(จารย์ไม่ต้องห่วงรายนั้นหรอกครับ หมอนั่นฉายา"ปาฏิหาริย์เดินได้" เลยนะ

แล้วจ้ารย์อย่าผลุบๆ โผล่ๆ ใกล้ๆ ผมนะ ผมพึ่งถีบผีไปในตอนล่าสุด 💀)

"งั้นก็ดีไป...อ่ะ ขอบคุณครับ"

ผมหลับตารับลม กำลังร้อนๆ อยู่พอดี ได้นายพัดช่วยก็ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ผมบนหัวไม่ได้ปลิวตามลมเพราะมันโชกไปด้วยเหงื่อแล้ว...

"ยอมรับตรงๆ ยังงี้เลยหรอ...มันจะดูไม่ดีป่ะครับถ้างั้น"

ปากผมจะพูดยังงั้นแต่ผมรู้ตัวว่าตาผมจ้องปริบๆ ไปทางที่ไปร้านไอติมอยู่ ก็มันร้อน และเหนื่อยอ่ะ แต่เราต้องเก๊กว่าช่วยงานอยู่ไรงี้

ผมเป็นคนไม่ค่อยเชื่อในเรื่องลางสังหรณ์ แต่ถ้าเกิดบังเอิญผมมีมัน ตอนนี้มันก็กำลังตะโกนว่ามี 'สิ่งนั้น' อยู่ข้างหลังผมจริงๆ

ผมหมุนตัว และเตะสิ่งที่อยู่ข้างหลังแบบไม่ต้องคิด

เสียง 'พลั่ก!' ดังขึ้นบอกว่าผมเตะโดนอะไรบางอย่าง แค่ก่อนจะสำรวจว่าโดนอะไร ความเจ็บปวดก็แล่นขึ้นมาจากขาซ้ายของผม

"บ้าเอ๊ย!" ผมเตะไปโดนโคมไฟหินเข้าจนล้มไป เช่นเดียวกับผมที่กำลังจะล้มลง

"นี่มันจะเหมือนในหนังสบองขวัญเกินไปแล้วนะครับ...แล้วนั่นก็ปาไม่โดนครับ!"

ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เครียดกว่าเดิมตอนที่คนหัวขาวที่นอนห้องเดียวกันพูด

"ไม่ใช่ ผมปาสิ่งที่อยู่ข้างๆ นั่นต่างหาก-ห่ะอะไรครับ?"

อยู่ๆ คุณเซย์โกะก็เรียกชื่อผม แล้วเว้นช่วงซักพักด้วยนะ

อะไร จะบอกอะไร๊-

...!

คุณเซย์โกะไม่ได้ล้อเล่น...

+

(มัน...//ทำท่าจะเถียงแต่รู้สึกแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

ช่างเถอะกินก็กินครับ ซีฟู้ดเที่ยงคืนก็ไม่แย่)

(ผมรู้จักคำว่าทะเลเผานะครับ แต่นี่มันก็แปลตรงตัวเกินไปหน่อยป่ะครับ //หรี่ตา)

(แวะมาเล่นกับนายด้วยครับ!)

"คุณโอชิมะ? ใช่ครับร้อนมาก ร้อนสุดๆ แดดเดือนแปดกับทะเลนี่นะครับ นายไหวนะครับ?"

ผมที่กำลังนั่งดูอยู่ว่ามีขยะตรงไหนเหลืออีกมั้ยกลับมีเพื่อนร่วมชั้นและชมรม มานั่งข้างๆ ด้วย แล้วผมจำได้ลางๆ ว่าหมอนี่เป็นหอบก็เลยถามไปเผื่อ

พอได้ยินคำต่อไปอืม...ตาผมเหลือบมองไปที่ถุงของอีกฝ่าย โล่งโจ้งสินะ หรืออาจจะเปลี่ยนถุงใหม่ก็ได้

"เอาจริง...จะโดนหาว่าอู้ป่ะครับ?"

(พูดถึงก็จี๊ดเลย อ้ากกกก //ก้มหน้าเอามือไปกดขมับตัวเอง

//เงยหน้าขึ้นมาเห็นนายกินน้ำแข็งพอดี- เอ้ยน้ำแข็งแช่ของมันสกปรกอย่าไปกินสิครับ!)