(หน้าตาละอ่อนกว่านี่อีก 🗿 หรือเราจะแก่เกินไป!?)

(คนโกหก .หลังหัก-)

(คนแก่จะหลังหักหรือไม่ 😔)

"เยี่ยม!"

ในเมื่อเจ้าตัวตกลง เขาก็วิ่งนำพาอีกฝ่ายมายังสนามกรีฑาทันที ด้วยความอึดที่ฝึกฝนมานานสมัยยังเป็นนักฟุตบอล ทำให้มาโมรุไม่รู้สึกเหนื่อยจากการวิ่งไปวิ่งมา

บวกกับการวิ่งระยะยาวอย่างไม่หยุดหย่อนก็ทำให้เขาเผลอชินกับการวิ่งเร็วไปยังจุดหมายจนลืมไปว่ายังมีนักเรียนวิ่งมาด้วย...

"ได้มาล่ะ สมาชิกชมรมเบสบอล"

พอกลับมาหายัยหนู เขาก็ชี้ไปด้านข้างที่ว่างเปล่า...

"ปกติเขามีแต่ห้ามไม่ใช่หรือไง?"

อิงจากพวกงานวัด เวลาใครกวาดรางวัลได้ เจ้าของซุ้มก็จะชอบออกมาห้ามไม่ให้เล่นต่อทั้งนั้น

แต่เจ้าเด็กคนนี้ดันตื่นตาตื่นใจซะงั้น จนอดขำออกมาไม่ได้

"ของดีมีครั้งเดียวเจ้าหนู ขืนเล่นมากกว่านี้ฉันก็แย่งตำแหน่งไม้สี่พอดี"

และเผลอเอ็นดูจนลืมไปว่าตัวเองในตอนนี้เป็นอาจารย์

ไม่ตอบแต่มือก็ล้วงไปหยิบกระดาษแผ่นใหม่ ภาวนาไม่ให้ตัวเองจับได้ใบเก่าที่วางไปไม่นาน

ผลออกมาดีกว่าเดิม เป็นที่ปรึกษาชมรมนั้นพอดี เห็นหน้าเห็นตาคนในชมรมบ่อย

"รอสักครู่ เดี๋ยวกลับมา"

พูดจบก็วิ่งไปตามหาสิ่งที่อยู่ในกระดาษทันที

"เห็นด้วยหรอ?"

"แอบดูอย่างนี้ เป็นเด็กไม่ดีนะรู้มั้ย?"

"ถูกต้อง"

เขายอมรับแต่โดยดี

"ได้หัวข้อที่เด็กอย่างพวกเธอน่าจะชอบ แต่เซนเซย์ไม่สัดทันเท่าไหร่"

เขายักไหล่ด้วยความเสียดาย หากตนมีก็คงไม่เก็บกระดาษลงใส่กล่อง

"บอกแล้วเราจะหาให้เซนเซย์ได้หรอ?"

เขาเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเพื่อให้เกียรติสถานที่และตำแหน่งที่เป็นอยู่

"ลองรื้อดู จำไม่ได้แล้ว..."

แต่ก็ยังไม่วายแหย่ลูกศิษย์ด้วยความเอ็นดู(?)