Mizojiniyi literatürde ilk kez ben tanımlamışım gibi davranmazsak yalnız :)

Orada olacağız inşallah ve çok eminim ki harika geçecek 😍

Her şeyi bıraktım tüm gün bunu okudum. Okuyup bitirmem mecburi bir sürü kaynak var halbuki.

Oradaki o ufak toprak parçası bir şey inşa edilmeden öylece bırakılmış. Büyük eksiklik, kınadım şahsen.

Bu ara Hartmut Rosa’nın pek çok söyleşisini dinledim. Hızlanma kültürünün iyi bir eleştirmeni olmasına rağmen, buna panzehir olarak önerdiği şeyin yavaşlamak olmadığını, bu konuda yanlış anlaşıldığını defalarca vurgulaması çoğu kez gözden kaçıyor. Yavaşlamak iyi yaşamak demek kesinlikle değil

Bir karşılaşmanın başında yöneltilmeyen “nasılsın” sorusu olağan hal hatır sormaların aksine bir olağanüstü hal sezgisi içerir. Bu nedenle böyle art zamanlı bir sorudan sıyrılmak, doğrudan yanıt vermek yerine ancak “nasılsın”ın çevresinden laf kalabalığıyla dolaşmakla mümkün olabilir. Belki.

Ahahahah bu değilse de sağolsun Beyza ondan ne kadar memnun olmamız gerektiğini çeşitli örneklerle sık sık vurguluyor :)

Ama acayip bir spektrumda saçaklanmaya müsait fikir taneciklerini belirli bir doğrultuya istikrarlı bir biçimde sevk etmek de kolay değil. Bu beni çok uğraştırıyor. Belki daha sakin bir zihin gerekiyordur. Kafamın gürültüsü geçene kadar Almanca güzel, “wir verlieren das Licht” tümcesi kısa bir şiir

Sonra düşünceler adımlarla birlikte kendi temposunu yakalıyor, ritmik bir ses tutturuyor. Belki bu yüzden “yürüyüşte insan yalnız ve özgür olmalı” demişlerdir. Tüm eşlikçilerden azade, sıkılmanın göze alındığı uzun yürüyüşlerin dağınık zihinsel melekelerimize en iyi deva olduğu bilinmeyen şey değil

Ya da hiçbir şey dinlemiyorum. Bu başta zor. Yüksek desibelde çalan bir şarkıya eşlik ederken biri aniden düğmeye basmış ve bu sessizlik momentinde birden kendi sesini nasıl bu kadar yabancıladığına şaşırmışsın, devam etmekle etmemek arasında bocalamışsın gibi.