(เค้าขอโทษที่ตอบช้านะคะ(ᐡㅠㅠᐡ)꜆꜄꜆)

พอได้ยินคำว่าไม่เป็นไรก็โล่งใจขึ้นมา

"โล่งอกไปที หลังจากนี้ต้องเดินระวังด้วยนะครับ"

ว่าจบก็ช่วยประคองคนในอ้อมแขนให้กลับมายืนทรงตัวดี ๆ เหมือนเดิม

ยัยนี่
..
ให้คะแนนผมน้อยกว่าลูกชิ้นกุ้งเนี่ยนะ

"ให้ผมเป็นที่หนึ่งเลยเหรอ เขินแย่เลยครับ" เสียงโมโนโทน
"สมเป็นโทโมโยะ ตาแหลมจริงๆ เอาไปอีกชิ้นอ่ะ"

ลูกชิ้นกุ้ง กลิ้งหลุน ๆ ᯓ◌

ยังคงเบะปากอยู่กระทั่งเขาคีบลูกชิ้นกุ้งมาให้

ก็จริงอย่างว่า ว่าถ้าคิดมากไปจะเที่ยวไม่สนุกเอา มาเที่ยวแท้ ๆ เลยนี่นา
อุส่าห์มีโอกาสแบบนี้ทั้งที

"ง่ำ"
ค้อมตัวไปงับลูกชิ้นมาโดยไม่ให้ริมฝีปากสัมผัสโดนปลายตะเกียบ

"ตังเพื่อน.. อร่อยจัง"
มีเสียงหัวเราะรอดออกมาเบา ๆ

เหมือนเห็นฟิลเตอร์ดอกไม้โชโจฟุ้งลอยในอากาศเคล้ากับเพลงร้านสะดวกซื้อ เขาเลยยิ้มตามออกมาบ้าง

"ตังค์เพื่อนนี่จะอะไรก็อร่อยเหรอ" มองลูกชิ้นกุ้งทั้งหลายในถาดตัวเอง

"ให้กี่คะแนนล่ะ?"

" ผมเธอพยายามได้ดีแล้วล่ะ "

คีบลูกชิ้นกุ้งให้ "ถ้าคิดมากเกินไปจะเที่ยวไม่สนุกเอานะ"

อันที่จริงเราสมควรคิดมากเรื่องที่แอบหนีมากินมื้อดึกกันสองคนตอนนี้เสียมากกว่าดีมั้ยว่าจะโดนอาจารย์จับได้-

แต่ซากุระก็ปัดความคิดนั้นออกไป

สถานที่ที่เคยมาในอดีต? ความรู้สึกติดใจ? แล้วก็อาการปวดหัวร่วมด้วย

"เห...."พูดเสียงเหมือนกำลังลากปากกาเขียน

"พูดราวกับว่า มีเรื่องที่อยากจะพยายามเค้นนึกให้ออกมาเลยนะครับ"

".. ไม่สบายใจในเรื่องที่ไม่เข้าใจ ผมเองก็เคยเป็นอยู่เหมือนกันครับ "

สายตาหรี่ลง แล้วเริ่มคิด

"พอจะเล่าได้รึเปล่าครับ?"

ข้าวแสนดี ดีดี้ดี...

"เอ้ะ ไม่ใช่เหรอครับ?"

"เพลงร้านสะดวกซื้อทำลายสมองรึเปล่าครับ"

พูดจบ เพลงมันก็วนซ้ำกลับมาที่ท่องฮุคติดหูอีกครั้ง..

เคี้ยวเอื้องตาม ก่อนจะว่าต่อ
"มีเรื่องกังวลใจเหรอครับ?"

หันหน้าไปดูก็เห็นทำท่าทางซึมหงอย ในฐานะเพื่อนแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

นั่งกินกันเงียบๆท่ามกลางเสียงแอร์เคล้าเสียงเพลงในร้านสะดวกซื้อ ราวกับกำลังกล่อมทั้งคู่ พออะดีนารีนหมด สภาพโทโมโยะเปป็นงี้เหรอ?

"เมื่อตอนหัวค่ำยังคึกอยู่เลยนี่" เขาว่า

"เรื่องที่น่ารำคาญใจของคนใส่แว่นน่ะครับ" ถอนหายใจ

หยิบออกมาเช็ดแล้วใส่กลับเข้าไปอีกทีเซ็งๆ
กลับมามองเห็นเหมือนเดิมได้อีกครั้ง

กระนั้นก็ไม่อาจลบความหิวของเจ้าตัวลงได้

"ทานแล้วนะครับ"
ทานเข้าไปคำแรกก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง อื้ม อื้ม ข้าวที่แอบอาจารย์มากินตอนดึกเนี่ยอร่อยสุดๆ

"ลูกชิ้นกุ้งเข้ากับซอสยากิโซบะมากกว่าที่เลยล่ะ"

เปิดฝาถ้วยติ่มซำออกก็พบกับลูกชิ้นกุ้งพูนจาน ไอน้ำฟุ้งเกาะกระจกเพิ่มขึ้นมาอีก ตอนนี้ทัศนวิศัยของซากุระเป็นศูนย์เหมือนเมืองหมอกไซเล0ฮิล0

"อ๊ะ...อ๋อ" เหมือนคำพูดสะกิดใจ "จริงด้วยครับ"
แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เช็ดออกอยู่ดีเพราะมือไม่ว่าง น่ะสิ

"ไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอกครับ" เดี๋ยวก็ไปนั่งกินที่โต๊ะใกล้ๆนี้อแล้วด้วย

"มูฟไปกันดีกว่าครับ" เดินไปที่โต๊ะ

(อุกอาจมาก ซากุระ)

-เงียบสงบ

เขารู้สึกว่าอยากให้เวลาแช่เข็งอยู่เพียงเท่านี้
เจ้าตัวพงกหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะมองหาโทโมโยะว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว

เลือกเสร็จซากุระเดินไปที่เคาเตอร์กับของกินจำนวนนึง ยากิโซบะ ลูกชิ้นกุ้ง ไม่มีแถวให้ต่อในเวลาแบบนี้หรอก โล่งมาก

พนักงานพงกหัวก่อนจะหยิบของมาคิดเงินให้เสร็จ เขาก็เดินไปปรุงยากิโซบะให้สำหรับทั้งคู่
ไอร้อนจากเครื่องต้มลอยฟุ้งไปเกาะที่กระจกทำให้อากาศด้านนอกดูเย็นกว่าข้างใน เขามองอย่างเหม่อๆ
แน่นอนว่าไอน้ำก็มาเกาะที่แว่นอย่างน่ารำคาญ แต่เจ้าตัวก็ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น เวลาเที่ยงคืนช่างเ

( แอบไปคอมมิชมาได้ใช้ภาพพอดีเลยค่ะ😆)

“ ง่ะ- ” เธอขมวดคิ้วตึงจนหัวคิ้วแทบจะชนกันทันทีที่ได้รับคำตอบ แก้มเองก็ป่องโดยไม่รู้ตัว

“ ขี้โกงนี่! ”
“ ฉันเองก็ตอบฟุจิยะไปแล้วนี่นา! ”

คนผมสีซากุระเอ่ยประท้วงอย่างไม่พอใจเล็กน้อย