#AZK_Obon
=====
ในงานที่ควรครึกครื้น แสงไฟและสีสัน บรรยากาศมักผู้คน ของกินมากหน้าหลากตา แต่จะมีคนๆหนึ่ง ที่ดูเหมือนว่า จะเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล...

(ถ้าอยากเล่นด้วยกันมา + ได้ค่ะ จริงๆมาบอทเซนเซย์ในงานเทศกาลเฉยๆ(??))

ทันทีที่เสียงอนุญาตดังขึ้นหลังจากที่เขาเคาะ ประตูเปิดออกพร้อมปรากฎร่างของครูวิชาเกษตรในเสื้อสีขาวไม่สวมเนคไท มือถือกล่องขนมและร่มที่เอาตะขอคล้องข้อมือเป็นคนสีขาวใส.... ประดับลายกะหล่ำปลีมินิมอลแสนน่ารัก (...)

อื้ม ดูรักผักมากจริงๆด้วย

“สวัสดีครับ อาราเบลล์เซนเซย์ ช่วงนี้ในตกบ่อยอย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะครับ” เขาเอ่ยสุภาพและนอบน้อม ก่อนจะเปิดกล่องขนมเผยมาการองแสนน่ารัก

“... อะ”
“อยากได้สีนี่พอดีเลย...” เหมือนจะมีออร่าดอกไม้นุ่มฟูเล็กๆให้รับรู้กั-

แน่นอน มือถือตอนนี้ของมาสึกิเปลี่ยนฟิล์มไปแล้ว และเหมือนเปลี่ยนเคสใหม่เป็นซิลิโคนลายน่ารักดอกไม้ คนละเรื่องกับอันเก่าที่เป็นสีเทาดำเรียบเห็นจะได้

ซื้อใหม่? แต่ไม่แปลกที่จะพึ่งเห็นในเวลานี้เพราะตลอดการเดินทางมาสึกิแทบไม่หยิบมือถือขึ้นมาเลยนอกจากตอนจ่ายเงิน

แน่นอนว่ามาสึกิเป็นคนช่วยเลือกหลักๆ ทั้งเลือกของแพ็ค ประเภทขนม และการห่อของขวัญที่ทำให้ดูพิเศษตามบริการของทางร้านแบบพื้นฐาน ซึ่งมีขนมที่เคยกล่าวข้างต้น และคุกกี้มัจฉะ แถมด้วยกระปุกชาเขียวที่เข้าชุด การันตีคุณภาพจากโอจิคล้ายแบบที่มาฮิโระเคยได้จากเพื่อนเมื่อคราวก่อน

น่าเสียดายที่เค้กชิฟฟอนหมดไปแล้ว เลยได้ตามนี้ และอิงตามจำนวนเงินที่มาฮิโระมี ระหว่างรอจ่ายเงิน มาสึกิสังเกตเห็นลุกอม

มาสึกิมองคุณที่ตอบเรื่องขนมหวานอย่างไวแล้วได้แต่ยิ้มแห้ง หันไปทางมิซาโกะและพยักหน้าเพื่อขอความกรุณาในการตระเตรียม

ปล่อยให้การเจอะเจอกับคุณแม่มิสะนั้นเป็นความบังเอิญที่ไม่ได้อยากจดจำสำหรับเขา แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับว่าไม่ได้มีอะไรที่ดูแย่เท่าไร... แต่เพราะนั่นคือ ยูนะ มิสะ อะไรที่ไม่คาดคิดก็คงจะเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น...

ไม่นานขนมถูกเสริมเป็นโมจิไส้ผลไม้ต่างๆ คนละ 3 ลูก 3 รส

+

แต่แท้จริงมันน่าจะชวนให้อึดอัดมากกว่าเดิม เพราะมันเป็นสเต็กเนื้อวัวที่กริวคู่กับผัดซอสครีมที่ดูมีราคา เห็ด และหอยเชลล์ที่ทำให้รสชาติละเมียดละไมและเป็นอาหารฝรั่งหรูหรา เตรียมคู่กับน้ำองุ่นไร้แอลกอฮอล์ กับสลัดที่เข้าคู่กัน

"..."
"ยาโตะคุง ที่ผ่านมาลุกชายของฉันรบกวนเธอมากน้อยแค่ไหนงั้นหรอ?" คำถามนี้ มาสึกิไม่กล้าแม้แต่จะสบตามองใคร อาหารที่เสิร์ฟยังไม่แม้แต่จะกล้าแตะ นอกจากคุณมิสะเอง...

"ดูเหมือนลูกจะยังไม่กลับที่อามะโมโตะสินะ น่ายินดีจริงๆ ที่ได้เห็นว่าลูกเป็นยังไงบ้าง" เสียงหวานหยดย้อยดังขึ้น ท่าทีของมาสึกิเหมือนกับว่า ความฝันมันจบลงแล้ว...

โลกความเป็นจริง และใบหน้าของสาวเสี้ยวเดนมาร์ก คนที่หน้าเหมือนมาสึกิอย่างกับแกะก็มิวาย บ่งบอกได้ว่าหากมาสึกิเกิดเป็นเพศหญิง น่าจะมีหน้าตาอย่างไร...

ก็ต้องเหมือน 'ยูนะ มิสะ' อยู่แล้ว

".. อ โอก้า ซัง"

+

+

พอคุณลองดึงตุกๆ แขนเสื้อให้ลองมองต้นไม้เถาตรงหน้า เขามองปริบๆ แล้วจึงตอบว่า
"โคกกระออม (Fusenkazura) ครับ" หากมองดีๆ ก็จะพอรู้สึกคุ้นเคยว่ามีหลายบ้านที่นิยมปลูกเจ้าต้นนี้ไว้เป็นหลังคาเลื้อยสีเขียวสวยกันแดดไม่แพ้กัน

จังหวะที่คุณถาม ทาเครุมองแป๋วมาที่คุณที่เหมือนกำลังเลียนแบบเจ้าตัว เลยทำการหยุดคุณด้วยการ--- กอดแหมะซะเลย!!

ไม่พูดอะไรแต่พองแก้มงอนตุ้มป่องได้น่ารักเชียว!

สมกับที่เคยบอกว่าเรือนกระจกเต็มไปด้วยพรรณไม้ทุกอย่างที่เจ้าของอยากจะเติมเต็มใส่ นี่อย่าเรียกว่าเติมเลย มันดูแน่นเสียไม่รู้ว่าจะหายใจได้ตรงไหน แต่ก็กลับมีสีสันและต่างบรรยากาศที่ไม่มีทางจะเบื่อได้ง่ายๆ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นคนที่คุ้นชินกับมัน คนที่ไม่ชอบต้นไม้เลย หรือเบื่อหน่ายกับโลกธรรมชาติที่แสนเรียบนิ่ง

เสียงแมกไม้ที่คุณพยายามฝ่าเดินมา ทำให้มาสึกิหันกลับมามอง เหมือนเห็นภาพฉายซ้ำครั้งที่สอง

+

ถัดไปกลายเป็นมีแต่กระบองเพชรที่พื้นชื้นกลายเป็นพื้นแห้งของทรายและเม็ดกรวด นายคงเริ่มสับสนว่าที่แห่งนี้มันยังไงกันแน่

จนเสียงฮัมเพลงเบาๆ จากเสียงที่คุ้นเคย พอทำให้นายรู้ว่าเจ้าของเรือนกระจกนี้อยู่ไหน เดินตามทางพร้อมรอยเท้าขนาดที่ใกล้เคียงกับคุณทิ้งทวนไว้ให้ไขว่หา จนกระทั่งพบกับไม้เลื้อยให้ดอกสีสันแปลกตามากมาย และร่างของมาสึกิที่กำลังตัดดอกไม้มาประดับใส่แจกันช้าๆ จากด้านหลัง

+

+

เมื่อไปถึง ประตูเรือนกระจกเปิดทิ้งไว้ เดาได้ว่ามาสึกิคงอยู่ข้างใน

ภายในเรือนกระจกเต็มไปด้วยพรรณไม้มากมาย ตระกูลปาล์มหมาก ปะปนกับใบพลู เฟิร์น และฟลีโลเดนดอนต่างๆ คุณรู้สึกได้ว่ามันชื้น และมีสัสันกระจัดกระจายของกล้วยไม้และพวกสับปะรดสี เหมือนหลุดไปอยู่คนละโลก ระหว่างทางมีเจอดอกเฮลิโคเนียสีแดงชาด กับส้มที่ดอกขนาดใหญ่เกือบเท่าตัวคุณ คงชวนตกใจไม่น้อย

ยิ่งเดินยิ่งหลง

+

(.... ขอโทษครับ ผมจำผิดมาตลอ- 555555555555555555555555555555555555555555)

มาสึกิมองท่าทีของคุณจวบจนเดินหันหลังกลับไปที่ห้องครัว ก็ไม่มีพูดคุยอะไรกันต่ออีก ราวกับบางทีการขอเวลาอยู่กับตัวเอง จะช่วยให้บางสิ่งที่เคยเกิดขึ้นได้รับการไตร่ตรองกันอย่างชัดเจน

โต๊ะอาหารมื้อเช้าที่เตรียมไว้ให้ เป็นปลาแซลมอน ข้าวคุ่นัตโตะ ไข่หวาน สลัดผักแกล้ม และซุปมิโซะใส่ไส้กรอก ดูเรียบง่าย
+

ทำมันอย่างปราณีต โดยไม่ทันสังเกตว่าคุณกำลังเดินมา

และยิ่งคุณเดินมาใกล้ ยิ่งเห็นพุ่มกุหลาบมากมายหลายพันธุ์ ทั้งที่ออกดอกและไม่ออกดอก เหมือนหลุดธีมญี่ปุ่นไปมาก แต่มันก็กลับลงตัวอย่างน่าประหลาด

กระทังเสียงทักทาย เลยทำให้มาสึกิสะดุ้งและรีบหันมาสบตามองคุณด้วยดวงตาสีเทอควอซ์ที่ดูวูบไหวอย่างสับสนไปหมด เหมือนว่าหน้าเขาจะขึ้นสีจางๆ อยู่บ้าง

คงเพราะออกแรงทำงานนี่แหละ

"..."

+

เมื่อคุณเดินเข้ามาใกล้ จึงเห็นชัดเจนว่าตอนนี้มาสึกิอยู่ในชุดโทนสีหน้าตาแบบไหน มันเรียบร้อยกว่าเมื่อวานมากโข อาจเพราะตอนนี้อยู่บ้านที่มีสายตาผู้ใหญ่จึงต้องเรียบร้อยเข้าไว้ มือกำลังถือฟ๊อกกี้ฉีดพรตามดอกกล้วยไหมที่เกาะตามไม้ใหญ่ในเรือนกระจก ซึ่งมีแซมด้วยพวกกระเช้าสีดาจากเมือง SouthEast ดูเขียวชะอุ่ม และสวยแปลกตาหายากพอสมควร

ฉีดเสร็จก็วางมันกับพื้นเพื่อเริ่มเล็มใบไม้แห้งตายตามต้น

+

+

แต่มีการตกแต่งให้ดูมีสีเขียวและชีวิตชีวะแบบประปราย และรูปทรงหินหลากหลายรูปแบบที่ทำให้รู้ว่าเป็นของมีราคา มีเสียงน้ำจากบ่อน้ำที่คาดว่าคงต้องเดินเข้าไปข้างในกว่านี้อีก

จนเห็นเรือนกระจกหลังเรือนใหญ่ไปไกลๆ ที่ทำจากกระจกแทบทั้งหลัง มีทรงบ้านแบบเรือนหน้าจั่วแคบ มีต้นไม้และแนวพุ่มกุหลาบที่ทำให้รู้ว่านั่นคงเป็นพื้นที่ดงดิบด้วยแมกไม้ของจริง

เหมือนจะเห็นมาสึกิในชุดทีเชิ้ตแขนสั้นกระดุมกางเกงขายาว

แชทจากทางมาสึกิไม่มีความเคลื่อนไหวเลยแม้แต่ตอนตื่นนอน ซึ่งค่อนข้างแปลกสำหรับคนที่ชอบทักมาถามเรื่องอำนวยความสะดวกต่างๆ มาตั้งแต่เหยียบบ้านตระกูลยูนะ

จวบจน 9 โมงที่นายเริ่มอาบน้ำแต่งตัวเดินออกมาจากเรือนพักแขก แน่นอนว่าหลังออกจากเรือนไม่นานก็มีแม่บ้านเดินเข้ามาทำความสะอาด จัดการเก็บเสื้อผ้าตัวเมื่อวานของคุณใส่กระเป๋าใบเล็กสำหรับนำกลับบ้านได้พร้อมทีเดียว

สวนที่เดินผ่านเป็นสวนหิน

(แวะมาแปะแปลนบ้านตระกูลยูนะเสียเล็กน้อย มันอาจจะรกนิดนึง + พอลองออกแบบจริง มันทำไม่ได้แบบในคำบรรยาย ถือว่าใกล้เคียงสุดประมาณนี้นะครั- 5555555 /ร้องไห้)

+

“มื้อเย็นเตรียมไว้แล้ว เชิญทางนี้เลยเจ้าค่ะ“ คาดว่าคนนี้คือคุณแม่บ้านที่พูดถึงในรถเพราะเธอดูมีอายุไม่น้อย

นางเริ่มเดินนำทางตามทางเดินชายคาของบ้านที่ทำให้เห็นสวนสวยแบบญี่ปุ่น มีบอนไซกระถางแซมประดับตามจุด จนมาถึงห้องที่มีโต๊ะทานข้าวญี่ปุ่น ขนาดโต๊ะพอดี 2 ที่ บนโต๊ะคือมื้อเย็นที่หรูหราระดับภัตราคารก็ถือว่าใกล้เคียง ทั้งปลาย่างประจำฤดูกาล เครื่องเคียง ซุปมิโสะ และผลไม้ปลอกปราณีต

+

เมื่อมาถึงจะพบกับบ้านโบราณญี่ปุ่น 2 ชั้น ตกแต่งสวนรอบพื้นที่เป็นสวนญี่ปุ่นที่ค่แนข้างกว้างใหญ่ เยื้องไกลๆ เห็นเป็นเรือนกระจกแต่เพราะมืดแล้วจึงเห็นยากนักว่ามีพนนไม้อะไรบ้าง

ถึงดูไม่มีอะไรแต่พื้นที่ใหญ่แบะกว้าง ดูรู้ว่าเป็นบ้านขุนนางเก่าที่ยังคงต่อเติม ปรับการดูแลให้ยังใช้งานร่วมสมัยกับปัจจุบัน

มาสึกิถูกปลุกด้วยเสียงของพ่อบ้านก่อน แล้งตัวเองจึงขยับตัวมาปลุกมาฮิโระให้ตื่น
“มาฮิโระคุง ตื่นได้แล้วครับ”

[23.50]

-ติ้ง-

🌕📚: วารุยเนะ พอดีรูปเก่ามันหานานหน่อย อะ ตามสัญญา เจ้าหนูยูนะคุงสมัยเป็นเด็กมหาลัยน่ะ

ข้อความจากคุณโอวโนะส่งถึงมือถือของคุณ และภาพทร่ได้มาคงเป็นบรรยากาศที่ดูแปลกตาไม่น้อยเลย

"ก็ที่นี่เขาว่าสมคำร่ำลือจริงๆ นะครับ..." ไม่รู้ว่าลือไปแบบไหนบ้าง แต่เท่าที่นายเคยได้ยินก็ถือว่าน่ากลัวใช้ได้ หรือาจจะจำไม่ได้ก็สุดท้ายแล้วแต่

.
.
จังหวะที่นายเอากลีบดอกวิสทีเรียจำนวนเป็นกำโปรยลงหัวของมาสึกิ เขาก็เหมือนจะทำท่าทางงุนงง แต่พอลองโปรยดู ก็กลายเป็นว่ากลีบดอกพวกนั้น ติดตามผมของมาสึกิมากกว่าเดิม จนเหมือนฝนที่ติดตามเรือนร่าง

เป็นเจ้าชายแห่งฟูจิไปโดยปริยาย

"..."

+

ลึกๆ ก็คงอยากมีอะไรเหมือนคนอื่นๆ บ้างเหมือนกัน มาสึกิน่ะ
.
.

และแล้วก็มาถึงจุดศูนย์กลางของต้นฟูจิอันใหญ่โต มันมีขนาดใหญ่โตตามคำร่ำลือ แข็งแรง และน่าเกรงขาม จนชวนให้หยุดหายใจได้ แต่ก็รู้สึกได้ถึงความสงบอย่างน่าประหลาด

สายคล้องเคารพคามิซามะ แท่นบูชา ธูป และของถวายที่เต็มแท่นไปหมด รับรู้เลยว่าหมู่บ้านนับถือต้นไม้นี้มากแค่ไหน

"คิเระ" มาสึกิเหมือนกับต้องมนต์ ละสายตาไม่ได้เลย

มาสึกิเพียงหัวเราะแหะๆ แบบรู้กันว่านายเบื่อแล้วล่ะ แต่การที่ยอมมาด้วยแบบนี้ก็ถือว่ายังอยากมากับเขาล่ะมั้งนะ

กระทั่งมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน จึงได้เห็นความแผ่กว้างของกิ่งดอกฟูจิหรือวิสทีเรียที่แผ่ยาวมาจนแทบจะออกเขตหมู่บ้าน เหมือนจะมืดเพราะการแพ่กิ่งที่เลื้อยมาจามโครงเหล็กดาม แต่มีช่องแสงมากพอที่จะทำให้พื้นที่ยังสว่าง เป็นสถานที่ชวนพิศวงเหมือนกับต้องมนต์

คุณจะพบเหล่าเกอิชาแต่งกิโมโนตัวสวย
+

"ถ้าลืม ฉันจะให้นายทำโจทย์เลขเป็นการไถ่โทษเลยนะยูนะคุง"

"ได้โปรดอย่ามาปั้นผมไปเป็นเด็กโอลิมปิกของคุณสิครับ โอวโนะซัง"

(ซับคาร์พิเศษ เอาโผล่มาแจมเล่นๆ ไหนๆผ่านเกียวโตทั้งที /ถูจมูก)