“ ไว้เจอกันใหม่นะครับ ”

เขาให้ลูกอมกีบอีกฝ่ายไป2เม็ด มันเป็นเม็ดสีแดงสวยราวกับทับทิม ก่อนที่เขาจะโบกมือลาก่อนจะกลับเข้าไปในห้องของตน

(เย่ แฮปปี้ๆ)

" ใช่ไหมล่ะ ดูน่ากินสุดๆเลย "

" เดี๋ยวจะทำมาให้เยอะๆนะ "

ใบหน้าแสดงถึงความอ่อนโยนขึ้นมาบ้างนั้นทำให้รับรู้ก็มีอีกมุมมองที่เป็นคนอ่อนแออยู่เหมือนกัน

" ได้สิครับ กระตือรือร้นจังนะ "

นานแค่ไหนนะที่ไม่ได้นั่งกินข้าวกล่องกับคนอื่นตามปกติก็กินกับเพื่อนที่โรงอาหารอยู่บ้างแต่น้อยคนที่จะพกข้าวกล่องมา

” อือไดฟูกุ “

เปิดมือถือให้ดูรูปในมือถือของเขามันมีรูปได้ฟูกุที่รูปทรงสวยจนน่าทานซึ่งเขาทำเองทั้งหมด

“ นานๆมีคนทานข้าวกล่องด้วยกันก็ต้องทำอะไรสักหน่อยสื ”

เขาเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะหันมาตอบ

“ ไม่หรอกปกติก็ตื่นเช้าอยู่แล้วเลยพอมีเวลาทำน่ะนะ ”

" จริงๆก็ชอบขนมโบราณน่ะ มันจู กับโอฮากิ "

" จริงๆก็กินขนมทุกอันนั้นแหละ "

เขาหัวเราะออกมาเบาๆก็เขาเป็นคนไม่เลือกกินอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหาอะไรมาก

" แต่ถ้าทำมากะว่าจะทำไดฟูกุมาแทนน่ะ"

เรียวนิ้วเกาแก้มของตนเบาๆ

" อย่างงั้นเองสินะครับ คงน่าจะเอ็นดูน่าดูเลยครับ "

เขาตอบกลับไปส่วนใหญ่เขาเองก็เคยโดนแบบนั้นมาบ้างส่วนใหญ่ก็จะเอ็นดูเจ้า แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงทำให้มีความคิดแบบนั้นกัน

" ได้สิครับ ถ้าถึงวันนั้นจะทักไปหาครับ "

" แต่ก็ต้องมาลุ้นนะว่าผมจะพกของหวานอะไรมาตกท้ายของคาวน่ะ "

เริ่มเอ่ยถึงของหวานก็นะพกแต่ขนมโบราณก็จริงแต่ก็ยังมีคนกินอยู่ ก็มันอร่อยนี่นะ

“ ชอบให้ลูบหัวสินะ ”

“ ได้สิ ”

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะรู้สึกอีกทีทะไมถึงใกล้กันขนาดนี้นะแต่เถอะแลกคอนแท๋คก่อนดีกว่า

ก่อนที่เขาจะให้คอนแม็คอีกฝ่ายไป จะว่าจำคอแท๋คตัวเองไม่ได้เลยต้องเปิดดูนั้นแหละ

” นี่ครับ “

“ ที่นี้ก็ติดต่อกันง่ายขึ้นแล้วล่ะ”

" ได้สิครับ ไว้ถึงวันก็มาแลกกัน "

เขาเองก็แอบเอ็นดูหน่อยทำเอานึกที่สุนัขที่บ้านที่กำลังเลี้ยงอยู่เลยล่ะทั้งนุ่มฟูแถมยังลักษณะคล้ายๆกันอีก

จนเผลอยกมือขึ้นไปลูบหัวรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา รู้สึกความนุ่มของเส้นผมนั้นทำเอาขวนนึกถึงจริงๆ

"นุ่มจัง "

ปล่อยมือ

"โทษทีเพลินไปหน่อยน่ะ "

" อ่าา..ขอโทษครับ "

เขาทำหน้างุนงงแต่ก็เอาเถอะไหนๆก็ได้คุยกันแล้วถึงจะไม่เข้าใตกฎอะไรแบบนั้น

" ศัตรูทางธรรมหรอครับ? "

" อ่าจะว่าแบบนั้นนามสกุลมันก็ความหมายเกี่ยวกับสุนัขและแมวนี่ "

เขาเอ่ยพึมพำกับนามสกุลก่อนจะหันมาคุยต่อ

" ปกติก็กินข้าวทีโรงอหารครับ แต่นานๆทีก็ทำข้าวกล่อนกินเองครับ "

ถึงจะโดนปฎิเสธเรื่องช่วยหาเขาก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ก่อนที่จะแนะตัว

" เนโกะซึกะ ยูโตะ ครับ "

" อยู่ปีสอง น่ะ "

เขายังคงยืนอยู่ข้างๆประตูห้องก่อนที่จะได้ถามต่อ

" แล้วอยากคุยเรื่องอะไรหล่ะ? "

" พี่ไมถนัดช่วนคุยหรอกนะ "

" ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ให้ช่วยตามหาก็ได้นะ "

เขาเอ่ยตอบกลับไปโดยไม่รู้สึกตัวอะไร แต่ก็สังเกตุเห็นว่าอีกฝ่าหน้าแดงสะแบ้ว

" เป็นห่วงก็จริง แต่ก็มาเตือนด้วยนี่แหละนะ "

"ถ้าอยากคุยด้วยกันเยอะๆงั้นหรอครับ ได้สิ "

"ยังไงก็ได้คุยกันแล้วด้วย "

ใบหน้าบึ้งตึงก็เริ่มมีอมยิ้มอยู่บ้างถึงจะเป็นคนหน้าที่โหดก็ตามที่แต่ว่าก็เป็นคนดีเลยที่เดียวล่ะ

" ใส่แว่น..ผมสีดำ— "

เกำลังนึกภาพสักเบ็กน้อยเพราะมีหลายๆคนที่มีลักษณะนี้คล้ายๆกันรวมถึงตัวเขาเองด้วย

" อืมม แต่ก็มีหลายคนนะที่ใส่แวนผมสีดำน่ะคงไม่ใช่ผมหรอกนะครับ "

เกาที่แก้มตัวเองเล็กน้อยก่อนจะมองตรงๆ

" คงไม่ใช่ ใช่ไหมครับนั้น? "

"แบบนั้นเองสินะครับ "

"ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ว่าทีหลังอย่าทำแบบนั้นนะครับ คนอื่นอาจจะเข้าใจผิดได้ "

เรียวมือนั้นค่อยๆแตะบ่าอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะตบไปที่บ่าเป็นการปลอบ เขาก็แอบเอ็นดูเล็กน้อย ก็คงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

" เอาเถอะครับแต่ว่าหาใครอยู่หรอครับ "

"ก็เป็นแบบนั้นจริงๆนั้นแหละครับ...มองจากไกลๆก็รู้แล้วครับ.. "

เขามองรุ่นน้องที่ทำท่าทีคอตกก็คงจะหง๋อยแหละที่คิแว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ?

"ตามหาคนอยู่หรอครับ? "

" อ่า ห้องนี้ห้อง 2A ครับ หาห้องไหนอยู่ล่ะ "
"จำไม่ได้หรอครับ? "

เขาเอียงคอมองถ้าไม่ได้มาทำอะไรไม่ดีเขาก็ไม่ดุอะไรหรอก

" ใช่ครับ "

"หมายถึงคุณนั้นแหละครับ "

เขายืนจ้องก่อนปรับสีหน้าของตัวเองเล็กน้ิย

"ถ้าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นแล้วมาทำอะไรแถวนี้ครับ ทำตัวน่าสงสัยใครก็ต้องมีมองบ้างล่ะ "

เดินผ่านทางมาพอดีเลยเห็นใครสักคนทำตัวลับๆล่อๆ

" ? ...."

" มาทำอะไรแถวนี้น่ะครับ ทำไมทำตัวลับๆล่อๆ... "

เขาเดินมาใกล้จ้องมองเขม็งพร้อมกับขมวดคิ้ว

"น่าสงสัย... "

(มาปักๆ)