พอเดินไปถึงหน้าโรงเรียนก็หลุบตามองข้อมือที่ถูกจับ

“เอ่อ—จะจับไปตลอดเลยหรอ” ทำไมพึ่งมาถามเอาป่านนี้(…) แกว่งเบาๆ กระพริบตาสองสามที

ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือน— ย้อนวัยเลย???

(ไหนๆก็ก่อนจะจบมูขอสักหน่อยค่ะ🤩)

“อาซาโตะ” ทวนชื่ออีกคนเบาๆ ถึงจะไม่ได้มีปฏิกิริยามากไปกว่านั้นแต่ก็ถือซะว่าเข้าใจตามนั้น

นั่นสินะ มาทำความรู้จักกันช่วงใกล้จบนี่นะ—

“อือ“ ถึงจะอุ่นใจขึ้นมาเปราะนึงแต่รู้สึกอุณหภูมิในร่างกายก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

เขาก้าวสั้นบ้างยาวบ้าง—

หมอนี่..เปิดโหมดเดินแบบออโต้ไพลอตไปแล้วรึไง

+

“ถ้าจำไม่ผิดเวลานี้..รถประจำทางน่าจะใกล้มาแล้วน่ะ“ ดีหน่อยที่โซนบ้านเขามีรถผ่าน ไม่งั้นคงไม่ถึงบ้านแหง

”นี่—ส่งถึงแค่ปลายทางก็ได้ ส่วนค่ารถฉันจ่ายเอง“

พอเห็นคนตรงหน้าหัวเราะออกมา ทีแรกก็ทำตีหน้านิ่ง แต่ไม่รู้เพราะพิษไข้หรือไม่ที่ทำให้เขาแสดงสีหน้าอื่นออกมา

อาจจะเป็นรอยยิ้มที่จริงใจที่สุดตั้งแต่คุยกันก็ได้— เพี้ยนไปแล้วแหง

“ฮินะอิจิสินะ—เป็นชื่อที่เพราะดีนะ “ เขาทวนชื่อแล้วพยักหน้าหงึก จะจำเอาไว้

“ยาชิชิเกะ คาซุมะ” ถึงรู้สึกจำได้ลางๆว่าเหมือนอีกฝ่ายจะเคยจำชื่อได้ตอนบุงคะไซไหมนะ

+

เขามองมือที่ยื่นออกมา ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

เอาเถอะ—

“ครับ..ครับ..”

สุดท้ายก็ยอมรับความช่วยเหลือมาแต่โดยดี

”ว่าไปแล้ว..ยังไม่เคยถามชื่อดีๆเลยใช่ไหมนะ?“

เขานิ่งประมวลผลอยู่สักพัก อันที่จริงก็ไม่อยากรบกวนเพื่อนร่วมชั้นเท่าไหร่ อีกทั้งโซนบ้านของเขา(4E)จะใกล้โรงเรียนซะที่ไหน

“ไหนว่ามีนัดไง”

“อีกอย่างเรื่องขนมตอนบุงคะไซถือซะว่าเป็นของรางวัลจากห้องฉันก็ได้”

อย่างน้อยถ้าไม่ไหวจริงๆคงจะหารถกลับล่ะมั้ง

”ขอบใจนะแต่ว่า..เดี๋ยวก็กลับมาไม่ทันหรอก“