( )

(คนที่ร้องโฮ่งก่อนนั่นแหละ)

( ยืมตัวโชคุงมาค่ะ @kzk-shou.bsky.social 🥺🫳🏻 )

(2/2)

(คนเราอย่าแก้ปัญหาด้วยความรุนแรงสิชิกิคุง)

(คุณนายอย่าครับเดี๋ยวผมขำตาย)

”ซากุระ“

“หลังจากนี้เรียกซากุระดีกว่าครับ”

ไม่ได้ตอบคำถามในทันที แต่เลือกที่จะบอกอีกอย่างก่อน

“แต่ถ้ายังอยากเรียกก็ไม่เป็นไรหรอก”

“ย̵ั̸ง̴ไ̴ง̷ก̵็̴ช̸ื̶̴่อ̵ผ̷ม̶น̷ี̴̵่น̷̶่า̵”̷”

ว่าพลางหันไปยิ้ม รอบนี้เป็นเขาที่จ้องเธอกลับแทน

“โอเครึเปล่า? อืม…”

“ก็เจ็บๆนิดหน่อย แล้วก็ ไม่ชินล่ะมั้งครับ”

”ไม่รู้สิครับ”

“เอาจริงก็ยังไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่“

“อยากอยู่เฉยๆบ้างล่ะมั้งนะ…”

สายตาที่จับจ้องมา ชวนให้เกร็งขึ้นเล็กน้อย

ถ้าปกติก็คงจะยิ้มให้กว้างๆจนเห็นรูปฟันที่ผิดแปลกกลับไปหา

แต่รอบนี้ให้แค่มุมปากที่ยกยิ้มขึ้นจางๆจนผิดวิสัย

“ว่าแต่ คานาตะจัง เป็นยังไงบ้างล่ะช่วงนี้”

(กลัว)

“นี่…อลิซจัง”

“ความเป็นห่วงของผมเนี่ย”

“มันน่าไม่รับไว้ขนาดนั้นเลยสินะครับ ถึงได้กล้าทำอะไรแบบนี้น่ะ”
.
.
.

”ทำแบบนี้ใส่คนอื่นคงน้อยใจแย่“

”แต่ว่านะ…“

“…”

ท่าทางนิ่งสงบ ไม่โต้ตอบใดๆ แรงกระชากที่เธอนั้นทำได้มันต่างจากครั้งก่อนๆด้วยร่างกายที่ไม่สมบูรณ์นัก

มือหนาจากร่างกายที่ผิดปกติ ค่อยๆบีบแขนเล็กๆนั้น

จะบีบ…จนกว่าจะปล่อยออก…

”นั่นสินะครับ ตัวผมกล้าดุคุณได้ยังไงกันนะ“

แรงบีบนั้นค่อยๆเพิ่มขึ้น

เอียงคอทำทีไม่รู้ไร้เดียงสา แต่การกระทำนั้นสวนไปอีกทาง

สะใจหรอ? อยากเอาคืนหรอ?

ไม่…มัน…ไม่มีความรู้สึกนั้นอยู่เลยล่ะ…

“ฮารุ— ไม่สิ…คานะตะจัง”

เธอไม่ใช่คนนั้นแล้ว ถึงเขาจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่ความทรงจำเก่าๆนั้นเขายังจำมันได้ จนเผลอพูดออกมา

ตอนนี้เขาไม่ได้ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนเท่าไหร่

แต่ในเมื่อเธอจำไม่ได้ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร

“พักอยู่หรอครับ”

ร่างสูงโปร่งเอนตัวเข้าหาจากด้านข้างจนเกิดไปเงาบังแสงแดดรอบๆ

“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”