Yeni hedefler belirliyorsun. Eski araban varsa ona iyi bakmaya, gıda üretimi yapmaya, telefonun bataryası için alternatif çözümler üretme planlarını not alıyorsun.

Neyse ne işte. Alışmak denilen yenilgiyi kabullenişi yaşıyorsun.

Belki yenilgiyi kabul etmenin verdiği huzur. Sorumluluklardan kurtuluyorsun, başarının verdiği huzur değil ama neticede bir yük kalkıyor sırtından. Hiçbir şeye sahip olmayacağını bilgisini kabul ediyorsun, hedefleri hayaller bölümüne kaydediyorsun.

Ekmek 12.5 lira olur mu?
7 $`lık araba 22.000 $ olur mu?
Deri görünümlü naylon ayakkabı 1.000 lira olur mu?
Sigara 100, telefon 500, bilgisayar 2.000 $ olur mu?

Oldu olmasına. Şu an neye alıştım bilmiyorum, o ilk zamanlarki gibi sıkıntılı hissetmiyorum.

• Bilinçaltı çöplüğüne atılması gereken şeyleri anlatma durumu. Gündüz rüyası gibi.

Bu kadar basit mi, ben nu üçüyle sık karşılaşıyorum.

Ticaret için değersizleştirme ya da çok konuşup beyin yorma manipülasyonu yapanlar var bir de. Onlar kolay çözülür.

• Senden bir enerji alıyor. Bu enerjiye cevap vermek istiyor.
• Kafasında bir dert var, onu laf arasına sıkıştırmak istiyor.
• Kendini sevdirmek için aynalama&vakumlama yapacak, ardından değersizleştirme manipülasyonu tabi ki, ona hazırlık yapılıyor.

Peki konu nereye gitti? AB'deki araba piyasasına. Devamında İspanya'daki bitki tohum bankasına kadar gider bu muhabbet. Oradan İspanyol kızlarına, oradan İsveç viski yasalarına, oradan Kuveyt'te içtiği viskiye falan...

O yüzden insanlarla iletişim kuramıyorum.

Konu neydi, "çok kazanan sektörler var, gelir gideri düzenleyip yatırım yaparlarsa sınıf atlayacak sektörler var."

"Son bir yılda önemli bir fikrinizi değiştirip yerine yenisini koymadıysanız nabzınızı kontrol edin; ölmüş olabilirsiniz."

diyordu yazar.

Linkte bir sorun var, bir tıklıyorum telefon operatörü reklamı çıkıyor sadece 11 saniye, bir tıklıyorum sizin video.
Koca parmak hatası mı yaptım diye tekrar tekrar baktım, yine aynısını yapıyor.

Olsun, yine de videoyu izledim. Muhteşem.

Ama yine de bu sefer değil, "ben o öfkeyle 8 köy yakardım ama sessizce evime gittim.
Bu, büyümektir.." diyen Raskolnikov, sen de haklısın da, bu sefer değil.

Sakin olmam gerekiyor mesela. "Ay ne güzel battım, ne güzel battıııım" demem lazım(!). Öfkem sağlıklı, aslında, hala... Ancak öfkemin muhatapları şu an viskiye kola karıştırıp, içine buz koyup, aromasını perişan edip, kibirden kasım kasım kasılma derdinde. Onların tuzu kuru.