( Doc : docs.google.com/document/d/1... )

"ครับ..."

"ผมไม่แน่ใจเลยว่านักเขียนทำได้ดีหรืองานมันดีเกินคาด"

คาเซฮายะพูดลอย ๆ เหมือนไม่ได้คาดหวังคำตอบแบบใด เพียงแสดงความคิดเห็นออกมาเท่านั้น เขามองไปรอบ ๆ หันไปมาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนไปจบที่มองคนตัวเล็กที่ดูตั้งใจอ่านป้ายอย่างเต็มที่

เอาจริงเอาจังน่าดูแฮะ

เดินขยับไปยืนด้านหลังอีกฝ่ายก่อนก้มลงเล็กน้อยและเพ่งสายตาสู้แสงไปมากมายสว่างจ้าเพื่ออ่านบ้าง

เมืี่ออีกฝ่ายยอมเดินตามมาแล้วเขาจึงเริ่มเดินบ้าง หันมองเด็กหนุ่มที่ฟัดแมวไปมาจนมันบ่นอย่างนึกเอ็นดูแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"คุณต้องแนะนำผมแล้วล่ะครับ"

เรื่องของกินเขาไม่ค่อยเชี่ยวชาญนัก ส่วนใหญ่กินอะไรเดิม ๆ ก็ไม่ได้เสียหายอะไร

"ระวังมันข่วนนะครับ"

เห็นอีกฝ่ายฟัดแมวจนอดเป็นห่วงไม่ได้ แมวเป็นสัตว์เข้าใจยาก และเอาใจยาก กลัวว่าจะมีรอยตะปบเข้าให้แถมกลับบ้านไป

ชายหนุ่มหันมองตามคนตัวเล็กกว่าและเดินขนาบข้างไป สังเกตุความเร็วอีกฝ่ายก่อนค่อย ๆ ปรับตาม เขายังไม่อยากให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กหลงในงานคนเดียวหรอกนะ

"เซนะ คาเซฮายะครับ"

"ผมเรียกคุระได้มั้ยครับ?"

เขาไมได้อยากทำตัวสนิทสนม แต่เขาแค่ตำชื่อคนไม่ค่อยได้ ... ถ้าย่อได้ก็อยากย่อให้ได้มากที่สุดถ้าอีกฝ่ายอนุญาต ถ้าไม่เขาก็จะพยายามจำให้ได้อยู่ดี ...

"เปล่าหรอกคุณ"

"คุณตัวเล็กน่ะ..."

ใช่ อีกฝ่ายตัวเล็กกว่าเขามากจริง ๆ ก็เด็ก ๆ นี่นะ อีกอย่าง คนก็เยอะ จะให้เขาอุ้มแบบแนบชิดมันก็กะไรอยู่ แบบนี้อาจจะดีที่สุดก็ได้ ... มั้งนะ

"เข้าใจแล้วครับ"

เมื่ออีกฝ่ายเห็นจุดหมาย เขาจึงวางอีกฝ่ายลงดังเดิม ท่าทางเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ทุกอย่างปกติดี

"ทางนี้นะครับ"

ชี้ตามทางที่บอกและเริ่มเดินไปทางนั้น ไม่วายหันมามองเป็นระยะ

(ไม่ยอมมม ! 🫵🫵)

ใช่ อีกฝ่ายยิ้มแทบจะตลอดเวลาที่เจอกันนี้ ถ้าหากไม่ยิ้มเขาเกรงว่าท้องฟ้าจะสลายหายไปในชั่วพริบตาจึงบอกแบบนั้นออกไป

"ผมก็พอจะะดูออกว่าคุณยิ้มบ่อยจริง ๆ"

ประโยคถัดมาทำเอาเขานิ่งไป แม้แต่เดิมจะนิ่งอยู่แล้ว

เขาเงยขึ้นเล็กน้อยก่อนตอบออกไปเสียงเรียบหากแต่มีรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

"ผมไม่รับประกันนะครับ"

เขายืนเฝ้ารอคำตอบนิ่ง ๆ เมื่ออีกฝ่ายพูดจบเขาก็ส่ายหน้าน้อย ๆ หนุ่มน้อยคนนี้ทิ้งของกินไม่ได้จริง ๆ สินะ ...

"พลังงานเยอะจังเลยนะครับ"

เป็นประโยคง่าย ๆ แต่ทำไมทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มอายุมากขึ้นทุกที

เขาเดินนำเข้างานไปก่อนแต่ยังมีจิตใจหันกลับมามองด้านหลังเป็นระยะว่าอีกฝ่ายตามมาหรือไม่ ถ้าไม่คงต้องเดินกลับไปตามแน่ ๆ

"ไปมั้ยครับ กินน่ะ"

"มาเร็ว"

(ผมโดนบอมมมมม 😫💀☄️)

ชายหนุ่มไม่ค่อยเข้าใจนัก ได้แต่ดูอีกฝ่ายหัวเราะร่าอยู่ฝ่ายเดียว เขาหันกลับไปมองโคมมากมายอีกครั้งสักพักหนึ่งก่อนยืนขึ้น

"คุณน่ะ ..."

"เหมาะกับการยิ้มนะครับ"

เขากล่าวเสียงนิ่งอย่างคนไม่ได้คิดอะไร แค่บอกออกไปตามสิ่งที่คิด ไม่รู้ว่าเด็กสาวจะรู้ตัวเองหรือไม่

"ผมแค่คิดอย่างงั้น"

เขากล่าวสั้น ๆ จบประโยค ขณะเหม่อมองผิวน้ำที่เรืองรองด้วยแสงของโคมมากมาย

เป็นประโยคที่ฟังดูแล้วควรจะใจชื้นดีมั้ยนะ ?? รู้สึกสับสนตัวเองพิกลเหมือนจะเป็นไข้

"ถ้าบอกซ้ายแล้วเลี้ยวขวา..."

"ผมว่าอยู่บ้านดีกว่านะครับ"

ส่ายหน้าเบา ๆ ถ้ามีคนแบบนั้นจริง ๆ คงน่าปวดหัวมาก ๆ จนไม่รู้ว่าจะตอบออกไปอย่างไร

"ไปเถอะครับ"

"ถ้าหลงค่อยย้อนกลับทางเดิม"

กวักมือเรียกอีกคนให้ตามมาได้แล้ว เขายังไม่อยากพาเด็กสาวหลงทางในงานเทศกาล และเขาก็ไม่อยากหลงด้วย ..

ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็ก ๆ ก่อนตอบออกไปเสียงนิ่งเรียบตามเดิม

"เป็นนกน่ะครับ"

และกลับมาเงียบรอให้อีกฝ่ายพูดจนจบประโยค

"..."

เขาไม่รู้ว่าจะปลอบอย่างไร แม้มันเป็นสิ่งที่เขาทำได้แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เขาทำไม่สำเร็จบ่อยที่สุดเสมอ มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเบา ๆ ไปมา

"ผมว่าพวกเขาคงไม่อยากให้คุณเศร้านะครับ"

ไม่สามารถเข้าใจได้ถ่องแท้ เพราะเขาไม่เคยสูญเสียบุคคลสำคัญเช่นนั้นไป

(ม่ายยย ผมโดนเล่นนน ผมแค้นน 😫☄️🔥)

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแม้จะอยู่ภายใต้ผมปรกใบหน้า ทั้ง ๆ ที่พูดออกมาเองแท้ ๆ เรื่องของกินมากมาย

"ซุ้มก็ได้ครับ"

ยื่นโทรศัพท์คืนเจ้าของไป ตอนนี้เขากลับมายืนห่อไหล่ตามเดิมแล้ว

"จะไม่กินจริง ๆ หรอครับ ?"

ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เผื่ออยากเปลี่ยนใจกระทันหัน ถ้าเปลี่ยนเขาไม่มรปัญหาอะไร คงต้องเลี้ยงสักหน่อยค่านำเที่ยว

เขานั่งย่อลงตามอีกฝ่ายหลังพูดจบ หันมองการกระทำจนโคมนั้นถูกปล่อยลอยไป

เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบเสียงแผ่ว

"มีสิครับ"

"เขาชื่อทาโร่"

ชายหนุ่มปล่อยโคมลงน้ำไป เขาไม่ได้สูญเสียใคร ครอบครัวของเขายังอยู่ดี แต่เพื่อนเขา ไม่ได้อยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้

เขาไม่ได้อาลัยอาวรอะไร ถือว่ายอมรับความจริงได้ในตอนนี้ แต่มันก็น่าเศร้าที่ความทรงจำยังอยู่ครบถ้วนทุกระเบียบนิ้ว

(ว๊ากก ขอท่ดค้าบบ😭🫶)

"ไม่เป็นไรครับ"

มีหลายคนที่จำเขาได้แต่ก็จำชื่อไม่ได้ เขาเองก็เคยเป็นไม่ได้ต่างกัน

เขามองตามการกระทำที่อีกฝ่ายเหมือนพยายามทำอะไรสักอย่าง จนสุดท้ายอีกฝ่ายพูดออกมาผสมกับการกระทำที่สมเหตุสมผล อ้อ ... ถ่ายรูปนี่เอง

"ได้ครับ"

"กินมาก ๆ ระวังแก้มออกนะครับ"

"ยิ้มนะครับ"

เขาก้มตัวลงและย่อลงเล็กน้อยหลังรับโทรศัพท์อีกฝ่ายมา รอให้อีกฝ่ายโพสต์ท่าจึงกดถ่าย

ค่อยสบายใจที่อีกฝ่ายยอมรับโคมไปแต่โดยดี จนแล้วจนรอดก็เดินตามต้อย ๆ ผู้นำทางไปจนถึงบริเวณบ่อน้ำที่มีโคมมากมายอีกครั้ง

คำถามถัดมาทำเอาเขามึนงงไปชั่วขณะหนึ่ง

"ส่ง ? ไปไหนครับ ?"

"ลงน้ำ ?"

ตอบกลับไปตามประสา จนตอบกลับไปแล้วก็ยังงงอยู่ดีว่าหมายถึงอะไรกันแน่นะ

ในมือมีโคมถืออยู่ ขัดกับสภาพของเจ้าของที่ดูไม่เข้ากันเสียเลย