(เกาะงานกลุ่มเพื่อนได้ร้อย 555555)

"..."

เขานิ่งไป ไม่ได้ตอบรับ

ถึงอย่างนั้น

ก็ไม่มีวี่แววของการปฏิเสธ

ยังไงซะคืนนี้....แม่ก็คงไม่ได้กลับมาที่อพาร์ทเม้นท์

เพราะจะได้ไม่มีใคร อยากได้มัน

'...'

ในภาพความคิดนั้น สึยุยืนนิ่งไป
สิ่งของที่เขาใส่ความทรงจำและความสำคัญเอาไว้ ถูกหมางเมินไปอย่างง่ายดาย

ตอนนี้ก็เหมือนกัน

ทั้งที่สำคัญไปเองฝ่ายเดียว
แต่กลับเสียใจเป็นใหญ่เป็นโต

'...นี่เป็น นิสัยของฉันหรอ'

เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับสิ่งเล็กๆที่ถูกมองข้ามได้ง่ายเสมอ

คนละอย่างกับในตอนนี้ที่ทิ้งได้แม้กระทั่งชีวิตตัวเอง

"อ่า"

เขาเก็บมันกลับไปที่บ้าน
แล้วกรีดทำตำหนิเอาไว้ราวกับของเก่า
+

นั่นน่ะสิ...ที่ผ่านมาก็ทิ้ง ตัดขาดทุกอย่างได้ง่ายๆไม่สร้างคุณค่าให้กับอะไรซักสิ่งเพื่อที่จะทิ้งมันให้หมด

แล้วตอนนี้ จะมาอะไรกับแค่ลูกบาส...

"โชกิชิ...นัตสึ"

"ฉันเกลียดนาย"

เขาฟุบใบหน้าแล้วเอ่ย

.
.
.

'เอ๊ะ? นี่นายเก็บมันเอาไว้ทำไมน่ะ'

เด็กคนนึงเอ่ยถามถึงสลิปสินค้าใบหนึ่ง

'ก็ มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ฉันซื้อให้แม่ อยากจะจำไว้'

สึยุ(?)ตอบ

'แต่แม่นาย...เอามันไปให้ผู้ชาย'

+

"...."

เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรไปมากกว่าใบหน้าที่เรียบเฉย

ทว่า...แผ่นหลังที่ห่างออกไปโดยหมางเมินสิ่งนึงไว้ มันทำให้เขากลับมารู้สึก

รู้สึกโมโห โกรธเกลียด เคียดแค้น

หรือนี่คือความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกันล่ะ

เขาเดินกลับไปที่ลูกบาส

"..."

"ขนาดแกก็ไม่ได้มีความหมายหรือความสำคัญอะไรสินะ"

"ทั้งๆที่เป็นลูกบาสลูกแรกที่ชู้ตได้ในรอบกี่ปีแท้ๆ"

แล้วทำไมฉันถึงต้องแคร์...

+

"ห.."

ตึง!

ราวกับเสียงนั้นดังขึ้นกระหึ่มภายในโสตประสาทของสึยุ มันทั้งหนักและเสียดแทง

น้ำค่อยๆล้นอยู่เต็มคอเต็มปากจนพูดอะไรไม่ได้

'แล้วนาย...รักฉันหรือไง'

ปลายนิ้วค่อยๆคลายออกจากปกเสื้อ

"....ไม่"

การโกหก

มันง่ายกว่าพูดความจริงเสียอีก

ทั้งที่พูดไปแบบนั้นในใจกลับรู้สึกไม่ถูกต้อง ทว่า..ก็ไม่รู้เลยว่าการตอบว่าใช่มันสมควรหรือไง

ใครซักคนนั้น..

นอกจากนายแล้วก็ไม่มีใครอยู่อีกแล้ว

หรือจริงๆแล้วเราโกรธเพราะเขาพูดว่าเราจะรักใครซักคนงั้นหรอ

ไม่เอาด้วยหรอก..

แค่คิดก็คลื่นไส้แล้ว

*หมับ!*

มือคนละข้างกับที่ตบไปยกขึ้นมากระชากคอเสื้อเชิ้ตของนัตสึ

..ส่วนมือที่ว่างมันสั่นระริก ตบเขาเองแท้ๆแต่คนที่เจ็บกว่าดันเป็นตัวเอง

"อย่ามาเหลวไหล"

"นายจะไม่หายไปไหนทั้งนั้น"

นี่น่ะหรอ ใครซักคนที่รัก ใครซักคนที่ซื่อตรง ใครซักคนที่ไม่สมควรจะอยู่ที่ไหนนอกจากโลกในอุดมคติ

หงุดหงิด

ใครซักคนนั้น ในโลกที่น่าเบื่อนี่ มันไม่มีอยู่หรอก

*กรอด* รูปปากบิดเบี้ยวเพราะขบกัดเขี้ยวฟัน

เพี๊ยะ!!!!!?—ฝ่ามือสะบัดสุดแขนตบใบหน้าของนัตสึ

...ทุกครั้งที่อยู่กับนัตสึ ภายในหัวเขามักจะคิดอะไรน้อยกว่าปกติ ไปจนถึงไม่คิด

และคราวนี้อารมณ์ก็คงนำความคิดไปไกล

"..."

"..."

คำพูดสุดท้ายที่บอกว่าถ้าสึยุเจอใครซักคนแล้วนัตสึจะยอมถอย

มันทำให้ดวงตาที่ยิ้มหยีเปิดออกมา
รอยยิ้มเองก็จางลงจนหายไป

"ว่าไงนะ?"

ไม่รู้ทำไมแต่เหมือนกับว่าคำพูดนั้นกลับกรีดแทงที่กลางอก

"จะยอมถอยแล้วหายไปง่ายๆงั้นหรอ"

พอพูดคำนั้นเขาถึงรู้ตัว
วันที่เจอกันครั้งแรกนัตสึเพียงทักทาย
แต่ไม่ได้ก้าวเข้ามามากไปกว่านั้น

มันเป็นสึยุเองต่างหากที่พยายามเดินเข้าไป และเขาต่างหากที่ยึดติด

"อืม"

ก็จริงทั้งหมดนั่นแหละนะ..
ฉันอยากลืมทุกอย่างเพราะคิดว่าคงจะเริ่มต้นใหม่ได้ แต่ก็ไม่อยากลืมเหมือนกัน จนกลายเป็นสองความคิดนี้ยื้อแย่งพื้นที่สมองของฉันจนหมด

"อ้าว"

"นั่นน่ะจริงที่สุดเลยนะ ^ ^ "

ว่าพลางแลบลิ้นเลียนแบบชิบะ

"เหอเหอ"

หยักไหล่ให้กับคำพูดของอีกฝ่าย

"พระเจ้าหรอ.."

แปลกใจนิดหน่อยที่ได้ยินแบบนั้น

"เหอ"

"โง่หรอ"

"เหอะ ไม่นะ นายแค่ซื่อบื้อ"—ซื่อตรงต่างหาก

เขามองหน้านัตสึที่ตอนนี้มันถูกแต้มด้วยสีส้มจากแสงอัสดงและสีม่วงจางๆเพราะฟ้าที่เริ่มมืด

"...อะไรในวันนี้ที่นายได้ยินแล้วอยากให้เป็นความจริงกันล่ะ"

"..."

"งั้นหรอ"

"สำหรับฉันการพูดความจริงมันยากกว่าโกหกซะอีก"

การยอมรับความจริงก็ด้วย..

ตึง!

เสียงที่ดังขึ้นเป็นใครก็คงต้องหันมอง

ลูกบาสลอดห่วงลงโดยไม่กระทบกับขอบห่วงด้วยซ้ำ

"..."

"...บางครั้งฉันก็พูดความจริงโดยไม่รู้ตัว"

พอสบายใจมากจนเผลอปล่อยตัวก็จะพูดออกไปส่วนใหญ่ก็จะจำไม่ได้ว่าพูดอะไรไป

พอคิดแล้ว..ก็เหมือนจะนึกออก
ว่าวันนี้พูดความจริงอะไรไป

'ต่อให้นายจะพูดแบบนั้นออกมามันก็ช่างขัดกันกับนายที่ทำสวนทางกับคำพูดอยู่ดี'

สิ่งที่นัตสึทำไปนั้นล้วนด้วยรักและขอเพียงได้รัก

ทว่าน่าเสียดายที่มันส่งมาไม่ถึงคนที่อคติต่อนิยามของมัน

"อาๆ ช่างเถอะ"
ุ
บอกปัดไปอย่างนั้น

"....เริ่มมืดแล้วแฮะ"

"ฉันแค่แปลกใจ"

"ทีตอนฉันไม่รู้ ดันทำ"

"แต่คราวนี้ฉันพูดเองเลยว่าให้ทำ"

"นายเลือกปฏิเสธซะงั้น"

เขาว่าพลางยักไหล่เบา

หยิบยื่นโอกาสให้ดันไม่รับ..

"หรือว่า..."

"เป็นพวกชอบฉวยโอกาสหรอ ^^ "

เขาว่าพลางยิ้ม..ยิ้มที่ไม่เข้ากันดวงตาในตอนนี้

"โห่"—ผิดหวัง

ไม่ลงซะงั้นแหนะ สรุปเมื่อกี้ฟลุ๊คหรอ
นึกว่าสวรรค์ประทานพรอัตราชู้ต 100% ให้ซะอีก

'แต่แรงเยอะมากเลยแฮะ'

มันพลาดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและเขาก็ดูไม่ยากเย็นกับการชู้ตให้ระยะถึงทั้งที่ห่างครึ่งสนาม

"..."

และเขาทำมันโดยไม่แพนิค

'ไม่ทักดีกว่า ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ'

"ทำหน้าเสียดายทั้งที่แอบ(ได้คืบ)เอาศอกไปแล้วหรอ"

บอกให้รู้..ว่า|ตอนนั้น|เขารู้ตัวไม่ได้หลับอยู่

"..."

"อะไรเนี่ย ยอมรับแล้วหรอว่าเหมือนหมา"

พูดถึงคนที่ตอนนนี้กำลังทำตัวออดอ้อนเอาผมนุ่มสีทองถูไปมา

"ฮะฮะ..เหลือจะเชื่อเลย"

"ไม่ได้หัวเราะนานแล้วแฮะ"—พึมพำอยู่เบาๆก่อนจะถอนหายใจยาว

ความเงียบแทรกระหว่างกลางได้ไม่นาน

"ถ้านายชู้ตครึ่งสนามลงอีกลูก ฉันให้หอมแก้มเลย"

คนบ้ายุกับคนขี้ยุ

แค่ก—

แย่ละชักจะหายใจไม่ทัน

สึยุเงียบไปก่อนจะมีเสียงลมหายใจชัดแทน แล้วค่อยๆนิ่งไป..หันมามอง

"...คิก-"

ไม่ไหว ทำไมหันไปต้องเห็นภาพที่มากระตุกเส้นด้วยนะ
เลยนั่งหันหลังให้นัตสึแล้วสงบสติอารมณ์ก่อน

"ฉัน อะฮะ ฮะ ฉัน ว้าว นี่มันเหลือเชื่อไปเลยล่ะค่ะ ฮ่าฮ่า..."

"ขอถ่ายรูปเอาไว้ได้มั้ยคะ ฉัน อะฮะๆ ประทับใจในวันนี้มากเลยค่ะ"

พอถ่ายเสร็จเธอก็บอกลาแล้วจูงชิบะไปแล้ว

พอเจ้าของชื่อพูดยิ่งโดนเส้นเข้าไปใหญ่

"หึหึหึหึฮะฮะฮะฮิฮิฮิฮะ"

ขำจนหมุนตัวหันหลังให้แล้วลงไปนั่งชันเข่ากับพื้นแล้ว

พอเอี้ยวไปมองก็เห็นชิบะกับคนทำหน้าละม้ายคล้ายคลึงกันอีก

'ม..ไม่ไหว ใจจะวายเพราะขำมั้ยนะ'

"อ๋....อ๋าาาา!?"

เจ้าของชิบะช็อคสุดขีดจนค้างไป

"เรื่องอะไรกันคะเนี่ย!? นี่มัน"

"อุ๊บ"

"ขอโทษนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆ"

ทรุดไปอีกคน หมาชิบะที่หลุดจากแขนก็มานั่งแหงนมองนัตสึ

"คะ"

"อ้อ ใช่แล้วล่ะค่ะ เจ้านัตสึน่ะเกิดมาในช่วงหน้าร้อน ก็เลยชื่อนัตสึน่ะค่ะ"

^∆^ —ชิบะยิ้มแป้นแล้นในอ้อมกอดของเจ้าของ

"พรืด—"

คนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับเก็บอาการไม่อยู่แล้วขำจนไหล่สั่นตัวโยก

"อะฮะฮะ..."

"น...น่ารักใช่มั้ยคะ"—เธอพูดพร้อมยิ้มแหะเพราะสึยุขำเสียเส้นไปแล้ว

"แบ้ก!"—ชิบะเห่า