(😔🌝🌝🌝หึๆๆๆ)

(เปิดอยู่ค้าบ🥺)

(บีบแจ้ม)

(/ตาโต🥺/ ให้กันจริงๆ เหรอ? จะเก็บใส่กรอบอย่างดีเลยครับ! /รับมาตาวาวเหมือนเป็นถ้วยรางวัล✨)

(😄😄✨ /ยิ้ม

หืมม… นั่นสินะ งั้นฉันจะจำไว้แล้วกัน
/ก้มมองเพื่อน

ว่าริวจังขี้ตกใจ😊

ป่ะ ไปเที่ยวกันเถอะ! /เวรเสร็จแล้วนี่นา ลากเพื่อน-/)

(อ๊ะ! 😟🥺 /ทำหน้าหงอย ถ้ามีหูก็คงลู่ลงไปตามๆ กัน/

ก็ไม่รู้นี่นาว่าริวจังจะขี้ตกใจ? /เลิกคิ้วยิ้มๆ พอเพื่อนปัดให้ก็อารมณ์ดีขึ้นมานิดนึง/)

(/ถูแปปเดียวก็เสร็จแล้ว เด็กชมรมกีฬาทำอะไรก็คล่องแคล่วไปหมด/

/แอบเดินกลับมายืนซ้อนหลัง แล้วกระซิบแกล้ง/

ริวจังเคาะเสร็จรึยัง?)

(เอาน่า อย่าคิดเล็กน้อยเลย เพื่อนกันเขาไม่คิดอะไรแบบนี้หรอกนะ✨ /ยิ้มร่า ประคองหลังเอวเพื่อนไปริมหน้าต่างแล้วยัดแปรงลบกระดานใส่มือ/

ริวจังเคาะๆ ไปนะ เดี๋ยวฉันไปถูพื้นแปปนึง!☝️ /รีบวิ่งไปถูพื้นฉึบฉับๆๆ/)

(เอ๋ ฉันก็อยากไปเที่ยวด้วยนี่นา เราทำช่วยกันแล้วค่อยไปไม่ได้เหรอ?😃✨)

(มาทำด้วยกันซี่😔😔)

“หือ? ช่วยหยิบของไง”
“หยิบเร็วเข้า”

เขาทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็ตอบกลับด้วยเสียงใจดีพลางยิ้มใสซื่อ เขากำลังคิดว่าเด็กคนนี้ซนจังเลยน้า กำลังช่วยยกแท้ๆ เลย…

คิดขณะที่อีกคนดิ้นขรุขระและแขนเขาก็เริ่มโยกตามแรงหน่อยๆ กระนั้นก็ไม่ยอมวางสักทีจนกว่าคนในมือจะหยิบของเสร็จ

วันนี้เป็นตาเขาออกมาซื้อของให้ที่บ้าน ตอนที่เดินผ่านโซนวัตถุดิบก็บังเอิญเหลือบไปเห็นเด็กชายกำลังเอื้อมหยิบของ

ตอนแรกเด็กหนุ่มไม่ได้ใส่ใจนัก แต่ทุกครั้งที่หันกลับมาเด็กคนนั้นก็ยังอยู่ที่เดิม เขาเห็นแบบนั้นก็นึกถึงน้องข้างบ้านขึ้นมา ด้วยความมือไวคนตัวสูงจึงเดินฉับๆ แล้วถือวิสาสะสอดมือช้อนใต้แขนยกอุ้มใครอีกคนขึ้นไปหยิบของบนนั้น

“เอ้า ฮึ่บ!”

เพราะเด็กตัวเบาขึ้นได้ยกครั้งเดียวมือก็เอื้อมถึงถุงแป้งเลย