"อุ้บ-"

"ฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าๆ"

"สภาพอะไรของนายเนี่ย อย่างกับลูกแมวตกน้ำ ฮ่าๆ"

แต่เหมือนว่าจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่เลยเผลอหัวเราะออกมาซะเสียงดัง พอรู้ตัวว่าเผลอหัวเราะออกมาก็พยายามทำหน้านิ่งๆ ให้ได้ดั่งเดิม (แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี)

งั้นเหรอเนี่ยดูสนุกอย่างผิดคาดเลยสินะ

"เมื่อกี้ยังดูกลัวอยู่เลยแท้ๆ เอาสิ"

เขาหรี่ตาลงมองคนที่ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินไปชกไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ อย่างหมั่นไส้

“ก็นอกจากปาร์ติซิเยร์ผมก็ไม่รู้จะเป็นอะไรแล้วนี่นา—”

เพราะว่าเป็นสิ่งที่ทำมาทั้งชีวิต

“อีกอย่างก็ใช่ว่าจะทำอย่างอื่นเป็นสักหน่อย”

เดินไปตามทางเดิน

“ผมนึกว่านาโอะคุงอยากจะเล่นดนตรีซะอีก”

“เพราะว่าตอนที่อยู่บนเวทีเปล่งประกายซะจนแสบตาเลยนี่นา”

🌱 ปลูกกล้าไม้

สวนพฤกษชาติอามะโอโตะได้เริ่มทำการปลูกกล้าไฮเดรนเยียสำหรับกิจกรรมต่าง ๆ ที่จะมาในช่วงเดือนหน้า โดยสามารถมารับกล้าไม้ไปปลูกในบริเวณที่จัดไว้ได้

เข้าร่วมกิจกรรมปลูกกล้าไม้ลงแปลง : docs.google.com/spreadsheets...

วิธีเข้าร่วม : เลือกกล้าไม้ที่ชอบบริเวณคอลัมน์ A แล้วนำไป Copy + Paste ทับบริเวณหลุมที่เลือกโดยสามารถตกแต่งเพิ่มเติมได้

เขากรอกตาอย่างหมั่นไส้อีกฝ่ายอย่างสุดๆ ก็ดูท่าทางสิ ไม่น่าหมั่นเขี้ยวตรงไหนกัน

”โอ้ย— ถ้าแก้มผมยานล่ะก็นายก็รับผิดชอบนะ“

พูดพร่ำบ่นไปพลาง แต่ก็ไม่คิดจะเอามือของคนตรงหน้าออก ก่อนจะเลิ่กคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“ไหว้หรอ—? ทำไมล่ะ”

”จะขอเข้ามหาลัยรึไงฮึ?“

“ ถึงจะพูดอย่างนั้นไปผมก็ไม่คิดจะเลี้ยงขนมเพิ่มหรอกนะ ”

กล่าวด้วยแววขบขัน เขายกสองมือไปขยี้เกศาฟูฟ่องของนาโอะด้วยความหมั่นไส้ สัมผัสนุ่มมือทำเอาอยากจับขึ้นอีกเรื่อยๆ

“ เจ้าคนที่หยอดไปทั่วน่ะต้องโดนอย่างงี้ยังไงล่ะ w”

รอยยิ้มกรุ่มกริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ถูกบดบังไปด้วยกรอบแว่นเสียส่วนใหญ่ ถึงอย่างนั้นก็ฉายแววสนุกสนานออกมาอย่างได้ไม่ตกหล่น

ความใกล้ชิดอย่างกระทันหันทำเอาลมหายใจขาดห้วงไปเสียชั่วขณะ

ยูเซย์ที่ตัวแข็งทื่อไป คลายไหล่ลงก่อนจะหรี่ตาราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ได้พูดออกมา เพียงแค่มองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่เริ่มจะแต้มสีระเรื่อขึ้นมาเท่านั้น

“— ทำเป็นปากหวานไปได้”

ปลายนิ้วแปะลงที่จมูกรั้นราวกับกำลังห้ามปรามถึงระยะห่างที่ลดลงอย่างน่าใจหาย

ให้ตาย..ไม่ดีกับใจเขาเลยสักนิด

หมอนี่บาปหนาจริงๆ..

+

เมื่อเจ้าของเรือนผมสีส้มละมือออกเขาก็เอ่ยด้วยใบหน้าที่ดูยิ้มๆ

“ แล้วนายมีแพลนรึยัง? “

ยามถูกถ่ายภาพ คิ้วก็ขมวดลงนิดหน่อย ไม่ใช่เพราะว่าไม่ชอบโดนถ่ายรูปแต่เพราะว่าหัวของเขามันยุ่งเหยิงเสียจนไม่น่าถ่ายต่างหาก

“คร้าบๆ— เดี๋ยวเลี้ยงขนมน่า”

ยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ก้มหัวลงให้อีกฝ่ายจัดทรงผมแต่โดยดี

ดวงตาช้อนมองขึ้นยังนาโอะที่กำลังจับเส้นผมของตัวเองอยู่ ก่อนมันจะหรี่ลงอย่างชอบใจ

แม้จะไม่เคยบอกแต่ยูเซย์ชอบเวลาที่นาโอะทำแบบนี้ที่สุดเลยล่ะ

+

เสียงกึ่งวิ่งกึ่งเดินดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่ชายผมส้มยืนอยู่ หากหันไปก็จะเห็นยูเซย์ที่กำลังพุ่งตรงมาทางที่นาโอะอยู่ด้วยความเร็ว

ให้ตายสิ.. ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายสายในนัดครั้งนี้ซะแล้ว

“นาโอะคุง—! ขอโทษที่สายนะ”

เอ่ยขอโทษทันทีที่หยุดอยู่ตรงหน้า เขามองหน้าคนที่กำลังถือกล้องดิจิทัลอยู่พลางยิ้มแห้ง

“รอนานรึเปล่า”

เสียงที่เหมือนจะติดความรู้สึกผิดอยู่ล่ะ

"อย่าหัวเราะกันสิ"

"ขอโทษแล้วกันที่ฉันมันไม่มีแววเรื่องแบบนีั ก็เจ้านี่มันสีเหลืองนี่"

คิ้วขมวดลงเบนสายตาหนีไปทางอื่นด้วยความอายทันทีเมื่ออีกฝ่ายขำออกมากับชื่อเจ้าเหมียวที่ตัวเองคิดมา นี่นายมาหัวเราะกับอะไรแบบนี้น่ะเหรอ....

"เอาไปไว้หลังโรงเรียนมั้ยล่ะคิดว่าหากล่องกับผ้าให้มันก็ดีอย่างน้อยก็จะได้มีที่อุ่นๆอยู่"

"จะได้แวะไปหามันได้ด้วย แต่จะไม่โดนใครหยิบไปทิ้งมั้ยนะ...?"

พอเห็นอีกคนกำลังตั้งใจฟังก็จุดรอยยิ้มขึ้นทันที

“ก็อาทิตย์หน้าเป็นวันหยุดยาวนี่~ แล้วฉันก็ไม่อยากอยู่บ้านด้วย”

เขาขยับไปด้านหลังนิดหน่อยเพื่อจับไหล่คนตรงหน้าไว้แล้วกระซิบ

”นี่…ชิคาระ”

“ไปเดตกันไหม..?”

พูดจบก็ขยับออกแล้วเอียงคอมองและตั้งตารอกับคำตอบเชียวล่ะ

“ก็ได้อยู่หรอก.. แต่ทำไมล่ะ?”

เสียงเต็มไปด้วยความแปลกใจ แม้จะชอบรสชาติขนมของเขามากแค่ไหนแต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นอยากเจอเพราะเหตุผลนั้นหรอกนะ

เมื่อภาพถูกยื่นมายูเซย์ก็มองดูด้วยความสนใจ เห็นว่ามันถูกถ่ายออกมาได้ไม่เลวก็เอ่ยชมไป

“นาโอะคุงถ่ายรูปสวยนี่นา”

เขาว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหัวส้มพูด

“ทีหลังอยากกินก็บอกก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องซื้อเลยww”

อย่างไรยูเซนก็ไม่คิดว่ามากในการอบขนมให้อยู่แล้ว ยิ่งกับน้องสาวของเพื่อนด้วยล่ะก็

เขาเช็ดมือกับผ้าตรงเคาน์เตอร์ก่อนจะถาม

“ ? เจอผม”

ชี้ไปที่ตัวเอง

+

“นี่นายกะจะจับผมไปปิ้งกินใช่มั้ย💢”

เขาหลุดขำออกมาพลางเอ่ยด้วยสีหน้าออกจะล้อเลียน

“ก็เป็นเด็กจริงๆนี่”

“ไม่งั้นก็คงไม่กินไอติมจนแก้มตุ่ยแบบนี้ใช่มั้ยฮึ”

มองไม้ที่ตอนนี้เหลือแค่ไม้จริงๆก็เดินเร็วขึ้นเพื่อไปให้ถึงร้านขายไอติมไวๆ

ไม่นานนักก็ถึงจนได้ แถวที่ยาวอย่างที่คาดทำเอาหลุดถอนหายใจออกมาเลยล่ะ

“หวา… คนเยอะชะมัด”

“ก็แย่แล้ว“

สีแสบตาบวกกับลายที่ดูตลกขนาดนี้เอาที่ไหนมาน่ารักกัน

เขาหรี่ตาพลางถอนหายใจ ยอมจับไอศกรีมที่ดูเหมือนจะถูกกินแบบเอร็ดอร่อยให้มันเข้าปากอีกฝ่ายได้ง่ายขึ้น

เอาเถอะ เห็นอีกคนกินอร่อยแบบนี้ก็น่ารักดีไม่หยอก

”งั้นเลี้ยงผมด้วยล่ะนาโอะคุง“

เขาว่าพลางใช้มือข้างที่ว่างควงแขนอีกฝ่ายไป อีกมือนึงก็ถือไอศกรีมที่อีกคนกินไปด้วยอย่างระมัดระวังเชียวล่ะ

“สนุกอะไรเล่า..”

เขาบ่นพึมพัม จัดการถาดมัฟฟินในมืออย่างคล่องแคล่วดวงตาโฟกัสไปยังขนมฟูฟ่องข้างหน้าอย่างเคยชิน

ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้เสียงชัตเตอร์จากด้านข้าง

เขาหันไปก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

”เอากลับไปด้วยสิ คุณป้าจะได้ชิมด้วย”

ว่าพลางเอาถุงลายน่ารักออกมาเตรียม

“รอมันเย็นลงก่อนแล้วกัน“

ฟังแล้วก็กรอกตา

“แกล้งตลอดนั่นแหละนายน่ะ”

ไม่ได้โกหกใส่ร้ายเลยนะ ก็คนข้างๆขี้แกล้งจริงนี่นา

เมื่อมาถึงยูเซย์มองบันได้ที่ต้องขึ้นก็ออกจะท้อขึ้นมานิดนึงเช่นกัน ถึงอย่างนั้นความอยากเล่นก็มีมากกว่า

”ไม่เลยสักนิด (๑･̑◡･̑๑) ทำไมครับนาโอเคุง นายกลัวหรอ“

ตาหรี่ลงยามคุยกับคนข้างๆ ราวกับกำลังหยอกล้ออยู่

”โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้า ยูเซย์เซมไปอยู่นี่แล้วคร้าบwwwww”

“ ดูสีมันสิ เหลืองขนาดนี้💥”

ชี้กางเกงตัวเองให้อีกฝ่ายเห็นสีอันจัดจ้าน ถึงเขาจะชอบสีสว่างแต่นี่มันก็สว่างไปหน่อยมั้ย

ริมฝีปากที่กำลังพูดอ้าปากเหวออีกคราเมื่อเห็นว่าไอศกรีมที่ซื้อมาหายไปเกินครึ่งแล้ว

“นี่—!”

“เอาคืนมาเลย?!”

เขาว่าพลางต่อยท้องคนตรงหน้าเบาๆ ดูเจ้าคนแก้มตุ่ยนี่สิ!