อะ— ออร่าลูกหมามันแสบตาจริงๆ ถึงกับต้องหลับตาหยี

หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู
" ไม่มีใครไม่กลัวหนอกน่า แต่นางิสะรู้มั้ย การไม่เป็นไปตามที่คิด ไม่ไก็มีผลลัพธ์แค่พลาดนะ "

" ทำไมไม่ลองคิดว่า มันจะดีกว่าที่คิดดูล่ะ ? "

ถือวิสาสะเอื้อมมือไปลูบหัว เพราะความเคยชินที่ตัวเองมักถูกลูบอยู่ตลอด

เห็นถึงความพยายามก็แอบยิ้ม นั่งจัดการคุกกี้ที่เหลือรอ พยายามไม่จ้องกดดันอีกคน

พอถูกเรียกก็ไม่รีบร้อน ค่อยๆหยิบมาตรวจดู
" อื้ม- ไม่เลวนี่นา ว่าแล้วเชียวว่านายเก่งอยู่แล้ว แต่ใช้เวลาเยอะแบบนี้ ระวังจะทำข้อสอบไม่ทันเอานะ "

เห็นว่าไม่มีปัญหาอะไรมากก็ยิ้มขึ้นอีกครั้ง

" นางิสะน่ะกลัวเกินไปแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แม้แต่คำตอบของข้อสอบ ต้องมั่นใจเข้าไว้ แล้วลุยไปเลยสิ ! "

ตบบ่าให้กำลังใจ

" เห็นมั้ยล่ะ " ดูภูมิอกภูมิใจในวิธีสอนของตัวเองสุดๆ

" ไหนๆ " ชะเง้อหน้าเข้าไปใกล้เพื่ออ่านโจทย์ข้อนั้น

" อืม— ค่อยข้างคล้ายกันอยู่กับข้อเมื่อกี้น้า นายลองทำเองแล้วแทนเป็นดอกไม้ดูมั้ยล่ะ ?

เป็นอะไรที่นางิสะชอบมันจะรู้สึกคิดง่ายขึ้นนะ " ยิ้มอย่างมั่นใจ ก็เล่นแทนขนมในโจทย์ตัวเองหมดเลยนี่นา

( เพิ่งเห็นว่าตอบไม่ติด กรี้ด😭😭 )

ไม่กล้าบอกเลยว่าที่พูดไปทั้งหมดมั่นใจว่าอีกคนทำได้แน่ แต่ตัวเขาเองกลับตรงกันข้ามเลย

ตบๆหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติกลับมา

" อ๋า— ตรงนี้สินะ "

เริ่มอธิบายด้วยการเปรียบเทียบแปลกๆ จะว่าไงดีล่ะ ? ก็เข้าใจได้ แต่ทำไมต้องเอาอะไรแปลกๆมาเปรียบเทียบโดยเฉพาะของกิน ?

" ง่ายใช่มั้ยล่ะ !? " ท่าทางมั่นใจสุดๆ

( ใครรีทัช536463535636353535353535 )