In Zamelen. Dat is een plaatsje net over de grens, bekend van het kinderprogramma "Kunt u ons de weg naar Zamelen vertellen, mijnheer?"

Ik had die partij van haar nooit hoog zitten, maar blijkbaar kan het altijd lager en lager.

Erg herkenbaar.

Prachtige boekhandel met, naast de niet te missen opzet en architectuur, een mooi inventaris. Als ik Maastricht bezoek, dan ook altijd deze winkel. (Mijn eerste aankoop daar was een bundel van Rainer Maria Rilke.)

Het is ook mijn aard niet. Wat ik eerder altijd deed is uit beleefdheid een verkooppraatje aanhoren, waar ik sowieso nooit op in zou gaan, omdat ik principieel tegen die manier van commercie bedrijven ben. Resultaat: mijn tijd verspild, zijn/haar tijd verspild. Zonde voor iedereen.

Prachtig! En als die het dan ook nog begeeft, dan heb je altijd je eigen stem nog of iets om op te trommelen.

Goed punt. Ik had 'Amerikaanse' tussen haakjes moeten zetten. Het gaat mij er vooral om een stuk eigenaarschap te herwinnen, ongeacht herkomst van de diensten.

Ja, ik ook. Het eerste wat ik bekijk is hoe gelezen het boek eruit ziet. Een perfect exemplaar is natuurlijk mooi, maar ook weer triest; een boek moet gelezen worden, geleefd worden. Dit boek heeft gelukkig zichtbare vouwen in de rug, het lijkt me niet een verwaarloosd wezentje.

Ik vind het een goede reden. Soms mis ik de tijd van voor het internet toen we nog weken of langer met een vraag konden rondlopen. Zo'n vraag kon dan heerlijk fermenteren, wat aanzette tot het creatief verkennen van gedachtegangen.

Dat vind ik een verrassend origineel antwoord. Dat is eens wat anders dan bezwaren vanwege het energieverbruik of een negatieve impact op creatieve beroepen.

Waarom?

Tegen die tijd liggen ze heerlijk een gat in de dag te stinken.