เวลานี้เขาดูพูดเยอะเป็นพิเศษคงเพราะไม่อยากให้ช่วงเวลานี้นัานเงียบ ว่ากันตามตรงเขาก็ตื่นเต้นกับงานบุงคะไซอยู่ไม่น้อย

นับว่าเมื่อมัธยมต้นของเขากับมัธยมปลายในตอนนี้แตกต่างกันลิบลับเขาไม่ได้คิดเพียงแต่เรื่องบาสเกตบอล แต่คงมีเรื่องของเพื่อนและกิจกรรมในโรงเรียนด้วย

หากจะเจียดเวลามาส่วนนี้นั้นไม่ใช่เรื่องแย่เลย

เมื่อสังเกตท่าทีของเพื่อนตรงหน้าแล้วก็ยิ่งอยากจะเก็บช่วงเวลาที่ดีนี้เอาไว้

“หวา อย่างนี้นี่เอง !”

เขาว่าไปก็พยักหน้าหงึกหงัก

“ฝั่งฉันก็ไม่แย่เลย เหมือนว่าจะเป็นการขนของธรรมดา ๆ ล่ะนะ”

“ฉันเห็นฃานฝั่งตัดกระดาษแล้วพอประกอบแล้วน่ารักมากเลยล่ะนะ !”

ว่าแล้วก็ยกโทรศัพท์มือถือของขึ้นมาให้มิฮาริจังดูแล้วเลื่อนปัดเท่าที่ตัวเองถ่ายเอาไว้

“พอดีว่ายกของแล้วเห็นพอดีเลยถ่ายเอาไว้น่ะ เป็ดพวกนี้น่ารักมากเลย”

“มิฮาริจังคิดว่างั้นไหม ?”

+

เขาพยักหน้ารับตามที่อีกฝ่ายชี้มาให้ คงจะหมายความว่าเมนูนี้ที่เธออยากกิน

เมื่อเรียบร้อยก็พับเก็บใบเมนู หากจะรอก็เพียงไม่นานหากอาหารจะมาเสิร์ฟ

“งานฝ่ายมิฮาริจังเป็นยังไงบ้างเหรอ ราบรื่นหรือเปล่า”

เขาถามออกไปพร้อมช้อนตามองอีกฝ่ายพอในช่วงเวลาที่รอนั้นเงียบ

แน่นอนว่าช่วงนี้คือก่อนเตรียมงานบุงคะไซทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ นับเป็นเวลาที่ยากหากแต่ละฝ่ายจะมาเจอกัน

ทาคุมิ ชุน เอ่ยสั่งข้าวหน้าเนื้อเช่นเดิมก่อนจะหันมาถามกับมิฮาริ

“มิฮาริจังปกติทานอะไรงั้นเหรอ”

“ฝากฉันสั่งได้นะ”

เขาพลิกหน้าใบเมนูไปมารออีกคนตอบกลับในหัวคงพลางคิดว่าอีกฝ่ายจะสั่งอาหารหรือเครื่องดื่มอะไร

“ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวฉันเดินไปส่งมิฮาริจังด้วย”

“เรื่องเดินน่ะสบายอยู่แล้ว !”

เขาพูดทั้งความมั่นใจ บางทีเขาอาจจะเดินรอบเมืองนี้ไปแล้วก็ได้แต่ว่าใครจะรู้กัน

“งั้นขึ้นไปเก็บของแล้วไปกันเลยไหม เดี๋ยวจะดึกก่อน”

เขาปัดป่อยมืดทั้งทิ้งเศษกระดาษให้เสร็จก่อนจะหันกลับมามองที่อีกฝ่ายแล้วไปพร้อม ๆ กัน

เป็นเวลาไม่นานมากนักเพราะจุดหมายของร้านอาหารนี้คือร้านอาหารโอโมยะ

+