“อันนั้นก็จริงครับ” อ๊าว เออออด้วยซะงั้ยครูเกษตรคนนี้!?

“แต่ก็ดีแล้วครับ เด็กที่ทานผักได้ทุกชนิดเป็นเด็กดีและแข็งแรงทุกคน” ถือวิสาสะเอื้อมมือลูบหัวคุณแปะๆ เบาๆ เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็แค่ 10% เท่านั้นแหละ(...)

ยิ่งหน้าเด็กขนาดนี้ด่วยแล่วนั้นไซร้ บางทีอาจจะเนียนเป็นพนักงานในร้านกับเด็กก็ได้...?

ชำเลืองมองเด็กที่กินผักได้แม้ไม่ต้องปรุง เลยถือวิสาสะเอื้อมมือลูยหัวคุณปุๆ แม้ท่าทีเฉื่อยแฉะแต่ก็ยังมีความเป็นผู้ใหญ่.... ซะ 10% (...)

“หรอครับ”
“โตไวๆนะครับ” อันนี้คืออะไร??!

(น่ารักจังเลยเด็กๆ 😭❤️)

“... อย่างน้อยสวนผักในห้องเป็นแบบไม่ใช้ดิน”
“ก็ไม่เลอะ... นะ” มองสวนผักแบบไฮโดรลิคไร้ดิน(...)

(มีมูโกะจังนะ(???))

ราวกับว่าสิ่งที่ครูพยาบาลสาวพูดมีบางอย่างที่ซ่อนเร้นให้ได้วิเคราะห์อยู่หลายหน... ราวกับภาพหลอกหลอนของใครบางคนที่ทำให้ทุกคำพูดที่เอ่ยต้องใส่ใจเสมอว่า

'เอ่ย เพื่อ อะไร?'
.
.

"... ไม่เหมือน"
"หรือผมยัง... รู้จักคุณ ไม่มากพอกันนะ?" เสียงพึมพำแผ่วเบาไปตามลม ห้วงความคิดที่กำลังตกตะกอนคงได้กระจ่างชัดในภายภาคหน้า

(จบโรลส่วนพาร์ทของผมครับ ขออภัยที่มาตอบช้าหลายที แง)

มาสึกิพยักหน้าตอบรับ โค้งคำนับเป็นการลาอย่างสุภาพเฉกเช่นทุกครั้ง
"เช่นกันครับ"
"รอได้พูดคุยในโต๊ะน้ำชาเดือนหน้านะครับ..."

"ไว้จะนำขนมฤดูร้อนมาฝาก..." พร้อมหันหลังเตรียมกลับไปที่สวนเกษตรของโรงเรียน แค่เห็นแดดวันนี้ก็มีคิดว่าหมวกที่สวมอยู่จะกันความร้อนได้มากแค่ไหนกันเชียวเมื่อถึงวันที่ฤดูร้อนมาเยือน...
.
.

ระหว่างเดินออกมา ความคิดมากมายกลัดกลุ้มอยู่ในใจไม่ใช่น้อยๆ

+

พร้อมกับหยิบมือถือไอโฟนขึ้นมาเปิดระบบไฟฉาย และขยับมายืนใกล้คุณมากขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้แสงสามารถนำทางได้สะดวก เผื่อแสงข้างทางที่ส่องไม่ทันเห็นจุดบอดที่ยากจะสังเกตเห็นอย่างระมัดระวัง

ดูใส่ใจผู้คนมากกว่าท่าทางภายนอกที่แสนเอื่อยเฉื่อยไม่ใช่น้อย

มาสึกิฟังความเห็นของคุณ พินิจในใจอยู่สักพักก่อนจะตอบว่า
"ดูเหมือนพวกเราสองคนมีความคิดเห็นไม่เหมือนกันนะ..."

"สำหรับผม นั่นเป็นนามสกุลที่มีเอกลักษณ์ ออกเสียงด้วยริมฝีปากอย่างประณีตมากกว่า..."

"... เหมือนเวลา ได้ดูแลดอกกุหลาบ น่ะครับ" คับ?? ความเชื่อมโยง อยู่ไสของเพ่แก!?

"... เริ่มมืดกว่าเดิมแล้ว... ใกล้ถึงบ้านหรือยังครับ เซนชินจัง" เขาถามด้วยความเป็นห่วง

+

(ได้สิ นักเรียนอยากได้อะไรบ้างละ? โมโมะจัง(??) หรือมิมิจัง (???!))

"เพราะแอปิคอท ชื่อขึ้นต้นด้วยตัว A" ????
"เทียบกับแอปเปิ้ลที่มีหลายสี แอปิคอทมีแค่สีแดงสีเดียว"

"ตัว A เหมาะกับสีแดง"
"เพราะงั้น ห้องแอปิคอทนี่แหละ เหมาะแล้วล่ะครับ" ตรงไหนฟะ!?

"เซนนินจัง.. สินะ อื้ม จะจำให้ขึ้นใจนะครับ" เมื่อคุณแนะนำชื่อ ทางตัวเขาก็พยักหน้ารับอย่างเข้าอกเข้าใจแม้ว่าจะดูเหมือนตีมึนและท่าทีอีโมบอย(?) ก็ตาม

"... เป็นนามสกุลที่เพราะดีนะครับ"

"........................"
"วากัตตะ"

"ห้อง 'แอปิคอท' จะจำไว้" ????????? อะไรของพี่แกน่ะครับ ฮัลโหล
"อื้ม น่าจะ จำได้แล้วล่ะ นักเรียนแอปิคอทจัง" ไม่ได้โว้ย!!!

จู่ๆ ครูเกษตรคนนี้ก้เจเนอเรทคนตรงหน้าเป็นผลไม้ไปเสียแล้ว และดูตั้งใจจะจดจำอย่างจริงจังด้วย

"แล้วผลแอปิคอทผลนี้มีชื่อไหมครับ?"
"ผมจะได้ จำชื่อคุณไว้" เริ่มถามชื่อคุณเพิ่มเติม ที่เหมือนจะดีแต่ก่อนหน้านี้คืออะไรกันหว่า

(มาสุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับ)

เตรียมตัวแยกไปทำงานของตัวเองต่อ

"ขอบคุณสำหรับชามากครับ มันอร่อยมาก"
"หากมีโอกาสผมเองก็อยากลองหาซื้ออยู่เหมือนกันครับ"

"ขอบคุณที่คอยชวนคุยกันเสมอเลย..."

"..."
"ไว้กรกฎา..."
"จะนำขนม มาให้อีกนะครับ" พร้อมโค้งเคารพอย่างสุภาพนอบน้อมเฉกเช่นทุกที อย่างน้อยเขาเองก็กำลังเปิดใจรับคุณเป็นมิตรสหายอยู่บ้างไหมนะ...?

"เป็นเด็กเนิร์ดที่อ่านหนังสือไปวันๆ เช่นกัน ทุกวันนี้ไม่มีทั้งเพื่อนที่โรงเรียน และเพื่อนที่มหาลัย"
"ไม่คิดจะไปเที่ยว เพราะผมไม่รู้จะไปที่ไหน หรือแม้แต่ตัวผมเองก็ไม่ได้ชอบสถานที่เสียงดัง"

"... การออกเดินทาง มันน่ากลัวกว่าที่คิดไว้มาก หากวันหนึ่ง... หันหลังกลับมาแล้วไม่มีใครรอให้กลับไปหา..."
.
.

"อย่างงี้นี่เองครับ" คำพูดที่เหมือนอยากพูดอะไรต่อดันตัดจบเสียดื้อๆ พร้อมกับที่ตนเองเริ่มลุกขึ้นยืน
+

ตาสีเทอควอซ์เลื่อนสบมองคู่สนทนาด้วยแววตาที่เหมือนกำลังนึกคิดบางอย่าง แต่ท้ายที่สุดมันก็ดูขุ่นมัวเสียยากจะเข้าใจ

ราวกับว่าเรื่องอมทุกข์มากมายมันยังคงประดับเป็นเหมือนเงาติดตัวอยู่เสมอ และมิอาจรู้ได้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดเห็นกับมันในเชิงลบ... หรือว่าอะไรกันแน่?

สีหน้าดูเอื่อยเฉื่อยไม่เปลี่ยนแปลงแต่การรับฟังของเขานั้นยังคงมั่นคงเสมอสมที่เป็นผู้ฟังที่ดีไม่แพ้กัน

"..."
"ผมเองก็..."

+