‘ความรู้สึกนั้นไม่โกหกหรอกครับ’

“…”

ความรู้สึก
ปลายเท้าทั้งสองเริ่มขยับเล็กน้อย

…

ความรู้สึก
เหลือบมองทางน้ำแข็งไสที่หลอมรวมกับพื้นดิน

…

ความรู้สึก
ถ้าจะมากน้อยเท่าไรก็เหมือนกันแล้วละก็

…

“…บาดเจ็บ”

เธอเปรยเสียงเบา

“…”
“ตอนนี้”

เพื่อตอบคำถามก่อนหน้านี้เสียใหม่

“ーฉันคิดว่ากำลังบาดเจ็บอยู่”
“…ล่ะค่ะ”

“…”

“…เจ็บค่ะ”
“ยังเจ็บอยู่ค่ะ”

เสียงตอบแผ่วเบา
น้ำเสียงไม่แน่ใจในที

“แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องรู้สึกประมาณไหน”
“ถึงจะเรียกว่า ‘บาดเจ็บ’ ได้”

“…ล่ะค่ะ”

สีแสดยังคงวิ่งวุ่นไปทั่วรอบด้าน
เสียงของเทศกาลยังคงห่างไกล

น้ำแข็งไสบนพื้นกำลังละลาย

ฝูงปลาล่องลอยปะปนกับฝูงชน
เด็กสาวจับมือคุณไว้หลวมๆ

“…”

“…ฉันคิดว่าเป็นคำว่า ยากิโซบะ”
“ล่ะค่ะ”

ว่าอย่างนั้น พลางก้าวเดินตามหลังจนในที่สุดก็หยุดยืนพร้อมกับคุณ

“ฉันเลยไปทางซุ้มยากิโซบะ”

“แต่พอมาถึงที่”
“กลายเป็นว่าเดินมาที่ซุ้มทาโกะยากิ”

“…ล่ะค่ะ”

…หลงทาง
…หลงทางชัดๆ เลยนี่หว่า

(หนูเทเนทมาหาพี่แล้วเหมือนกันค่ะ—)

ーเสียงกระพรวนดังลอดเข้ามา

เสียงที่ไม่คุ้นเคยในงานเทศกาลทำจังหวะเดินของเธอช้าลงไปเล็กน้อย ถึงอย่างนั้น สายตายังคงทอดมองอย่างไม่ใส่ใจจุดหมาย

จนกระทั่งคุณปรากฏตรงหน้า

“…”

ยูกุโมะในชุดยูคาตะสีชมพูหยุดเท้าลง จ้องมอง ‘แมวดำ’ ที่ขวางหน้าตาไม่กระพริบ

“…?”

พลางเอียงคอ
คล้ายนึกสงสัยภาพตรงหน้า

“…”

คุณเห็นเธอก้มมองปลายเท้าตัวเอง

อีกแล้ว
ข้างที่สายรองเท้าเกี๊ยะขาดอีกแล้ว

อาจจะสังเกตหรือไม่ก็ตาม

เธอไม่ขยับขาข้างนั้นเลยตั้งแต่ที่คุณเข้ามา หรือบางทีอาจจะนานกว่านั้น

…

“…ฉันซุ่มซ่ามค่ะ”
“ก็เลยล้มอยู่บ่อยๆ ล่ะค่ะ”

“ก็เลยไม่รู้ว่าตอนไหนค่ะ”

“ตอนที่บาดเจ็บ”
“หรือไม่บาดเจ็บ”

“แยกไม่ออก”
“…ล่ะค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นจึงเบาใจ

ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงไม่อยากได้ยินคำกล่าวโทษตนเองหรอกーอาจจะไม่ใช่ทุกคนก็ตามแต่

“…?” ยูกุโมะเลิกคิ้วสูงในจังหวะที่ได้ยินคำถาม

บาดเจ็บ…?

เธอเหรอ? จึงก้มมองดู จึงหันซ้ายขวา ก้นหอยวุ่นวายตามติดข้างสายตาไม่ห่างจนคล้ายตาลาย

“…บาดเจ็บ?”
“เหรอคะ…?”

จึงถามออกไป

“…”

เธอนิ่งฟัง

“…รุ่นพี่”
“รุ่นพี่ชูー”

เธอร้องเรียก

“…ฉันไม่โกรธค่ะ”
“ไม่โกรธเลยค่ะ”

เธอบอกกล่าว

“ไม่เป็นไรค่ะ”

และเธอยืนยันคำเดิม

“ไม่เป็นไร…”

ไม่เป็นไร ไม่นึกโกรธ

น้ำเสียงบอกกล่าวเบาคล้ายกระซิบ

คนอย่างเธอจะโกรธใครได้?
เรื่องแค่นี้ไม่หรอก จริงไหม?

ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก
ไม่มีความจำเป็นต้องทำ

สีดำเริ่มถูกสอดแทรก
ด้วยก้นหอยสีแสด

เธอไม่ได้พูดอะไรขึ้นต่อ
สายตาจ้องมองคุณตรงหน้า

“…”

เธอไม่พูดอะไร คงไม่คิดจะพูดหรอก
มือทั้งสองรวบวางไว้บนตัก

“…”

คล้ายตั้งใจจะเป็นผู้ฟังที่ดี

สายรองเท้าเกี๊ยะยังขาดอยู่อย่างนั้น

“…..”

ยูกุโมะไม่ได้ตอบอะไร สายตาเองก็ไม่ได้เลื่อนกลับมา เธอเลื่อนไปยังน้ำแข็งไสที่พลิกคว่ำอยู่บนพื้น

น้ำแข็งละลาย
เสียงวกวนไปมาของรุ่นพี่
เวลานี้เป็นเวลากลางคืน

“…”

เธอสั่นศีรษะช้าๆ ให้เห็น เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เปิดปากพูด

“…”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอพูด

“ไม่เป็นไรค่ะ…”

พูดซ้ำ

“……………”

มือที่ยื่นมายังค้างคา ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ถูกสะบัดออก น้ำแข็งไสตกบนพื้นดินจนหมดสิ้น จุดด่างของน้ำหวานเปรอะเปื้อนบนเสื้อผ้า

ใบหน้าของคุณที่จ้องลงมาอย่างหวาดหวั่น

“…”

สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยนไปเลย นิ่งเฉย ไร้อารมณ์ ไม่รู้สึกรู้สาเหมือนทุกที

สิ่งที่ทำมีเพียงการลดมือลง เลื่อนสายตามองกลับไปที่ปลายเท้า

“…ーขอโทษ”
“ค่ะ…”

ทำไมคนเราถึงต้องปฏิเสธสิ่งที่ถูกหยิบยื่นให้หรือ?

เหตุผลนั่นน่ะー

“…”

เธอยื่นมือออกมา

“ーขอบคุณค่ะ..”

ตั้งใจรับน้ำแข็งไสที่ยื่นมาให้

ทำไมคนเราถึงต้องปฏิเสธสิ่งที่คนอื่นหยิบยื่นให้?
ไม่ว่าสิ่งใดก็ดีเสมอ
ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธนี่ จริงไหมล่ะ?

แต่จะเพราะความมืดก็ดี หรือสิ่งใดก็ดี

มือของเด็กสาวที่เอื้อมรับน้ำแข็งไส ‘สัมผัส’ มือของคุณเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

(ขึ้นไทม์แมชชีนกันเร็วค่ะคาเอเดะซัง—)

(พี่😭😭😭😭😭😭😭😭)

ไม่เป็นไร…?
ไม่เป็นไร

เด็กสาวเงยหน้ามองตอบ

‘ไม่เป็นไร’

“…” แล้วเอื้อมมือไปจับมืออีกคนไว้
ไม่แน่นเกินไป ไม่หลวมเกินไป ถึงจะมึนงงไปบ้าง

“…อยากทำค่ะ”
“ฉันอยากทำค่ะ”

“คิดว่าแบบนั้นค่ะ…”

ว่าอย่างนั้น
เท่านี้คงพร้อมเดินไปกับคุณแล้วล่ะ

“…” เด็กสาวเงยหน้ามอง

แมวดำหนึ่งคนและแมวดำหนึ่งตัวกำลังไปจากตรงนี้ แน่นอน เธอเองก็ควรกลับไปได้แล้วเช่นกัน

เธอค่อยๆ ลุกขึ้น ทรายตามเสื้อผ้ายังไม่ถูกปัดออกไป

“ーยูกุโมะ”
“โนฮางิ ยูกุโมะ ค่ะ”

“…ขอบคุณค่ะ” พลางผงกหัวให้

“มิสเมเปิ้ล บ้ายบายค่ะ” และไม่ลืมจะบอกลาแมวซะด้วย หลังจากนี้คงไม่รั้งอะไรคุณแล้วล่ะนะ

(ปิดรูทตรงนี้ได้เลยค่ะ! ขอบคุณสำหรับรูทนะคะะ)

“…” พยักหน้ารับ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย(…) มือของเธอขยับมาประคองสมุดโน๊ตวิชาคณิตศาสตร์ไว้อีกที

“…” แต่ก่อนจะก้มหน้าไปอ่านอีกครั้งก็จ้องคุณปริบๆ ครู่หนึ่ง

“…อ่านหนังสือ”
“สู้ๆ”

“ค่ะ”

😶…✨

ว่าจบก็กลับไปอ่านในส่วนของตัวเองต่อ หลังจากนั้นคงไม่รบกวนคุณแล้ว พยายามเข้ากับการสอบล่ะ!

(ขอปิดรูทตรงนี้ ขอบคุณสำหรับรูทนะคะ!)

“…?”

เธอเอียงคอ
ไม่เข้าใจเท่าไร

น้ำแข็งไสกำลังละลาย แต่อีกฝ่ายไม่คิดจะแตะต้องมัน

“…ฉันกินได้เหรอคะ?”

เธอถามซ้ำ สายตายังคงมองไปยังสีแดงสดของน้ำหวาน