یادآوری یک قطعه‌ی کوتاه...

جای ما به قاصدک‌ها، پاییزخبرکن هم میگن...
پاییزخبرکنها همیشه از بهار
خبرِ پاییز رو میدن

t.me/demonkratia/...

یادآوری از یک قطعه‌ی تقریبا قدیمی:

‏اول که با پ درباره‌ این کتاب حرف میزدیم اجتماعی نامعهود رو بین خودمون نقطه‌ فهم قرار دادیم. بعدتر وقتی اجتماع رو از دیگر سو زیستیم، دیدیم، در واقع این اجتماعیه که بهت وعده داده نشده، مگر اینکه وعده‌ش خودت باشی، یعنی بسازیش، و بعد هم نتونی اقرار و اعترافش کنی: این شکل کمونیسم.

یادآوری قطعه‌ای کوتاه که حدودا دو سال پیش نوشته بودم:

«پروانه‌وار جهان را با دستهایت مزه‌مزه کرده‌ای
نقش بسته‌ای بر قلب آوندآوند درخت
حال بال گستران که
آفتاب در رگ‌های تو ریشه دارد. . .
هرجا که تو به پرواز درآیی،
روشنایی عادلانه قسمت می‌شود.»

چون فسرده و غمگون و خمود و مجروح بودم زدم بیرون از خودم، از خونه. یه بطر الکل بزرگ خریدم و تو کیسه پلاستیک سیاه پیچیدم، مثل دائم‌الخمرها میخوردم و مدید راه میرفتم، تمام این مدت، سگی سیاه، به سان سگ سیاه افسردگی دنبال و مراقبم بود... سینه‌ی این سگ که قالبی سیاه داشت سپید بود اما........

یکی از علایقم همیشه این بوده که تو برف دنبال ردپای هرزه‌گردیهای پرنده‌ها باشم

بریم اینجا آدم‌برفی بسازیم؟

«عشق»، شعری از آنتونن آرتو،
از مجموعه‌ی «نرد آسمان»، ۱۹۲۵.

این قطعه و یادداشتهای مرتبط با آن را در کانال دمونکراسی بخوانید:
t.me/demonkratia/...