าของอีกฝ่ายที่กำลังสวมใส่อยู่ออกมาด้วย
สรุปใจความได้คร่าวๆว่าบลิซแปะป้ายให้วัลเป็น 'คนทรพีที่ไม่ยอมให้เขาเข้านอน' และ 'ผู้ต้องสงสัยว่าตั้งใจหาเรื่องกวนพระบาท'
"...ตกลงนายหาการ์ดเข้าห้องฉันไม่เจอจริงๆ?"
สรุปใจความได้คร่าวๆว่าบลิซแปะป้ายให้วัลเป็น 'คนทรพีที่ไม่ยอมให้เขาเข้านอน' และ 'ผู้ต้องสงสัยว่าตั้งใจหาเรื่องกวนพระบาท'
"...ตกลงนายหาการ์ดเข้าห้องฉันไม่เจอจริงๆ?"
November 14, 2025 at 8:40 AM
แน่นอนว่าไม่พ้นหลุดปากความไม่พอใจในเสื้อผ้าของอีกฝ่ายที่กำลังสวมใส่อยู่ออกมาด้วย
สรุปใจความได้คร่าวๆว่าบลิซแปะป้ายให้วัลเป็น 'คนทรพีที่ไม่ยอมให้เขาเข้านอน' และ 'ผู้ต้องสงสัยว่าตั้งใจหาเรื่องกวนพระบาท'
"...ตกลงนายหาการ์ดเข้าห้องฉันไม่เจอจริงๆ?"
สรุปใจความได้คร่าวๆว่าบลิซแปะป้ายให้วัลเป็น 'คนทรพีที่ไม่ยอมให้เขาเข้านอน' และ 'ผู้ต้องสงสัยว่าตั้งใจหาเรื่องกวนพระบาท'
"...ตกลงนายหาการ์ดเข้าห้องฉันไม่เจอจริงๆ?"
"ทำตัวนิสัยไม่ดี..."
"แถมยังมาแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น..."
"...ถ้าฉันไม่มีบุหรี่คงต้องไปหาเอาน้ำมนต์มาล้างตา"
พอได้เริ่ม ก็เหมือนเหยียบเบรคแตก ถึงหวังให้หยุดบ่นเอาตอนนี้ก็ห้ามไม่อยู่แล้ว
"พอนายตื่น ฉันจะนอนบ้างก็มาขัดกัน.."
"แถมยังทำหน้ารังเกียจใส่..."
"...ฉันเป็นคนพานายกลับมาแท้ๆ...."
ต้องเรียกว่าเป็นการระบายความน้อยใจและความอัดอั้นใจออกมามากกว่าการบอกเล่าเรื่องราว
+
"แถมยังมาแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น..."
"...ถ้าฉันไม่มีบุหรี่คงต้องไปหาเอาน้ำมนต์มาล้างตา"
พอได้เริ่ม ก็เหมือนเหยียบเบรคแตก ถึงหวังให้หยุดบ่นเอาตอนนี้ก็ห้ามไม่อยู่แล้ว
"พอนายตื่น ฉันจะนอนบ้างก็มาขัดกัน.."
"แถมยังทำหน้ารังเกียจใส่..."
"...ฉันเป็นคนพานายกลับมาแท้ๆ...."
ต้องเรียกว่าเป็นการระบายความน้อยใจและความอัดอั้นใจออกมามากกว่าการบอกเล่าเรื่องราว
+
November 14, 2025 at 8:39 AM
"ทำตัวนิสัยไม่ดี..."
"แถมยังมาแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น..."
"...ถ้าฉันไม่มีบุหรี่คงต้องไปหาเอาน้ำมนต์มาล้างตา"
พอได้เริ่ม ก็เหมือนเหยียบเบรคแตก ถึงหวังให้หยุดบ่นเอาตอนนี้ก็ห้ามไม่อยู่แล้ว
"พอนายตื่น ฉันจะนอนบ้างก็มาขัดกัน.."
"แถมยังทำหน้ารังเกียจใส่..."
"...ฉันเป็นคนพานายกลับมาแท้ๆ...."
ต้องเรียกว่าเป็นการระบายความน้อยใจและความอัดอั้นใจออกมามากกว่าการบอกเล่าเรื่องราว
+
"แถมยังมาแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น..."
"...ถ้าฉันไม่มีบุหรี่คงต้องไปหาเอาน้ำมนต์มาล้างตา"
พอได้เริ่ม ก็เหมือนเหยียบเบรคแตก ถึงหวังให้หยุดบ่นเอาตอนนี้ก็ห้ามไม่อยู่แล้ว
"พอนายตื่น ฉันจะนอนบ้างก็มาขัดกัน.."
"แถมยังทำหน้ารังเกียจใส่..."
"...ฉันเป็นคนพานายกลับมาแท้ๆ...."
ต้องเรียกว่าเป็นการระบายความน้อยใจและความอัดอั้นใจออกมามากกว่าการบอกเล่าเรื่องราว
+