(ยูจังจะพาริคุจังไปดูของดี ๆ เองนะ(?)(´▽`ʃ♡ƪ))

”อื้ม“

ขานรับพลางหลับตาพริ้มเหมือนลูกแมวเมื่อถูกลูบศีรษะ การได้รับคำชมช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ

”ว่าแต่ได้คะแนนเต็มมีรางวัลไหมเซนเซ“

สายตาเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังอย่างปิดไม่มิด 👁️👁️

(กรี๊ดๆๆๆๆๆ ใครเริ่มก่อนกันนะ????😭😭😭😭😭😭 เราแค่วาดคืนค่ะ อิอิ ยูซังแก้มนิ่มสุดๆ ชอบมาก น่ารักมาก ระเบิด ฮือ แกล้งเฮียวจังสนุกจัง5555555)

(นี่คุณ5555555 ไม่เป็นไร เค้าวาดให้🙂‍↕️)

ยิ้มหึอย่างภาคภูมิใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น คราวนี้ลุกขึ้นนั่งตัวตรงตามปกติ

”เฮียวโดก็เก่งอย่างอื่น“
”อย่างเช่น เล่นกีฬา?“

เลื่อนมือไปหาของบางอย่างในกระเป๋า

”กินไหม? เติมพลัง“ จูปาจุ๊ปส์รสโคล่ากับรสสตรอว์เบอร์รี่ถูกยื่นมาตรงหน้า “เลือกเลย”

(น่ารักฉุดๆๆๆๆ ริคุจัง ฮึก โฮ ริคุจัง 😭😭😭😭😭 พาไปกินหนมๆๆๆ🤤💝💘💞💖💕)

(เซนเซ😭😭😭😭😭 นั่นมันภาษาเอเลี่ยนรึเปล่า ฮือๆๆๆ)

ไม่ตอบแต่เบะปากใส่
"ครั้งหน้าไม่พลาดแน่ ๆ ฮะ"

ก็คำมันคล้าย ๆ กันไปหมด ใครจะไปจำได้?!

กำลังคิดอยู่ว่า ควรจะรู้สึกยังไง..??แต่ก็ตอบกลับไป

“เสียใจ..ด้วยนะครับ”

"?"

"ฉันหมายถึงทาโกยากิจจิอยู่บ้านน่ะ"

ลืมตาขึ้นมามอง แต่แก้มยังฟุบอยู่กับพื้นโต๊ะ

"อะ เฮียวโด" ยกนิ้วขึ้นมาชี้ ๆ ไปยังสมุดของอีกฝ่าย

"ตรงนั้นเขียนผิดแล้ว"

"งั้นปิดตาแล้วกัน"

แสร้งทำเป็นหลับตาพริ้ม

"ทาโกยากิจจิไม่อยู่แล้วล่ะ"
ตอบกลับไปนิ่ง ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะอ้อนให้ป้อน บอกตามตรงเธอนึกว่าจะโดนยัยกระต่ายพองแก้มงอนตุ๊บป่องบอกว่าตัวเองทำเองได้เสียอีก

ยูซุรุมองหน้าอีกฝ่ายสีหน้ายังคงเป็นหน้ายิ้มไม่เปลี่ยนแปลงทว่านิ่งค้างไปอย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ความน่ารักของรุ่นพี่กำลังทำให้หัวใจสั่นไหว โดนแกล้งคืนซะแล้ว!

ให้อาหารกระต่ายสินะ

“แฮะๆ จะป้อนแล้วนะคะ อ้ำๆ“

หัวเราะกลบเกลื่อนพร้อมเอาข้าวต้มที่อุณหภูมิกำลังพอดีทานง่ายจ่อปากอีกฝ่าย