ทีฟาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือรับผืนผ้านั้นมาอย่างระมัดระวัง เธอเริ่มนําผ้ามาผูกไว้บริเวณคออย่างหลวมๆ ก่อนที่ความอบอุ่นจะเริ่มแผ่เข้ามาสู่ร่ายกายอย่างช้าๆ

ใจที่สั่นไหวนั้นเริ่มสงบลง เธอยืนนิ่งเงียบ ราวกับจะซึมซับไออุ่นนั้นไว้ให้ลึกที่สุด

“ข…ขอบคุณมากนะ”

เธอเอ่ยเสียงเบาภายใต้ผ้าพันคอที่คลุมขึ้นมาจนถึงแก้ม

‘มีกลิ่นของเอตวลจางๆด้วย…ไม่สิ! น่าอายแย่เลยถ้าถูกรู้เข้า’

"....?"

หัวคิ้วเขาเหมือนจะเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น
แต่พลันเมื่ออีกฝ่ายเดินนำไป ในทางที่.....

ข้างนอกมันอีกทางนะท่านเซอย่า???

แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเดินนำไปแล้วเขาก็ไม่ได้ขัดอันใด กลับเดินเข้าไปชิดใกล้กว่าเดิมด้วยกลัวจะพลัดหลงกับกลุ่มผู้คนระหว่างทาง

...และเกรงว่าผู้ดูแลกิลด์ในตอนนี้ดูจะต้องการคนดูแลมากกว่าลูกกิลด์นัก

(หลบคนตรงกระจกไปมุมอื่นแทนเหรอคับบ555555)

ทีฟาเปรยยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยนและจริงใจ สีชมพูระเรื่อบนแก้มอาจมาจากอากาศเย็นหรือไม่ก็จากความรู้สึกบางอย่างที่กำลังเบ่งบานในใจเธอ

“หวังว่าเจ้าจะชอบนะ โดยปกติแล้วมันจะบานในฤดูใบไม้ผลิ แต่ก็…คิกๆ”

เธอหัวเราะออกมาเบาๆราวกับจะบอกว่าในโลกแห่งเวทมนตร์ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

ขำไปก็ไอสำลักออกมาที เหมือนกำลังจะขาดใจอยู่รอมร่อ

ใช้เวลาอยู่สักพักกว่าเบรัคจะฮึบลุกขึ้นมาได้ ปากเม้มกลั้นพยายามจะไม่ขำต่อก่อนที่งานจะไม่เดินไปมากกว่านี้-

"โอเค- เอาล่ะ- อะแฮ่ม-"

"เรื่องแรก รสชาติ เป็นยังไงบ้าง?"

ยกสมุดเตรียมจด
@fanthiaswyh.bsky.social

"พรืด-"

ไม่ทันได้ขยับมือเขียน เบรัคก็หลุดขำออกมาทันทีที่แฟนเทียสเริ่มพูด ก่อนจะขำกร๊ากตามอย่างหยุดไม่ได้เมื่อเจ้ามังกรนั้นพูดต่อ

"โอ๊ย- นี่มัน- ยอดไปเล-"

"กร๊ากกก!55555555555555!!!"

ไม่ทันได้กลับมาหายใจดี ๆ เบรัคก็เข่าอ่อนล้มลงไปกุมท้องอยู่ที่พื้นเพราะเสียงของเซวา โดยไม่สนเลยว่าที่นี่จะมีใครอยู่บ้าง-

"ข้า- ข้า- 555555555555"

+

เป็นตลอดทางที่ปกติสุขจนทำให้เริ่มคิดว่าเจ้าพวกตาปากนั้นย้ายไปที่อื่นแล้ว

แต่คิดอย่างนั้นได้ไม่นาน ก็มีเสียงท่าทีล้อเลียนดังขึ้นข้างหูจนเบรัคตกใจสะดุ้งโหยงจนเกือบตกจากหลังไก่วิเศษ

"เย้ย--!?!!?"

"อย่ามาเล่นกันแบบนี้เซ่!! ตกใจนะเว้ย!"

เจ้าคาราคัลโวยแล้วร่ายเวทให้มีหินพุ่งขึ้นมาใส่ปากปีศาจจนกระเด็นไปไกล

"ข้าว่าแถวนี้ล่ะ..."

(กลับมาแล้วค่า ขออภัยที่หายไปนาน😭🙏)

เบรัคยิ้มหน้าบานตั้งแต่ได้รับคำตกลงจนกระทั่งเช่าจู๊ดออกมาเสร็จสรรพ

"พี่ขี่เลย ข้าซ้อนเอง!"

เสนอตัวซ้อนทันควัน ถึงตัวเองจะเป็นคนเลือกแต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าจะอยากเป็นคนบังคับสักหน่อยน่ะนะ-

ตกลงกันเสร็จเบรัคก็ปีนขึ้นบนหลังจู๊ดก่อนส่งมือให้ลาเนสซาตามขึ้นมาเป็นคนคุมบังเหียน

...

ทั้งคู่เดินทางลาดตระเวนไปรอบ ๆ ป่าบริเวณเวนโทเรียบนหลังจู๊ด มีเสียงพูดคุยสนทนาคลอไปตลอดทาง

+

ไม่ใช่เพราะเต้นพริ้วดั่งมืออาชีพ แต่เพราะจะเหยียบเท้าคนนั้นเหยียบผ้าคนนี้จนล้มระนาวกันไปทั้งวงเต้นรำ-

"ฮื่ม...อะไรสนุก ๆ งั้นสินะ"

ยกมือขึ้นลูบคางหรี่ตาคิด ไม่กี่วินาทีก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ

"แข่งดื่ม พวกเจ้าว่าไง?"

เจ้าราคาคัลคลี่ยิ้มมีเลศนัย

@felicia-wyh.bsky.social
(ขออภัยที่หายไปนาน กลับมาแล้วค่า😭🙏 )

"แหม่ งานพิธีการขนาดนี้เรียกชื่อเต็มมันเข้ากว่านี่หน่า"

หัวเราะเบา ๆ กับคำตอบของตัวเองก่อนจะเฝ้าฟังคำจากสองพี่น้อง ขนมในมือเฟลี่ดึงความสนใจตนอยู่เป็นช่วง ๆ

"เรื่องดื่มนี่ไม่พลาดอยู่แล้ว"

ว่าแล้วก็ยกแก้วชูขึ้นน้อย ๆ ให้ทั้งคู่เห็นก่อนจะยกขึ้นจิบ

"แต่เรื่องเต้นนี่ต้องขอผ่านล่ะนะ"

"เดี๋ยวข้าจะแย่งซีนคนอื่น ๆ เอา"

+

(เพนกว่าเดิมอะเด๊ หน้าขาบี้หม๊ด😭😵‍💫)

(มาต่อยข้าทำไม😭😭😭(?))

(ปลูกขึ้นมาเป็นต้นรักแน่ ๆ ค่ะ😔✨️/อะไร-)

โปรดเถอะดวงดาว

หากคำขอใด ๆ จะเป็นจริง

ข้าขอ ขอให้นางได้รับรู้คำขอโทษนี้ จากข้า

เบรัค ผู้แสวงหาคุณค่าของเงินตราแทนความว่างเปล่าในคุณค่าของตัวตน

เบรัค ผู้มีตราบาปตั้งแต่ลมหายใจแรก

เบรัค ผู้พรากรัก และไม่สมควรได้รับความรักจากผู้ใด

หยาดน้ำตาเอ่อนองกองล้นก่อนจะรินไหลจากขอบตาลงสู่ผิวธรณีเบื้องล่าง สายลมคอยพัดพาเสียงสะอื้นไห้ให้ลอยไปห่างไกลไม่ให้มีใครได้ยิน

[ 🌠 ]

"ท่านแม่"

เอ่ยกระซิบกับสายลมแผ่ว

"ข้า...ขอโทษ" - ที่พรากท่านจากดวงใจอันเป็นที่รัก จากท่านพ่อ

"ขอโทษจริง ๆ" - ที่ช่วงชิงลมหายใจอันมีค่าของท่านมาเป็นของข้า ข้า เบรัค ชื่อที่มีความหมายถึงความแหลมคม

แต่ผู้ตั้งให้หาได้หมายถึงสติปัญญาที่เฉียบแหลมไม่

แต่เปรียบเขาเป็นใบมีดที่กรีดแทงแย่งชีวิตคนรักของตนไป

คืนแห่งฝนดาวตก คืนแห่งการขอพร

หากแต่ใจไร้พรใดให้ขอ กระทั่งเงินทองก็ไม่ใช่สิ่งที่ปราถนาที่สุด

มีเพียงถ้อยทำที่ไม่เคยเอ่ยกับผู้ใด และไม่มีวันได้ไปถึงผู้ที่ตนอยากให้ได้ยิน

สองเข่าถูกกอดแนบอก นักผจญภัยหนุ่มในวัย 24 ปีบัดนี้หวนคืนเป็นเด็กชายตัวน้อยผู้โดดเดี่ยว เดียวดายในโลกที่ไร้รักจากผู้ใด เมื่อผู้เป็นบิดาไม่จูงมือเคียงข้างและมารดาไม่อาจมีโอกาสได้ใช้ชีวิตต่อ

...

ห่างออกไปนอกกำแพงเวนโทเรีย บนหินก้อนหนึ่งที่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้มาตามธรรมชาติ มีใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนมัน

เบรัค คือคน ๆ นั้น เขาแหงนมองฟ้า ดวงตาของสัตว์นักล่าที่มักโดดเด่นในความมืดไม่อาจสู้ดวงดาวที่ร่วงหล่นในคืนนี้ ทั้งกายถูกโอบล้อมด้วยแสงสีชมพูม่วงของดาราจนไม่อาจมองออกได้ว่าที่ขอบตาและปลายจมูกนั้นแดงเรื่อด้วยเหตุผลบางประการ

เบรัค เฟนน์ พ่อค้าลูกครึ่งคาราคัลผู้ชื่นชอบเงินตรามากกว่าสิ่งใด มีหรือที่จะพลาดกับค่ำคืนแห่งฝนดาวตก ค่ำคืนที่ผู้คนจะออกมาเฝ้ามองฟากฟ้าอันเต็มไปด้วยละอองดาว เหมาะแก่การค้าขายขนมขบเคี้ยว สมุดบันทึก ของที่ระลึกความทรงจำ

มีสิ

เมื่อคืนนี้ไร้เสียงเอ่ยเรียกให้เข้ามาดูของขาย เมื่อไร้ชายผ้าคลุมสีใบไม้แก่ให้ผ่านตา เมื่อไม่ว่าจะไปตามหาที่ไหนในกำแพงเมืองก็ไม่อาจพบเจ้าของนาม เบรัค เฟนน์ ได้เลย

(เฉาะพื้นลงไปแล้ว ใช้แทนจอบได้เลย55555555555555555)

หลายตัวชาญฉลาดขึ้นกว่าเดิม รู้จักปรับเปลี่ยนวิธีการต่อสู้ บางตนถึงขั้นคาดเดาการเคลื่อนไหวของมนุษย์ได้อย่างแม่นยำ

อีกทั้งกลับมีดันเจี้ยนเกิดเพิ่มอีกที่หนึ่งในทวีป forestia แต่เข้าไปอย่างไรก็ถูกปลิดชีพกลับมา โดยยังไม่รู้เลยว่าเป็นมอนสเตอร์ประเภทไหน

โลกแห่งการผจญภัยจะไม่มีวันได้หยุดพักอีกในยามนี้

สวมเกราะแลใส่อาวุธ

จงยืนหยัดเป็นโล่ให้ผู้ไร้พลัง—

ปกป้องโลกใบนี้

— จบบริบูรณ์ —