อาริยามะ มาโคโตะ

พอต้องพึ่งตัวเองล้วนๆแล้วพลังใจกลับมา เอ้า! วิ่งงง

ไม้ 2 | อาริยามะ มาโคโตะ

อาจเพราะลองลงแข่งแบบทีมครั้งแรกทำให้ควบคุมความตื่นเต้นไม่ได้ จังหวะรับไม้จึงช้าไปเล็กน้อย

แต่ก็วิ่งไปได้ไม่สะดุดจนเห็นหลังไม้ต่อไปจ้างหน้า

"มาแล้ว!"

ให้สัญญาณก็ส่งไม้ต่อทันที

เอียงคอเล็กน้อย บางทีกิงโกะก็คงได้ยินคำชวนเมื่อครู่ของเธอจริงๆสินะ

"ถ้าเธอช่วยฉันกินสักครึ่งหนึ่ง"
"ทุกร้านก็แค่เรื่องเล็กค่ะ"

หัวเราะ, ให้เธอเอาความหวานใส่ร่างกายเสียขนาดนั้น ถ้าไม่มีผู้ช่วยมันจะหนักไปสำหรับมื้อดึก

"ไปกันเถอะ"

คลายมือข้างหนึ่งเพื่อให้เราสองได้เดินข้างกันอย่างสะดวกพร้อมกับแมวดำที่ไม่อาจมองเห็น
...

( ขอตัดจบไว้ที่ตรงนี้นะคะ ขอบคุณที่มาเป็นล่ามแทนกิงโกะจัง 🥺🫶 )

ได้ยินก็ยิ้มกว้างขึ้นมา แน่นอนว่าชอบใจในประโยคท้ายมากที่สุด

"อื้ม! ตอนนี้ยังมีร้านเปิดอยู่บ้างแน่ๆ"

แต่ก่อนจะได้ลุกขึ้นเธอก้มมองความว่างเปล่าที่พื้นรอบตัว

"กิงโกะจังเองก็ไปหาอะไรกินกันนะ"

เจ้าตัวน้อยร้องเหมียวตอบแล้วโดดออกจากตักหญิงสาวมายืนรอคนทั้งคู่ ในตอนนั้นมาโคโตะถึงได้ค่อยๆลุกยืน จับมือเขาไว้แน่น

พร้อมที่จะไปจากบรรยากาศสงบของการร่ำลาและระลึกถึงแล้ว

เธอพูดหยอกเพราะไม่อยากให้น้ำตากับบรรยากาศทำให้โดยรอบดูเศร้า แต่กลายเป็นว่ามีคนมองมันจริงจังเสียได้

"เธอนี่ล่ะก็..." หลับตาให้อีกฝ่ายเช็ดคราบน้ำตา ก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆจะผุดขึ้นมาและตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

"โคเซย์คุงว่าน่ารัก ฉันก็ว่าน่ารักค่ะ"

"นี่.." ลืมตาขึ้นมามองด้วยแววตาเช่นเดิม มีพลังและแฝงความซุกซน
"หิวซะแล้วสิคะ"

พายุอารมณ์เล็กๆทำให้รู้สึกเสียแรงจนต้องการเติมเต็ม

"...อื้ม!" ตอบรับเบาๆ รู้แก่ใจว่าเด็กคนนี้ไม่ไปไหนง่ายๆ เพียงแค่ไม่มีโอกาสได้เห็น มันถึงเหมือนกับว่าการเจอกันครั้ง้เป็นครั้งสุดท้าย

กิงโกะจังรับรู้ความเศร้าได้ มันเงยมองแล้วเอาหัวซุกถูไถลำตัวปลอบโยนแม้เจ้าของมันจะไม่รู้สึกถึงอีกแล้ว

"จะให้ยิ้มทั้งๆแบบนี้น่ะ มันต้องตลกแน่ๆ"

บีบมือชายหนุ่มเบาๆ ไม่อาจยิ้มได้ก็จริง แต่ก็หยุดน้ำตาเอาไว้ได้แล้ว

"ฉัน...ไม่ได้เศร้าอะไรหรอกนะคะ"
"ขอบคุณนะ"

แต่หากเป็นแมวด้วยกันก็อาจจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แบบนั้นกิงโกะจังก็จะไม่เหงา และถ้าทั้งคู่ได้เล่นด้วยกัน เธอก็คงสังเกตได้แน่

"คิดถึงนะ"

ช่วงเวลาความสุขนั้นแสนสั้น, มาโคโตะเริ่มเห็นร่างแมวดำจางลงทุกทีจนหายไป แน่นอนว่าในสายตาของคุณก็ยังเห็นกิงโกะในอุ้งมืออยู่ จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ก็หญิงสาวตรงหน้าคุณกำลังน้ำตาไหลอย่างเงียบเชียบด้วยรอยยิ้มที่ยังไม่จางหาย คงเป็นน้ำตาของความคิดถึง...

ยกยิ้มเชิงขอบคุณอีกฝ่ายอย่างจริงใจ ก่อนจะกลับมามองเจ้าตัวน้อยของเธอ

'เมี๊ยววว' กิงโกะจังร้องขึ้นจบประโยคขิงชายหนุ่มอย่างกับว่าเขาพูดได้ตรงใจมันอย่างไรอย่างนั้น

"อื้อ ถ้ามาเล่นด้วยกันได้ก็มานะ ไม่งั้นก็มาเล่นกับนาบิจังบ่อยๆ"

ปาฏิหาริย์จะไม่เป็นปฏิหาริย์อีกต่อไปหากมันเกิดขึ้นได้บ่อยครั้ง สัมผัสพิเศษก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะมีโอกาสได้รับ เพราะงั้นเธอจะไม่คาดหวังจนเกินตัว

(+)

( เพราะเป็นฮิจังหรอกนะ เท่อีกค่ะ 🥺 )

แต่ที่นี่มีแค่เรา มันจึงเป็นการช่วยกันอุ้มกิงโกะจัง, ขยับออกมาดูให้ชัดก่อนจะโน้มหน้าผากไปหาดังเดิม

"น่ารักเหมือนเดิมเลย"

ใบหน้าน้อยๆกับดวงตากลมโตที่คุ้นเคยมาอยู่ใกล้ๆ ความคิดถึงที่มากล้นก็ทำให้มาโคโตะจมอยู่ในอารมณ์มากมายของตนที่อธิบายไม่ได้

"ขอบคุณนะโคเซย์คุง"

"ถ้าไม่มีเธอคงไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้"

ตอนที่อีกฝ่ายถอนมือจากร่างโปร่งใส เธอก็ยกมือออกจากเขาเช่นกัน สายตาคอยจับจ้องการกระทำนั้น, สองมือที่โอบอุ้มประคองร่างแมวดำตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ขึ้นมา

อภิสิทธิ์สัมผัสได้สำหรับคนมีเซ้นส์พิเศษอย่างนั้นหรอ?

ถึงจะแอบอิจฉา แต่น้อมรับความปรารถนาดีเอาไว้โดยไม่ลังเลใจ

"ใกล้ดีจัง"

ยิ้มหวานพร้อมจับมือคุณด้วยมือทั้งสอง กลายเป็นพวกเขากำลังช่วยกันยกอากาศในมุมมองคนอื่น

(+)

( ขอบคุณเหมือนกันนะคะ เราเองต่างก็ช้าๆด้วยกัน ไม่เป็นไรเลย 🥰 จะให้มีคอนเท้นท์ต่ออีกมันจะตรกนะ 55555555 ไว้เจอกันอีกนะะะ )

พวงแก้มยกยิ้ม แม้ในความสลัวนี้อาจจะไม่เห็น แต่จากสีหน้าก็บอกได้ว่าเขิน, เวลาคนหลุดโฟกัสเพราะจ้องมองเราน่ะ ไม่ได้เกิดกันง่ายๆนี่

"ฉันว่าน่าจะยากนะคะ"

"ไม่รู้ว่าตัวกิงโกะจังต้องใช้ความพยายามแค่ไหนถึงจะทำให้ฉันเห็น แบบนั้น...ให้เป็นเหมือนเดิมดีกว่า"

"วันนี้ก็ให้เป็นเรื่องของปาฎิหารย์"

วางมือบนหลังมือโคเซย์ที่กำลังลูบแมวดำเป็นเชิงขอลูบเด็กน้อยผ่านเขาอีกทีหนึ่ง แค่ได้เห็นก็มากพอแล้วล่ะ

"มาหาที่ห้องจะง่ายกว่าที่ห้องสมุดนะ"

กับคนที่เข้าห้องสมุดเดือนละไม่เกินสามครั้งคงยากที่จะเจอโดยไม่นัดไว้ แต่คงไม่หาตัวยากเกินไปนัก

ชุดฤดูร้อนสินะ...ตั้งตารอเลยล่ะ

"หืม~ หาพวกนี่นา" หัวเราะพร้อมพยักหน้า
"แต่ก็ต้องทีมไอคุซังอยู่แล้วสิ!"

ระหว่างคนไม่รู้จักกับคนรู้จัก มันก็ไม่ยากเลยว่าจะเข้าข้างใคร หากคนๆนั้นไม่ใช่คนเลวร้ายเกินรับมือ

"เจอกัน" โบกมือลาก่อนเดินกลับกลุ่มตน

( 🥺🫶 )

'เหมียวว'

"อ่า...มีคนคุยด้วยนี่เอง"
"ถ้าเจอกันอีก คงต้องฝากเธอคุยกับกิงโกะจังเยอะๆนะคะโคเซย์คุง"

แมวก็คงไม่ได้คิดว่าเหงาอะไรนัก ปกติก็เป็นสัตว์ที่ไม่ชอบเข้าสังคมอยู่แล้วนี่นะ แต่มีคนให้คุยย่อมดีกว่า

"เธอว่า...ฉันจะเห็นกิงโกะจังอีกนานแค่ไหนคะ?"

"ฉันนึกว่าเราจะอุ้มวิญญาณไม่ได้ซะอีก"

สีหน้าประหลาดใจไม่น้อย ลึกๆนั้นให้ความสนใจมากทีเดียวว่ามุมมองของคนที่เห็นและไม่เห็นมันต่างแค่ไหน

"...นั่นสินะ" ยิ้มให้เขาน้อยๆ

มองกิงโกะจังที่คั่นกลาง จับจ้องรายละเอียดของแมวน้อยตัวจาง

"กิงโกะจังเหงาไหม?"

คำถามแรกไม่ได้แปลกประหลาดอะไร เจ้าตัวน้อยมองจ้องเจ้าของพร้อมหลับตาลง หางตวัดไปโดนชายหนุ่มคล้ายจะบอกว่ามีคนๆนี้อยู่

(+)

ไม่บ่อย แต่เชื่อเลยว่าเห็นบ่อยกว่าเจ้าของที่ไร้เซ้นส์พิเศษอย่างเธอแน่นอน

ในเขตวัดปกติคงไม่มีที่นั่งมากพอ ต้องเดินเลยผ่านบริเวณซุ้มร้านค้าเล็กๆที่มาตั้งถึงมีที่เงียบสงบให้

ก่อนหย่อนตัวลง กิงโกะจังก็รีบโดดไปอยู่กลางม้านั่ง เว้นที่ให้คนทั้งสองนั่งข้างๆแทน

"อยากอุ้มมากกว่าค่ะ แต่คงไม่ได้สิน้า?"
มองเจ้าตัวเล็กแล้วหัวเราะ

"เคยเป็นไหมคะ...เวลาที่ไม่เจอมีคำพูดมากมาย พออยู่ตรงหน้าก็นึกไม่ออกน่ะ"