เธอเดินตามรุ่นพี่ผ่านร้านอาหารน่ากิน ก่อนพิจารณาระหว่างทาโกะยากิกับยากิโซบะ

"ทาโกยากิค่ะ รุ่นพี่ล่ะกินอะไร"

ถึงจะไม่ได้กินข้าวมาแต่เธอกลับไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แต่คิดว่าคนพี่ไม่ว่าจะตอนไหนก็คงจะกินได้ เมื่อได้ทาโกยากิมาไว้ในมือแล้ว เธอใช้ไม้จิ้มขึ้นมาลูกหนึ่ง ก่อนจะเป่าให้เย็นลง ทว่ามันกลับไปจ่อที่ปากของอีกฝ่ายแทนซะงั้น

"ลองชิมทาโกยากิของฉันมั้ยคะ"

/ประโยคคำถามแต่ล็อคคำตอบ

"หึหึ รุ่นพี่ตลกจัง"

ทั้งเสียงหัวเราะทั้งรอยยิ้มเป็นรอยยิ้มเย็นๆเหมือนทุกทีที่ดูแล้วน่าขนลุกมากกว่า สมเป็นตัวร้าย!

"อ่านมาเยอะจริงๆด้วย"

เธอจะมองไปรอบๆงานและหันกลับมาสบตาอีกฝ่าย วันนี้จะใช้เวลากับรุ่นพี่ให้คุ้มค่าที่สุด

"แล้วในมังงะเขาทำอะไรต่อหลังจากจับมือคะ รุ่นพี่"

ยกมือข้างที่จับกุมกันขึ้นมาให้อีกฝ่ายเห็น

"วันนี้ตามใจรุ่นพี่หมดเลยค่ะ"

เธอยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่ายพร้อมกับส่งยิ้มให้

“รุ่นพี่พูดเหมือนพระเอกในโชโจมังงะเลยค่ะ เมื่อคืนไปเปิดมังงะอ่านเป็นเรฟรึเปล่าคะ”

อดแซวคนพี่ไม่ได้ เธอกระชับมือที่จับกุมกันให้แน่นยิ่งขึ้น

“งั้นฉันก็เป็นนางเอกสินะ แต่คาแรคเตอร์ไม่ให้เลยค่ะ คาร์แบบนี้น่าจะเป็นตัวร้ายมากกว่า”

เข้าโหมดพูดไปเรื่อยแล้วก็พูดไม่หยุดเพราะถ้าหยุดเมื่อไหร่อาจจะเขินจนทำตัวไม่ถูก

แต่ก็มีหนึ่งสิ่งที่เธอคาดไว้เช่นกัน

“ เดาถูกด้วยค่ะ ..”

“ฉันทายว่ารุ่นพี่จะใส่ยูกาตะสีอ่อนมาที่งาน ส่วนอามาเนะบอกว่ารุ่นพี่จะใส่สีแดง“

เพราะเธอมียูกาตะอยู่สองชุดเป็นสีแดงอีกตัวหนึ่ง ชุดวันนี้อามาเนะเป็นคนเลือกให้จากการเดาว่าอีกคนคงใส่สีแดงเจ้าตัวเล็กคงไม่อยากให้ใส่สีซ้ำกัน สุดท้ายเธอจึงออกมาในชุดสีน้ำเงิน

“คาแรคเตอร์รุ่นพี่เหมาะกับสีอ่อนๆ”

เด็กสาวผมสั้นวันนี้เธอติดกิ๊บน่ารักพร้อมด้วยชุดยูกาตะสีเข้มที่ไม่ได้ใส่มานานหลายปีในมือมีกระเป๋าถุงอันเล็กซึ่งเป็นลายที่เข้ากับยูกาตะ

ทีแรกเธอเดินอยู่กับน้องชายก่อนจะฝากเจ้าตัวเล็กนั่นไว้กับคุณปู่ข้างบ้าน ก่อนจึงมาหารุ่นพี่ของเธอในที่ที่นัดกันไว้ เมื่อมองหาเจอจึงรีบเดินเข้าไปทักทาย

“สวัสดียามเย็นเช่นกันค่ะรุ่นพี่“

ดวงตาสีน้ำเงินมองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกคนแต่งตัวน่ารักกว่าที่คิดไว้ซะอีก

เธอปล่อยให้คนข้างๆเขียนหน้าเธอคืนโดยไม่ขัดขืน ด้วยตัวหนังสือที่มีถึงสองตัวที่มีหลายขีดทำให้เธอเดาไม่ออก

”...“

เธอทำสีหน้าครุ่นคิดพักหนึ่งยิ่งคิดก็ยิ่งนึกไม่ออกได้แต่เดาสุ่มๆ

”...รุ่นพี่เขียนคำว่า อึ บนหน้าฉันหรอคะ“

กลับมาทำหน้าเป็นปกติหัวคิ้วกดลงเล็กน้อย สีหน้าดูไม่พอใจกับคำตอบที่คิดได้

มือเรียวถูกดึงออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ยังคงแดงระเรื่อราวกับลูกมะเขือเทศ เธอหันมามองหน้าคนพี่

“ จะรับคำชมไว้ก็แล้วกันค่ะ ...”

เข้าใจว่าที่เธอหน้าแดงแบบนี้ทำให้อีกฝ่ายสนใจเพราะปกติเธอไม่ได้หน้าแดงโชว์ใครนักหรอก มือเรียวที่ถือพู่กันป้ายสีฟ้าไปบนแก้มของมิริ้เนะที่มองหน้าเธอมาสักพักแล้ว ทั้งๆที่ยิ่งมองก็ยิ่งเขินแท้ๆ

“ ตอนนี้หน้ารุ่นพี่สีฟ้าค่ะ ”

ได้ยินดังนั้นเธอจึงหยุดชะงักมือไปด้วยอีกคน ดวงตาที่ปกติจะดูเยือกเย็นเสมอในครั้งนี้มันสั่นไหวสีน้ำเงินของดวงตาตัดกับพวงแก้มสีแดงระเรื่อและไม่นานก็เบือนหนีอีกฝ่ายพร้อมยกมือขึ้นปิดหน้า

”ค่ะ”

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจปกปิดได้ว่าเธอกำลังเขินอาย

“รุ่นพี่หน้าแดงใหญ่แล้วนะคะ...“

เมื่ออีกฝ่ายตอบมาแบบนั้นทำเอาเธอดีใจไม่น้อย สายตาเหลือบมองคนพี่ที่กำลังวาดก้อนเมฆ

" โกรธรุ่นพี่แล้วค่ะ "

เธอคลี่ยิ้มบางๆ สีหน้าของเธอกับสิ่งที่พูดดูขัดแย้งกันจนอาจทำให้คนฟังรู้สึกงง

" ฉันว่าจะชวนรุ่นพี่แท้ๆ ดันโดนรุ่นพี่ชวนตัดหน้าก่อนซะได้ "

เธอกลับมาลงสีน้ำทะเลต่อ แค่ปาดสีน้ำเงินสีฟ้าไปมั่วๆแต่กลับดูสวยซะงั้น

"นึกว่ารุ่นพี่จะมีหนุ่มหล่อมาชวนแล้วซะอีก ฉันกำลังคิดเลยว่าจะแย่งรุ่นพี่มายังไง"

เธอส่งยิ้มบางๆให้อีกฝ่ายก่อนกลับมาทาสีกำแพงต่อจนเต็ม

“ งั้นรุ่นพี่วาดก้อนเมฆ ส่วนชั้นวาดทะเล ”

เธอยกลังส้มที่ทำจากไม้มาวางข้างๆมิริเนะเผื่อจะใช้ต่อตัวขึ้นไปวาดเมฆ ส่วนเธอนั่งยองๆลงและเริ่มแกะสีน้ำเงิน

“ จริงสิ ..เห็นว่าวันนี้มีเทศกาล รุ่นพี่มีคนไปด้วยรึยังคะ “

แม้สีหน้าจะทำเป็นปกติแต่ภายในกังวลว่าอีกฝ่ายจะมีคนชวนไปแล้ว

เธอมองอีกฝ่ายก่อนจะเอาพู่กันจุ่มสีฟ้าและวาดเป็นรูปหัวใจ

“อันนี้ฉันวาดได้ค่ะ”

ค่อนข้างจะเป็นรูปทรงเบสิค แต่พอวาดเสร็จแล้วกลับเขินอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้าเป็นอามาเนะต้องวาดดูดีกว่านี้แน่”

กลบเกลื่อนความเขินโดยการอวยน้องชายตนเองอย่างเนียนๆ

เธอมองคนก้างที่หลังมือของตนเอง ไม่ได้พูดอะไรต่ออาจเพราะกำลังประมวลผล

นี่เรากำลังโดนแกล้งคืน? แต่ก็น่ารักจริงๆ จะแสดงออกไปยังไงดีนะ

ดวงตาสีน้ำเงินมองไปที่รุ่นพี่ตรงหน้าขณะที่พูด

“ น่ารักจริงๆด้วย “

...

“รุ่นพี่มาให้ฉันวาดคืนเลยค่ะ”

หันไปหาพู่กันในกล่องอุปกรณ์

" แต่ฉันวาดเป็นแต่ตัวก้างๆน่ะสิ “

ถ้าแค่ทะเลท้องฟ้าก็พอได้แต่พอเป็นตัวคนแล้วออกมาเป็นตัวก้างๆตลอดเลยก่อนที่เธอจะคิดบางอย่างได้

” หรือว่าใช้เทคนิคภาพพิมพ์ดีมั้ยคะ?“

หันไปยิ้มเย็นๆให้รุ่นพี่แบบที่ทำประจำ

”ทาสีบนหน้าแล้วแนบไปกับกำแพงเลย“

”แม่พิมพ์มนุษย์“

แม้จะเป็นการพูดล้อเล่นธรรมดา แต่พอเป็นยูซุรุพูดแล้วกลับฟังดูหลอนซะงั้น

”ล้อเล่นค่ะ แบบนั้นหน้าก็เปื้อนกันหมดพอดี☺️”

“ หลังจากนั้นค่อยวาดรุ่นพี่ลอยตุ๊บป่องอยู่ในทะเลพร้อมห่วงยาง”

ถ้าเป็นอีกฝ่ายกับทะเลภาพในหัวเธอมีแต่รุ่นพี่กับห่วงยางเป็ดว่ายน้ำป๋อมแป๋มเหมือนเด็กน้อย

เธออ่านข้อความบนกำแพง มีทั้งที่เป็นคำที่ไม่เข้าใจและชื่อแก็งค์อะไรสักอย่างก่อนจะหลุดขำออกมาเบาๆ คนทำคงเป็นเด็กซนสักกลุ่มในเมืองนี้

“ อ่า นั่นสินะคะ ท้องฟ้ากับทะเลดีมั้ย?”

คิดอะไรไม่ออกก็หันไปมองทะเลเป็นแบบวาดซะเลยพวกเธออยู่ห่างทะเลประมาณหนึ่งแต่ด้วยความที่บ้านเมืองไม่ค่อยมีอาคารสูงเลยยังเห็นเส้นขอบฟ้าที่ๆทะเลและท้องฟ้ามาเจอกัน เธอเปิดถังสีขาวขึ้นมาก่อนเพื่อทาทับกำแพงเก่า
+

(กี้ดๆๆ โอ้ยยย เจ้าชุ้ว่ะยัยมูเทกิ ยูซุรุ😭 แต่เจ้าชุ้กับพี่มิคนเดียว 😉💖ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะ 😭😭😭)

เธอหัวเราะเบาๆกับท่าทีขัดเขินของอีกฝ่าย

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่จูบทางอ้อมเอง“

พูดแหย่คนพี่ก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนมาถือ พร้อมเก็บถ้วยข้าวต้มที่กินหมดแล้ว

”ไว้ทำอีกก็ได้นะคะ“

พูดทิ้งท้ายไว้แบบนั้นก่อนจะโบกมือลาและเดินออกจากห้องของอีกฝ่ายไป

“ไม่ต้องหรอค่ะ รุ่นพี่กินแล้วก็นอนพักดีกว่า”

อีกฝ่ายยืนยันจะแบ่งเธอจึงยอมรับมาไม่อย่างนั้นต้องโดนงอแงใส่แน่ ยูซุรุลุกขึ้นยืนก่อนจัดกระโปรงของเธอให้เรียบร้อย

สายตามองไปที่ช้อนซึ่งอยู่ในปากของรุ่นพี่

”นั่นน่ะ ..หรือว่าจะเป็น“

เธอหัวเราะเบาๆพร้องส่งรอยยิ้มที่แอบซุกซนไม่เหมือนทุกที