"โห~~ ต้องมันยังไงเหรอ สอนเอเทบ้าง" // เชื่อจริง

"ขอบคุณมาก" เอเทลน่ารับมาอย่างไม่คิดอะไร

(ปิดโรลฟากเอเทลน่า ขอบคุณสำหรับโรลค่ะ ถ้าต้องการไปที่ร้าน หรืออยากจะโรลที่ร้านต่อก็ได้เลยนะคะ พร้อมเสมอ)

"แล้วพบกันค่ะมิสเตอร์เคียวกะ"

แล้วเอเทลน่าก็เดินออกไปหาเด็กหนุ่มคนนั้น ด้วยความเร็วที่ค่อนไปทางการกระโดดโลดเต้นมากกว่า

และเมื่อไปถึง เอเทลน่าก็เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างกับคนที่มารับ แล้วอีกฝ่ายก็หัวเราะแห้งๆ และพูดโต้ตอบ

ทว่าคำพูดพวกนั้นถูกเสียงของสายฝนที่กระทบหลังคากลบทับ

ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินห่างออกไป...

.

-----

+

“โอ๊ะ... ขอบคุณค่ะ" สำหรับที่แก้การออกเสียงให้

ขณะที่มือก็เก็บกระเป๋าเข้าไปในเสื้อโค้ท แล้วดึงด้านหลังในคลุมขึ้นไปบนศีรษะ

สำหรับเสื้อผ้าที่ตัดเย็บในเมืองที่มีฝนตกจนการพกร่มเป็นเรื่องปกติ การรับมือกับสภาพอากาศแบบนั้นถือเป็นเรื่องพื้นฐาน

เอเทลน่าหันกลับมาโบกมือให้อีกครั้ง

+

(เพิ่มเติม

- คนที่มารับเป็นซับคาร์ ไม่ได้เข้ามาร่วมสนทนา แต่โบกมือให้เห็นในระยะที่ห่างสักหน่อย แต่ก็ยังเห็นได้ชัด)

ในตอนนั้นทั้งสีหน้าและแววตาของเอเทลน่า เห็นชัดว่าตกใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามปรับให้เป็นปกติ

เอเทลน่าหันกลับมาพูดกับคู่สนทนาเดิมอีกครั้ง

"คุณเคียวกะก็อย่าลืมไปที่ร้านนะคะ"

"ถ้าอย่างนั้นเอเทก็ต้องบอกว่า [ยินดีต้อนรับ] สินะคะ"

แม้คำว่า 'ยินดีต้อนรับ' นั้นจะเป็นภาษาของประเทศนี้ แต่สำเนียงนั้นผิดเพี้ยนสุดกู่

แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจ อาจจะไม่รู้ตัว

หรืออาจจะเป็นเพราะการปรากฏตัวของใครบางคน

"อ่ะ... เอเท อยู่ที่นี่เอง ทุกคนเป็นห่วงอยู่นะ"

เด็กหนุ่มรูปร่างสูงในชุดคลุมกันฝนโบกไม้โบกมือ พร้อมพูดภาษาอังกฤษในสำเนียงบ้านเกิดของเอเทลน่า

+

แต่เรียกอย่างหลังเอเทอาจจะไม่หันก็ได้นะคะ เพราะเอเทก็ไม่ถนัดกับชื่อนี้สักเท่าไร"

เพราะเป็นชื่อเฉพาะกิจหลังจากที่เจอกำแพงการออกเสียงเข้าไป

-----
.

(คำว่าคุณเอเทจะแยกใช้คำว่ามิสเตอร์กับมิส แต่ขอพิมพ์แค่คำว่าคุณค่ะ)

"คุณ(มิสเตอร์)เคียวกะ" ทวนคำที่ได้ยินอีกครั้ง โชคดีที่ยังออกเสียงได้

"เอเทลน่า แพลนทาเบลล์" อาจจะเพราะไม่ใช่การพบกันในสถานการณ์เป็นทางการ เลยเลือกที่จะไม่ยื่นมือให้จับ

"คุณเคียวกะจะเรียกเอเทว่า คุณ(มิส)แพลนทาเบลล์ หรือถ้าออกเสียงไม่ถนัด จะเรียกว่าคุณ(มิส)พี ก็ได้ค่ะ

+

“อื้ม......"

เอเทลน่าพยักหน้าหงึก ก่อนที่จะมีอะไรบางอย่างทำให้เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู

"อ่ะ!" ดวงตาสีฟ้ากระพริบปริบ

"ดูเหมือนว่าเอเทจะออกมานานเกินไป คนของที่ร้านจะมารับแล้วค่ะ"

แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่นั้น

“แล้วผีเสื้อล่ะ รู้ไหมคะว่าผีเสื้อหมายความว่ายังไง”

ในเมื่อมีคนให้ถามอยู่ตรงนี้ ก็ถามเผื่อไปก่อน จะได้ไม่ต้องหอบความสงสัยกลับไปถึงที่ร้าน

“ไม่ได้เปิดค่ะ” เอเทลน่าตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เอเทแค่มาอาศัยเขาอยู่ แต่อื้ม... ที่เขาพูดกันว่าอย่างไรนะ อ่ะ! คนที่ทำงานเท่านี้ที่จะมีข้าวกิน”

“เอเทยังไม่อยากอด เอเทเลยต้องช่วยงานเขาแลกของกิน”

เสียงเจื้อแจ้วนั้นดังเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะสะดุดสักนิด

“ว่าแต่ชื่อร้านหมายความว่าอย่างนั้นเองหรอกเหรอ? เอเทไม่เคยถามเขาเหมือนกัน เห็นแค่สัญลักษณ์พระจันทร์บนตราร้านเท่านั้นเอง”

+

เหมือนเจอของที่ต้องการแล้ว เป็นแผ่นโฆษณาของร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ที่มีแผ่นที่ระบุว่าตั้งอยู่ละแวกพิพิธภัณฑ์ศิลปะ (B5) กับคูปองแผ่นหนึ่ง ที่ระบุไว้ว่า [ลดราคา20%]

“เป็นร้านคาเฟ่ที่ดีมากนะ ถ้ามีเวลาควรลองแวะไปสักครั้ง”

ยื่นทั้งหมดในมือให้พร้อมรอยยิ้มทางการค้า(?)

ทอดสายตาไปตามปลายนิ้วที่ชี้มา “คราวนี้ก็ช่างสังเกตอีกแล้วนะคะ”

“แต่น่าเสียดายที่ถูกแค่ครึ่งเดียว”

เอเทลน่าพูดพลางผ่อนสายกระเป๋าข้างหนึ่งออกจากไหล่ เพื่อดึงตัวกระเป๋าให้หันมาด้านหน้า และเปิดล้วงมือเข้าไปหาของที่อยู่ด้านใน

“คู่หมั้นของเอเทไม่ได้อยู่ที่นี่ ส่วนเรื่องเรียนภาษา... ใช่ เอเทสมัครเรียนภาษาเอาไว้”

ไม่ได้บอกว่าเข้าเรียนหรือไม่

“ดังนั้นเอารางวัลไปเท่านี้ก่อนนะ”

+

"ว้าว~~ ข้อสันนิษฐาน อยากรู้จังเลยค่ะ ว่าจะเป็นยังไง" ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย

"อ่ะ จะให้ทายอย่างเดียวก็ยังไงอยู่ เอเทคิดว่าถ้าคุณนักสืบทายถูก หรือว่าใกล้เคียง... เอเทจะมีรางวัลให้คุณนักสืบด้วยดีกว่า"

"เอาล่ะ คุณนักสืบบอกข้อสันนิษฐานของคุณได้เลยค่ะ"

(เอเทลน่าสูงแค่148 ทางโน้นถือว่าตัวเล็ก คาดเดาอายุพลาดประจำค่ะ

เสื้อผ้าใส่เสื้อโค้ทตามในภาพก่อนเลยค่ะ สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กๆด้านหลัง)

"ประโยคนั้นถ้าคู่หมั้นได้ยิน อาจจะคิดว่าเอเทกำลังโดนเกี้ยวอยู่ก็ได้นะคะ"

ฟังน้ำเสียงอาจะเหมือนพูดเล่นๆ แต่ไม่รู้ว่าในใจคิดจริงจังหรือเปล่า

"ได้อะไรบ้างไหมคะคุณนักสืบ"

หลังจากที่ได้ยิน ดวงตาสีฟ้าเบิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหยีเป็นเส้นโค้ง พร้อมรอยยิ้มกว้าง

"ได้ค่ะ เชิญคุณนักสืบตรวจสอบหาเบาะแสได้เลยค่ะ"

"เพียงแต่ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวนะคะ เพราะว่าคู่หมั้นของเอเทคงไม่ชอบใจสักเท่าไร"

เอเทลน่า : "ก็ลูน่าพูดจริงจังเกินไปอ่ะ---"

"อ๋อ... อย่างนี้เอง" พยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจ "เป็นคนที่ช่างสังเกตจริงๆนะคะ เหมือนนักสืบในนิยายยอดนิยมเลย"

ก่อนจะคลี่รอยยิ้มเหมือนเด็กที่นึกอะไรซุกซนขึ้นมาได้

"คำถามนั้น... ลองเดาดูต่อสิคะ"

"เข้าใจแล้วค่ะ...." พยักหน้าหงึก ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรแปลกๆสักอย่าง

ดวงตาสีฟ้าเงยสบตากับคนสูงกว่า คิ้วขมวดเล็กน้อย

"เอเทยังไม่ทันบอกว่าเอเทมาจากUKเลยนะ"

“อ่ะ ใช่ค่ะ เอเทประมาทอากาศที่นี่เกินไปหน่อย เลยไม่ได้ถือร่มมาด้วย แต่ถ้าเป็นที่บ้านเอเท เอเทจะพกร่มติดมือด้วยประจำเลยนะ”

พูดไปก็จ้องมองไปว่าอีกฝ่ายจะยังฟังรู้เรื่องหรือเปล่า